उदरभरण नोहे : हल्ली कुठे आणि काय खाल्ले? - ९

+१
पुन्हा नक्की जावं असं हॉटेल आहे.
मला तर प्र त्ये क पदार्थाची चव आवडली. सर्विग कटलरीही वेगळी आणि छान आहे.
एकुणच रोमँटिक डेटवर जायलाही उत्तम ठिकाण आहे ;)

आणि हो या छान सुचवणीबद्दल नामजोशी दांपत्याचे आभार! :)

कर्वे रोड ला कोथरूड च्या दिशेने नळस्टोप च्या अगदी थोड पुढ आल की कर्वे रोडवरच (लागू बंधू च्या बाजूला ) हॉटेल खानदेश आहे . एकदम टिपिकल खानदेशी चवीच जेवण मिळत . थोड तिखट अमळ मसालेदार . झणझणीत चव असते . तिथली खानदेशी पद्धतीची शेव भाजी , वांग्याच भरीत आणि मटन फ्राय थाळी आवर्जून चाख्न्यासारखी आहे . तिथे पुण्यातल खानदेशी पब्लिक पडीक असते . अख्ख्या हाटेलात अहिराणी भाषा ऐकू येते . गल्ल्यावर एक मोठ्या पोटाचा मालक बसलेला असतो . त्याला हसताना कधीच पाहिलं नाही इतक्या वर्षात . हॉटेल चा ambiance , वैगेरे निकष असणारया लोकांनी या हॉटेल च्या वाटी न गेलेलंच बर . कधी कधी family दिसतात पण family ला घेऊन जाण्या अगोदर एकट्याने जाऊन रेकी केलेली बरी . चव मात्र झक्कास . तोंडात लिटरभर पाणी जमल राव आठवणीने .

स्टार्टर्स साठी गाजर-आल्याच्या सुपातला समोसा

सामोशाचे मूळ कुठले असावे? कारण इथियोपियापासून ते म्यानमारपर्यंतच्या याच्या विविध आवृत्त्यांबद्दल ऐकलेले/क्वचित खाल्लेले आहे.

विकीव्यतिरिक्त 'अन्नं वै प्राणा:' ह्या लेखमालिकेतूनः

अल-वराकच्या या पुस्तकातील अनेक पाककृती आपण आजही करतो. ग्रेव्हीमध्ये काजू, बदाम वापरणे, स्ट्यूमध्ये व्हिनेगर घालणे ही बघदादी स्वयंपाकाची वैशिष्ट्यं होती. पश्चिमेला सिसिलीपर्यंत आणि पूर्वेला भारतापर्यंत या पद्धती रोजच्या स्वयंपाकात समाविष्ट केल्या गेल्या. युरोपात केले जाणारे अनेक स्ट्यू आणि पुडिंग अल-वराकच्या पुस्तकातूनच तिथे पोहोचले. मंडूच्या सुलतानानं लिहिलेल्या निमतनामा या पाककृतींच्या पुस्तकातही अल-वराकच्या अनेक पाककृती जशाच्या तशा घेतल्या गेल्या. संबूसा (समोसा), शूर्बा (शोरबा), ताहिरी, हरिषा (मिरच्यांची चटणी), कबाब असे निमतनामातले अनेक पदार्थ भारतात लोकप्रिय झाले.

नुकतेच ३८ बँग्कॉक स्ट्रीट ह्या ठाण्यातील घोडबंदर रोड येथिल रेस्टॉरन्टला भेट दिली.

सुरुवातीस टॉम यम सूप मागवले. अत्यंत तिखट आणि रुचकर (केवळ तिखट म्हणून रुचकर नव्हे!)

नंतर, हुळहुळणार्‍या जिभेला आराम मिळावा म्हणून मवाळ मोमो मागवले गेले. ठीक ठाक होते. पण फार मजा नाही आली.

शेवटी मुख्य जेवण म्हणून 'वोक मील' ह्या सदराखालील 'बोल ऑफ कोरियन रामेन' घेतले. तिघांत पुरून उरेल एवढी क्वांटिटी आणि झकास चव!

मॉकटेलमध्ये ब्लडी मेरीचा डू आयडी मागवला तर तो ठार आंबटढाण निघाला (टोमेटो ज्यूस्+तुळस्+लिंबूपाणी). त्यापेक्षा दुसरे, अननसाचा रस अधिक नारळ घातलेले निळेशार मोरचूदसदृश मिश्रण, अधिक चवदार होते.

थोडक्यात, चायनिज व्यतिरिक्त अन्य दक्षिण अशियायी शाकाहारी पदार्थांसाठी, वाजवी किमतीतील (माणशी सुमारे रुपये ३००-३५०) एक झकास ठिकाण!

बर्मा हॉटेलचा ambience "टेम्पल रन" वरुन प्रेरित आहे का?

डेक्कनला असलेल्या (कै) पूना कॉफी हाऊसमधे कोणी पूर्वी जात होते का? चांगले असल्याचे आठवते. सहज आठवण झाली. परत चालू होण्याची शक्यता बहुधा नसावी.

वेगवेगळे आंतरराष्ट्रीय ब्रेड (फोकाचिया, बागेत इ इ) मुंबई, पुण्यात कुठे ताजे तयार मिळतात?

मुंबई/ठाण्यात आर मॉलमधल्या बेकरीत बागेत घेतला असता तो करवतीपेक्षाही हातोड्याने फोडण्यासारखा निघाला. उत्तम बागेत फ्रान्समधे खाल्ला असल्याने इथे त्याची उणीव जाणवतेय. त्या नावाने पाव मिळतो काही ठिकाणी, पण अत्यंत चिवट किंवा तत्सम दोष असलेला. मूळ बागेत बाहेरुन कुरकुरीत क्रस्ट आणि आतून मऊ चविष्ट असा होता.

फोकाचिया तर दिसतच नाही.

गेल्या शुक्रवारी सिझन्स मॉलातल्या "वाह मराठी!" ह्या फाईन डाईन रेस्टॉरंट मधे खाल्लं. ठिकंच आहे,

मेनू : मेनूत फार काही पर्याय नाहीत विशेष. आम्ही "पाटवड्याची आमटी", "मालवणी चिकन करी" मागवलं होतं, दोन्हींची चव चांगली होती पण विशेष असं काही वाटलं नाही, चिकन व्यवस्थित शिजलेलं होतं बाकी. ज्वारी ची भाकरी कच्ची होती, तक्रारी नंतर नीट भाजून दिली. भात घरच्या सारखा होता, थोडासा गुरगुट्या आणि तूप मीठ टाकून शिजवलेला (ते एक चागंलं वाटलं, नाहीतर स्टीम/साधा/प्लेन राईस म्हंटलं की फडफडीत बास्मती भात देतात).
किंमत (व्हॅल्यू फॉर मनी) : महाग वाटलं, फक्त मेन कोर्स चं बील ७५०/- आलं (ज्यात दोन भाज्या, ५ भाकरी, एक पोळी, एक भात)
वातावरण (अँबीयन्स): थोडा उदास वाटला, विशेष गर्दी नव्हती त्यामुळे भकास वाटलं.
सेवा (सर्व्हीस) : फार हळू. 'वाह मराठी' असून विशेष मराठी बोलणारे वेटर्स नव्हते किंवा येत असून बोलत नव्हते (मी ही सवयी प्रमाणे हिंदीत सुरुवात केली हा भाग वेगळा). फारेनर कस्टंबरांना जास्त प्रेफरन्स देत होते, त्यामुळे "मातृ-भुमी ही ज्याची त्याला होत बंदीशाला" किंवा "असूनी खास मालक घरचा, म्हणती चोर त्याला" वगैरे वाटून उचंबळून येऊ शकतं (पेपर नॅपकीन्स भरपूर आणि फ्री असतात तिथे - ते एक बरंय)

थोडक्यात, जे घरी खातो तेच मिळतं मग कशाला जा आणि एवढे पैसे घालवा (आता आम्ही भुकेने कासावीस झालो होतो आणि जे समोर दिसलं त्याला आपलं म्हंटलं) अगदी घरच्या सारखं खावं वाटलं तर पेठेतल्या छोटेखानी खानावळीत जावं आणि अगदीच लग्नात मिळतं तसं जेवण जेवावं वाटलं तर श्रेयस सारख्या ठिकाणी जावं ... पण "वाह मराठी" नकोच!

लॉ कॉलेजरोडवरच्या "कोलाज" ला मंगलोरी प्रॉन्स करी आणि केरळी अप्पम खाल्ले.
अहाहा! करीची चव फारच छान पण त्यात प्रॉन्स अगदी मोजून घातले असावेत.

मात्र केवळ करीच्या चवीसाठी तिथे गेलात की एक मंगलोरी करी मागवाच!

काही दिवसांपूर्वी एका घरगुती लग्नसमारंभासाठी धावतपळत भारतभेट झाली त्यात बरेवाईट असे प्रचंड खाणे झाले. केवळ दोन आठवड्यात इतकं खाणं झालंय की लिहिताना अपराध्यासारखंच वाटतंय.

लग्नाच्या आदल्या दिवशी व्याहीभोजन वगैरे अनुषंगाने छोटासा कार्यक्रम होता. तिथे अगदी जोरदार जेवलो. शाही पुलाव, पंचरंगी दाल, दम आलू, आणि विशेषतः रबडी+जिलेबी आणि गुलाबजाम खाऊन तृप्त झालो. (बाजूला ठेवलेल्या तिरामिसुकडे चक्क दुर्लक्ष केले)

लग्न महालक्ष्मी सभागृह येथे होते. माझेही लग्न तिथेच झाले होते. माझ्या लग्नाच्या दिवशी पुरी, बटाट्याची भाजी, बहुदा कडधान्याची रस्सा भाजी, मसालेभात, वरणभात (तूप), मठ्ठा, जिलेबी, बर्फी, भजी, अळूची भाजी, गुलाबजाम व व्हॅनिला आईस्क्रीम असा मराठी मेनू होता. पंजाबी पदार्थ अजिबात ठेवू नका असा मुलीकडच्यांना (!) सज्जड दमच दिला होता. त्या मेन्यूची आठवण येऊन पुन्हा एकदा डिंगणकर केटरर्सचा आस्वाद घ्यावा या आशेने लग्नाला हजर राहिलो. व्हेज जालफ्रेजी(!) हा प्रकार पुण्यातील लग्नाच्या मेन्यूत कसा काय ठेवू शकतात? बायकोच्या माहेरचे लग्न असल्याने तिथे जाहीर मतप्रदर्शन करता आले नाही. मात्र काही जणांचे मत तो प्रकार व्हेज जालफ्रेजी नसून व्हेज जयपुरी हा असावा असे पडले. एकंदरीत जेवणाचा दर्जा किंवा मेन्यूतील पदार्थांची निवड यात काहीतरी निश्चितच गंडले होते असे वाटले. सुरळीच्या वड्या बाकी मस्त होत्या.

रिसेप्शनचे जेवण चितळे केटरर्सचे होते तिथे नेहमीच्या मेनकोर्ससोबत अत्यंत स्वादिष्ट असे उकडीचे मोदक (भलेमोठे टेनिसचेंडूच्या आकाराचे ) खाण्यात आले. मोदकाच्या बाजूला तुपाची एक वाटीही होती. प्रत्येक मोदकास १ वाटी अशा दराने वाढपी मंडळी देत असल्याने स्निग्ध मनाने बरेच मोदक हाणले.

दुसऱ्या दिवशी सत्यनारायणाच्या पूजेला प्रसादाचा शिरा, पुरणपोळी, कटाची आमटी, कुरडई, भजी वगैरे नेहमीचे यशस्वी कलाकार.

या व्यतिरिक्त मित्रमंडळींना नॉर्दर्न फ्रंटियर येथे भेटलो तिथे अॅपेटाईझर्स खाल्ले, वल्ली यांनी इतरत्र सुचवलेली जनता मिसळ आणि विजय बेकरीचे पाव, पुणेस्टेशनवरील कैलास डेअरीची बासुंदी आणि निगडीतील प्रदीप बेकरीतील कलाकंद व केशरी पेढे. बायकोच्या माहेरी ताज्या खव्याचे गुलाबजाम व शिरा.

असो. आता पुढील सहा महिन्यात क्यालरीज कमी करायचा निश्चय केला आहे.

ठाण्यात 'मेतकूट'मध्ये भटो (म्हणवणारं) जेवण जेवले. (या चॉईसबद्दल कृपया मला नावं ठेवू नयेत. मला मैत्रिणीला भेटण्यात रस होता, तिला भटो जेवणात. शिवाय मला उन्हात फार चालावं लागू नये, अशीही तिची सदिच्छा होती.)

व्यवस्थित मराठी बोलणाऱ्या आम्हां दोघींना (मैत्रीण तर घारी-गोरी) तो पुरीबरोबर गोळ्यांची कढी चांगली लागत नाही असं सांगत होता ते ऐकून वैताग आला. वरून एसी धापा टाकत होता त्यामुळे पारा चढायला मदतच झाली. गोळ्यांची कढी म्हणजे कढी-गोळे असतात, भिजवलेल्या डाळीचे बनवतात तेच का, अशी चौकशी केली. वेटर हो म्हणाल्यामुळे ते मागवले तर कढीत तरंगणारी भजी दिसली. एसी धापा टाकतच होता. लाल माठाच्या भाजीत कांदा घातला होता का कांद्याच्या भाजीत लाल माठ असाही प्रश्न पडला. पोळ्या मात्र चांगल्या होत्या. पुरीबरोबर गोळ्यांची कढी वाईट लागली नाही. त्यानंतर मागवलेला नारळीभात, मला आवडतो तसा माफक गोड होता. म्हणून त्यात साखर असण्याचा गुन्हा माफ केला. नेट लावून सगळे पदार्थ दीड तासांत संपवले तरी आम्हांला तिथून हाकललं नाही. एसी धापा टाकतच होता.

सुरूवातीला, मैत्रिणीची वाट बघत मी एकटीच तिथे जाऊन बसले तर कोणीही विचित्र नजरांनी बघितलं नाही. त्याबद्दल त्यांना पूर्ण मार्क.

काही महिन्यांपूर्वी मुंबईतल्या आयआयटीत बीफ फेस्टिव्हल झाला. नावात 'फेस्टिव्हल' हा शब्द असला तरी कार्यक्रमाला स्वरूप होतं ते पार्टीचं. एका प्राध्यापकांच्या घराच्या हॉलमध्ये काही लोक जमले होते. बरेचसे मल्लू आणि काही उर्वरित भारतातले. यातले फारच थोडे लोक एकमेकांना ओळखत होते. मी लगेच घाबरून माझा आयआयटीशी काही संबंध नाही हे यजमानीणबाईंना सांगून टाकलं, तर त्यांची काहीच हरकत दिसली नाही. उलट आयआयटीच्या आतल्या आणि बाहेरच्या शक्य तितक्या लोकांनी यावं अशी त्यांची इच्छा दिसली.

स्वयंपाकघरातून मस्त मस्त वास आणि ताटल्या भरून बीफचे पदार्थ बाहेर येत होते. आम्ही सगळे काटे चमचे घेऊन दोन-चार ताटल्यांतून वाटून खात होतो. कार्यक्रमाच्या सूत्रधाराने स्वतः ते सारे पदार्थ शिजवले होते.

खरे म्हणजे, 'आम्ही आम्हाला हवं ते खाणार' असं विधान करू पाहणार्‍या चळवळीचा एक भाग म्हणून हा फेस्टिव्हल दरवर्षी आयोजित केला जातो. पण सगळं शांततेत चाललं होतं. गोहत्याबंदीवाल्यांविरुद्ध चीड नाही, या विषयावर कुणी एक अक्षरही बोललं नाही, हा फेस्टिव्हल का आयोजित केला जातो यावरही चर्चा झाली नाही. नुसतंच एकमेकांशी संबंध असलेल्या-नसलेल्यांचं एकत्र येणं, ओळख असलेल्यांशी गप्पा मारणं, नसलेल्यांशी ओळख करून घेणं आणि बीफ खाणं. मधेच आपापली वेळ झाली की लोक उठून जात होते, अव्याहतपणे नवनवे लोक येत होते आणि ते आल्यावर ओळखीच्यांनी जोरात स्वागत करणं, यजमानीणबाईंपासून त्यांना प्रथमच पाहणार्‍या नवागतांपर्यंत सर्वांनी मिळून 'घे, खा' असा आग्रह करणं चालू होत.

एकंदरीतच ते वातावरण फारच आवडलं.

कालच महाराष्ट्रातही गोवंशहत्याबंदीचा कायदा लागू झाला. आता पुन्हा या कार्यक्रमाला जाता येणार नाही म्हणून वाईट वाटते आहे.

नारायण पेठेतल्या फिश करी राईस मध्ये जाऊन आलो. सुरमई फ्राय आणि बांगडा करी दोन्ही भारी होतं. दरही वाजवी. दोघांचं बिल ८००. एक कढीही प्यालो. नारळाच्या दुधाला फोडणी घातली होती फक्त. बरा होता तो प्रकार. त्याला काय म्हणतात ते नाय लक्षात. फुटी कढी हीच का अस विचारल्यावर मी ज्याला तिवळ समजत होतो त्याला फुटी कढी म्हणतात असं समजलं. कोणी त्या पांढर्‍या कढीचं नाव आणि तिवळ/फुटी कढी यातला फरक सांगेल काय?

ठाण्यात घोडबंदर रस्त्याला कॅड-बी मिळणाऱ्या दुकानात अनेकदा जाणं झालं होतं, पण कॅड-बी आणि फ्रेंच फ्राईज व्यतिरिक्त कधी काही घेतलं गेलं नव्हतं. पण काल तिथे पावभाजी मागवली आणि अहो आश्चर्यम्! छानच होती.
मला तिथे तितकी चांगली चव अपेक्षित नसणं प्लस आदल्याच रात्री खाल्लेल्या सरदारच्या काळ्या,बटरातिरेक असलेल्या पावभाजीशी झालेली तुलना प्लस भूक या तिनही गोष्टी बाजूला सारूनही परत कधीतरी जाऊन खावी इतकी आवडली.

पुण्यात मिसळच्या ठराविक चवींचा कंटाळा आला होता म्हणून वेगळा ऑप्शन शोधत होतो.

कोथरूडला कोकण एक्स्प्रेस समोर "मस्ती मिसळ" सापडलं.

मिसळची चव वेगळी आणि उत्तम आहे. मिसळ सोबत ताजी सोलकढी, ताक पण मिळतं. किंमतीच्या तुलनेत क्वांटिटी भरपूर आहे. स्वच्छता आणि सेवा सुद्धा चांगली आहे.

अम्बियन्स (मराठी प्रतिशब्द सुचवावा) ठीक.जागा कमी आहे.

अवांतरः नाशिकच्या मिसळीसारखी चव अजून "तर्री" (नाशिकबाहेर) मिळाली नाहीये.

नारळाची सोलकढी हा रुचकर प्रकार अत्यंत आवडतो.नुकतंच मुंबईला गेले असताना माझ्या मामेबहिणीनी केलेली ओल्या नारळाची , कैरी घालून केलेली अफलात्तून कढी खाली.त्याची कृती अशी : अंदाजे दोन वाट्या ओल्या नारळाचा कीस, एक किंवा दीड कैरीचा कीस(आंबट{षौकिन}पणावर अवलंबून आहे)थोडी फेसलेली मोहरी,चवीनुसार मिरची,गुळ आणि मीठ घालून मिक्सरमधून वाटुन घ्यायचा. त्याचे दूध गाळून घ्यायचं आणि त्याला जिरं ,हिंग ,कढीपत्त्याची फोडणी घालायची. उकळायची नाही.थंडच प्यायची. नुसती किंवा भातासह अमेझिंग लागते. उकळल्यावर नासण्याची शक्यता असल्याने त्याला कॉर्नफ्लोर किंवा तांदुळाची पिठी लावून उकळता येते असे कळले .

कोरेगाव पार्कात पेस्ट्र्या बाकी छान मिळतात असे लक्षात आले. फ्रेंच विंडो नामक खास फ्रेंच पेस्ट्र्या विकणारी छोटीशी पॅटिसेरी की काय म्हणतात तिकडे गेलो अन एकदोन पेस्ट्र्या खाल्ल्या. एकावर दुसरा अन दुसर्‍यावर तिसरा असे तीनचार थर होते. जे काय काँबो होते ते अतिशय जबराट. किंमत अर्थातच जास्त पण चव जाम आवडली.

कित्येक वर्षांपूर्वी मुंबईच्या मोक्षमुल्लर संस्थेत जर्मन शिकण्यासाठी (कंपनीतर्फे) जात असे. तेव्हा कधीमधी समोवारमध्ये जाणे होई. त्यानंतर त्या भागात फारसे जाणेही झाले नाही. आता बंद होण्यापूर्वी एकदा जाऊन यावे म्हणतो!

http://www.mid-day.com/articles/iconic-south-mumbai-hangout-cafe-samova…

16 Places In Mumbai You Must Visit For Good Food And Even Better Music

मॅकडोनाल्डचा शॅमरॉक शेक आवडला. हा फक्त St Patrick Day (१७ मार्च) च्या सुमारास येतो.

" साके सुशी "

हे जपानी पद्ध्तीचे भोजनालय आहे. यात मधोमध एक सरकता पट्टा, (ओव्हल शेप चा असतो ) आणि त्याच्या दुतर्फा टेबल्स असतात. या पट्ट्यावर निरनिराळ्या रंगाच्या प्लेटस असतात. त्यात सुशी (चिकटभाताच्या रोल मधे सीफुड, मांसाहारी, आणि काही शाकाहारी पदार्थ घातलेले ) ठेवलेले असतात. प्रत्येक रंगाच्या प्लेट ची वेगळी किंमत असते. त्या किंमतींचा तक्ता टेबलपाशी ठेवलेला असतो.आपल्याला हवी ती प्लेट सरकत्या पट्ट्यावरून उचलून घ्यायची.त्याच बेल्टवर वसाबी ची बरणीही असते. त्यातली अगदी थोडी (कारण खूप तिखट असते )एका छोट्या वाटीत घेऊन त्यात सोया सॉस घ्यायचा. टेबल्च्या कडेला गरमपाण्याचा एक लहानसा नळ असतो. ग्रीन टी साठी. तिथेच एका सुबक लाकडी पेटीत चॉप स्टिकस आणि कागदी रूमाल ठेवलेले असतात.
सुशी खेरीज वेगवेगळे "डॉन", "उडोन" आणि राईस डिशेश मागवता येतात ( जे त्या सरकत्या पट्ट्यावर नसतात ). यात राईस अथवा नूडल्स बरोबर सीफुड, किंवा इतर मांसाहारी, काही थोडे शाकाहारी पदार्थ असतात. एका लाकडी बाउल मधे गरम मिसो सूप देतात.

भोजनासाठी थोडा जास्त वेळ हातात असेल, तर इथे जरूर जावे.

ग्रीन टी

आणि इतक्या चांगल्या जेवणानंतर आईस्क्रीम हवेच.

Strawberry-Banana rendezvous

काल रात्री KBC मध्ये 'सोडाबॉट्लओपनरवाला ' मध्ये गेलो.
मस्त इराणी ( पण स्वच्छ ) डेकॉर , अँबियांस . 'द बॉम्बे इराणी दारू मेन्यू ' या हेडिंग खाली असर्वसाधारण कॉकटेल्स ( वोडका विथ कोकम किंवा उसाचा रस वगैरे सारखी 'डेंजर ' कॉकटेल्स ) बावा पेग ९० ml अशी पतियाळा ला लाजवणारी हेडिंग्स . भिंतीवर बावा इसम्स धमाल . फूड टिपिकल इराणी सर्व उपलब्ध . सल्ली बोटी पासून लागन नु कस्टर्ड पर्यंत . टॉयलेट मध्ये ' एम प्रॉपरली डिकरा ' सारखे अपेक्षित पोस्टर्स ( कोणाचेही लक्ष नाही , पण मस्त स्विंग आणि रॉक अँड रोल चालू ,) मस्त जागा !! इराणी खाणे आणि पारशी बावागिरी ज्यांना आवडते त्यांनी नक्की जावे

नवीन हाटेलांत जाणं थांबवलं का लोकांनी? बॅटमॅन, जंतू, घनू. नेहेमीचे यशस्वी हॉटेल शोधक, सांगा पुण्यातली एखादी नवीन छान जागा.

औंधात मारू (एम ए आर डब्बल ओ) नामक एक कोरिअन फूडवाले हॉटेल आहे म्हणतात. कधी गेलो नाही, ते रडारवर आहे...

कोरेगाव पार्कात बोतेको नामक ब्रझिलियन जेवण सर्व करणारे हॉटेल आहे. उत्तम चव, पण तुटून पडण्याइतकी खास वाटली नाही. हे चिकनबद्दल. भोपळ्याचे सूप बाकी मस्त होते. पण ओव्हरप्राईस्ड वाटले.

https://www.zomato.com/pune/boteco-koregaon-park

बॅटमॅन, जंतू, घनू. नेहेमीचे यशस्वी हॉटेल शोधक, सांगा पुण्यातली एखादी नवीन छान जागा.

एवढ्यात विशेष असं नविन ठिकाणी जाणं झालं नाही. पण ढेरेशास्त्रींनी आठवण काढलीच आमची तर असं रिकाम्या पोस्टिने कसं जायचं, म्हणून हे थोडंफार :

१. Spice It- Hotel Ibis : दिवाळी दरम्यान ऑफिसच्या सहकार्‍यांसोबत विमान-नगरच्या 'आयबिस' च्या 'स्पाईस-ईट' ह्या रेस्टॉरंट मधे जाणं झालं. म्हणायला थ्रि-स्टार हॉटेल पण रेस्टॉरंट अतिशय साधारण. आम्ही लंच ला गेलो होतो, बुफे पद्धतिचं जेवण होतं. मेन्यू बद्दल विशेष लिहीण्यासारखं नाही शिवाय पर्याय ही फारच त्रोटक होते. त्या भागात आणि आयबिस सारख्या ठिकाणी प्रत्येकी फक्त ५५०/- होते म्हणुन गेलो पण ते ५५०/- ही वर्थ नव्हते. मी झोमॅटोवर झणझणीत फिडबॅक लिहाला आहे पण त्यांनी त्याला पुसलंही नाही :(, माज्जोर्डे... हा तो फिडबॅक http://www.zoma.to/PneKKK

२. CAFÉ PETERDONUTS Bavdhan : मला हे कॅफे जाम आवडतं. एक तर तिथला 'माहोल', म्युझिक, पदार्थ, इन्टेरिअर - सगळंच मस्तं. कितीही वेळ गप्पा ठोकत बसा, लोळा कोणी घाई करत नाही. पदार्थ ही फर्मास. भरपुर अ‍ॅपेटायझर्स किंवा सॅंडवीचेस मागवायचे आणि सिझन/वेळे नुसार सोबतीला कोल्ड किंवा हॉट कॉफी- बस्स -पोटोबा तृप्त होतो. मला त्यांचे 'हॉट गर्लीक फ्राईज' आवडतात. ह्यात फ्राईज हॉट गार्लीक रेड सॉस मधे टॉस करुन सर्व केल्या जातात. थोड्या आंबट, जरा तिखट आणि लसणीचा फ्लेवर - अहाहा! ड्रिंक मधे, हेझलनट फ्रॅपे उत्तम - संपुच नये असं, प्रमाणात गोड आणि थंडावा. ऑम्लेट्स,पास्ता, बर्गर, वॅफल हेही चांगलं असतं. आणि हो, ह्यांचे डोनटस मला मॅड-ओव्हर-डोनट पेक्षा जास्त चांगले वाटले. नक्की जा-च!

खादाडीपायी भटकण्याच्या नादात वडापाव आणि सँडविचचा संगम करून स्पेशल वडापाव नामे प्रकार खाण्यात आला ... गोरेगावात पूर्वेला खोपोलीचा वडापाव कित्येक वर्ष ज्याम फेमस आहे .. त्याच्या बरोब्बर समोर एक वडापावचा बेनामी स्टॉल आहे.. पदार्थांच्या नावावरून त्याचे नाव पांडुरंग आहे हे हे समजले .. अस्मादिकांच्या भाऊसाहेबांनी अगोदरच खोपोलीच्या समोरच्या स्टॉल वर स्पेशल वडापाव ज्याम भारी मिळतो म्हणून माहिती दिली असल्याने दुसरे काही खाण्याची हुशारी करण्याचा प्रश्नच नव्हता ...
स्टॉलवाल्या काकांनी एका डिश मध्ये पाव चिरून त्यात तीन प्रकारच्या चटण्या भरल्या , मग त्यात कांदा ,काकडी आणि कोबी बारीक चिरून, टोमॅटो च्या चकत्या लावून घेतल्या , मग कढईतून गरम गरम काढलेला वडा थोडा चेपून पसरट करून त्या पावात सारला .. त्यावर चीझ किसून ,थोडी हिरवी चटणी कोबी आणि भरपूर बारीक शेव पसरून चार तुकडे करून अक्खा ऐवज आमच्या हातात ठेवला ... इथे आधीच गरमागरम वड्याच्या वासाने तोंडाला पाणी सुटलेलं .. पहिला घास तोंडात कोम्बल्याक्षणी सणकून दाद गेली ...ज्यांना वेगळं कॉम्बिनेशन खायला पंचाईत नसते त्यांनी एकदा चाखून पाहायला हरकत नाही .. हा पूर्ण मामला नक्त पंचवीस रुपयांना मिळतो ...

पुन्हा एकदा ( दुसरे) आर्थर'स थीम : कोरेगाव पार्क मध्ये बऱ्याच वर्षांपासून आर्थर'स थीम आहे . अत्यंत कन्सिस्टंटली चांगले कॉंटिनेंटल मिळण्याची जागा . अतिप्रिय . म्हणून बाणेर रोड च्या शेवटी शेवटी उजवीकडील क्रॉस रस्त्यावर बालेवाडी हाय स्ट्रीट ( सालं काय नाव ए , उद्या दगडेवाडी वॉल स्ट्रीट येईल)नावाच्या भागात आर्थर'स थीम चालू झाले आहे असे समजल्याने ,काल चाकं तिकडे वळवली .अपेक्षा अशी होती कि मूळ रेस्टॉरंट च्याच दर्जाचा नवीन मेन्यू मिळेल. पण जुनाच मेनू निघाला.पण तोच उत्तम दर्जा आणि चवही असल्याने तरीही अत्यंत समाधानानं बाहेर आलो. कॉंटिनेंटल पदार्थांची रुचीअसल्यास जरूर जावं अशी जागा. याच्याच शेजारी बरीच इंटरेस्टींग रेस्टॉरंट्स दिसल्याने आता इकडे वारंवार येणे आले.

आर्थर्स थीम उत्तमच, पण त्याच्या मागच्या गल्लीत गेल्यास जबरी रत्ने हाती लागतील. फ्रेंच विंडो नामक जबरी बेकरी, स्क्विसितो नामक इटालियन थिन क्रस्ट पिझ्झा व अन्य ऑथेंटिक गोष्टी मिळणारे उत्तम हाटेल व मलाका स्पाईस हे आग्नेय आशियायी जेवणवाले हाटेल ही तीन ठिकाणे आर्थर्स थीमपासून अक्षरशः १००-२०० मीटरवर आहेत.

या धाग्याचे'खाण्यातजास्तीतजास्तबाहेख्याली हा पुरस्कार श्री घनू यांना देण्यात येत आहे ... ( एवढे सगळे खाऊन जी काय आहे ती 'फिगर' टिकवायला कुठे जिमतात हेही बघायला पाहिजे ) ( खरं तर यहा पुरस्कारा गॉथमवासी पण पटकाऊ शकले असते , पण त्यांनी त्यांचे वलंदेज देशातील कारनामे धाग्याओ आणले नाहीत ). गोग्गोड खाऊ पुरस्कार बॅटमॅन आणि ढेरे शास्रीना विभागून. उरलेल्याना उत्तेजनार्थ 'प्रयत्न वाढवा' पुरस्कार

ही प्रतिक्रिया इथे हलवली आहे.