अलीकडे काय पाहिलंत? - ८

अजून पेप्रात जाहिरात दिसली नाही नाटकाची ती?
जावं म्हणतोय आता.मुक्ता बर्वे साठी तसाही जायला तयार आहेच.

आभार!
नाटकाला बघुन घेण्यात येईल!

काल बालगंधर्वला पुण्यात पहिला प्रयोग होता. मला नाटक आवडलं. फक्त रीमाच्या अभिनयासाठी तरी नक्की नक्की पाहावं असं आहेच. फार वेगळीच भूमिका आहे मी तरी पहिलेली ही रीमाची! मुक्ता चा अभिनय नेहमीप्रमाणेच उत्कृष्ट. तिच्या एवढ्यात आलेल्या लग्नाळू चित्रपटांपेक्षा पूर्वीची फाइनल ड्राफ्ट आणि कबड्डी कबड्डी मधली मुक्ता आठवली. व्यक्तिरेखांचा ग्राफ फारसा चढला नाही या बाबत मेघनाशी सहमत आहे. नेपथ्य आवडले. नाशकातलं जुनं घर आणि अंगण छान उभं केलंय. नरेंद्र भिडे यांच्या पार्श्वसंगीतात काहीच वेगळं नाहीये.

पण सर्वांचे अभिनय, संहिता यासाठी एकदा पाहायलाच हवा असा प्रयोग!

कालच हे नाटक पाहिलं
आधी एक सांगतो की नाटक एकूणात बर्‍यापैकी आवडलं!

(पांढर्‍या ठशातील वाक्ये कथासुत्र उघड करण्याची शक्यता आहे)

फार चाकोरीबाह्य किंवा प्रत्यक्षाहून उत्कट वगैरे काही वाटलं नाही. (एक तर माझ्या आधीच्या हाफीसमधल्या एका चांगल्या मैत्रिणीची अशीच स्टोरी उलगडताना फार जवळून पाहिली आहे. तिने शेवटी कंटाळून पळून जाऊन लग्न केले - त्यामुळे विषय माहितीतलाच नव्हे तर जवळून बघितलेला) दुसरे असे की मुळ कथा अगदीच बेतास बात वाटली - त्यात नाट्य अगदी मामूली , तेच तेच. त्यामानाने, पटकथा बरीच बरी -छान वेगात फुललेली- पण पुन्हा संवाद कर्कश वाटले. सेट फारसा आवडला नाही. मुक्ता सोडल्यास इतरांचा अभिनय मात्र चोख. त्यात रिमा म्हंजे तर हैट आहे! कितीतरी दिवसात इतका चोख अभिनय बघायला मिळाला नव्हता.

शेवटाबद्दल मात्र माझं मत अगदी उलट आहे. मला शेवट आवडला. मुळात रिमाची भुमिका कथेमध्ये काळीकुट्ट केलेली नाहिये असे लगेच म्हणवत नाही, पण रिमाचा अभिनय त्यात जी आर्द्रता म्हण किंवा एक पॉसिटिव्हिटी म्हण आणतो ना त्याला तोड नाही. निव्वळ तिचा अभिनय व संवादफेक यामुळे एरवी अविश्वसनीय वाटु शकला असता तो शेवट खरा वाटायला लावला आहे. (नव्हे बहुतांश प्रेक्षकांना खरा/शक्य वाटलाही - "आता बघ ती येईल" हे वाक्य मी मागे-पुढे बसलेल्या किमान तीन व्यक्तींकडून + माझ्या बायकोकडून ऐकले). एक शक्यता अशी की तु बघितलेला प्रयोग पहिलाच असल्याने तोवर भुमिका तिच्यात तितकी भिनली नसेल. आता ती भुमिकेत इतकी मुरलीये की ते बेरकेपण, समोरच्याल राग आणते, नंतर कीव आणू लागते आणि नंतर शेवट शक्य आहे असे वाटायला लावते.

मुक्ता बर्वेने मात्र अपेक्षाभंग केला. अडखळणारी व तोंडातल्या तोंडात केलेली संवादफेक, कधी जास्तच लाऊड अभिनय तर कधी पडेल अभिनय. किमान रिमापुढे आपण उभे आहोत हे समजून तिने स्वतःला बरेच चँलेंज करायला हवे आहे.

प्रकाश, संगीत वगैरे ठिक ठाक (दिवस आहे का रात्र यानी कथेत फार फरक पडत नसला तरी दिवसा-दुपारी झाडांच्या सावल्या मागील भिंतीवर दिसू नयेत असे वाटते). ध्वनी तर अनेकदा हास्यास्पद (एकदा तर ग्लास पडल्याचा आवाज पडून गेल्यानंतर २-३ सेकंदानी आला, तर घरा बाहेर गाड्यांचा प्रकाश दिसत होता पण अंगणातही गाड्यांचे आवाज मात्र येत नव्हते) - अर्थात छिद्रान्वेषाचा दोष मान्य आहेच. मात्र कथा संथ असली की अशा गोष्टींकडेही लक्ष जाते हे दिग्दर्शकाने लक्षात घ्यायला हवं होतं

मी नाटक पाहणार नाहीय, पण वरच्या चर्चेवरुन एक प्रश्न पडलाय "इतकं गुंतागुंतीचं, क्रूर आणि चाकोरीबाहेरचं काही लई दिवसांत पाहिलं नव्हतं." असे म्हणण्यासारख नक्की काय आहे नाटकात?

बिली वाईल्डर या दिग्दर्शकाचे दोन चित्रपट पाहिले. सनसेट बुलवार्ड आणि द फ्रंट पेज. पहिला हॉलिवूडबद्दल आणि दुसरा छापील माध्यमांबाबत. दोन्ही चित्रपट या व्यवसायांची काळी बाजू दाखवणारे, डार्क विनोदाने भरलेले. असा सगळा काळा कारभार असला तरीही दोन्ही चित्रपट बघून फार आवडले, बघताना मजा आली इ.

'सनसेट बुलवार्ड'मधे कुठे काही 'इश्क सुफियाना' वगैरे दिसेल का याची वाट पाहिली. पण न दिसल्याने अंमळ निराशाच झाली. (तसा 'लेअॉन' पहाताना 'जीवन में जाने जाना एक बार है होता प्यार'ची फार आठवण होत होती.) 'द फ्रंट पेज' पहाताना 'पिपली लाईव्ह' फार आठवला नाही, कदाचित लक्षात राहिला नाहीये हे कारण असावं.

ह्या हिवाळी सुट्टीत ठरवून काही मराठी सिनेमे आणि एक नाटक पाहिले (सगळे आपलीमराठी.कॉम वर). प्रेमाची गोष्ट आणि प्रेम म्हणजे प्रेम म्हणजे प्रेम असतं हे दोन्ही चित्रपट चांगले वाटले. प्रेमाचे चित्रण थिल्लर नव्हते हे आवडले. सागरिका घाटगे आणि पल्लवी जोशी ह्या दोघींचे बोलणे थोडे कृत्रिम वाटले, पण चालून जाण्यासारखे होते.
जब्बार पटेलांचा मुक्ता पाहिला आणि अजिबात आवडला नाही. पात्रयोजना, कथा, आणि दिग्दर्शन, काहीच आवडले नाही.
कदाचित, आघात आणि वी आर ऑन-होऊन जाऊ द्या हे चित्रपट ठीकठाक होते. बालक पालक आवडला.
पाऊलवाट पाहिला. काहीच खास नव्हता. कथेत फार दम नव्हता.

विक्रम गोखले आणि स्वाती चिटणीस चे 'नकळत सारे घडले' हे नाटक पाहिले. विक्रम गोखलेंचा अभिनय आणि वाक्यफेक अप्रतिम. स्वाती चिटणीसचा अभिनय खास आवडला नाही. अनिकेत विश्वासरावचा अभिनय चांगला होता. शर्वरी पटवर्धनचे पात्र फार महत्त्वाचे नव्हते. तिचा अभिनय ठीकठाक होता.

काल रात्री भारतीय एक्सएन वर शरलॉक (होम्स) सीजन ३ चा पहिला भाग पाहिला.
सीजन २ मध्ये (उंच इमारतीवरून उडी मारून आत्महत्या करून) मेलेला होम्स मेलेलाच कसा नव्हता (ते अशाअशा - १ , २ किंवा ३ प्रकारे घडलेले असू शकेल वगैरे), मधल्या दोन वर्षांच्या अज्ञातवासाच्या काळात मोरिआर्टीचे नेटवर्क खोदून आणि खोडून काढण्यात त्याने किती हाल सोसले आणि तो परत आल्यावर (वंचनेमुळे त्रासलेला आणि चिडलेला) वॉटसन त्याला कसा बदडतो यावर बराच भाग खर्ची पडला.

त्यामुळे 'द एम्प्टी हर्स' (पी सायलेंट) हा अतिरेक्यांनी केलेला ब्रिटिश पार्लमेंट उडवून देण्याचा कट आणि होम्सने त्याची केलेली उकल हा (मूळ कथानकाचा) भाग फारसा रंगवता आला नाही. रात्री शेवटी जाणार्‍या रिकाम्या अंडर्ग्राऊंड ट्यूबच्या शेवटच्या डब्यात एकच माणूस चढतो, शेवटपर्यंत ट्यूबमधून तर कोणीच उतरत नाही आणि तरीही शेवटच्या स्टेशनवर ती ट्यूब रिकामीच पोचते... असे प्लॅटफॉर्मवरच्या सीसीटीव्ही फुटेजमध्ये दिसते --- आणि ते रहस्य तसे सोप्पे होते.

सीजन ३ च्या पहिल्या भागाने थोडी निराशा केली. वेटिंग फॉर मोर!

चिरंजीवांसोबत (तो एकच आहे, पण हा शब्द अनेकवचनी लिहावा असे ऐसीवर कोणीतरी सुचवले होते.) इस्केप फ्रॉम द अर्थ हा लहानग्यांचा कार्टूनपट पाहिला. मज्जा आली.
अर्थातच त्यात तीच तीच अमेरीकनांची परग्रहवासीयांची थीम होती, पण चिरंजीवांचे अजूनही नाविन्य आहे.

काल एक भन्नाट स्वप्न पाहिले. डॉ. मनमोहनसिंग हे अंकल बिल्बो बॅगिन्स, सोनिया गांधी या गँडाल्फ, राहूलबाबा फ्रोडो. एक लहानशी पांढरा दाढी असणारा बाबा सॉरॉन आणि एक अमित शहांसारखा दिसणारा बाबा सारुमान. सारुमानने इंटरनेट हिंदूंची मोठी फौज तयार केली आहे. काही उच्चपदस्थ लोक स्नूपिंग करत अविवाहित बायकांवर वॉच ठेवत आहेत. बिल्बोसिंगांनी निवृत्ती घेतल्याने फ्रोडोबाबावर मुकाबला करण्याची मोठी जबाबदारी आहे. गँडाल्फवरही चहूबाजूंनी हल्ले होत आहेत. मजा!

आंतरजालावर चांगल्या श्रेणी आणि परीक्षणे असल्याने (आणि याच दिग्दर्शकाचा सिल्वर लायनिंग प्लेबुक हा मागील वर्षी आलेला - जेनिफर लॉरेन्स व ब्रॅडली कूपर अभिनित - चित्रपट आवडल्याने) अमेरिकन हसल हा चित्रपट पाहिला. अतिशय कंटाळवाणा आणि लांबलचक वाटला. इतरांना हा चित्रपट का चांगला वाटला असावा याचा विचार करतो आहे.

Wolf of wall street पाहिलाय का कोणी? काय मत?

Law Abiding Citizen हा रजनीकांतपट पाहिला. कैच्या कै. सत्य समोर आल्यावर भ्रमनिरास होतो असा गूढपट.

नुकताच हा सिनेमा पाहिला. पाहण्याचे मुख्य कारण मार्टिन सोर्सेसी. चित्रपटाने फार निराशा केली. सिनेमाला काहीही थीम नाही, रँडम गोष्टीं घडतात. पहिल्या अर्ध्या भागात फक्त 'वॉल स्टीट मिल्यनेअरचे आयुष्य किती वाईट' असं दाखवण्याचा प्रयत्न आहे याशिवाय नक्की काय म्हणतोय दिगदर्शक हे समजत नाही.

(काही स्पॉयलर्स असू शकतात.)
'रस्त्यावरच्या' लोकांना घेऊन वॉलस्ट्रीटवर अतिश्रीमंत होणारा नायक ही घिसीपिटी थीम आहे. ह्या लोकांची कॅरॅक्टरं अत्यंत पो़कळ आहेत. त्यात तो कसं हे करतो यावर विशेष काही नाही, एक दोन मोनोलॉग्स फक्त आहेत. मोनोलॉग्सही रटाळ आणि घिसेपिटे. (त्यातील काही सेकंदांपुरते कप्रिओ आपले अभिनय कौशल्य दाखवतो, एरवी कोणीही खपुन गेला असता.)

वेश्या, ड्रग्ज वगैरे गोष्टींची प्रचंड अतिशयोक्ती करतना हे सगळं वॉलस्ट्रीट-कल्चरबद्दल घृणा निर्माण करण्याकरता घेतलं आहेत असा भास प्रथम होतो. पण नंतर त्यात काही काही दृश्यांमध्ये दिग्दर्शकाने इतका वेळ घालवला आहे की या वॉल स्टीटवरील लोकांप्रमाणे त्यालाही यात काही विशेष रस असावा की काय अशी शंका येते.

मध्ये मध्ये हा सिनेमा विनोदीच जास्त (आणि बायोग्राफिकल कमी) बनवायचा होता की काय अशी शंका येत राहते. अर्थात विनोदाची क्वालिटी रटाळ आहे. एक उदा. स्त्रियांच्या प्युबिक हेअर बद्दल संवादाचा सीन तीन-चार मिनीटे आहे. असे प्रकार करण्यापेक्षा सिनेमा दोन तासांत गुंडाळला असता तर किंचित जास्त प्रभावी ठरला असता.

नायकाच्या आयुष्यात अनेक असंभवनीय गोष्टी घडत राहतात, त्यांच इतका भडीमार होतो (आणि असूसुत्रता) की त्यातली मजा निघून जाते. सदर सिनेमा हा एका मनुष्याच्या अनुभवावर आधारीत पुस्तकावर बेतलेला आहे, आणि यातील 'असंभवनीय' गोष्टींही बहुतांशी खर्‍या आहेत असा दावा दिसतो. तरीही, चित्रपटातली अतिशयोक्तींबद्दल मला शंका आहे.

एकंदरीतच, सिनेमा नाही पाहिलात तरी चालेल. उलट पाहूच नका, त्या ऐवजी वेळ-पैसा वाचवून दुसरा एखादा सिनेमा पहा असा अनाहूत सल्ला.

"टाईमपास" हा सध्याचा बर्‍यापैकी चर्चित सिनेमा पाहिला. स्क्रिप्ट मध्ये ढोबळ चुका असल्या तरी बघायला बरा वाटला. केतकी माटेगावकर ला स्टिरिओटाइप केले जात असले तरी असे रोल तिला एक्दम फिट्ट शोभतात. अगदी सुंदर नसली तरी मुळात खूप निरागस दिसत असल्याने तिचे दर्शन सुखावून जाते.

मला वेड लागले...प्रेमाचे, कुठलेतरी एक दु:खद गाणे ( आता शब्द विसरले पण चाल छान होती) आणि विशेषतः "फुलपाखरू..छान किती दिसते" या बालकवींच्या कवितेचे रॉक व्हर्जन फारच आवडले.

चेन्नई एक्सप्रेस पेक्षा हजार पटीने चांगला वाटला. एकदा बघायला (१०० रू च्या आसपास ति़किट असले तर) काहीच हरकत नाही.

Youtube वर 'ये जो है जिंदगी' ही १९८४ ची मालिका पाहिली. सतीश शहा, शफी इनामदार, स्वरूप संपत आणि किरण बेदी यांची कामं मस्त आहेत . विशेषतः सतीश शहाचे प्रत्येक भागात वेगवेगळे पात्र साकारणे भारी जमलय.