उदरभरण नोहे: हल्ली कुठे आणि काय खाल्ले? - ७

गेल्या रविवारी ठाण्याच्या हिरानंदानी इस्टेट येथे नविनच उघडलेल्या "पॉटभर" ह्या मालवणी रेस्टॉरन्टात गेलो होतो. यांची घंटाळीतदेखिल शाखा आहे पण तिथे कधी गेलो नव्हतो.

बोंबिल फ्राय - छान
तिसर्‍या मसाला - छान
खेकडा मसाला - सुमार
वडे - सुमार (थोडे करपले होते)
आंबोळी - अत्युत्तम (एकदम लुसलुशीत)
तांदळाची भाकरी - ठीक
सोलकढी - ठीक

किंमत - वाजवी (तिघांच्या "पॉटभर" जेवणाचे रु. ७०४ फक्त!)

कोथरुडमधल्या क्लब दिल्लीमध्ये गेलो होतो. छान जेवण होतं.
पंजाबी राजमा आणि चिकन बिर्याणी ट्राय केली. दोन्ही गोष्टी आवडल्या. थोडं महाग आहे. दोघांचं बिल ६००रू. विकांताला गेलात तर ८ च्या आधी जाणे. नंतर गर्दी वाढते.

गेल्या आठवड्यात ढोले पाटिल रस्त्यावर बर्गर बार्न कॅफे नामक ठिकाणी जाण्याचा योग आला.

कॉलेज पब्लिक ची बेक्कर गर्दी होती, त्यात आपण जरा म्हातारीच मंडळी गेलो आहोत असे वाटले.

लाल रंगाची सजावट, ७०-८० च्या दशकातले इंग्रजी रेट्रो म्युझिक..असा एकूण अ‍ॅम्बियन्स छान होता. (तिकडे अ‍ॅब्बा चे "डान्सिंग क्वीन" खूप वर्षांनी ऐकून वेडी झाले, लहान झाल्यासारखे वाटले, माझ्या लहान्पणी दादा/ताई मंडळींना या गाण्यावर नाचताना पाहिलेय!)

वेगवेगळ्या प्रकारचे बर्गर, बेगवेगळ्या चवीचे "फझ" नामक पेय, फ्राईज आणि एक मेक्सिकन रोल मागवला होता. बर्गर बास्केट मध्ये सर्व केले जातात. बर्गर सगळेच चांगले होते, फ्राईज आणि फझ पण ठिकठाक पण खरी "डिश ऑफ द डे" मेक्सिकन रोल ठरली.

किंमती माफक होत्या. ४ बर्गर, ४ फझ, २ फ्राईज व १ रोल एवढे सगळे ११०० मध्ये बसले.

त्यांचे इतर रोल आणि प्लेटेड मील ( नॉनव्हेज मध्ये) हे प्रकार खाण्याकरता परत तिथे जाण्याचा इरादा आहे.

घरगुती ऑर नॉनघरगुती, पुण्यात फ्रेंच चव ठीकठाक मिळू शकणारी ठिकाणे सुचवा प्लीज़.

फणसाचे गरे पिकून घरात फारच घमघमाट करत होते म्हणून काल-परवाचे दोन प्रयोगः

फणस पोळी (कोकणात मिळते तशी नाही, गूळपोळी सारखी, फुटाणाच्या पिठात कुस्करलेल्या फणसाचे गरे मिसळून तयार केलेल्या पुरणासहित)

फणस ब्रेड (बनाना ब्रेड च्या चालीवर - या आवडत्या रेसिपीत कुस्करलेल्या केळींऐवजी फणस वापरून. फणस इतका गोड होता, की साखर १/४ कपच वापरावी लागली. जायफळ आणि वॅनिला ऐवजी गोडला बॅलन्स म्हणून किसलेलं आलं आणि दालचिनी पूड वापरली )

दोन्ही पदार्थ मस्त दिसताहेत. फणसाच्या ब्रेडच्या चवीची साधारण कल्पना करू शकलो. फणसपुरणपोळीत फणसाचा स्वाद ओव्हरपॉवर होऊ नये म्हणून नेमके प्रमाण निवडणे हे कौशल्याचे काम यात शंका नाही.

हाणा तेच्या मारी. लय जबराट पदार्थ आहेत दोन्ही.

सोमवारी आगाखान प्यालेसजवळच्या 'नॉर्दर्न फ्रंण्टियर' नावाच्या हाटेलात जाऊन आलो. बर्‍यापैकी काश्मिरी पद्धतीचं काही तिथे मिळतं असे ऐकून गेलो होतो. पण मेन्युवर फारसं काही कश्मिरी दिसलं नाही. व्हेज मेन्यू तर फारच पंजाबी स्टाईल होता. जेवणाची चव मात्र छान होती.

१. अफगाणी(!) चिकन - वरुन मलईदार दह्याचं मॅरिनेड, आणि आत काजूची मसालेदार पेस्ट घातलेलं तंदुरी चिकन. तिखट आवडणार्‍यांनी ही डिश घेऊ नये, सपक वाटेल.
२. जाफरानी बोटी कबाब - छान लुसलुशीत होते, केशराचा फ्लेवर जरा जास्त वाटला (नाव जाफरानी असलं म्हणून काय झालं?).
३. कमळाच्या देठाचे तळलेले चिप्स - तोंडी लावायला मस्त लागत होते.
४. नादुर याक्नी - कमळाच्या देठाची दह्यात केलेली भाजी. मला विशेष आवडली नाही, बाकीच्यांना आवडली.
५. मलाई मकई टिक्की - बरी होती
६. पनीर हांडी(!) - चांगली चव, वर म्हटल्याप्रमाणे व्हेज मेन्यू तसा लिमिटेडच होता.
७. पेशावरी तरकारी बिर्यानी - साध्या व्हेज बिर्यानी सारखीच, पण चवीला जास्त माईल्ड, जास्त फ्लेवरफुल आणि चांगली होती.
७. मलाई कुल्फी / फिरनी - कुल्फी बकवास (कण्डेन्स्ड मिल्कचा डबा फ्रिजात ठेवल्यासारखी चव होती शिवाय अती गोड) / फिरनी ठीक (अगेन, कण्डेन्स्ड मिल्क खूप घातल्यासारखं वाटलं)

माणशी खर्च - ४०० रु. (अर्थात आम्ही १० लोक होतो)

विकांताला दोन हाटिलात गेलो होते. बाणेर रोडचं राजवाडा आणि म्हात्रे पुलाजवळचं हार्वेस्ट फार्म.
दोन्ही "टिपिकल" पंजाबाळलेलं तीन ग्रेव्ह्यांचे काँबिनेशन देणारी हॉटेले. दोन्हीकडे कंपनी मात्र छान असल्याने जेवण दुय्यम होते.

खाणे वाईट नाही, रादर सर्वसामान्य पंजाबीछाप हॉटेलांपेक्षा चांगले आहे. मात्र वेगळा असा कोणता पदार्थ नाही.
बरीच मोठी गँग असल्यास मात्र ही दोन्ही हॉटेले चांगली कारण बरीच कपॅसिटी आहे + भरपूर पार्किंग आहे!

------
नॉर्थ इंडीयन म्हणजे पंजाबी - तीन मसाला पेस्ट्सचं काँबिनेशन - सोडून किंवा पराठे सोडून इतर काही खिलवणारी हॉटेले कोणती आहेत?
का उत्तरेत सगळे खाणे असेच एकसुरी असते?

काश्मिरी खाणे विचारल्यावरही काश्मिरी पुलाव आणि रोगन जोश यापुढे गाडी सरकत नाही. माझ्या एका मैत्रिणीने गोड्यापाण्यातील माशांची काश्मिरीपद्धतीने केलेला एक कबाबसम पदार्थ आणला होता, तसे काही ऑथेंटिक काश्मिरी कुठे मिळते?

पूर्व युपी व बिहारमधील मत्स्याहारही (गोड्या पाण्यातील) वेगळा आहे, त्याचा स्वाद पुण्यात कुठे मिळेल का?

कालच्या धुव्वादार पावसात बाणेर रोडवरील 'जलेबी जंक्शन' (ज.जं) इथल्या गरम गरम जीलब्या हादडल्या. जीलबी हा प्रकार तसा फार आवडत नाही पण ज.जं मधल्या जीलब्या आवडल्या. आकाराने छोट्या, क्रिस्पी आणि विशेषतः कमी गोड त्यामुळे आवडल्या असाव्यात. तिथला रबडी-जीलबी प्रकार ही मस्त आहे. (बाकी त्यांचे समोसा, कचोरी, वडा-पाव हे स्नॅक्स टाईप पदार्थ अजिबात चांगले नाहीत आणि किंमतही फार जास्त आहे , १५ रु. नग समोसा).

उन्हाळ्यामुळे घरातील केळी फारच लवकर पिकली. धनंजय यांची पाककृती वापरुन ह्या पिकून काळ्या झालेल्या केळ्यांचे सांदण केले. धनंजय यांच्या पाककृतीत दोन बदल केले - अ. (उष्मांक कमी करण्यासाठी) वेगळे सारण केले नाही. ब. हळदीची पाने अनुपलब्ध होती.

तरीही प्रकार अत्यंत स्वादिष्ट झाला होता.

आत्ताच फ्रेंच दूतावासात एका पार्टीत फ्रेंच चवीने बनविलेले शाकाहारी स्टार्टर्स खाल्ले. चविष्ठ होती. सोबतीला भारतीय आणि फ्रेंच संस्कृतीची चर्चा करत (बिड्या फुकत) (सॉफ्ट) ड्रिक्स घेतली. मजा आली.
------------
नंतर सरवण भवन मधे १४ लघुइडल्यांची एक डिश असते ती खाल्ली. आत्माराम तृप्त झाले.

परवा (आता महिना झाला) इम्फाळजवळ नाम्बोल येथे पकोडे (भजे) खाल्ले. मी शाकाहारी असल्याने कांद्याच्या पातीचे, पनीरचे, गोबीचे, बटाट्याचे, इ इ पकोडे खाल्ले. कांद्याच्या पातीचे भजे लैच सॉल्लिड होते. ते गाव मणिपूरचे पकोडा सेंटर आहे. लोक दूरदूरन पकोडे खायला तिथे जातात, किंवा रस्त्यात अवश्य थांबतात. अर्थात आमच्या सुपुत्राने मांसाहारी पकोड्यांवर ताव मारला. म्हणजे चिकन पकोडे. माशांचे (कि मास्यांचे?), अंड्यांचे, शिंपल्याचे पकोडे सुद्धा एकेक प्लेट मागवलेले. पण अन्य सार्‍ञा कुटुंबीयांची नि अधिकतर ग्राहकांची पसंद काय असावी? ? ? गोगलगाय पकोडे !!! ती म्हणे डेलिकसी आहे. तिच्यासोबत आलेल्या चटण्या अव्वल दर्जाच्या होत्या. त्या मी माझ्या पकोड्यांसोबत वापरल्या. शिवाय ईशान्य भारताची किंग मिरची खाल्ली. केसर जितके खातात त्याच्या वीसपट कमी आणि तीही मिठात बूडवून खाल्ली तरच खैर असते. पण तिचा स्वाद अतुलनीय आहे.
सर्वात रोचक म्हणजे सासूबाई हॉटेलबाहेर बाकावर बसलेल्या. त्यांच्या कृष्णभक्त वैष्णव समजूतीनुसार सर्व काही गैरमासे वर्ज्य आहे.

ल'आंग्विल्ला हा सापासारखा दिसणारा मासा इटलीत कोमाक्कियो इथे खाल्ला. बरा होता. अगदी मऊ टेक्चर आणि क्रीमी चव होती. नोव्हेंबर ते जानेवरी ह्या काळात हे मासे मिळतात असे स्थानिकांकडून कळले.

इतर मित्रलोक्स फ्रेंच दूतावासात स्टार्टर्स, इम्फाळमधे गोगलगाय पकोडे आणि इटलीत सापासारखा मासा खात असताना आम्ही इकडे हपीसच्या कॅन्टीनात फवे खात बसलो असणे म्हणजे दुर्दैव नाहीतर काय?!

हा धागा मानवतेच्या दृष्टिकोनातून बंद करावा अशी व्यवस्थापनाला विनंती.

व्यवस्थापक खुद्द टांझानियात मगरीच्या शेपटीचे सूप अथवा बैलाच्या शिंगाचा चहा भुरकत बसले असतील तर मग राहूदे..

आता आलू बोंड्याचे कौतुक ते काय पण बर्‍याच वर्षांत खाल्ला नव्हता. अगदी नावही विसरून गेलेलो. परवा (यावेळेस बरोब्बर परवा) (फर्स्ट?) इंडीया प्लेस नावाच्या नोईडातल्या मॉल मधे श्रीरत्नम नावाच्या मिश्र (मांसाहारी सोडून मिश्र) हॉटेलमधे सहकुटुंब गेलेलो. तिथे मेनूवर आलूबोंडा पाहून लहानपणीच्या आठवणी जाग्या झाल्या. उदगीर ते परंडा* बस बार्शीला खूप वेळ थांबायची नि सारे प्रवाशी स्थानकाच्या कँटीनमधे नाश्ता करायचे. आमचे अण्णा त्यावेळी भजे,पुरी भाजी नि आलू बोंडे मागवत. तो वाफाळणार्‍या सांबारात बुडवलेला बोंडा, त्यात मधे मधे दिसणारे धन्याचे दाणे, कडीपत्त्याची पाने, ताटातल्या नारळाच्या, टमाट्याच्या, दाळीच्या चटण्या... . खणकून भूक लागलेली असायची आणि कँटीनमधल्या त्या सुवासाने तोंडाला इतके पाणी सुटलेले असायचे कि हात धुतल्यानंतर टेबलावर बसून अन्य ग्राहकांचे सांबर फुरकणारे तोंड पाहत पाच मिनिटे काढणे देखिल कठीण वाटे. फूंकून सांबर थंड होई पण आतले बटाट्याचे गोळे जेव्हा तोंडात फुटत खाण्याची तेव्हा टाळूला आग लावत. जे भावंड जास्त खाते त्याला मातापिता जास्त अन्न देतात असे कायसे सूत्र मला त्यावेळीही माहित असावे. एकिकडे खायची घाई नि दुसरीकडे ती आग. दोन्ही एकत्र सांभाळणे मुश्किल पडत असे. शिवाय आमच्या डोक्यात उदगीरच्या फिक्स्ड क्वांटीटी डिशेसनी त्यावेळेस जी काय समीकरणे बसवली होती त्यानुसार ते घाईघाईत येऊन अख्खा बाउल पुन्हा भरत अधिकचे वाढले जाणारे सांबार म्हणजे अहाहा...
जनरली मला, लहाणपणीची भूक आता नसल्याने म्हणा वा अन्यथा म्हणा, असा नोस्टेल्जिक आयटम खूपदा डीसैल्यूजनमेंट देऊन जातो. मात्र श्रीरत्नमने इतक्या कालांतराने त्याच चवीची यशस्वी आठवण करून दिली. दोन मोठमोठाले बोंडे पोटात रिते करून तृप्त होता झालो.
-----------------
अवांतरः-
*उदगीर आणि परंडा हे दोन्ही तालुके पूर्वी उस्मानाबाद जिल्ह्यात होते. अखंड उस्मानाबाद जिल्ह्याची ती पूर्वपश्चिम दोन टोके होती. पण या मराठवाड्यातील दोन गावांमधील रस्त्यावर पश्चिम महाराष्ट्रातील सोलापूर जिह्याचा शेपटासारखा (खरे एक दुसरा आकार, पण असो) भाग घुसला आहे. त्याचे टोक तालुका बार्शी. अण्णा म्हणायचे कि आपण मूळचे बार्शीचे. ईथल्या भगवंताच्या मंदिरातले मुख्य पुजारी, इ.इ.इ. मग बार्शीत आलो असताना आमचे भगवतांचे दर्शन घेणे आले. शिवाय आपल्या पूर्वजांचे गाव म्हणून मला बार्शीबद्दल ममत्व नि अभिमान वाटे. त्याच्याही थोडीशी चव त्या आलू बोंड्याला यायची.

आज ऑफिसमध्ये "चॉकलेट कव्हरड बेकन" ब्रेकफास्ट आहे. प्रत्येकाने एकेक डिश आणली आहे. मी पोहे नेले आहेत. फ्राईड बेकन लागतं मस्त चवीला पण चॉकलेट कव्हरड काहीच्या काही लागतं. मला नाही आवडलं.

जेरुसलेम आर्टीचोकच्या काही पाककृती कोणाला खाऊन माहित्येत का? सूपापलिकडे काही सूचना?

This comment has been moved here.