उदरभरण नोहे: हल्ली कुठे आणि काय खाल्ले? - ५

म्यम् म्यम्
ल्यप ल्यप

आता तो केक खाण्यासाठी हिमाचलला जावेसे वाटू लागले आहे.

केक आणि गुलाबजामची चित्रे आवडली.

काही काळ बेंगलोर ला जाणे झाले
मैय्याज् ह्या जयनगर की जयानगर पॉश एरियातील स्वच्छ बस ष्ट्यांडच्या जवळच हे ठिकाण आहे.
दाक्षिणात्त्य थाळी. किंमत रु१७५ फक्त. सबकुछ मिलाके. आधी १७५ सांगायचे, मग गिर्हाइक एकदा खाण्याच्या उद्देशाने आत आले की हळूच अमक्या ट्याक्सचे इतके, तमक्याचे इतके असे म्हणत १७५ चे थेट २५०च्या घरात नेउन सोडायचे असा प्रकार नाही. किंवा खायला सुरुवात केल्यावर समोर स्वीट्स्-डेझर्ट्स धरुन समोर उभे रहायचे व तिकडे पाहिले की लागलिच "दर स्वीट मागे २५ रुपये अधिकचा चार्ज पडेल" असे सांगण्याचा प्रकारही तिथे नाही.
१७५ म्हणजे १७५. स्वीट्स लिमिटेड असतील. इतर सर्व अनलिमिटेड हे जाण्यापूर्वीच मोठ्या बोर्डावर प्रवेशापाशीच लिहिलेलं. म्हटलं बरय.
थाली मस्त आहे.सांबार भात चविष्ट आहे. ह्याशिवाय त्या त्या दिवसच्या हिशेबाने, त्या त्या वाराच्या हिशेबाने चित्रान्न, बिशीबिळ्ळे, मसाला भात ह्यापैकी काही तरी एक असते.
मागाहून दहिभात येतो.शिवाय सुरुवातीलाच बटाटयची भाजी आणि पुरी ह्यांचा रतीब सुरु होतो.
साउथ इंदियन रेस्टॉरंटात तिथलेच खास पदार्थ चाखायचे, आवडले तर तेच दडपून हाणायचे असा प्लॅन असल्याने पुरी-बटाटा ह्यांना हातही लावला नाही.
माझे परमप्रिय आइसक्रिम डेझर्ट म्हणून आले असता, हे नंतर इतरत्रही मिळू शकते असे म्हणून त्यावरही हात मारला नाही.
फक्त दाक्षिणात्य पद्धतीची तांदलाची खीर तेवढी वाटीभर खाल्ली.
स्वच्छ, पॉश ठिकाण. सहकुतुंब जावं असं. दक्षिणी स्टाइलमधील सुकांता - थाट्-बाट -दुर्वांकुर ह्यांना समांतर असं.
.
.
दिवसातून एकदा इथे तर दुसर्‍यांदा "नॉर्थ कर्नाटका मेस" ह्या ठिकाणी गेलो. हे मेस सारखं वातावरण. थोडंफार पुण्यातील "बाद्शाही"ची आठवण यावी असं.
किम्वा थोडंफार "आंध्रा मेस" ज्या हल्ली जागोजागी उघडल्यात; त्यासारखं.
ठिकठाक माहौल,; फार पॉश असं कही नाही. किंचित कळकट टेबल.
तिथे मी भात ऑल्मोस्ट खाल्ल्लाच नाही!
ज्वारीची भाकरी, नाचणीची भाकरी , तांदलाची भाकरी, फुलके.... हे सगळ्म उपलब्ध होतं.
खास गावाकडे किंचित जळालेल्या खरपूस वांग्याला एक चव असते. त्या चवीतील वांग्याची एक भाजी, भरित.
एक बटाटा भाजी, सोबत भरपूर सांबार असा बेत होता.
ताकही होतं. साधसंच पण चविष्ट. सांबांरमधील भाज्यांमध्ये कसूर केली नव्हती.
किंमत :- रुपये८० फक्त. (अनलिमिटेड थाळी.)

मिनी वोक ओरीएन्टल किचन ह्या मॉडेल कॉलनी मधील एका अतिशय छोट्या पण अतिशय स्वच्छ ठिकाणी बर्मीज खो सुई ( उच्चारातील चू.भू.दे.घे.) हा एक अफलातून प्रकार खाण्यात आला.

(चित्र जालावरून साभार)
नारळाच्या दाट दुधातील ग्रेव्ही, नुसत्या लसूणावर परतलेले नूडल्स आणि बरोबर तळलेले नूडल्स , तळलेला कांदा,तळलेला लसूण, कांद्याची पात, लिंबू , बारिक चिरलेली मिरची इ. वेगळे मिळते.
नूडल्स वर ग्रव्ही ओतायची आणि मग तुमच्या आवडीप्रमाणे इतर पदार्थ वरून भुरभुरायचे...
अहाहा.... निर्मल आनंद(खूबसूरत मधल्या रेखा चा डायलॉग आठवा!)
किंमत फक्त २२० व्हेज ग्रेव्ही - दोन जणांना आरामात शेअर करता येईल(शिवाय आम्हाला कॉर्पोरेट डिस्काउंट म्हणून २०% टक्के सूट मिळाली.. दिल गार्डन गार्डन हो गया)

संपादकः width="" height="" क्षमस्व!

इतके दिवस लोक नुसती पदार्थांची वर्णनं टाकायची. त्यातूनही जळायला व्हायचंच. मात्र आता ते पुरेसं नाही म्हणून फोटो टाकण्याची हरामखोरी करतात. बरं, त्या जळवण्याची आग वाढवण्यासाठी नुसता तो पदार्थ नाही, तर कॅफेतून पार्श्वभूमीला दिसणारे हिमाच्छादित डोंगर, ती झाडं वगैरे वगैरे पण दाखवतात. शिरा पडो तुमच्या तोंडात लेकोहो. (आणि हा शिरा म्हणजे गोड शिरा नाही, शिळाचा मालवणी अपभ्रंश आहे!)

राजस्थानी मिठाईचे काही लाजवाब नमुने चाखले.

पारशे, रोहू, भेटकी हे मासे, चिकन, मटन, अस्सल कोलकात्यातील अप्रतिम चवीच्या पाणीपुर्‍या, खास शांतिपूर येथील प्रसिद्ध रसगुल्ले आणि नोलेन गुडेर शाँदेश व हिवाळ्याच्या दिवसांतच मिळणारा पोह्यांच्या लाडूसदृश 'जयनगरेर मोवा', मिल्क केक, इ. मिठाया हे पोटात भरून झाले आणि नंतर संस्थळावर न वावरतादेखील इनो घेऊन पडावे लागले.

भीमथडीस गेलो रविवारी. ह्यावेळी फारसे हादडता आले नाही. पायास भिंगरी होती.
हुरड्याचे धपाटे खाल्ले; आवडले. खरंतरं इतरही पदार्थ खाल्ले, पण सर्वात स्मरनीय हेच. धपाट्याला स्वतःची अशी एक चव होती. चटणी किंवा दही न लावताही ते नुसतच खाता येत होतं.
आवडलं.
पुण्याजवळ प्रतिबालाजी आहे. त्याचा तुपाळ गोग्गोड लाडू प्रच्चंड आवडतो. एका रपाट्यात दोन मोठे लाडू हाणले.

वांद्र्याच्या इम्बिसमध्ये ४-५ वेळा जाऊन आल्यावर कुलाब्याच्या इम्बिसमधले पदार्थ खाऊन पहायची फारा दिवसांची इच्छा होती. ती इच्छा अखेर या रविवारी पूर्ण केली. तिथे नववर्षाच्या निमित्ताने खास मेनू ठेवला होता, त्यातलेच पदार्थ खायचा बेत होता. भरपूर पदार्थ खाता यावेत म्हणून ६ जणांचा कंपू जमवायचे प्रयत्न केले, पण एकूण चारच टाळकी जमली. चौघांनी मिळून रोस्ट टर्की, ब्रेज्ड गिनी फोल, रॅबिट टेरिन आणि ऑक्स टेल पास्ता (बैलाच्या शेपटीची मांस घातलेला पास्ता) असे पदार्थ हाणले.

यांतला ऑक्स टेल पास्ता खाणे हा एक मजेशीर अनुभव होता. बाकी रॅबिट टेरिन सोडता सर्वच पदार्थ सर्वांनाच आवडले. मी मात्र चवीच्या दृष्टीने क्रमांक द्यायचे झाले, तर रॅबिट टेरिनला पहिला आणि गिनी फोलला दुसरा क्रमांक देईन; तसेच टर्की आणि पास्त्याला तिसरा क्रमांक विभागून देईन. परंतु माझ्यासाठी सर्वांत आवडता पदार्थ ठरला तो म्हणजे टर्की. टर्कीच्या मांसाचा पोत मला भयंकरच आवडला.

वांद्र्याप्रमाणेच येथेही बसण्यासाठी वेगवेगळ्या रचना होत्या. इथलीही सजावट छान होती. कुलाब्याच्या आणि वांद्र्याच्या या दोन शाखांमध्ये दोन महत्त्वाचे फरक आहेत. एक म्हणजे, कुलाब्याला वांद्र्यापेक्षा खूप जास्त व्हरायटी आहे. आणि दुसरे म्हणजे कुलाब्याशी शाखा बरीच महाग आहे.

एकूणात अनुभव तिथे पुन्हा पुन्हा जायची इच्छा होण्याइतका चांगला होता. या सगळ्यात खटकण्यासारखी एकच गोष्ट म्हणजे तिथे एकूण बिलावर लावलेला जवळजवळ २५% कर. त्या करामुळे आमचा माणशी खर्च जवळजवळ ४०० रु. झाला.

जाता जाता, तेथे जायची इच्छा असणार्‍यांसाठी एक सूचना- ही शाखा गुरुवारी बंद असते.

बीयर ज्यांना आवडते त्यांच्यासाठी हे ठिकाण म्हणेज 'मस्ट गो'!

खराडी - नगर बायपास रोडवर अ‍ॅमनोरा पार्क टाउन मॉलच्या ईस्ट ब्लॉकमध्ये असलेल्या TJ's BrewWorks मध्ये बीयर इन हाउस ब्रु केली जाते. ड्राफ्ट बीयरचा लुत्फ इथे घेता येऊ शकेल. सोमवार ते शुक्रवार संध्याकाळी ७:३० पर्यंत हॅप्पी अवर अंतर्गत ५०% फ्री बीयर मिळेल. म्हणजे १ लीटर बीयरच्या पैशात १.५ लीटर बीयर. अ‍ॅम्बीयन्स उत्कृष्ट आहे. स्टाफ आणि सर्व्हिस उत्तम. आयफोन अ‍ॅपने ऑर्डर देणे वगैरे हाय फाय प्रकार आहेत, वायफाय ही उपलब्ध आहे. खाण्याचे पदार्थ 'तोंपासु' कॅटेगरीतले असले तरीही जरा महाग आहेत. मेनु इथे चेक करता येईल.

एल आणि लागर दोन्ही प्रकारातल्या आणि सायडर, जर्मन व्हीट, बार्लीच्या बीयर्स ही इथली खासियत. "डेविल'स डार्क" हा स्टाउट प्रकारातला डार्क बीयरचा प्रकार माझा फेवरीट, आहे बोले तो एकदम झकाsssस!

आणि माझा आवडता "डेविल'स डार्क"

- (साकिया) सोकाजी

वांद्र्याला दरवर्षीप्रमाणे महालक्ष्मी सरस हे प्रदर्शन भरले आहे आणि नेहमीप्रमाणे तिथे महाराष्ट्रातील वेगवेगळ्या जिल्ह्यांतील खाद्यपदार्थांचे स्टॉल्स लागले आहेत. मी तिथे हुरड्याचं थालीपीठ (ठीक), मिरचीचा ठेचा (मस्त तिखटजाळ), तांबडा (ठीक) आणि पांढरा (चांगला नाही) रस्सा, शेवपुरी (तद्दन बकवास- ग्राहकांची फसवणूक), कांदाभजी (वाईट), भाजीवडा (ठीक) असे पदार्थ खाल्ले. यात वाईट अनुभवांचा भरणा बराच असला, तरी सगळ्या मिळून फारच थोडक्या स्टॉल्सवरील पदार्थ चाखले आहेत हे लक्षात घेता इतर सर्व स्टॉल्सवर मी काट मारणार नाही.

या पदार्थांखेरीज तिथे वर्‍हाडी चिकन आणि मटण, खानदेशी पदार्थ, मांडे (दोन वेगवेगळ्या पद्धतींचे), सावजी मटण, धपाटे असे मुंबईत नेहमी न मिळणारे पदार्थ मिळत आहेत. ते न खाऊन हळहळण्यापेक्षा खाऊन हळहळलेले बरे असा सूज्ञ विचार करून मी हे पदार्थ खाण्यासाठी परत एकदा तिथे जाणार आहे.

खाद्यपदार्थांखेरीज तिथे देशातल्या विविध ठिकाणच्या हस्तकलेचे स्टॉल्स लागलेले आहेत. अशा प्रकारची प्रदर्शने वर्षभर लागतच असतात. परंतु मला महालक्ष्मी सरस अधिक आवडते कारण-
१. तेथे हस्तकलेसोबत खाद्यपदार्थही मिळतात.
२. हे प्रदर्शन भव्य असते आणि मध्ये चालायाला मोकळी जागा बर्‍यापैकी असते.
३. हे प्रदर्शन मैदानात भरते त्यामुळे बंदिस्त जागेत गर्दी झाल्यावर जे त्रास होतात ते इथे टळतात.

दअरवेळीच हवं तेव्हा मसाला दूध घरी बनवत बसणं जमतं असं नाही.
गावात कधीही गेलो की भरत नाट्यमंदिराच्या समोरच्या लायनीत एक डेअरी सदृश प्रकार आहे.
त्याच्याकडील लस्सी वगैरे आयटाम कुठल्याही बर्‍यापैकी डेअरीवाल्याकडे असतील तितके चांगले आहेत.
(हल्वाई लोक लस्सीच्या नावाखाली पॅकेज्ड ताक विक्तात. हे इथेच नाही तर भारतभरात आहे.चंदीगडातही तेच, खुद्द इंदौरातही तेच.
ते चविष्ट असेलही. पण पॅकेज्ड लस्सी व सुट्या सुट्या ग्लासात मिळणारी लस्सी हे संपूर्णतः दोन वेगळे प्रकार आहेत.)
तर सांगायचे म्हणजे, ह्या लस्स्या चाम्गल्या कुठल्या ?
कोथ्रुडात एक दोन थिकाणी मिळत, वनाज कॉर्नरपाशी , लोकमान्य कॉलनी परिसर, किनारा हाटेलजवळ.
नवी सांगवी परिसरात अशा बर्‍यच डेर्‍या आहेत. घट्ट लस्सी, त्यात झकास क्रीम .
दिवस मस्त जातो साला, दोन चार ग्लास मारले की.
असॉ. अवांतर होतय.
तर बह्रत नाट्य मंदिरासमोरच्या लायनीत डेअरी आहे तिथे नुसती लस्सी, ताक, दही हेच आयट्म आहेत असे नव्हे तर झकास मसाला दूधही मिळते.
मस्त साय घालून देतो.
तिथं जाणं होतं, तेव्हा अधून मधून चाखत असतो.
शिवाय लक्ष्मी रोडवर एक अप्रतिम ठिकाण होतं, नाव विसरलो आता, बहुतेक दुग्ध केंद्र का काहीतरी नाव होतं.
त्याचंही मसाला दूध बरं होतं.
त्याच ठिकाणचा त्याचा तिखट सांजा, हा उपम्याचा ताजा लुसलुशीत भाउ चविष्ट होता.
ज्यांनी चाखलं नाही, they have missed it.

खान्देशी नावाची दोन तीन हाटेलं आहेत पुणयत.
ही सगळी टपरास्टाइल पण चविष्ट आहेत. फ्यामिली वाल्यांना जायला संकोच वाटू शकेल. (तरी आम्ही जातोच.)
एक आहे कोथरुडात वनाज कंपनीच्या कर्ण विरुद्ध दिशेला (diagonally opposite)
दुसरं आहे जुन्या सांगवीत, पेट्रोल पंपाच्या थोडं पुढं.
पेट्रोल पंपाहून नव्या सांगवीत जाताना ते लागतं.
भरीत भाकर मस्त असते त्याची.
शिवाय भाकर असते ती "कळणा".
कुठली तरी चार पाच धान्य एकत्र करुन करतो म्हणे, प्रकार चविष्ट आहे, पण पचण्यास थोडा जड, किंचिंत उष्ण आहे कळणा.
आपापल्या जिम्मेदारीवर खावा. व्यायाम बहुत असेल तय काळातच मी हादडातो बिंदास, एरव्ही जरा जपूनच असतो.

घरगुती चवीचे चिवडा - फरसाण वगैरे आयटम्स बनवनारे बरेच गट, संस्था आजकाल अस्तित्वात आहेत. नोकरदार स्त्रियांना त्यांची बरीच माहिती असेल.
मला त्यातील गनबोटे चिवडा आवडतात.
दिवाअळीचा असतो तसा पोह्यांचा चिवडा मिळतो, तसाच मक्याचं कणीस असतं, corn , त्याचाही चिवडा असतो, oil free प्रकारचाही एक चिवडा असतो.
हे असलं हेल्थ फूड शक्यतो मला आवडत नाही, तब्य्तीसाठी चवीत तडजोड केल्यासारखं वाटतं.
पण आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे, त्यांच्याकडील तोच चिवडा मला प्रचंड आवडला.
तोंडाला तोबरा लावल्यासारखा हदडात असतो.
मस्त चिवडा हाणायचा. जाता येता श्रीकृष्ण डेअरीमधली लस्सी हाणायची.
वर्ष होत आलं, पण दिनचर्येचा अज्याबात कंटाळा आलेला नाही.

फक्त मनोबाला उद्देशून नव्हे पण त्याच्या प्रतिसादांमुळे बरेच काळ पडत आलेला एक प्रश्न.
मला हा एक प्रश्न नेहमी पडतो. 'घरगुती' चवीच्या गोष्टी विकत घेऊन का खातात?
गंमत नै मला खरच हा प्रश्न पडतो.

मला घरी "हॉटेलसारखं" जेवण बनवायचा प्रयत्न/अट्टाहास आणि बाहेरून 'घरगुती' खाणं आणायचं यांचा सोस का असावा हे कै नै समजत.

अवांतरः मी ही करतो क्वचित असा अट्टाहास नी मग मलाच माझंच हसु येतं

काल कोरेगव पार्कातील 'कॉपर चिमनी' ला गेलो होतो.
तेथे कबाब फेस्टिव्हल चालु आहे. बलुची कबाब नावाचा 'बलुचीस्तानाच्या विशेष फ्लेवरचा कबाब' असं लिहिलं होतं म्हणून तो कबाब मागवला. अतिशय रुचकर, व्यवस्थित शिजलेला चिकनचा एक मोठ्ठा लेगपीस आणि एक ब्रेस्टपीस आला. दहि, भरपूर मिरे, काही वेगळ्या वासाचे अर्ब्ज यांनी मॅरीनेट करून तंदूरमध्ये भाजून त्यात धुराची चव मिसळली होती. अतिशय रुचकर!

मेनकोर्सला बर्‍याच दिवसंनी (खरंतर वर्षांनी) रेड मीटकडे वळलो. "रोगन जोश" मागवले होते आणि पश्चात्ताप झाला नाही. अतिशय रुचकर आणि अनवट ग्रेवी, पर्फेक्ट शिजलेले मटण, सिनॅमन आणि वॅनिला(!)चा मंद कळेल ना कळेल असा फ्रॅग्नन्स, आणि अतिशय भरपूर क्वांटिटी, छान पापुद्रे सुटलेले नान वगैरे सोबत मजा आली!

तरीही मी एकूण अनुभवाबद्दल अ‍ॅवरेजच समाधानी होतो. म्हणजे खाद्यपदार्थ छान असले तरी काही 'कॅपिटल ऑफेन्स' म्हणाव्या अशा मुदलातील तृटी होत्या:
-- पाणी प्यायच्या ग्लासेसना अंड्याचा म्हणा किंवा एकूणच नॉनव्हेजचा म्हणा वास येत होता. हे अगदीच शॉकिंग नी टर्न डाऊन करणारे होते.
-- डेसर्ट्स आणि मॉकटेल्सची नाममात्र व्हरायटी होती. तरी मुलीसाठी जे चॉकलेट मूज् मागवले होते त्यालाही अंड्याचा वास येत होता. ते परत करावे लागले.
या अशा अस्थेटिकल आघाड्यांवर काळाघोडा येथील कॉपर चिमनी अधिक चांगले वाटले होते.

तरी सुद्धा त्या 'रोगन जोश' मुळे कधी तिथे जावे लागले तर नाही म्हणणार नाही.

लॉ कॉलेज रोड आयडीया शोरुमपाशी ९९रुपयात अनलिमीटेड ब्रेकफास्ट मिळतो तो कोणी ट्राय केलाय का? एकच पदार्थ असतो की व्हरायटी असते?

विष्णू जी की रसोइ ह्या ठिकाणी मागील वीकांतास गेलो मित्रासमवेत.
तो फक्त तीनच दिवस होता इथे. त्याचीही आवड पक्की माझ्याशीच जुळणारी असल्याने एक दिवस बादशाही येथील साधीसुधी पण छान थाली, एक दिवस बापट उपहार गृह येथील पिठलं , थालीपीठ वगैरे आयटम्स आणी तिसर्या दिवशी विष्णू जी की रसोइ इथे गेलो.
मागे कट्ट्याच्या धाग्यात बोलल्याप्रमाणे ठिकाण नळ स्टॉपला असल्यानं ऐन शहरी भागात आहे. पोचणं सोपं आहे.
दीड एक वर्षानंतर जाणं होत होतं. तीनशे रुपये दरडोइ खर्च होता. (हा "साउथ इंडिज"च्या जवळजवळ निम्मा आहे.
दुर्वांकुर,सुकांता,थाटबाट ह्याहून किंचित अधिक आहे.
चोखी धानी , अ‍ॅमानोरा मधील व्हिलेज ह्यापेक्षा जरा कमी आहे.
)
तर ही थाली म्हणजे "शाही थाली" असते ना थाट्-बाट, दुर्वांकुर, सुकांता, मयुर व्हेज वगैरे; थोडीफार त्याच धर्तीवर. पण एक मोठा फरक आहे.
"विष्णू जी की रसोइ " हे विस्तीर्ण लॉनवर , हिरवळीवर पसरलं आहे.
तिथं लॉनच्या काही भागात खुर्च्या टेब्लं टाकली आहेत. ज्यांना हवं ते त्यावर बसून आरामात खाउ शकतात.
आता लॉन अ नाहिये, नुसतच छोटसं मैदान, पटांगण आहे. त्यावर सभेला अंतह्रतात तसं पॉलीस्टर/ताडपत्री जाजम अंथरलं आहे.
ज्यांना फिरत चुरडणं आवडतं ते चालत बोलत बुफे स्टाइल खाउ शकतात.
बुफेमध्ये स्टार्टर्स, सूप वगैरे होतेच. सूप लाइव्ह टमात्याचं बनवलं असल्याकारणानं तयत टामाट्याचं ताजे पार चुरलेले, ग्राइंड केलेले तुकडे होते.
(हे असच केलं गेलं असावं, हा माझा अंदाज. कारण इतरत्र येण्यार्‍या सूपमधला कृत्रिम स्मूथपणा त्यात नव्हता.
ह्यांनी तसेच केले आहे की नाही, ह्याची कल्पना नाही.)
concentrate, भुकटी वापरुन केचपस्टाइल सूप बनवायची पद्धत सर्वत्र स्वीकारली गेली असताना, हा ताजेपणा आवडला.
पण सूपमध्ये अशी अल्लाद अल्लाद का असेना टमाट्याची साल येणं कैकांना आवडतही नसेल. तयंना हा टर्न ऑफ ठरु शकतो.
सोबत भजी तळली जात होती. ती पाहली आणि फारसे अप्रूप नसल्याने सोडून दिली.
.
.
पंजाबी आयटम :- जिरा राइस , दाल फ्राय , पनीर ची कोणतीतरी सब्जी , रोटी इत्यादी होतं.
पंअजाबी पदार्थ ही ह्यांची खासियत नाही. त्यामुळे त्याला हातही न लावता मराठी पदार्थांकडे वळलो.
पंजाएवढी इलुशी गरम भाकर (ही समोर बनवून दिली जात होती) व फुलकेही (हे ही दोन मावशा समोर बनवून देत होत्या) उचललं.
सोबतीला बेसन/झुणका* व एक पातळ भाजी होती. बेसन/झुणका म्हणजे आपलयाल वाटते तसे पिठले नव्हे.
पिठले पाणी/दही/ताक घालून करतात. झुणका म्हणजे नुसते बेसन तेलासोबत परतायचे, व त्यावर चटणी/फोडणी टाकून खायचे ; no पाणी at all.
ते तसे खाल्लेही पण कोरडे कोरडे वाटल्याने अधिक घेतले नाही.
कढी आणि ताकही होते. ताक इतरत्रही बरे मिळत असल्याने मला त्याचे अप्रूप नव्हते.
कढी भरपूर ओरपली. वाट्यामागून वाट्या संपवल्या.
इवल्य इवल्या आकाराचे, तळव्याएवढे थालीपीठ होते.
समोर दोन मावशा बनवून देत होत्या. थालीपीटहंचाही सपाटा लावला.
मस्त चव होती.( बापट उपहार ग्रुह, मथुरा, सोहम, गिरिजा अशा ठिकाणच्या थालिपीटहंपेक्षा ही थालिपीठे आवडली चवीला.)
हवे त्याला भाकरी व फुल्क्यावर तूप घेता येत होते. मी तूप घेतले नाही.
ओळिने चटण्या मांडून ठेवल्या होत्या. शेंगदाणा, जवस , मिरची ठेचा, फोडणी वगैरे होते.
मस्त आंबा-लिंबू एकत्रित लोणचे होते. जवस चटणी, व हे लोनचे थोडे घेतले.
बाजूलाच गुळमट चवीचे काळपट चॉ़कलेटी रंगाचे पंचामृत होते.
ते प्रचंड खाल्ले.(निदान वाटीभर.)
शेवटी डेझर्ट म्हणून मुगाचा हलवा होता. तो घेतला नाही.
उत्तर भारतीय पनीरच्या भाज्या वगैरे त्यांना तितक्याशा जमल्या नव्हत्या. मराठी आयटम्स जमले होते.
पण वातावरण एकूणच गप्पा टप्पा करण्यासाठी छान वाटले.
जातान बैलगाडीत** पान बनवण्याच्या वस्तू होत्या. स्वतः पान बनवून घ्यायचे होते.
ही बैलगाडी म्हणजे बैलगाडीचा सांगाडा होता. प्रत्यक्ष बैल तिथे नव्हते.
मराठी घरात सणाला "विडा" लावून खातात ना घरी; तशीच चव होती.
विड्याची पने, चुना, कात आणि एका भुरुन घ्यायची डबीत कसलातरी पानावर भुरभुरून टाकायचा मसाला होता.
(बहुदा पावडर सुपारी होती,अंधारात समजले नाही.) बडीशेपही होती.
बस्स. इतकेच. पानवर टाकयचा गुलकंद वगैरे पानच्या टपरीवर असतात, तित्कए पदार्थ नाहित.
तरीही पान चांगले लागत ह ओते चवील.
तीन चार पाने खाल्ली.
अतिउत्साहात चुकून गर्दिच्या धक्क्यात आपण किती चुना लावत आहोत ह्याचे भान राहिले नाही.
थोडा जास्त चुना लावला गेला. झालं.
जीभ बेक्कार भाजली. डाव्या बाजूला टरारून फोड आला. (हे मागाहून समजले.)
पहिले दोन सेकंद काय होतय काहिच कळलं नाही. आधी जिभेला पानी सुटल्यासारखं वाटलं. मग थोड्यावेळानं खूप पाणी प्यावसं वाटू लागलं.
पुढील एक दिवस पाणी प्यायला गेलो तरी कचकच होत होती जिभेमध्ये.हावरटपणासाठी उत्तम धडा मिळाला होता.

इतर हाटेलांत तुम्ही बसलात की आसपास वेटर घोंघावू लागतील, काय हवे नको ते वाढतील. तुम्हाला बसून रहावे लागेल.
सगळे लक्ष खाण्याकडेच राहील. गप्पा मारण्याच्या हिशेबाने हा निगेटिव्ह पॉइण्ट आहे.
थोडक्यात, सुकांता-थाट बाट ही बैठी ठिकाणे व चोखी धानीचा शाही थाट असलेलं ग्रामीण राजस्थानी शाही बाज ह्यांच्या बरोबर मधलं हे ठिकाण आहे.
इथे चालत-बोलत खाता पिता येइल. ज्यांना बसून निवांत गप्पा मारायच्या आहेत, ते निवांत गप्पाही मारु शकतील.

मोकळ्या आभाळातला गोरज मुहूर्तावर लागलेल्या लग्नाच्या बुफेचा इफेक्ट इथे होता.
आता नवीन ठिअकणे हवी आहेत.
पुण्याबहेरची असली तरी चालतील.
किंवा काहीतरी नवीन.

मागच्या आठवड्यात गोव्यामध्ये होते.

पहिले एक दोन दिवस ज्या हॉटेलमध्ये राहात होतो तिथे खाल्ले पण मग जरा अस्सल गोवन चवीचे खावे म्हणून बाहेर सुद्धा गेलो. तेव्हा हे अफलातून ठिकाण सापडले.

कलंगुट मध्ये किनार्‍याच्या सर्वात जवळ असलेल्या चौकातून दोन बीच वर जाणारे रस्ते आहेत. एक कलंगुट बीचवर तर दुसरा बागा बीचकडे! बागा बीचकडे जाणार्‍या रस्त्यावर वळले की सुमारे ५० पावले चालत गेले की डाव्या हाताला Infantaria असे जरा चिवित्र नाव असलेले हॉटेल लागते.

मुळात फक्त एक बेकरी असलेल्या ठिकाणी ड्रिन्क्स आणि बाकी जेवण पण सर्व केले जाते. अ‍ॅम्बियन्स विशेष नाही आणि किंमती पण बाकीच्या जागांच्या मानाने खूपच कमी आहेत पण त्यामुळे अर्थात तुमची ऑर्डर घेऊन आणि तुम्हाला अन्न देऊन तुमच्यावर उपकार केल्याचा आर्विभाव करणारे, बर्‍याच वेळेला तुमच्याकडे दुर्लक्ष करणारे वेटर्स, संथ सर्विस असे पॅकेज डिल मिळते. पण विश्वास ठेवा पदार्थांच्या चवी हे सगळं सहन करावं या तोडीच्या आहेत.

तिथे ड्रिन्क्सवर बर्‍याच ऑफर्स होत्या - ३०० च्या वर खाद्यपदार्थांचे बील झाल्यास १०० रूपयात ५ बीअर वगैरे. पण मी तिकडे मुलीला घेऊन गेल्यामुळे आणि नवरा न पिणारा वगैरे "गुणी" वर्गात मोडत असल्याने ड्रिन्क्स ऑफर्सचा मला काही उपयोग नव्हता

जे एक दोन केकचे प्रकार आम्ही मागवले ते मी आजपर्यंत खाल्लेल्या सर्वात चविष्ट केकपैकी होते.

मग जेवण मागवले, माझ्यासाठी फिश फिलेट इन बेचामेल(?) सॉस (किंमत - ३३०/-)

आणि नवर्‍यासाठी व्हेज पिझ्झा (किंमत - २५०/-)मागवला.

माझी फिश डिश अप्रतिम होती. १० मिनिटात त्याचा चट्टामट्टा करून मी नवर्‍याच्या पिझ्झाकडे वळले. तोही अतिशय छान होता. कुरकुरीत आणि हलका बेस, भरपूर चीझ, वेगवेगळ्या भरपूर भाज्या आणि "भारतीयकरण न केलेला" चविष्ट पिझ्झा सॉस!

जेवण संपवायला बेबेंका (जरासे गरम केलेले) विथ आइस्क्रिम (किंमत - ७०/-) मागवले.

आहाहा... ते सिझलिंग ब्राउनी विथ आइस्क्रिम वगैरे झक मारतात या प्रकारापुढे!

मला हे प्रकरण इतके आवडले की परत दुसर्‍या दिवशी आम्ही तिथेच गेलो.
तेव्हा जेवायला मश्रूम्स, भाज्या,ऑलिव्ह तेलात मुरवलेल्या फिश फिलेटस (बाकी भात आणि भाज्या वगैरे होतेच बरोबर) मागवले होते. ते ही आधीच्या प्रकाराइतकेच चविष्ट होते. नवर्‍याने व्हेज सागुती मागवली होती, चांगली होती पण तिखट होती.

बेबेंका हे प्रकरण मला इतके आवडले की पुण्यात परत येताना अर्धा किलो पॅक करून घेऊन आलेय, पण ते दोन तीन दिवसात संपेल आणि इकडे पुण्यात हे काही मिळत नाही याचे मला आत्ताच वाईट वाटायला लागलेय.

Aaron's ही बेकरी माझ्या रोजच्या रस्त्यावर लागते आणि तिथे जायचा विचार गेली अनेक वर्षे मनात असूनही मुद्दाम बसमधून उतरून तिथे जाणं होत नव्हतं. गेल्या वर्षी मँगोज इथे गेले होतो, तेव्हा नंतर मुद्दाम Aaron'sमध्ये गेलो आणि तिथल्या पदार्थांची नावे आणि त्यांच्या किंमती पाहून हरखून गेलो. तिथे नेहमीच्या पेस्ट्रींच्या खेरीज सिनमन रोल्स, अ‍ॅपल पाय, चिकन कीश वगैरे बर्‍याच गोष्टी मिळतात. इतर महागड्या बेकर्‍यांइतकाच चांगल्या दर्जाचे असलेले हे पदार्थ इथे साधारण १५ ते ४० रु.ना मिळतात. इथल्या पेस्ट्रीज मात्र इतर बेकर्‍यांकडच्याच दराने मिळतात. मी आतापर्यंत दोनदा तिथे गेले आहे. दोन्ही वेळी चांगला अनुभव.

चांगल्या पण स्वस्त पेस्ट्रीज खायच्या असतील, तर त्याचीही सोय त्याच भागात होऊ शकते. Aaron'sच्याच जवळ असलेल्या सुंदर लेनमध्ये मालवणी कालवण नावाचं एक रेस्तरॉ आहे. त्याच्याच आवारात एक निनावी (मला कुठे नाव लिहिलेले दिसले नाही आणि पदार्थ पाहून डोळे दिपल्याने नाव विचारायचे लक्षात राहिलेही नाही) बेकरी आहे. या भागात उगाच पायी फिरत असताना मला हिचा शोध लागला. तिथे चॉकलेट आणि लेमन टार्ट्स (१५ रु.), चॉकलेट मॅडलिन (२५ रु.) डे अँड नाईट कुकीज (७ रु.) अशा अनेक गोष्टी मिळतात. इथल्याही पदार्थांचा दर्जा चांगलाच आहे.

गेल्या आठवड्यात आम्ही अशाच कालिना मार्केटमध्ये (सांताक्रूज पूर्व) भटकत होतो, तेव्हा 'फ्रॉम हिल्डा'ज किचन' या छोटाशा बेकरीचा शोध लागला. इथेही चिकनचे पदार्थ भलतेच स्वस्त होतो. आम्ही दोघींनी मिळून ९५ रु.त तीन पदार्थ खाल्ले- दोन मीटबॉल्स (प्रत्येकी १० रु.), चिकन कोरियन रोल (२५ रु.) आणि दोन नून खमेई (प्रत्येकी २५ रु.- चॉकलेट घातलेली एक पर्शियन पाककृती). इथल्याही पदार्थांचा दर्जा चांगला होता. शिवाय इथे दर वीकांताला काहीतरी खास बनवले जाते, आणि अधूनमधून नवनव्या गोष्टी प्रयोगादाखल ठेवलेल्या असतात. बेकरीच्या मालकाने या विकांताला चीजकेक बनवण्याचे आश्वासन दिले आहे. त्यामुळे या शुक्रवारी पुन्हा तिथे एक खेप होईलच.

भाजलेले रेशीमकिडे खाल्ले. चव चांगली वाटली (किंचित तळलेल्या 'एदामामे' सारखी वाटली). साम्बाल नावाची चटणी लावून तळलेले छोटे-छोटे कुरकुरीत खेकडे (गोड्या पाण्यातले) खाल्ले. उत्कृष्ट वाटले.

काल नागपुरात आनंदा म्हणून हॉटेल आहे, तिथे जेवले. ( एकदिवशी प्रवासात भल्या पहाटे उठून जावे लागते, रात्रीही उशिरा पोचतो, तब्येतीची वाट लागते, म्हणून मी साधे वरण भात भाजी पोळी (बट नॉट थाली) घेतले). भयंकर तिखट जेवण होते. हा प्रकार मला पुण्यातल्या प्रतिष्ठित हॉटेलात तिखटजाळ जेवण असावे असा वाटला. नागपुरकडे इतके तिखट जेवण असते का? तरीही मला त्याने इतका फरक पडत नाही. माझ्या केरळी सहकार्‍याची तारांबळ उडाली नाक पुसता पुसता.

This comment has been moved here.