अलीकडे काय पाहिलंत? -७

मलाही 'ग्रॅव्हिटी' लैच आवडला. ऋषिकेशशी संपूर्ण सहमत.

इथे 'बीफोर मिडनाईट' पाहिला काय कुणी?

विराट कोहली आणि रोहित शर्माच्या भन्नाट , विक्रमी इनिंग्ज पाहिल्या ऑसींविरुद्ध.
च्यामारी, मागच्या कित्येक वर्षापासून क्रिकेट पाहणं सोडलं होतं.
टीममध्ये इतके बदल झालेत ह्याची कल्पनाच नव्हती.
झहीर , हरभजन, सेहवाग, गंभीर चक्क टीमबाहेर?
आश्चर्य आहे.

डॅनी बोएलचा Trance हा सायकोलॉजिकल थरारपट बघितला, डॅनीच्या नावाखाली अब्बास-मस्तानने काढलेला चित्रपट वाटतो.

त्याचबरोबर Audrey Tautouचा 'De vrais mensonges' हा फ्रेंच चित्रपट पाहिला. थोडीफार कॉमेडी ऑफ एरर्स किंवा हलकी-फुलकी विनोदी प्रेमकहाणी असं माफक शब्दात वर्णन करता येईल. Audrey आजुनही अमेलीच्या भुमिकेतुन बाहेर पडायला तयार नाही, हे काय कमी म्हणून तीचं नावही 'Emilie' असं आहे. 'हलका-फुलका' फ्रेंच चित्रपट म्हणून बघायला हरकत नाही. मला फ्रेंच येत नाही, त्यामुळे फ्रेंच भाषेतले काही पंचेस मी अनुभवले नसावेत पण त्यानी चित्रपटाच्या आस्वादात कमीपणा येत नाही हे सांगु इच्छितो. Audreyचे दर्शन सुखावह आणि क्युटवगैरे ते काय म्हणतात ते आहे.

रेडिफ च्या राजा सेन चे रिव्यु मला बर्याचदा झेपत नाहीत, पण हा रामलीला चा रिव्यु आवडला http://rediff.com/movies/review/review-goliyon-ki-rasleela-ram-leela-is-...
चित्रपट पाहिला का कोणी?
गेल्या काही दिवसांत मी रब ने बना दि जोडी (काय रे देवा), जब तक है जान (आहाहा कत्रिना काय दिसते), बादशाह (मला अब्बास मस्तान चित्रपट आवडतात) आणि दम मारो दम (अजुन चांगला होउ शकला असता, पण आहे तोही बराच इंटरेस्टिँग) पाहिले.

"शतरंक के खिलाडी " आणि "शांतता कोर्ट चालू आहे"
पाहिले. आवडलेही.
पण मला नक्की नीट समजले आहेत की नाहित ह्याबद्दल साशंक आहे.
कुणी त्याचं इंटारप्रिटेशन साम्गितलं ह्या दोन्ही बद्दल तर बरं होइल.
.
खास लोककलाप्रकार म्हणून वारकरी संगीत संमेलन भरलं होतं इथे भारुड पहाण्यास गेलो.
पण जी काय गर्दी होती त्यामुळे पुढे सरकताच येइन . शिवाय अजून काही कामेही शिल्लक होती वीकांताची.
म्हणून भारुड न पाहताच परत आलो

काल मिर्च पाहिला. मस्त पिक्चर आहे. पंचतंत्र टायपाच्या गोष्टी तर फारच गोड. अवश्य पाहावा.

बायका फार चालू असतात, आपली वासनापूर्ती करून घेण्यासाठी मस्त नाटके रचतात, शेवटपर्यंत पतीला आपण पतीव्रता आहोत असे भासवतात (रंगेहात पकडल्यावरही (हे सिनेमाचे यश आहे)), पती शकी असतात (खास करून आवाक्याबाहेरच्या बायका करून घेतलेले), इ इ थीम्स मस्त आल्या आहेत.

खाली सीन्स कळस आहेत-
१. श्रेयस तळपदे डोक्यावर हात मारून घेतो (तिथे त्याचा रोल संपतो)
२. बाजेखाली रणवीर यादवचे भजे झालेले असते तेव्हा त्याच्या बायकोचा प्रियकर जसा बाजेवर हसत असतो

आणि चित्रपटात मिरची संतुलित प्रमाणात आहे.

एका मित्राने त्याच्या मुलाचा वाढदिवस अनाथालयात साजरा केला, तिथे वाढदिवस साजरा केल्याने मुलाला गरिबीची जाणिव होणं, अनाथ मुलांना घटकाभर आनंदात सामावुन घेणं, आपल्या मनात 'हि मंडळी अशी असताना आपण मात्र चैन करतो आहोत' असा गिल्ट हलका करणे वगैरे कारणे मुख्यत्वे ह्या प्रकारामागे असतात. अनाथ मुलांची मदत करणे हा हेतु अप्रत्यक्षरित्या साधला जाऊ शकतो, प्रत्यक्ष सेलिब्रेशन करुन एक दिवसाचा आनंद मिळण्यापेक्षा आपल्याला इतरवेळेस काय मिळत नाही हे त्या मुलांना जाणवण्याची शक्यता अधिक आहे, त्यामुळे असले प्रकार अनाथ मुलांसाठी त्रासदायक असु शकतात असे अनुमान आहे.

इथल्या मंडळींचं ह्यावर काय मत आहे हे जाणून घ्यायला आवडेल.

हा ट्विट्विटर टाईप मुद्दा लेख म्हणून टाकवत नाही, त्यापेक्षा असे मुद्दे टाकायला "ऐसीला विचारा" असा एक प्रकार इथे हवा असेही वाटते.

वैधानिक इशारा : सिरियल बघायची असल्यास हे वाचू नये .

गिनीज वर्ल्ड रेकॉर्ड केलेली , काही शोभेच्या बाहुल्या मिळालेली ,मोस्ट वॉचड आणि क्रिटिकली अक्लेम्ड अशी अमेरिकन सिरियल " ब्रेकिंग ब्याड "चे दोन ऋतू भानामती झाल्यागत एका आठवड्यात बघितले . पुढचे ऋतू डाऊनलोडवून घेतले नसल्याने मतिला भानावर आणून आणखी ब्याद टाळणे शक्य झाले . तहेदिलतक विचित्र उदासी आणणारे तरंग उमटवत ब्रेकिंग ब्याडची सिग्नेचर ट्यून सुरु होते . रसायनशास्त्रातली शब्दावली अधोरेखित करत श्रेयनामावली उलगडते . केमेस्ट्रीच्या बुद्धिमान शिक्षकाची कथा सिंदबादच्या म्हाताऱ्यासारखी आपल्या मानगुटीवर बसते . या ब्याड चक्रव्यूहातून सुटल्यावर , तापातून उठल्यासारखी कडवट आणि गलितगात्र मनःस्थिती झाली आहे .
वोल्टला कॅन्सर झाल्याचे कुटुंबापासून लपवून ठेवतानाच त्याला , आता आपले केमेस्ट्रीचे ज्ञान वापरून ड्रग तयार केल्याशिवाय गत्यंतर नाही असा साक्षात्कार होतो . त्याला जेसी पिंकमन नावाच बावळट ध्यान पार्टनर म्हणून लाभत . त्या दोघांना कायम प्राणघातक संकटात सापडण आणि त्यातून कशिबशी सुटका करून घेण याचं जबर व्यसन लागत . रहस्यमय वर्तनाबद्दल बायको स्कायलरच्या २१ अपेक्षित प्रश्नासंचाला ,"कॅन्सर " हे एकच जमालगोटा उत्तर देऊन तो गुणवत्ता यादीत अमर होतो . स्कायलर कौटुंबिक गोलमेज परिषद घेऊन वोल्टचा कॅन्सरवर उपचार न करण्याचा निर्णय हाणून पाडते . सामान्य रुग्ण बावळटासारखी विश्रांती वगैरे घेत असताना हा केमो झाल्यावर लगेच ड्रग तयार करणे , विकून पैसे लपवणे , खून प्रकरणे निस्तरणे वगैरे कार्ये लीलया उरकत असतो . मधूनच आठवण आली की , आयला मला कॅन्सर वैग्रे झालाय नै का ? मग थोडाफार खॉकखुक करून दाखवतो , लोकहो लंग कॅन्सर मध्ये असे खॉकखुकावे लागते बर्का . वोल्टचा साडूच (स्कायलरच्या बहिणीचा नवरा ) पोलिसात ड्रग विभागाचा प्रमुख असल्याने त्याचा निगर्गट्टपणा उत्तरोत्तर शून्य मंडळ भेदु लागतो . स्कायलरवर संकटांची मालिका कोसळत रहावी म्हणून तिला १६ वर्षांचा अपंग मुलगा असतो , वोल्टच्या कॅन्सरसोबत बोनस म्हणून तिला उतारवयात प्रेग्नन्सी , तिच्या डॉक्टर बहिणीने चोऱ्या करणे अशी लयलूट सुरु रहाते . वोल्ट आणि जेसी सतत शिव्यांचे मंत्रोच्चार करत ,परोपकारार्थ एकमेकांच्या कबरी खणणे आणि बुजवणे यात दंग असतात . रुचिपालट म्हणुन कंटाळवाणे सेक्स सीन्स येतात . आयशपथ , यापेक्षा त्यांच्या कबरी खणणे जास्त मनोरंजक आहे . सोने पे सुहागा असे नवव्या महिन्यात स्कायलरचे लफडे सुरु होते. लफड्याचे दुख्ख नाही पण लाडिक तपशील सोकावताना पाहून भयाण थरकाप झाला . तिथेच मालिकेतला रस निघून गेला . त्यांच्यासोबत रसातळाला न जाताही विषाद कमी होत नाहीये याचं काय कराव ?

काल यु-ट्यूब वर "जोगवा" नावाचा मराठी सिनेमा पाहीला. अतिशय इन्टेन्स अभिनय आणि कथा तर अंगावरच येते. शेवट सकारात्मक असल्याने झोप तरी लागली तरी त्रास झालाच. जोग्त्या/जोगतिणींची फाटकी, नायिकेच्या भाषेत "शेणकाला" झालेली आयुष्ये फार विदीर्ण करतात. कथासूत्र, दिग्दर्शक, एडिटर व अर्थात अभिनेत्यांनी समर्थपणे पेलले आहे.
गाणी किती श्राव्य आहेत. ग्रामीण बाज गाण्यात जाणवतो.
एक वेगळाच अनुभव!

काल सर्फिंग करताना टी.व्ही.वर एचबीओ चॅनेल आला. नेमका त्याचवेळी, ज्युडी फॉस्टरचा 'द फ्लाईटप्लान' सुरु होत होता. बघायला सुरवात केली आणि सोडवेना. संपूर्ण पाहिला. २००५ चा हा चित्रपट आहे, दिग्दर्शक एक जर्मन आहे. प्लॉट, ज्युडी चा अभिनय आणि एका जंबो विमानात घडणारी कथा खिळवून ठेवते. नुकताच अपघाताने मेलेला नवरा, त्याची बॉडी बर्लिनहून अमेरिकेत नेण्याच्या प्रवासात ज्युडी, तिच्याबरोबर तिची लहान मुलगी, विमानात आलेल्या संकटाचा ज्युडीने धीराने आणि डोक्याने केलेला सामना, एक वेगळाच अनुभव!

पूर्वी रसिका आणि मिलिंद करायचे तो प्रयोग अर्थातच पाह्यला होता.
काल पृथ्वीला सोनाली आणि मिलिंदचा प्रयोग पाह्यला.
मला आवडला. तुलना मला करता येणार नाही.
काही गोष्टी सोनाली खूप जास्त छान करते. काही गोष्टी रसिकाला जास्त चांगल्या जमायच्या.
आधीच्या प्रयोगाची मोजपट्टी घेऊन हा प्रयोग बघायला जाऊ नये कारण दोन्ही प्रयोगांमधे बराच फरक आहे.

ग्रँड मस्ती पाहिला. अशा चित्रपटांबद्दल नक्की काय मत बनवावे समजत नाही. समिक्षक वाईट आहे म्हणतात. स्त्रीवादी लोक टिका करतात. पण गल्ला १००+ कोटी जमा होतो. ओळखीतल्या दोघांकडुन दोन टोकाच्या प्रतिक्रिया ऐकल्या. मुलगा म्हणाला 'फार वाईट, चीप आहे. थिएटरमधली मुली, कुटुंब मधेच उठुन, तोँड लपवून जात होती.' मुलगी म्हणाली 'असं काही अजीबात नव्हत. कित्येक मुली, कुटुंब आलेली आणि लै हसत होती.' मला ठीक वाटला. चेन्नई एक्सप्रेस पेक्षा खुप जास्त वेळा हसु आलं
आता मस्ती पाहतेय. ग्रँडच्या मानाने फारच सोबर आहे.

पितृऋण हा चित्रपट बघितला. आवडला. एकदा बघण्यासारखा आहे. कथा सांगितली तर मजा निघून जाईल. सचिन खेडेकर, सुहास जोशी, तनुजा अशा सर्वांचीच कामे चांगली झाली आहेत. कथा मनाची पकड घेते. कौशल इनामदारांचे संगीत श्रवणीय आहे पण गाण्यांचे चित्रिकरण आवडलं नाही.

तनुजाचे म्हातारे रुप पाहून मानसिक धक्का बसला. 'रात अकेली है' मधे दोन्ही हातात कोकाकोलाचे ग्लास घेऊन नाचणारी ती सुंदर तनुजा हीच का, असा प्रश्न पडला.

साईड इफेक्ट्स आणि कोलंबस सर्कल हे दोन चित्रपट अलीकडे पाहिले. मनोरुग्णांच्या विश्वाभोवती घडणाऱ्या या थरारक रहस्यकथा आहेत. या दोन्हींपैकी साईड इफेक्ट्स हा चित्रपट जास्त आवडला. ज्यूड लॉ आणि विशेषतः रुनी मारा यांनी फारच छान अभिनय केला आहे. वैद्यकीय व्यवसाय आणि औषधकंपन्यांमधील व्यवहारामधील बारकावेही छान टिपले आहेत. कोलंबस सर्कल ठीकठाक वाटला. चित्रपटातील रहस्य फारच प्रेडिक्टेबल आहे... मात्र प्रमुख पात्र फारच छान साकारले आहे.

या सोबत फार्गो हा बऱ्याच दिवसांपासून पाहण्याच्या यादीतील अप्रतिम चित्रपट पाहिला. या वर्षी पाहिलेल्या चित्रपटातील नक्कीच सर्वोत्तम चित्रपट. इतके दिवस या चित्रपटाबाबत कुठे ऐकले किंवा पाहिले नव्हते जाणवून आश्चर्य वाटले. द ऑफिस या आवडत्या मालिकेतील द फायर या एका भागात या चित्रपटाचे नाव पॅमच्या तोंडी ऐकण्यात आले आणि टीवीवर काही बघण्यासारखे नसताना सहजच हा चित्रपट मिळाला आणि फारच आवडला. क्राईम थ्रिलर स्वरुपाचे चित्रपट आवडणाऱ्यांनी चुकवू नये असा चित्रपट.

या सोबत थॉर मालिकेतील अलीकडेच आलेला डार्क वर्ल्ड हा भाग दमड्या मोजून थेटरात पाहिला. फारच सपक वाटला. नोलानच्या बॅटमॅनच्या तुलनेत इतर सुपरहीरोंच्या कथा आता बालीश/मिळमिळीत वाटत आहेत. त्यापेक्षा कार्टून पाहिलेले बरे.

सध्या मुंबईच्या छ. शि. म. वास्तू संग्रहालयात (काळा घोडा इथलं पूर्वीचं प्रिन्स ऑफ वेल्स म्यूझियम) फ्लेमिश चित्रांचं प्रदर्शन भरलं आहे. रूबेन्स, याकोब यॉर्डाएन्स, यान ब्रॉयगेल इ. प्रख्यात चित्रकारांचं काम मुंबईत पाहायची संधी दवडू नये. अधिक माहिती इथे मिळेल.

कॅप्टन जिमि कार्टर हा हॉलिवूडपट पाहिला. परग्रह, तिथले जीवन, गुरुत्वाकर्षण , घाणरडे पण पृथ्व्वीवरच्या जीवांना कुरुप म्हणणारे जीव, तिथले सत्यवादी, मानवाच्या प्रेमात पडलेले, अतिबुद्धिमान दुष्ट /भले पण शेवटी पॄथ्वीवरच्या सामान्य हिरोसमोर हरणारे जीव, दोन चंद्र, ... . असो. या अमेरिकन लोकांना लवकर कुणी सामान्य परग्रहवासी मिळो. तसे ते म्हणतही आहेत कि २०४० च्या मिळेल. तेव्हा थोडे दुसर्‍या प्रकारचे अ‍ॅक्शन पट पाहायला मिळातील. परग्रहवासीयांनी आमच्याकडे यावं किंवा आम्ही तिकडे जावं यापेक्षा वेगळी स्कीम नाही का?

हॉबिट- द डेझोलेशन ऑफ स्मॉग हा पिच्चर पाहिला. मिडल अर्थ उर्फ मध्यदेशातले अजून एक अ‍ॅडव्हेञ्चर, बिफोर द ग्रेट वॉर ऑफ द रिंग. अफाट जमलेय. लेगोलास, त्याची फंटी टॉरिएल अन ड्वार्फ किली यांचा प्रेमत्रिकोण, गँडाल्फ अन सॉरॉनचा प्रथमच घडलेला सामना अन त्यात सॉरॉनचे छायापुरुषागत असणे फार खास. बाकी लेगोलास अन टॉरिएल यांची ऑर्कबरोबरची फायटिंग जगातभारी अन एकूणच बाकीची शीनशीनरीसुद्धा. पण सगळ्यात भाव खाल्ला असेल तर त्या स्मॉग नामक ड्रॅगनने. नाद खुळा प्रकार आहे एकूण. एकूण काय तर मष्ट सी!!!!

अलीकडे त्यातला रेसिझम जाणवतो, पण क्षणभरच.

आज युनिव्हरसिटीत चायनीज कौन्सिलेट आणि मुंबई युनिव्हर्सिटीच्या संयुक्त विद्यमाने चीनचा सांस्कृतिक कार्यक्रम आयोजीत केला होता त्याला गेलो होतो. वेताच्या छ्डीसारखी लवणारी अंग आणि लयबद्द हालचाली. अक्षरशः होश उडाले. त्या मुलिंना खरच सलाम. किती हसरे चेहरे आणि किती देखणं व्यक्तीमत्व. आजचा दिवस सार्थकी लागला. बाकी असले कार्यक्रम पाहताना आजुबाजुला श्रोतेही तसेच असायला हवेत याचं महत्त्व पुन्हा पटलं. जरा वैतागच आला होता मागे बसलेल्यांच्या बिनडोक कमेंटसनी.

कोएन ब्रदर्सचा नवीन चित्रपट म्हणून Inside Llewyn Davis पाहण्याची उत्सुकता होती. सामान्य माणसांच्या विक्षिप्त वाटतील अशा, पण बव्हंशी निरुपद्रवी लकबींवर गुपचूप उपहासाने बोट ठेवणारे प्रसंग (उदा. 'फार्गो'तली ही ढब) - कथेच्या संदर्भात येणार्‍या जागांचं अचूक चित्रीकरण - काहीसा लूझर म्हणता येईल असा नायक आणि तुलनेने मजबूत चरित्र अभिनेत्यांची फळी - पारंपरिकदृष्ट्या ठाम शेवट नसणारं कथानक - ही त्यांची वैशिष्ट्यं या सिनेमातही दिसून येतात.

लूविन डेव्हिस हा साठीच्या दशकाच्या सुरुवातीच्या न्यू यॉर्कमध्ये जम बसवण्यासाठी धडपडणारा गायक आहे. बॉब डिलनचा उदय होण्यापूर्वी 'अमेरिकन फोक म्युझिक' क्षेत्रात मर्यादित प्रमाणावर प्रसिद्धी मिळवलेल्या डेव्ह व्हॅन रॉन्कवर हे पात्र बेतलेले आहे. अलम दुनियेशी फटकून वागणे - आपला हक्क समजून जागा मिळेल तिथे रात्रीपुरता मुक्काम ठोकणे - आगामी पितृत्वाची जबाबदारी फारशा गंभीरपणे न घेणे इ. लीळा अतिशय प्रतिभाशाली व्यक्तीचं चित्रण करताना आजवर अनेक चित्रपटांत येऊन गेल्या आहेत. लूविन डेव्हिस उत्तम गायक असला तरी त्या दैवी पातळीपर्यंत पोचत नाही, मात्र जीविका आणि उपजीविका यातला फरक मदत करणार्‍या आपल्या बहिणीलाच हिणवून सांगण्यापर्यंत त्याची प्रसंगी मजल जाते.

सुखान्त, ट्रॅजेडी किंवा प्रेक्षकांच्या हातावर निष्कर्षाचा शेवटी प्रसाद ठेवणी या भानगडीत न पडता लूविन डेव्हिसच्या आयुष्यातल्या काही दिवसांचं चित्रण या चित्रपटात येतं. योगायोगाने त्याच्या सोबतीला आलेल्या मांजराचं नाव 'युलिसिस' असल्याचं दाखवून त्याच्या ह्या 'ओडिसी'कडे नॉट-सो-सटल् निर्देश केला आहे.

मूळ चालीला/सादरीकरणाला धक्का न लागू देता नवीन संचात सादर केलेली जुनी, क्लासिक फोक साँग्ज् ('लोकगीतं' हे केवळ भाषांतर झालं) हे चित्रपटाचं अजून एक बलस्थान. उदा. फाय हन्ड्रेड माईल्स (हे गाणं राजेश रोशनच्या ओरिगिनल 'जब कोई बात बिगड जाये'वर बेतलेलं आहे, असा दाट संशय आहे - मूळ संचातलं आणि चित्रपटातलं.

. . .

'12 Years a Slave' चे कथानक हे सॉलोमन नॉर्दप ह्या कृष्णवर्णीय व्यक्तीच्या आत्मचरित्रावर आधारित आहे. न्यू यॉर्कमधल्या गुलाम नसलेल्या सॉलोमन ह्या मध्यमवर्गीय गृहस्थाला फसवून दक्षिणेत गुलाम म्हणून पाठवण्यात येतं. तिथे यादवी युद्धाच्या आधी १८४१ ते १८५३ अशी बारा वर्षं सोसाव्या लागलेल्या हालअपेष्टा त्याने सुटकेनंतर या पुस्तकामार्फत जाहीररीत्या मांडल्या. कृष्णवर्णीयांवरील अन्यायाला वाचा फोडणारं साहित्य तेव्हा नुकतंच प्रकाशित होऊ लागलं होतं; पण या पुस्तकातल्या प्रथमपुरुषी निवेदनाने त्यांची दाहकता अधिक परिणामकारकपणे लोकांसमोर आली आणि गुलामगिरीच्या चर्चेला निराळं वळण लागलं.

आता एकविसाव्या शतकात निव्वळ कथानकाच्या दृष्टीने पहायचं झालं तर यात काही नावीन्य उरलेलं नाही. 'व्हाईट गिल्ट'ला आवाहन करणं, त्यासाठी एकामागोमाग एक चढत्या श्रेणीने नृशंस अत्याचार दाखवत राहणं अधिक अधूनमधून आशा-निराशेचा खेळ - हा त्यातला सर्वाधिक सरधोपट मार्ग. मूळ मुद्द्याशी सहमती असणारा प्रेक्षकही मग अशा सरधोपट चित्रणामुळे अशा चित्रपटांकडे पाठ फिरवतो.

या साच्यातून बाहेर पडण्याचा प्रयत्न करणं हे '12 Years a Slave' सारख्या आत्मचरित्रावर आधारित चित्रपटांच्या दृष्टीने थोडंफार कॅच-२२ सारखं आहे. मात्र केवळ शारीरिक हाल नव्हेत तर गुलामगिरीत मानसिक पातळीवरही होणारी सुसंस्कृत व्यक्तीची घुसमट दाखवणारा प्रत्ययकारी अभिनय; दक्षिणेतलं निसर्गसौंदर्य आणि त्याच्याच पार्श्वभूमीवर होणारे अनन्वित अत्याचार यांच्यातला विरोधाभास दाखवून देणारं चित्रीकरण आणि मूळच्या कथानकाचा अस्सलपणा यामुळे हा चित्रपट केवळ अशा 'जेडेड'/बधीर आड्यन्सला रडवण्यापुरताच मर्यादित राहत नाही. त्याचा अनुभव घेण्यासाठी हा चित्रपट थेटरात बसून सलग पहावा असाच. फावल्या वेळी तोंडीलावण्यापुरतं 'अयाई गं!' म्हणून पाहण्याजोगी ही बाब नोहे.

काही दिवसांपुर्वी यु टीव्ही वर्ल्ड मुव्हीज वर द लाइव्ह्ज ऑफ़ ऑदर्स हा अप्रतिम चित्रपट पाहीला. याचे सुंदर परीक्षण संजय भास्कर जोशी यांनी साधने च्या अंकात केलेले अगोदर वाचण्यात आले होते तेव्हापासुन पाळत ठेवली होती आणि मग पाहण्याचा योग आला तर परीक्षणात केलेली चित्रपटाची स्तुती आणि एकंदर परीक्षण कीती अचुक होते याचाच प्रत्यय आला.
एक अप्रतिम अनुभव ! एकदा जरुर बघा. कम्युनिस्ट राजवटीतील मुस्कटदाबी, यातना देण्याच्या पाळत ठेवण्याच्या भयानक पद्दती त्या दडपशाही च्या वातावरणातही काही लोकांच्या मनात जागत असलेली संवेदनशीलता आणि विवेक अस काहीस चित्रपटात आहे. कथा खिळवुन ठेवणारी , आणि अभिनय तर अभुतपुर्व उंची गाठणारा आहे. शेवटचा क्लायमॅक्स डोळे पाणावणारा (हल्ली कमीच झाले असे चित्रपट) यु टीव्ही वर्ल्ड मुव्हीज तुमच्या कडे असेल तर लक्ष ठेवा कधी ना कधी रीपीट होणारच.

Bernie हा जॅक ब्लॅक अभिनित चित्रपट पाहिला. सर्वांशी अतिप्रेमाने वागणारा, थोड्याश्या कालावधीत संपूर्ण गावात लोकप्रिय झालेला, फ्युनरल होममध्ये काम करणारा चित्रपटाचा नायक, गावातील एका गर्विष्ठ आणि अत्यंत विचित्र स्वभावाच्या श्रीमंत म्हाताऱ्या विधवेच्या संपर्कात येतो आणि दोघे एकमेकांच्या प्रेमात पडतात. तिच्या पझेसिव स्वभावामुळे त्याला सामान्य आयुष्य जगणे अशक्य होते .... उरलेला भाग प्रत्यक्ष चित्रपटातच पाहावा.

डॉक्युमेंटरी - मुलाखतींच्या स्वरुपात साकारलेला हा चित्रपट एक उत्कृष्ट ब्लॅक कॉमेडी आहे. चित्रपट सत्यकथेवर आधारित आहे हे पाहून सत्य हे कल्पिताहून अद्भुत असते या घासून गुळगुळीत झालेल्या ओळीचा प्रत्यय येतो.

आजपासून पुण्याच्या सुदर्शन कलादालनात प्रख्यात चित्रकार व कलाशिक्षक प्रभाकर कोलतेंचं चित्रप्रदर्शन सुरू होत आहे. कोलतेंच्या 'ब्लॅक अँड व्हाइट' मालिकेतल्या चित्रांविषयी जयंत जोशी लिखित 'श्वेतश्यामल चिंतन' ह्या पुस्तकाचं प्रकाशन त्या निमित्तानं होणार आहे. किरण नगरकर ह्या प्रसंगी प्रमुख वक्ते आहेत.
स्थळ - सुदर्शन कलादालन, काकासाहेब गाडगीळ पथ, अहिल्यादेवी शाळेजवळ, शनिवार पेठ
वेळ - प्रकाशन : संध्याकाळी ६:१५; नगरकरांचं भाषण : ६:३० वा.

यशराज फिल्मस - आमिर खानचा धूम-३ पाहिला/ली.
हे कथानक जुन्या काळात घडताना दाखवायला हवे होते. ते तसे जुन्याच काळातले कथानक आहे.
सर्कस हे मनोरंजनाचे एक प्रमुख माध्यम राहिलेले नाही,हल्ली बँका लुटल्याने त्या बंद पडत नाहीत वगैरे...

बाकी व्यक्तीमत्त्व संघर्ष उत्तम आहे. आमिर खानचा अभिनय चांगला आहे. आमिर खान म्हातारा दिसू लागला आहे.

खर्च आणि त्यामुळे वापरता येणारे तंत्रज्ञान उत्कृष्ट आहे. चित्रीकरणाची कामगिरी आंतरराष्ट्रीय दर्जाची आहे.
संवाद लेखन सुमार आहे.संगीतही तद्दन फालतू आहे.

अतिशयोक्त भाग प्रेक्षकाला पटावा म्हणून दिग्दर्शकाने फारसे प्रयत्न केलेले नाहीत.
हल्ली चित्रपटांमधल्या सगळ्याच मारामार्‍या तर 'एकच फाईट - वातावरण टाईट' अशा तमिळतेलुगूड्या झालेल्या आहेत.

अभिषेक बच्चनपेक्षा उदय चोप्राचा अभिनय चांगला झालेला आहे. त्याच्याहीपेक्षा केतरीना कैफनामक बार्बी बाहुलीचा अभिनय चांगला आहे.
तिच्याहीपेक्षा जॅकी श्रॉफच्या दारू पिऊन सुजलेल्या चेहर्‍यावर जास्त हलचाल होते.आणि जॅकीपेक्षा टॅब्रेट बेथेल नामक अमेरिकन अभिनेत्रीचा हिंदी भाषेतला अभिनय उत्तम झालेला आहे असे म्हणता येईल. या सर्वांपेक्षा वेस्टर्न बेंक ऑफ शिकागो या काल्पनिक बँकेचा अध्यक्ष या भूमिकेतला अँड्र्यू बिकनेल याने उत्तम काम केले आहे.

जुन्या काळात घडणारी (१९३०-५०) एक पाश्चात्य वाईल्ड वेस्ट अथवा झोरो सदृश कथा १९९० ते २०१३ काळात (आणि तेही हिंदीत) घडताना दाखवल्याने फसलेली आहे. बाकी खोलवर विचार करता मूळ कथा उत्तम आहे.

बीबीसी शेरलॉकचा मिनी एपिसोड पाहिला! मिनी एपिसोड ची आइडिया आवडली!

Many Happy Returns!

1 जानेवारी ला पहिला एपिसोड येतोय.

हंगर गेम्स मालिकेतला कॅचिङग फायर हा चित्रपट पाहिला. मालिकेतील पहिला भाग जास्त चांगला होता असे वाटते. सदर दुसरा भागही जेनिफर लॉरेन्स आणि हंगर गेम्सच्या चाहत्यांना आवडेल.

आमच्या लेकरासोबत द बी मूव्ही हा कार्टूनपट पाहिला. मजा आली.

बाय द वे, आपल्या पैकी कोणी प्यार का दर्द है मिठा मिठा प्यारा प्यारा हे सास बहू सिरियल पाहते का? बायकोयोगे मला ते रोज पहावे लागते. अलिकडे ते मी आनंदाने पाहायचे ठरवले आहे.

http://www.youtube.com/watch?v=lzvIZDXzNo0
हे गाणं पाहिलं. मंत्रमुग्ध झालो. खासकरून सुरुवातीला कोण्या तंतूवाद्यातून 'दुनिया बडी बेईमान' हे सुर निघतात तेव्हा, 'दिल ना दुखाना' म्हणत निम्मी आह भरते तेव्हा, आणि दुपट्टा अचानक अंगावर पडल्यावर दिलिप कुमार ज्या प्रकारे दचकतो ते पाहून.
जेव्हा हीच समाजरुची होती तो जमाना काय असेल नै!

नेटफलिक्स वर "हेड गेम्स" नावाची टेड टॉक वरची डॉक्यूमेंट्री पाहिली. "लाय स्पॉटिंग" या विषयावरची ही डॉक्यूमेंट्री खूप आवडली. पामेला मेयर हिने सम्पूर्ण भाषण दिले. तिचे या विषयावरचे पुस्तकही बाजारात उपलब्ध आहे. पामेला च्या मते आपण सारेचजण अनेकदा खोटे बोलतो. .... कळत किंवा नकळत. अनेक असत्य ही समोरच्या माणसाला बरे वाटावे म्हणून बोलली जातात - उदा - तू या पोशाखात जाड दिसत नाहीस, सारखी. पण आपण सारेच जण एकमेकांना अनेक वेळा फसवत असतो.
पुढे बिल क्लिंटन ने मोनिका लेविन्स्की बद्दल बोललेले असत्य कसे होते ते त्याच्या बॉडी laग्वेजवरून स्पष्ट केलेल आहे. एक उदाहरणही दाखविले आहे ज्यात एका आईने मुलांचा खून करुन पोलिसांत रिपोर्ट लिहिलेली आहे पण तिच्या बॉडी laग्वेजवरून पॉलीसानी तिचा गुन्हा शोधला आहे.
लाय स्पॉटिंग ची काही तंत्रे (टेक्निक्स) या भाषणात चर्चिल आहेत.

गेल्या विकांताला राजा केळकर संग्रहालय पाहिलं. जवळ जवळ २० हजार संग्रहित वस्तुंपैकी फक्तं २५०० वस्तु संग्रहालयात ठेवलेल्या आहेत. एकुण ९ दालनात विभागलेलं संग्रहालय बघण्याजोगं आहे. मला वाटलं होतं की भाचरं कंटाळतील, पण त्यांनी अतिशय उत्साहाने एकेक वस्तु बघितली आणि प्रश्न विचारून बेजारही केले.

अवांतर १ - संग्रहालयाबाहेर एक रस्त्यावरचं दुकान आहे. तिथे पितळेच्या वस्तु आणि जुणी नाणी विकायला ठेवली होती. वरवर तांब्यासारखी दिसणारी हिरवट जंग चढलेली ५ नाणी (सुरवातीचा भाव ५० रू.ला १) १०० रूपयांना घेतली. घरी आल्यावर भाचा त्याबरोबर खेळत होता, नाणी एकावर एक वाजवली जात होती. आवाज अगदी दगड्/सागरगोटे एकमेकांवर वाजवल्या सारखा येत होता म्हणून बत्त्याने एक फोडून पाहिले. दगड निघाला. आम्ही फसलो. तुम्ही फसु नका.

अवांतर २ - कुणीतरी इथे मागे म्हणालं होतं की संग्रहलय सकाळीच उघडतात, ते पण आठ-दहा किंवा जास्तं जण बघायला आले तरच! त्यांच्या वेबसाईटवर दिलेल्या फोनवर बोललो असता कळाले की दररोज सकाळी ९.३० ते सांयंकाळी ५.३० पर्यंत ते उघडे असते. मोठ्यांसाठी प्रवेश ३० रू. तर लहानांसाठी १० रू. फोटो काढायचे असतील तरे जादा २०० रू.

अवांतर ३ - खटकलेली गोष्टं म्हणजे, वस्तुंना हात लावू नका लिहिलेले असताना जवळ जवळ सगळेच बर्‍याच वस्तुंना (ज्या काचेच्या केस मधे नव्हत्या) हात लावून बघत होते. शिवाय, मोठे लोक मोठ्याने बोलत होते. त्यात भर म्हणून एक शाळेतल्या मुलांचा समुह तिथे आला, त्यांचा कलकलाट अवर्णनीय होता. सोबतचे शिक्षकांनी काहिही शिस्तं ठेवायचा प्रयत्न केला नाही.

सध्या मुंबईत अनेक प्रदर्शनांची लयलूट आहे. त्यांपैकी अँटवर्पमधून आलेल्या फ्लेमिश चित्रांच्या प्रदर्शनाबद्दल मी ह्याआधी ह्याच धाग्यात लिहिलं होतं. छ. शि. उर्फ प्रिन्स ऑफ वेल्स संग्रहालयातच सध्या आणखी दोन रोचक प्रदर्शनं चालू आहेत. त्यांपैकी एक म्हणजे ब्रिटिश म्यूझिअममधून आलेला सायरस सिलिंडर आणि त्या निमित्तानं चालू असलेलं पर्शिअन संस्कृतीबद्दलचं प्रदर्शन. त्याशिवाय 'प्रोग्रेसिव्ह आर्टिस्ट्स ग्रुप'चा काही काळ भाग असलेले मोहन सामंत ह्यांच्या कामाचं प्रदर्शनदेखील संग्रहालयातल्या जहांगीर निकोलसन दालनात सुरू आहे.

समोर NGMAमध्ये पारशी समाजाविषयीचं एक महत्त्वाचं प्रदर्शन चालू आहे. जहांगीर आर्ट गॅलरीशेजारच्या म्यूझिअम गॅलरीमध्ये (मॅक्सम्युल्लर भवन) भूपेन खक्कर ह्यांच्या स्मृतीत अनेक समकालीन कलाकारांनी निर्माण केलेल्या कलाकृतींचं प्रदर्शन चालू आहे.

नव्यानं उघडलेल्या दिल्ली आर्ट गॅलरीत (रिदम हाऊसच्या शेजारची सिनॅगॉगची गल्ली) 'प्रोग्रेसिव्ह आर्टिस्ट ग्रुप'मधल्या कलावंतांचं प्रदर्शन चालू आहे. हुसेन, रझा, सूझा, आरा, गाडे, बाकरे, तय्यब मेहता, अकबर पदमसी अशा अनेक महत्त्वाच्या कलाकारांचं काम एका ठिकाणी पाहायला मिळणं ही एक अभूतपूर्व पर्वणी आहे. इच्छुकांनी नक्की लाभ घ्यावा. (प्रदर्शन ३१ तारखेपर्यंतच आहे.)

लोअर परळला हाय स्ट्रीत फिनिक्स मॉलच्या शेजारी नव्यानं उघडलेल्या 'परसेप्ट आर्ट गॅलरी'मध्ये प्रभाकर बरवे ह्यांच्या कामाचं प्रदर्शन चालू आहे. 'कोरा कॅनव्हास'चं इंग्रजी भाषांतर शांता गोखल्यांनी केलं आहे. त्याचं प्रकाशनही ह्या प्रदर्शनात नुकतंच झालं. बरव्यांचं काम इतक्या मोठ्या प्रमाणात एकत्र पाहायला मला तरी कधीच मिळालेलं नव्हतं. अजिबात चुकवू नये असं हे प्रदर्शन आहे.

मुक्काम पोस्ट लंडन हा भरत जाधव व मोहन जोशी यांचा अतिशय छान चित्रपट पाहीला. खूप आवडला.

पुण्यात राजीव नाईक यांचे 'नाटक व चित्र' या विषयावर व्याख्यान होणार आहे.
वेळ : रविवार दि. ५ जानेवारी, सकाळी ११ वा.
स्थळ : सुदर्शन रंगमंच, काकासाहेब गाडगीळ पथ, अहिल्यादेवी शाळेजवळ, शनिवार पेठ.

सुदर्शन कलादालनात चालू असलेल्या प्रदर्शनाच्या निमित्ताने चित्रकार प्रभाकर कोलते यांच्याशी खुली चर्चा आयोजित केली आहे.

वेळ : सोमवार दि. ६ जानेवारी संध्याकाळी सात वाजता.
स्थळ : सुदर्शन रंगमंच, काकासाहेब गाडगीळ पथ, अहिल्यादेवी शाळेजवळ, शनिवार पेठ.

न्यू झीलंडच्या कोरी अ‍ॅण्डरसन ने वन डे तील सर्वात कमी चेंडूतील शतकाचे शाहिद आफ्रिदीचे रेकॉर्ड काल मोडले. क्रिकइन्फो वर हायडेफ हायलाईट्स आहेत. जबरी खेळलाय. पॉवरफुल क्लीन हिट्स. हवेत स्विंग ई नसावा, पण तरीही टायमिंग जमले आहे जबरी. याच मॅच मधे जेसी रायडरने ४६ बॉल्स मधे मारले. ते एरव्ही त्याचीच न्यूज झाली असती.
http://www.espncricinfo.com/
एक दोन दिवस फ्रंट पेज वर असेल, नंतर त्या सिरीजच्या पानावर मिळेल (किवी - विंडीज)

क्रिश ३ पाहिला. चकाचक आहे. कंगना आणि विवेक मस्त दिसलेत. प्रियंका आणि ह्रितिक उगाच अधेमधे येऊन बोअर करतात

This comment has been moved here.