आन्सर क्या चाहिये? : व्यक्ती आणि प्रवृत्ती १
भाग १ : भाग २ : भाग ३ : भाग ४ : भाग ५ : भाग ६ :
भाग ७
पहिलं सेमिस्टर एकदा काढलं की मग इंजिनेरींगचं नाविन्य संपलं. मग बाकी सेम्स, केट्या, विषय, अभ्यास, क्लासेस, विद्यालंकार, क्रॅश कोर्स हे सगळं चक्र सुरूच रहातं- त्यात नवीन काहीच नाही.
तेव्हा सगळ्या सेमिस्टरांची यादी देत बसलो तर भेंडी शॉट लागेल. त्यामु़ळे इथून पुढे मी पहिलं-दुसरं-तिसरं-चौथं अशी वार्षिक भेंडोळी सोडणं बंद करणार आहे.
लेंग्थ्वाईज मत जाओ, ब्रेडथवाईज जाओ बच्चा...
.
२-३ वर्षं काढली की इंजिनेरींगच्या निमित्ताने काही खास लोकांची ओळख होतेच. आपल्या वर्गात ठराविक नमुने दिसतातच. शिकवणार्या लोकांमधेसुद्धा असले नमुने असतात.
.
फर्स्ट बेंचर्स : महा-अति-प्रचंड-चादरमोद लोक. संपूर्ण जगात कुणालाही कारणाशिवाय कानाखाली मारायची एखादी ऑफर असेल तर सांगा प्लीज, I need it badly. साल्यांनो, प्रत्येक लेक्चर बसता? आणि ट्यूटोरिअलसुद्धा???? कधी कॉलेजात गेला होता का अकरावी बारावीत? तुमच्यासारख्या लोकांमुळे आमची वाट लागते. आणि हे लोक नुसते लेक्चर्स बसत नाहीत. सग्ग्गळं काही लिहून घेतात भेंडी. हरामखोर साले.
.
अप्लाईड फिजिक्स: ABC ? येस्सर, प्रेझेंट.
मायक्रोप्रोसेसर्स: ABC? येस्सर, प्रेझेंट.
Multi-fuckin-Media: येस्स्सर! प्रेझेंट.
.
विषय जेवढा रटाळ तेवढा चेव येतो बहुतेक ह्यांना. ह्यांच्या आईबापांकडे जाऊन ह्यांना जन्माला घातल्याची रीतसर कंप्लेंटच करायला पायजे. म्हणजे बघा- अख्खा वर्ग मास बंकची तयारी करत असतो. मागे बसून मेहेनतीने आधीच्या लेक्चरला चिठ्या पाठवून आम्ही अरेंजमेंट करतो. ४० मधले ३८ तयार असतात बंक करायला, पण हे साले नारायणन्, संकल्प किंवा पूजा नावाचे लोक नाही म्हणतात.
.
"सॉरी, मै बंक नही कर सकता. तुम लोग जाओ."
.
तुम लोग काय जाओ? आणि कुठे जाओ? हे वीर येत नाही म्हटल्यावर आमचे बाकीचे मावळेसुद्धा परत लेक्चरला येऊन बसतात मग. ट्यूटोरिअल्सला नेमाने हजेरी लावणार्या ह्या नारायणन्, संकल्प किंवा पूजा नामक लोकांचा धिक्कार असो.
आमच्यावेळचा एक फर्स्ट बेंचर तर साला प्रोफेसरचा अटेंडन्स लिहून ठेवायचा! म्हणजे कुठल्या प्रॉफने किती लेक्चर्स घेतली नाहीत वगैरे. हे असले फितूर विद्यार्थी.
.
फर्स्ट बेंचर्सचा एक उप-ग्रूप म्हणजे "असाइन्मेंट पहिल्यांदा करणारे लोक" - कोणाला काय महत्त्वाकांक्षा असेल ते सांगता येत नाही, हे मला ह्या लोकांकडे बघून मला पटलं. प्रॉफने काहीही गृहपाठ (उच्चारी- असाइन्मेंट) दिला, की हे लोक जीवाच्या कराराने तो पहिल्यांदा पूर्ण करायला धडपडत. अख्खा वर्ग मग ह्यांचीच उत्तरं छापे. त्यात कानगोष्टींप्रमाणे, शेवटच्या मुलाकडे येईपर्यंत उत्तरांत बदल घडलेला असायचा.
.
आणखी एक उपग्रूप म्हणजे सवाल.कॉम लोक - हे लेक्चरला कधीच स्वस्थ बसून नाही रहाणार. किडे करून परत प्रॉफला शंका- डिफिकल्टीज-विचारतील की "Sirr howww come this XYZ quantity is not matching?" उगाच. कारण नसताना उभं राहून अचानक शिंक आल्यासारखी कधीही शंका विचारणं हे असल्या पब्लिकचं स्पेशलायझेशन. आणि उत्तर देऊन ना त्या प्रॉफला फरक पडतो, ना उत्तर ऐकून सवाल.कॉमला.
शंका विचारून भाव खाल्ला- त्याचं काम झालं.
.
लायब्ररीपुस्तकचोर : आमच्या वेळी एक काळ असा होता, की च्यायला कुठलंही पुस्तक कुठे आहे? ह्या प्रश्नाचं उत्तर "दामोदर" हेच होतं.
हे दामोदर लोक लायब्ररीतून भारंभार पुस्तकं घरी नेत आणि साठवून ठेवत आणि बहुतेक त्यांचं लोणचं घालत. आता कुठल्याही इंजिनेरींगाच्या पोराला विचारा, परीक्षा सोडली तर एका वेळी ३-३ फॉरेन ऑथर्सची पुस्तकं वाचणं अशक्य असतं. तुम्ही "जरा बघू.." असं म्हणून ३-४ नेलीत तर ठीक आहे. पण तुमची नाळ त्यातल्या एकाशीच जु़ळते. उरलेली मग कधीतरी वापरता मग तुम्ही, पण ट्यूनिंग जुळतं असं नाही.
पण हे दामोदर लोक साले सगळी पुस्तकं उबवायला ठेवतात आणि विचारलं तर "अरे यार, त्या XYZमधे ऑपरेशनल अँप्लिफायर(OP-AMP) खूप भारी सांगितलेत रे, म्हणून पाहिजेय ते मला." असली शॉट उत्तरं देतात.
मग ह्यांच्या मागे भीका मागत फिरा. परत पुस्तक जितकं दुर्मिळ असतं, तेवढं ते दामोदर लोकांकडे सापडण्याची शक्यता वाढत जाते.
त्यामु़ळे वायवाच्या (तोंडी परीक्षा) आधी हे दामोदर लोक प्रचंड डिमांडमधे असतात नेहेमी.
.
बॅकबेंचर्स: आम्ही. सिनेमा थेटरात किंवा लेक्चरमधे, सगळ्यात आधी कुठल्या सीट भरतात? मागच्या ३. दादर लोकलमधे चढून खिडकीसाठी केली नसेल एवढी मारामारी शेवटच्या बेंचवर बसायला केलीये मी.
त्यात जर का वर्गातल्या कोपर्यातली शेवटची सीट पकडलीत तर- निव्वळ सुख. स्ट्रॅटिजिक म्हणता येईल अशी ही जागा. "मागे बसून सगळ्यांकडे बघण्यामध्ये ब्रह्मानंद".
इथे आम्ही काय करत नाही?
.
इथे आम्ही चावट जोक्स सांगून हसतो. आम्ही म्हणजे, कधी कधी मुलीसुद्धा. बॅक बेंचर्स ह्या जातीला स्त्री-पुरूष अशी क्षुद्र बंधनं नाहीत. ही एक वृत्ती आहे महाराज!
एकमेकांच्या डब्यात काय आहे, त्याची पडताळणी करतो. क्वचित जर गॅरीने सलामी आणली असेल तर ती तत्परतेने संपवतो. आमलेट-ब्रेड चवीने खातो. शेवटच्या बेंचवर बसून लेक्चर चालू असताना खाल्लेल्या आमलेटची चव काय सांगावी महाराजा? अ-प्र-ति-म. सेक्सी.
बरेचदा-म्हणजे बरेsssचदा आम्ही चेस खेळतो. बेंचवर कोरून ठेवलेत कुणी पुरातन सिनिअरने चेसचे रकाने. आम्ही कधीतरी सोंगट्या बनवून पण बहुतेक वेळा सोंगट्यांशिवायच चेस खेळतो. ब्रेन वर्सेस ब्रेन.
अजून एक म्हणजे उगाच हसणे. काहीही कारण नसताना आम्ही मागच्या बेंचवर बसून असे वेडेवाकडे हसलो, की समोरची पोरंसुद्धा हसायला लागतात. उगाच. बेक्कार मजा आहे ही.
शिवाय मुलींकडे बघणं वगैरे आहेच- ते जरा जाऊ दे. "त्या" चर्चा करण्यासाठी, वाचण्यासाठी नाहीत.
.
प्रॉफ्स आम्हाला दुर्ल़क्षित ठेवतात- कारण आमचं उपद्रवमूल्य त्यांच्या प्रोफेश्वरमूल्याला संतुलित ठेवतं. ते आमच्या वाटेला फारसे जात नाहीत म्हणून आम्हीही त्यांच्या वाटेला जात नाही.
अंडरवर्ल्ड आणि पोलिसांमध्ये कसा अलिखित करार असतो- की तू अमक्याला हात लावू नकोस आम्ही तमक्याला फोडणार नाही. तसं. एकदम अलिखित करार. बरेसचे प्रॉफ्स उसूलोंके पक्के असल्याने ही व्यवस्था बरेचदा झकास चालते.
अर्थात, अटेंडन्स कमी म्हणून ते कधीतरी आमची मारणार हे आम्हाला चांगलंच माहिती आहे- खैर! एकतर आम्ही दहातली तीन लेक्चर्स बसतो. त्यात परत कुठे लक्ष देणार ह्या हगू लोकांकडे?
.
व्हिजिटिंग स्टूडंट्स: महा अवली जात. हे लोक Visiting professors सारखे मनाला येईल तेव्हा कॉलेजात येतात. कधीही कुठेही अचानक उगवतात आणि नाहिसे होतात. धूमकेतू. आमच्या बॅचमधे असे फार लोक नाहीत, पण आहेत ते फुल ऑन डेरींगबाज पब्लिक. त्यातल्याच एकाचा, शर्माचा किस्सा अफाट आहे.
एस.ईत एकदा कुठलं तरी लेक्चर चालू असताना मागच्या बेंचवर निराकार झोपलेला शर्मा अचानक उठून उभा राहिला, आणि जांभई देत, डोळे चोळत वर्गाबाहेर जायला लागला.
.
प्रॉफने लिहिता लिहिताच मागे वळून विचारलं- "येस? कुठे चाललात आपण? Where Do you think you're going?"
.
"बाहेर."
.
"माझ्या परवानगीशिवाय?" प्रॉफ बहुतेक नवीन होता. शर्माइतका जुना तर नक्कीच नव्हता!
.
शर्मा वैतागला. "सर खरं तर मी टी.ई.ला आहे. मागच्या लेक्चरला झोपलो होतो, उठायला उशीर झाला. आता दारू प्यायला जातोय. जाऊ का?"
.
प्रॉफ शॉक्स, शर्मा रॉक्स!
.
मुलींचा कंपू: माझ्या मते हे वैश्विक आहे. प्रत्येक वर्गात, प्रत्येक इंजिनिरींगात, प्रत्येक वर्षी- एक तरी मुलींचा कंपू असतोच. ह्या पोरी कायम शिष्टपणा करून एकत्र वावरतात आणि बाकी कोणाकडेच लक्ष देत नाहीत. फार फार तर नारायणन्, संकल्प किंवा पूजा नावाच्या लोकांबरोबर ह्यांची उठबस असते. पण आमच्यासारख्या बॅकबेंचर्सना ह्या पोरी हमाल किंवा रिक्षावाल्यांसारखी वागणूक देतात- जेवढ्यास तेवढं वागणं. बस्स!
त्या नेहेमी एकत्र असतात- डबा फक्त आपसातच शेअर करतात. त्यांचं वागणंही बरेचदा काकू टाईप असतं. इतर मुली ज्या एकदम नॉर्मल वागतात, त्यांच्याशीही हा कंपू जरा फटकूनच असतो.
काय शॉट आहे यार!
.
आमच्या वर्गातसुद्धा असा एक भगिनीकंपू होताच. त्यातली एकजण नंतर नोकरीच्यावेळी चांगली ओ़ळखीची झाल्यावर म्हणाली -" तू कॉलेजमधे वाटायचास तितका लोफर नाहीयेस रे, तेव्हा उगाच तसं वाटलेलं मला.".
म्हणजे काय? आम्ही दिसायला जॉनी लिव्हरसारखे असलो, म्हणून डायरेक्ट हा आरोप? जाऊ देत.
.
सरडा लोक: सगळ्यात वैताग आणणारी जमात. हे रोखठोक फर्स्ट बेंचरही नसतात. एरवी आपल्यातच वावरतात, डबे खातात, मजा करतात. परी़क्षेची वेळ सोडली तर बाकी वेळ एकदम नॉर्मल असतात.
पण सरडे जसे अचानक रंग बदलतात, तसे हे लोक परीक्षेत अचानक बदलतात. कुठल्याही पेपरच्या आधी ह्यांच्या आजूबाजूला फिरकलात तर गॅरेंटी आहे फेल व्हायची. सगळी जन्ता जेव्हा ९०% वाल्या प्रश्नांशी कबड्डी खेळत असते, तेव्हा हे लोक एखादा खुसपटीतला घनघोर प्रश्न घेऊन गळे काढतात, आपल्याजवळ मुद्दाम येऊन "ह्याचं काय करायचं म्हायतीये का तुला?" असले चिंधी चटोर प्रश्न विचारतात.
.
आणि पेपर झाल्यावर तर विचारू नका. अक्षरशः मयताला चालल्यासारखा चेहेरा करून "शायद फेल हो जाऊंगा" "मुझे कुछ नही आता यार" "के.टी शुअर आहे" असले डायलॉग मारतात. आपल्याला खरंच वाटतं की ह्यांना पेपर आपल्याइतकाच वाईट गेलाय म्हणून. आपण त्यांना खांदा देतो. हमदर्द वगैरे बनतो.
पण रिझल्ट्च्या वेळी आपल्याला 'त्या' पेपरात ४५ आणि ह्या हरामखोरांना ७८ मार्क असतात, आणि ७८ म्हणजे इंजिनेरींगात A+++++++. तेव्हा ह्या लोकांच्या रडगाण्यांना भीक घालायची नाही असं आपण ठरवतो. पण पुढल्या परीक्षेला परत तेच.
परीक्षा झाली, की परत एकदम नॉर्मल होतात. ह्या असल्या सरडयांसाठी झू बनवले पाहिजेत. परीक्षेच्या आधी आणि नंतर कुठेतरी कोंबून ठेवलं पाहिजे साल्यांना.
तळटीप : वायवाच्या आधी हे लोक आपल्या आजूबाजूला फिरकू द्यायचे नाहीत. नाहीतर आत्म-विश्वासाचं पानिपत.
.
मिडलक्लास लोक: सगळ्यात गरीब जमात. फर्स्ट बेंचर्ससारखे पूर्ण फितूर नसतात आणि बॅक बेंचर्ससारखे पूर्ण अवलीपण नाहीत. मधेच कुठेतरी लोंबकळणार्या अगतिक लोकांचा केविलवाणा समूह. ह्यांना लेक्चर्स बंक करायची असतात, पण प्रॉफसमोर फाटते म्हणून नाईलाजाने बसतात. फारफार तर ट्यूट्स बंक करतात आणि मग "आपण कसले ऑसम आहोत!" म्हणून मिरवतात. बरेचदा चंपकपणा करून त्या नारायणन्, संकल्प किंवा पूजा लोकांच्या भोवती असाइन्मेंटसाठी घुटमळत असतात. प्रॉफ ९०% वेळा पकडतात ते ह्याच लोकांना, कारण त्यांच्या चेहेर्यावरच "सॉरी" लिहिलेलं असतं.
एका बाबतीत मात्र संपूर्ण उपयुक्त जमातः नोट्स! ह्यांच्याकडे फर्स्ट बेंचर्सकडून सहीसही छापलेल्या नोट्स असतात. त्यांना त्याचा अभिमानही असतो. What a LOL!
मग आमच्यासारख्या बॅकबेंचर्स जळवा ह्या मिडलक्लास लोकांच्या नोट्स शोषतात.
.
एका क्लासिक केसमध्ये तर आमच्या अशाच एका मिडलक्लासवाल्याच्या नोट्स जवळपास आख्ख्या वर्गाने छापल्या होत्या. (कारण नारायणन्, संकल्प किंवा पूजा लोक कधीच आपल्या नोट्स दुसर्याच्या हातात देत नाहीत.)
शेवटी एवढी वेळ आली, की झेरॉक्स काढून काढून त्याच्या मूळ नोट्स काळ्या ठिक्कर पडल्या आणि त्यालाही कुणाकडून तरी स्वतःच्याच नोट्सची झेरॉक्स घ्यावी लागली.
.
संत लोकः खूप दुर्मिळ लोक. खूपच. ह्यांना पॉर्न म्हणजे काय ते खरंच माहिती नसतं. हे कधीच कॉपी करत नाहीत. मुलींच्या बाबतीत इकडेतिकडे बघणं तर सोडाच, बोलतही नाहीत. अगदी अनैसर्गिक वाटावं असं त्यांचं वागणं दिसतं. हे लोक प्रत्येक लेक्चरला बसले तरी त्यांचा राग येत नाही --> मासे पाण्यात पोहले तर त्यांच्यावर तुम्ही रागावू शकता का? तसं आहे ते. संत लोकांचं सग़ळ्या बाबतीत वागणं चोख असतं! ते विवेकानंद वगैरे वाचतात. संत पब्लिक असाइन्मेंट स्वतः करतात, पण मिरवत नाहीत. त्यांचा कधीच पहिल्या तिघांत वगैरे नंबर नसतो, ते बंक वगैरे करूच शकत नाहीत. जर तुमच्या वर्गात संत असेल, तर तुम्ही थोडेसे मेलात. कारण त्याला तुम्ही तुमच्या कुठल्याही प्लॅनमधे समाविष्ट करून घेऊच शकत नाही. दुर्दैव, दुसरं काय!
.
आमच्या आख्ख्या कॉलेजात असले २ नग होते. त्यांना बघून प्रोफेसरसुद्धा थांबायचे.
.
स्लॉग ओवर्स पब्लिक: क्रिकेटच्या वनडे मॅचेसमधे, शेवटल्या ५ ओवर्स प्रचंड महत्त्वाच्या असतात. काही काही टीम्स तेव्हा भरपूर स्कोर करून पूर्ण मॅचच पलटवून टाकतात. हे पब्लिक पण तसंच असतं.
परीक्षेच्या आधी ते बॅकबेंचर्स असू शकतात. आपल्याबरोबरच फुल टाईम पडीक असतात. पण स्टडी-लीव (अभ्यास रजा? कसला भिक्कार शब्द.) जेव्हा सुरू होते, तेव्हा हे लोक पेटतात. कधीही,कसाही आणि कुठेही अभ्यास करतात. जर तुम्हाला ह्या पब्लिकबरोबर अभ्यास करता आला, तर चांदी आहे. हे म्हणजे क्रॅशकोर्सचे बाप. विषय कुठलाही असला तरी सॉल्लिड पेस पकडतात.
.
छोटे प्रोफेश्वर: हे लोक लहानपणीच प्रॉफ होतात. त्यांना विषय समजलेला असतो, आणि ते आपल्यालाही झकास समजावतात. मुख्य म्हणजे त्यांना शिकवण्यात मजा येते.
त्यांचाही विषय पक्का होत असावा बहुतेक.
आमच्यातला एक मेकचा विद्यार्थी होता. त्याला देवजाणे का, पण एका सेमिस्टरात Data Structures हा संगणकाचा विषय ठेवला होता. परी़क्षेच्या आधी ४ दिवस हा फुल्ल टेन्शनमधे.
.
"क्या हुआ बे?"
"अबे घंटा कुछ नही समझ रहा है. पेपर मे क्या #$@ लिख के आऊ?"
"टेन्शन नॉट, जस्ट मेन्शन. रवी पता है क्या?"
"वो.. काँप्स वाला? अपने साथ एफी मे था वो? उस्का क्या?"
"चॅंप है Data Structures मे. २ दिन मे समझा देगा."
"तेरे को क्या मालूम?"
"मै उससेही सीखा है बे, ४ सेम मे".
.
मग हा मेकवाला त्या रवीकडे गेला. प्रोग्रॅमिंगचा "प्र" सुद्धा न येणार्या मेकच्या पोराला ४५ मार्क्स. जय हो रवी!
.
ही झाली पोरापोरींच्या बाबतीतली यादी. पण प्रोफेश्वरांचे नमुने आणखीच अवली असतात.
ते नंतर कधीतरी सांगतो. सध्या बोर होतंय. तेव्हा शर्मा म्हणतो तसं- गुड नाईट अँड वेट ड्रीम्स.
क्रमश:
प्रतिक्रिया
_/\_ _/\_ _/\_
दंडवत........
actions not reactions..!...!
मुली कंपू करून राहतात हे अगदी
मुली कंपू करून राहतात हे अगदी खर आहे.
खूप रंजक लेखमाला आहे.
एका जनरल लेखापेक्षा खूप सारे प्रसंग लिहिले असते तर अजून मजा आली असती.
स्लोग ओवर पब्लिक हे सगळ्यात डेंजर प्राणी असतात. इंजिनीरिंगला नाही पण बारावीला मला अश्या पब्लिक चा अनुभव आला होता.दोन महिन्यात आयआयटी-जेइई वैगेरे काढणार पब्लिक होत.
सपोज टाईम मशीन वैगेरे निघाल आणी मला परत कोलेज मध्ये जायचा चान्स भेटला तर कधीच स्लोग ओवर पब्लिकच्या नादाला लागणार नाही.
सरडा लोकांना तर पहिल्यापासूनच फाट्यावर मारले पाहिजे. मोस्ट ऑफ दि सरडा लोक हे होस्टेलवाले असतात .
नोटसचा साठ करणारे लोक तर रिअली एक नंबरचे चादरमोद असतात. आमच्या कॉलेज ला एक नेपाली मनुष्य मुलींच्या कंपूकडून नोटस घ्यायचा आणि आणि आमची मारायचा.
The frequency of Rejection is measured in Hurtz.
आपले मत आपल्या पार्श्वभागात (गांडीत) घालावे स्पेशली जर व्याकरण विषयी असेल तर!
मुलींचा कंपू: शक्य आहे
शक्य आहे ऑफीसात मी , वाणी अन दीपीका अम्ही कंपूनेच फिरायचो. कॉफी कंपूने अन RR* मध्ये जाऊन गप्पा ठोकणेही कंपूनेच.
* रेस्टरुम (समझा करो यार)
_______
संत लोक म्हणजे केशव लोक च्यायची. आपल्यालाही असलं पब्लिक आवडत नाय. कसं माहीत वगैरे प्रश्न फाट्यावर मारले जातील.
____
= )) मस्त!
________
माझा एक प्रोजेक्ट-पार्टनर होता "जोशी". आम्ही लायब्ररीत एकत्र अभ्यास केला , प्रॉजेक्ट स्ट्रॅटेजी ठरवली. अन मग मी गेले हॉस्टेलला. हा झोपला अन फक्त झोपला नाही तर झोपेत खाली पडला = ))
मला नंतर कोणीतरी सांगीतलं "That day your friend ...."
_________
आमच्या हॉस्टेलमध्ये (लेडीज) नवरात्रीत एक दिवस गरबा व्हायचा. जाम धमाल यायची म्हणजे नाचायला.
_________
आमचे एक सर प्रचंड हॅन्ड्सम होते. आम्ही सगळ्या मुली त्यांच्या बद्दलच चर्चा करायचो की किती हॅन्ड्सम आहेत म्हणून. खरच फार देखणे होते.
___________
एकदा दूधाचा ग्लास घेऊन मी बाहेर बागेत गेले होते. अन ग्लास ठेवला अन फुलं बघत बसले. समोरच्या हॉस्टेल ८ (मुलांचे) मधून जोरात शिट्ट्या अन आरडाओरडा ऐकू आला. म्हणून पाहीलं तर काय एक कावळा त्या दूधात चोच बुडवून आरामात दूध पीत होता
_______
अन एक फार विचीत्र गोष्ट पाहीली. एक गलेलठ्ठ बोका होता, अतिशय देखणा अन मुलींकडून लाड करुन घेणारा. आम्ही गोल करुन संध्याकाळचे हॉस्टेलमध्ये बनलेले स्नॅक्स खात होतो तर हा आला अन सरळ एका मुलीवर लघुशंका केलीन. तिने पटकन वर्तमानपत्र मध्ये घेऊन अडवली म्हणून बरं. हे कुठलं "टेरीटरी मार्किन्ग" म्हणायच? खरच घडलय हे.
उमगले स्वप्नांचे मर्म मला, ना हा परका ना अपुला
कोणी मृत्युलोकीचा योगी, अशीच लहर म्हणून आला
असाच पळभरासाठी टेकला, शेकत गर्भाची धुनी...
शेवटापर्यंत सगळं काही थोर.
शेवटापर्यंत सगळं काही थोर. सविस्तर नंतर लिहिण्यात येईल. पण धारोष्ण प्रतिक्रिया न देता जाणे पाप वाटले. नमस्कार घ्या, आशीर्वाद असू द्या...
-मेघना भुस्कुटे
***********
तुन्द हैं शोले, सुर्ख है आहन
आणखी एक ग्रुप राहिला...
आणखी एक ग्रुप राहिला... कॉलेजात पुरुषोत्तम / फिरोदिया (पुण्यात. पुण्याच्या बाहेर वेगळ्या नावाने असतील) किंवा आणखीन तसल्याच वायझेड प्रकारांत सहभागी होऊन राजरोसपणे लेक्चर्स बंक करणार्यांचा.
जोरदार निषेध.
पुरुषोत्तम / फिरोदिया आदी प्रकार वायझेड????
निषेध निषेध................
अगदी अगदी... निषेध!!
अगदी अगदी... निषेध!!
आधी रोटी खाएंगे, इंदिरा को जिताएंगे !
आम्ही कधी त्यात नसल्यामुळे
आम्ही कधी त्यात नसल्यामुळे आमच्यासाठी तो प्रकार वायझेडच.
माहिष्मती साम्राज्यं अस्माकं अजेयं
अहो मी चारातले तीन वर्षं केलं
अहो मी चारातले तीन वर्षं केलं हो दोन्ही... पण बॅटमॅन यांच्या प्रतिसादावरून इतरेजनांच्या मनात त्याबद्दल अशीच प्रतिमा असते हेच अधोरेखित होते.
उगीच काय वायझेड??? काही विशेष
उगीच काय वायझेड??? काही विशेष कारण असं म्हणण्याला?
+१ फिरोदिया व/वा पुरूषोत्तम
+१ फिरोदिया व/वा पुरूषोत्तम का बरे वायझेड? उगाच?
आणि मुंबईत इंजिनियरींगला गेल्यावर अश्या गोष्टींना (नाटके वगैरे) वेळ नाही म्हणून सोडून द्यावे लागले होते ती जखम पुन्हा चरचरली!
- ऋ
-------
लव्ह अॅड लेट लव्ह!
+१ टू चरचरणे
मुंबैत असल्या गोष्टी करायला वेळ नव्हता याचं दु:ख आहे. फेस्टीव्हल वगैरे प्रकार होते, पण एवढ्या स्केलवर नाहीत. मजा आली असती.
==================
भूतकाळातील आस्वल्य.
फर्स्ट बेंचर्सचा एक उप-ग्रूप
यावरून आमची असाईनमेंट लिहायची इश्टाईल आठवली.
समजा उत्तरलेल्या असाईनमेंटची पहिली प्रत आहे २५ पानांची, की मग आम्ही १०-१२ (किंवा जितके गावतील तितके) १-२ पाने मिळावायचो आणि पानावरचा पहिला शब्द ते शेवटचा शब्द जसाच्या तसा छापायचो. अट एकच प्रत्येक पानावरचा पहिला आणि शेवटचा शब्द तोच असला पाहिजे. अजिबात फरक होता कामा नये. मध्ये डायग्राम आली तर मूळ प्रतीत सोडल्या आहेत तितक्याच (किंवा हस्ताक्षराच्या साईजनुसार) किंचित कमी/अधिक लाईन्स सोडलेल्या पण लेखी मजकूर तोच पाहिजे. याचा फायदा असा की हाती कोणतेही पान आले तरी फरक पडत नसे. आधी ७वे मग १४ वे मग ८ वे मग १ले असे कोणतेही पान हाती आले की छापायाचे इतकेच काम असे. यामुळे आमच्या असाईनमेंट्सना आमचे प्रोफेसर्स "मॅन्युअल झेरॉक्स इन डिफरन्ट हँडरायटिंग" म्हणायचे
आता हा झाला पहिला टप्पा. दुसर्या टप्प्यात डायग्रामवाल्या पानांचा गठ्ठा केला जाई व प्रत्येकाला असाईनमेंट्स वाटल्या जात. उदा. मी सगळ्यांच्या पान क्र. ४-५ वरील डायग्राम्स काढणार मग सगळ्यांची पान क्र ४ व ५ माझ्याकडे. तीच ती डायग्राम काढून माझी ती पाठ झाल्याने काम पटापट होइच. शिवाय हा एक्सर्साईज एखाद तासात (पिरीएडमध्ये) आटपून आम्ही पुढल्या पिरीएडला असाईनमेंट सबमिशनला सज्ज.
फर्स्ट बेंचर्स "आज असाईनमेंट चाहिये ऐसा सरने बोला है. मेरा तो बस एकही आन्सर बाकी आहे" म्हणून मुद्दाम आमच्या ग्रुप जवळ येऊन घोषणा करायचे (खरतर चोंबडे स्वतःच प्रोफला भेटून आठवण करून देऊन आले असायचे). एका तासा नंतर आमच्या असाइनमेंट्स पूर्ण नी त्याचे एक उत्तर बाकी आहे बघुन आम्ही सरांना आठवण करायचो
==
अर्थात हे ३/४थ्या इयरला केलेले. तोवर प्रोफएसर्स ओळखीचेही झालेले आणि त्यांचाही ही असाईनमेंट्स फॉर्मॅलिटीच वाटे (हे आमचे नशीब)
- ऋ
-------
लव्ह अॅड लेट लव्ह!
कॉलेज मधल्या ह्या वेगवेगळ्या
कॉलेज मधल्या ह्या वेगवेगळ्या कॅटेगरीतल्या लोकांचे पुढचे आयुष्य कसे गेले ह्याचा कोणाचा काही तौलनिक अभ्यास आहे का? जसे बॅकबेंचर्स जास्त यशस्वी असतात वगैरे...
म्हणजे काय?
जास्त यशस्वी म्हणजे काय? यश हे कसे ठरवणार? बॅकबेंचर्सनी अधिक उच्चशिक्षण घेतले तर ते जास्त यशस्वी का? अधिक पैसे कमवले की जास्त यशस्वी का?
अजुन एक प्रश्न जालावर,
अजुन एक प्रश्न
जालावर, सिनेमात, भारतीय कथा कादंबर्यात ( अगदी चे.भ. च्या धरुन ), किंवा ऐसीवर - जवळ जवळ सर्व नायक, लेखक हे बॅकबेंचर, अभ्यास न करणारे ( तरी पण पास होणारे ), लेक्च्रर बुडवणारे वगैरेच का असतात?
मी अजुन कोणी बघितले नाही सांगताना की ( मुलांमधे ) "मी खुप अभ्यास करायचो, सर्व जर्नल वेळेत पूर्ण करायचो वगैरे"
त्याची कारणे ही असावीत का?
१. इंजिनीरींग कॉलेज ला पुढचे काही बाक काढुन टाकलेले असावेत
२. पुढच्या बाकांवर बसुन अभ्यास करणारे लोक पुढच्या आयुष्यात अयशस्वी झाल्या मुळे तोंड लपवून असतील त्यामुळे कूठे दिसत नाहीत.
३. कॉलेज मधे घासुन घासुन अभ्यास करुन पास झालो तरी एकुण ट्रेंड बघुन मी पण लेक्चर बुडवायचो असे सांगावेसे वाटत असेल.
४. आपण ४ वर्षात खुप काही करु शकलो असतो आणि त्यामुळे पुढे आयुष्यात पण पुढे गेलो असतो. पण टाइंमपास करुन वर्षे वाया घालवली ह्याची खंत लपवण्या साठी "मी कसे कॉलेज लाइफ एंजॉय केले" हे सांगावे लागते.
अशी बरीच. तुम्हा लोकांना काय वाटते?
पुन्हा बॅकबेंचरची गोष्ट सांगण्याची पद्धत वींजीनीयर्स मधे जास्त आहे, पण डॉक्टर्स ( सरकारी कॉलेज च्या ) कमी आहे. मेडीकल नक्कीच खुप कठीण आहे असा त्याचा अर्थ आहे का?
प्वाइंट क्र. ३ व ४ शी विशेष
प्वाइंट क्र. ३ व ४ शी विशेष सहमत आहे.
डॉक्टरने असे सांगितल्यास त्याच्या क्षमतेबद्दल प्रश्नचिन्ह उत्पन्न होण्याचे चान्सेस इंजिनियरपेक्षा जास्त असावेत. "कॉलेजात लेक्चरे बुडवणार्या डॉक्टरच्या हातात माझी मान कशी/का देऊ" असा किंतू उत्पन्न होणे अगदी साहजिक आहे.
माहिष्मती साम्राज्यं अस्माकं अजेयं
बहुदा इंजीनिअरिंग आपल्याकडुन
बहुदा इंजीनिअरिंग आपल्याकडुन सिरेस्ली केलं गेलयं हेच कोणाला उमजत नसावे. त्यामुळे प्रत्येक जण आम्ही दंगा केला याच समजात असण्याची शक्याता उरते.
actions not reactions..!...!
प्रश्न मार्मिक आहे. ज्यांचं
प्रश्न मार्मिक आहे. ज्यांचं कमीतकमी एक वर्ष वाया गेलं आहे अशातले काही लोक सोडले तर कोणीही कॉलेज लाईफ फार काही एन्जॉय केलेलं नसतं. सगळे बाकीचे तसे मिडलक्लासच. जपून कलंदरपणा करणारे. आम्हीही त्यातलेच.
? वर्ष वाया गेलेले लोक कॉलेज
?
वर्ष वाया गेलेले लोक कॉलेज लाईफ एंजॉय करतात? नक्की?
माहिष्मती साम्राज्यं अस्माकं अजेयं
त्यातले काही एन्जॉय करतात आणि
त्यातले काही एन्जॉय करतात आणि त्यामुळेच त्यांचं वर्ष वाया जातं.
ते आहेच. वर्ष वाया गेल्यानंतर
ते आहेच. वर्ष वाया गेल्यानंतर एंजॉय करतात असं काहीसं वाटलं म्हणून विचारलं इतकंच.
माहिष्मती साम्राज्यं अस्माकं अजेयं
उनाडक्या
>>३. कॉलेज मधे घासुन घासुन अभ्यास करुन पास झालो तरी एकुण ट्रेंड बघुन मी पण लेक्चर बुडवायचो असे सांगावेसे वाटत असेल.
४. आपण ४ वर्षात खुप काही करु शकलो असतो आणि त्यामुळे पुढे आयुष्यात पण पुढे गेलो असतो. पण टाइंमपास करुन वर्षे वाया घालवली ह्याची खंत लपवण्या साठी "मी कसे कॉलेज लाइफ एंजॉय केले" हे सांगावे लागते.
मी पण लेक्चर बुडवायचो असे ट्रेण्डवरून सांगण्याचा प्रकार नसावा.
क्र ४ शी अंशत: सहमत आहे. पण इथे आधी लिहिल्याप्रमाणे लोक ऑन द ब्रिंक जाऊन सावरलेलेही असतात. त्याचा तोटा इनिशिअल करिअरमध्ये होतो हे गोष्ट नंतर कळते. [कॅम्पसमधून चांगल्या/मोठ्या कंपन्या तुम्हाला शॉर्टलिस्टच करत नाहीत वगैरे]. इनिशिअल करिअरमध्ये चांगली कंपनी न मिळाल्यास पुढच्या करिअरमध्येही सेटबॅक राहू शकतो. तिथून पुढे आल्यावर मागे वळून त्याकडे जोक म्हणून पाहता येते.
ओन अ लायटर नोट....
"मी खुप अभ्यास करायचो, सर्व जर्नल वेळेत पूर्ण करायचो वगैरे" अशी मुलं आत्ताही ऐसीवर टैमपास न करता त्यांच्या व्यवसायातली कामं वेळेत (वेळेत म्हणजे शेवटच्या क्षणी नव्हे) पूर्ण करण्याच्या मागे असणार.
--------------------------------------------
ऐसीवरील गमभन इतरांपेक्षा वेगळे आहे.
प्रमाणित करण्यात येते की हा आयडी एमसीपी आहे.
"मी खुप अभ्यास करायचो, सर्व
हे ही एक कारण माझ्या डोक्यात होते.
मी हे लिहीण्याचे कारण म्हणजे, एकुणच भारतीयांना मी खुप अभ्यास केला, सर्व गोष्टी वेळच्या वेळी पूर्ण केल्या हे सांगण्याची थोडी लाज वाटत असावी. त्यापेक्षा मी नियम कसे तोडले (लेक्चर अटेंड करण्याचा वगैरे वगैरे ) हे सांगण्याची पण जाम हौस असते. शिक्षण किंवा कामात वेळच्या वेळेला काम पुर्ण करणार्याला भारतीय लोकांच्यात फाल्तु समजले जाते. प्रॉब्लेम स्वताच निर्माण करुन तो सोडवला असे दाखवणे ही हीरो गिरी वाटते.
मला खरे तर असे लेख वाचुन फारसे चांगले वाटत नाही. आणि ग्लोरीफाय करणे तर नाहीच नाही ( जर्नल कशी कॉपी केली वगैरे ). ह्या लेखात तर परीक्षेत कॉपी करण्याचे पण उल्लेख आहेत. म्हणुन मी ती प्रतिक्रीया मुद्दाम लिहीली होती.
ह्म्म! ज्यांनी घासलय ते लोक
ह्म्म! ज्यांनी घासलय ते लोक अळी-मिळी-गुप-चिळी करतात हे खरे असावे.
उमगले स्वप्नांचे मर्म मला, ना हा परका ना अपुला
कोणी मृत्युलोकीचा योगी, अशीच लहर म्हणून आला
असाच पळभरासाठी टेकला, शेकत गर्भाची धुनी...
माझं असं जनरल निरीक्षण आहे कि
माझं असं जनरल निरीक्षण आहे कि शहरांत शिकलेल्या मुलांना लहानपणी पासून नियमित गृहपाठ करायची सवय असते. त्यामुळे त्यांना असाईनमेंटचे नियमित काम आले तर फार काही वाटत नाही. जीवनभर एखादे कष्टप्रद काम नियमित करायची त्यांची मानसिकता असते. मुळात हे कामच नसायला पाहिजे होते असा आठमूडा स्टँड घेताना मी कूणाला पाहिले नाही. मला मात्र नेहमी तसे वाटत राहिले.
========================
इंजिनिअरींग मधे केला जाणारा प्रोसिजरल काँप्लायन्स आणि नंतर नोकरीच्या जीवनात करावा लागणारा प्रोसिजरला काँप्लायन्स यांत फार फरक नाही.
सही: पुरोगाम्यांना लॉजिक माफ असतं.
ह्म्म शक्य आहे.
ह्म्म शक्य आहे.
उमगले स्वप्नांचे मर्म मला, ना हा परका ना अपुला
कोणी मृत्युलोकीचा योगी, अशीच लहर म्हणून आला
असाच पळभरासाठी टेकला, शेकत गर्भाची धुनी...
हे ग्लोरिफिकेशन नसून ग्राउंड
हे ग्लोरिफिकेशन नसून ग्राउंड रिअॅलिटी आहे असे वाटते.
अज्जिबात एक शब्दही आमच्याकडे कॉपी न करता (किमान आलेले उत्तर दुसर्याबरोबर पडताळूनही न बघता) इंजिनियर झालेले कोणी असेल यावर माझा विश्वास नाही.
==
प्रॅक्टिकल परिक्षेत तर रिडिंग्ज रट्टा मारलेलेच बहुसंख्य असायचे हे पक्के आठवते. नी आयत्यावेळी एक्सटर्नलने रिडिंग दाखव म्हटल्यावर ते नाही आले तर "आधी तर आले होते, खर्रच" हे उत्तर दिलेले आनि एक्सटर्नलनेही १० मार्क देऊन त्या मुलाला पास केलेले बघितले आहे.
- ऋ
-------
लव्ह अॅड लेट लव्ह!
अज्जिबात एक शब्दही आमच्याकडे
काय सांगताय काय? परीक्षेत कॉपी आणी वींजीनियरींगला?
वाईट आहे हो हे फार. खरे असले तरी लिहू तरी नका.
ग्लोरीफिकेशन अशा साठी की कुठेही त्यात रीग्रेट दिसत नाही की I could have made it better.
अस्वल - तुम्ही कींवा कोणीच वैयक्तीक घेऊ नका. मला अश्या कथा, अनुभव वाचुन किंवा लोकांना बोलताना ऐकुन हेच वाटत आले आहे.
कँटीन ला केलेली मजा किंवा पुरुषोत्तम/फिरोदीया ची तयारी हे पूर्ण वेगळे भाग आहेत.
पण स्वता लेक्चर बुडवुन दुसर्यांच्या नोट्स ची कॉपी मारणे, ग्लास ट्रेसींग नी कॉप्या काढणे ह्यावर अंतर्मुख होयला पाहीजे.
अश्या वागण्याचा सल्ला स्वताच्या मुलांना पण देइन असे जर मत असेल तर गोष्ट वेगळी.
>>पण स्वता लेक्चर बुडवुन
>>पण स्वता लेक्चर बुडवुन दुसर्यांच्या नोट्स ची कॉपी मारणे, ग्लास ट्रेसींग नी कॉप्या काढणे ह्यावर अंतर्मुख होयला पाहीजे.
अश्या वागण्याचा सल्ला स्वताच्या मुलांना पण देइन असे जर मत असेल तर गोष्ट वेगळी.
अशा वागण्याचा सल्ला कोणीच मुलांना देत नाही.
त्या त्या वयात मुले त्या त्या गोष्टी करतातच. आठवीत/कॉलेजात सिगरेट* ओढलेला बाप मुलाला मी आठवीत सिगरेट ओढली असं सांगत नाही. पण मुलगा आठवीत/कॉलेजात सिगरेट ओढतोच.
*इथे सिगरेट, दारू, कॉपी, मुलींच्या मागे लागणे, पिवळी पुस्तके यापैकी काहीही घ्यावे.
--------------------------------------------
ऐसीवरील गमभन इतरांपेक्षा वेगळे आहे.
प्रमाणित करण्यात येते की हा आयडी एमसीपी आहे.
सिगरेट, दारु बद्दल मी बोलणारच
सिगरेट, दारु बद्दल मी बोलणारच होते. पण नेहमीप्रमाणे शब्द गिळले.
हां तर सगरेट , दारु पीणे हे अनैतिक कुठाय? काहींना अति खाण्याचे व्यसन असते तर काहींना सिगरेट, दारु चे.
___
पण...पण... कॉपी करणे हे "चोरी" सारखे, अनैतिक आहे.
उमगले स्वप्नांचे मर्म मला, ना हा परका ना अपुला
कोणी मृत्युलोकीचा योगी, अशीच लहर म्हणून आला
असाच पळभरासाठी टेकला, शेकत गर्भाची धुनी...
अज्जिबात एक शब्दही आमच्याकडे
हेलो, यू जस्ट मेट वन.
टॉपर वगैरे कधी नव्हतो तो भाग वेगळा, पण कॉपी वगैरेही कधीच केली नाही.
माहिष्मती साम्राज्यं अस्माकं अजेयं
मैने भी कभी कॉपी नै की! एफ ई
मैने भी कभी कॉपी नै की!
एफ ई ला केटी ते फायनला टॉपर असा प्रवास केलाय, पण कॉपी नाही!
-अनामिक
अनामिक - तुम्ही हे कसे अचिव्ह
अनामिक - तुम्ही हे कसे अचिव्ह केले ते लिहायला पाहीजे
.या गोष्टींचं ग्लोरीफिकेशन करायचं नाहीए, पण होतं ते असंच होतं.
असाईनमेंट सगळ्या उतरवायचो. बॅकबेंचर तर नेहमीच होतो. HOD आम्हाला "मनश्यार इदीरी यान धनारं इदीरी?" म्हणायचा. (माणसं आहात की गुरं-ढोरं?) क्लासेस बंक करुन 'टॅक्टर'मधून फॅक्टरीला जाणारा उस काढून खात डोंगरावर फिरायचो, वर्गात डबे खायचो. चेस वगैरे कधी जमलं नाही, पण पत्ते खेळायचो वर्गात.
क्लासमधेच राजा-राणी-चोर-पोलीस खेळायचो. पण त्यात राजा-राणी ऐवजी अमृता-शीला-दीपा या नावांच्या चिठ्ठ्या असायच्या. आयटमसाठी सर्वात जास्त पॉईंट्स. सगळ्या विषयांची एकच वही असायची, त्यात मास्तरांची चित्र काढायला फार आवडायचं. एक्दा तिच HOD च्या हाती लागली, सगळ्या वर्गासमोर लै शिव्या खाल्ल्या. लै मज्जा आली पण.
व्यसन कुठलेच नव्हते, म्हणजे पैसेच नसायचे. २ रु. वाचवण्यासाठी ३ किमी.चालत कॉलेजला जायचो. मग व्यसन कुठलं करताय?
पण मी कॉपी नाही केली कधीच. म्हणजे कधी करुच शकलो नाही. कारण?..
अख्ख्या कालेजात सो-कॉल्ड हुश्शार होतो. कॉलेज तालुक्याच्या गावी होतं. तिकडे गेलं की पुस्तक हातात घ्यायचंच नाही. पण घरी गेलो की रात्री अभ्यास करायचो. सगळ्या सेममध्ये टोप्पर हां. त्यामुळे चड्डी दोस्तपण म्हणायचे, "लै बाराचं हाय हे बेनं, आमचा टैमपास करुन स्वत: टॉप करतंय." कॉपी करुच शकलो नाही कारण आस-पास सगळे माझ्याकडेच आशेने बघत असायचे. त्यांनाच जमेल तेवढी मदत करावी लागायची. कॉपी वगैरे पाप म्हणणार्यातला मी नाही. शक्य असती तर केली असती.
अनामिक - तुम्ही हे कसे अचिव्ह
अनामिक - तुम्ही हे कसे अचिव्ह केले ते लिहायला पाहीजे
ह्यात लिहिण्यासारखं फार काही नाही. पण एकंदर बारावीला कमी मार्कं मिळालेत... धडपडत गवर्नमेंट कॉलेजला सिव्हीलला अॅडमिशन मिळाली. त्यावेळी वार्षिक ३२ हजार रूपये फी भरून दुसर्या शाखेची पेमेंट सीट मिळाली असती, पण परिस्थीती अशी नव्हती की ते पैसे आम्ही भरू शकलो असतो. त्यावेळची फ्री सीटची वार्षिक ४ हजार फीसुद्धा जास्तं वाटायची. असो, ज्यात अॅडमिशन मिळाली ते शिक्षण प्रामाणिकपणे घ्यायचं ठरवलं. पहिल्या वर्षी दुसर्या सेमला एम २ ला केटी लागली आणि एक जबरदस्तं शॉक लागला. तसं एम २ काही खूप चांगलं यायचं असं नाही, पण फेल होणं काय चिज असते ते पहिल्यांदा अनुभवलं. खूप अपमानास्पद अनुभव आहे तो. तेव्हाच ठरवलं, काहीही झालं तरी पुढे फेल व्हायचं नाही. किमान पास होण्या एवढा कॉन्फिडंस सेम सुरू असतानाच यायला हवा. रट्टा मारण्या पेक्षा विषय समजवून घेतला की हा कॉन्फिडंस येणं सोपं जातं हे पर्सनल मत. सेमिस्टर शेवटी मिळणार्या प्रेप लिव पेक्षा पूर्ण सेमिस्टर मधे अगदी थोडा जरी अभ्यास केला तरी पास होणं अवघड नाही. ह्या एकदोन गोष्टी काटेकोरपणे उरलेल्या तिनही वर्षी पाळल्या. प्रॅक्टीकल्स करायला मला स्वता:ला मजा यायची त्यामुळे ते पुस्तकांत वाचून समजावून घेवून करायचो... ह्याचा फायदा मला एक पेपर सोडवतानाही झाला. त्यामुळे कोणी जर प्रॅक्टीकल्स ला फालतू म्हणत असेल तर ते मला पटत नाही. शेवटच्या वर्षी दोन मित्र आणि एक मैत्रीण ह्यांची अभ्यास करताना खूप मदत झाली. खरंतर शेवटच्या वर्षांतला सिरियस झालेलो मी, आणि टॉपर येणे ही ह्या तिघांचीच देणगी म्हणायला हरकत नाही.
-अनामिक
ग्रेटच आहात. मी तर किती
ग्रेटच आहात.
मी तर किती असाइनमेंट्स कॉपी केल्यात त्याची गिनतीच नाही. ड्रॉइंग जीटी नै केलं कारण ते आवडीचं असल्याने आपणहून करावंसं वाटे.
प्रॅक्टिकलला कित्येकदा योग्य रिडिंग जर्नलमधून कॉपी केलंय तर एका 'वायव्हा'ला आमच्या मॅडमनेच एक्सटर्नलचं लक्ष नाही बघुन खुणेने उत्तर सांगितलंय!
परिक्षेत कॉपी न करण्याचं कारण म्हणजे बहुतांश पेपर थिअरी असायचे, त्यात काय कॉपी करणार! एकदा एका पेपरला काहीच येत नव्हतं त्यामुळे भरपूरच वेळ होता. (तेव्हा त्या पेपरचा टॉपरच ५१ ला होता) तेव्हा वेळेचा सदुपयोग म्हणून सर्किट डायग्राम योग्य आहे ना हे एका मित्राशी टॅली केल्याचे आठवते
==
तुम्ही फक्त परिक्षेतील कॉपी बद्दल बोलताय का?
- ऋ
-------
लव्ह अॅड लेट लव्ह!
हो परिक्षेतल्याच कॉपी बद्दल.
हो परिक्षेतल्याच कॉपी बद्दल.
चर्चिल मोड - परीक्षेत कॉपी हा
चर्चिल मोड -
परीक्षेत कॉपी हा गंभीर गुन्हा आहे- आणि ते मी तरी इंजिनेरींगात कधीही पाहिलं/ऐकलं नाही.
असाइन्मेंट कॉपी- हे दुर्दैवी असलं तरी सर्रास पाहिलं आहे. Plagiarism ला आपल्याकडे फार सिरेसली घेत नाहीत, हे फार वाईट आहे. असाइन्मेंट किंवा लॅबमधल्या रीडींग्स- आपल्याकडे सरळसोट उचलून छापल्या जातात.
तेव्हा त्याबद्दल अनु रावांशी सहमत.
ललित मोड-
अहो पण त्या असाइन्मेंट काय असतात? च्यायला एकातही काहीच application नसतं. वाट्टेल त्या थियर्या लिहून छापा. प्रश्नही जुनेच आणि उत्तरंही प्राचीन. तेव्हा असल्या घोर असाइन्मेंट स्वतःच करण्याने काय घंटा फरक पडणार? त्यापेक्षा एखाद्या फॉरेन ऑथरचं पुस्तक वाचून त्यातले १० प्रश्न स्वतःच सोडवले तर परीक्षेत जास्त मार्क मिळतील. पण च्यायला हे ४ वर्ष घासल्यावर आता कळतंय. तेव्हा समजलं असतं तर मार्क तरी जास्त पडले असते.
==================
भूतकाळातील आस्वल्य.
मी टू!!!
मी टू!!! एक तत्व म्हणून कॉपी केली नाही.
उमगले स्वप्नांचे मर्म मला, ना हा परका ना अपुला
कोणी मृत्युलोकीचा योगी, अशीच लहर म्हणून आला
असाच पळभरासाठी टेकला, शेकत गर्भाची धुनी...
कल्पना नाही आमच्याकडे
कल्पना नाही आमच्याकडे ज्याच्या असाईनमेंट्स पूर्ण नाहित किंवा ज्याला झोप येतेय असे कोणीही बॅकबेंचवर जाऊन बसायचे. असा बॅकबेंचर्स म्हणून ठरलेला ग्रूप नव्हता. फक्त फर्स्ट बेंचर्स आणि चार मैत्रिणींचा किलबिलाट ग्रूप ठरलेला होता.
बाकी बहुतांशजण वेळ, उत्साह वगैरेच्या उपलब्धतेनुसार वरील पैकी कोणत्याही गटात त्या त्या दिवशी असत असु.
==
मात्र परिक्षा जवळ आली की आमचा अधिक जवळाच्या मित्र-मैत्रिणींचा १०-१५ जणांचा ग्रूप तो अख्खा महिना कॉलेजात अभ्यास करत पडीक असायचो. त्या महिनाभरात काय तो सहामहिन्यांचा अभ्यास एकदमच व्हायचा. बाकी सेमिस्टरभर टाईमपास, असाईनमेंट्स, रोबोटिक्स स्पर्धांसाठी रोबो बनवणे, पेपर प्रेझेंटेशनसाठी पेपर्स लिहिणे, त्याच्या प्रेझेंटेशनची तयारी, डिबेटिंग स्पर्धांची तयारी, स्पोर्ट्स इत्यादी प्रकारात जायचा. या सगळ्याशी प्यारेलल टीपी, पिच्चर, उनाडक्या, ट्रेकिंग वगैरे चालु असायचेच.
- ऋ
-------
लव्ह अॅड लेट लव्ह!
त्या महिनाभरात काय तो
त्या महिनाभरात काय तो सहामहिन्यांचा अभ्यास एकदमच व्हायचा.
हे बरंय! आमच्या कॉलेजात प्रत्येक सेमिस्टरमधे ३ युनिट टेस्ट असत, २० मार्कांच्या, आणि त्यातल्या बेस्ट ऑफ टू चा अॅव्हरेज सेमिस्टरच्या फायनल पेपरच्या मार्कांमधे अॅड केला जायचा. फायनल पेपर ८० मार्कांचा (८०+२०=१०० मार्क). ह्यामुळे सेमिस्टरभर डोक्यावर टांगती तलवार असायची.
-अनामिक
मला लहानपणी हाच प्रश्न पडायचा
मला लहानपणी हाच प्रश्न पडायचा की हिरो दर वेळी सगळ्या संकटांतून वाचतो कसा ? मग कळलं की तो वाचतो म्हणून हिरो आहे, हिरो आहे म्हणून वाचत नाही!
हे ललित लिखाण आहे हो, लोड घेऊ नका!
मुद्दा असा, की गोष्टींचा नायक किंवा मुख्य पात्र रंजक असलं तरच त्यात मजा. प्रस्तुत लेखातला "मी" हा एक रंजक नमुना आहे- त्यात बॅकबेंचर असल्याने त्याला नेहेमीचे बोरींग लेक्चर सोडून बाकी बरेच इंट्रेश्टिंग अनुभव घेता येतात आणि आपल्याला ते कळतात.
एखाद्या अभ्यासू मुलाला केंद्रस्थानी ठेवून जर असं काही लिहिलं तर ते इंजिनेरींगाचं गाईड व्हायची शक्यता जास्त आहे
.
शिवाय- मुंबै विद्यापीठातील (पुणेही असावं) इंजिनेरींगात बंक करणे किंवा पास होणे/नापास होणे ह्याचा नंतरच्या आयुष्यात इंजिनेर म्हणून असलेल्या कुवतीशी काडीमात्र संबंध नाही.
==================
भूतकाळातील आस्वल्य.
१. मी बॅकबेंचर होतो, पण त्यात
१. मी बॅकबेंचर होतो, पण त्यात गर्वाने सांगण्यासारखे काही नाही. पुढच्या लेक्चरला मागच्यामागे पळून जाता यावे, इतकाच उद्देश होता. शिवाय वहीत गोष्टीचे पुस्तक टाकून वाचन करता येत असे, पुढे बसलेल्या पोरींना बघता येत असे किंवा काउज अॅण्ड बुल्स खेळता येत असे, हे अनेक फायदे होते. लेक्चर बंक केले तर वर्गात फिरणार्या अटेंडंस शीटवर मित्र हजेरी लावत असे. यावरून आठवले की वर्गात अपर्णा नावाची मुलगी होती, तिची हजेरी खूपदा मैत्रीण लावत असे. मी एकदा आधीच मुद्दाम A (Absent) असे लिहिले, तर तिच्या मैत्रिणीने ASD अशी तिची सही लावली, म्हणून पुढच्या वेळी मुद्दाम जांभळे का गुलाबी पेन आणले होते, ज्यामुळे हजेरी लावता येत नसे.
२. पुढच्या बाकांवर बसुन अभ्यास करणारे लोक बहुतेक जण पुढच्या आयुष्यात यशस्वी झाले (पैशाच्या दृष्टीने). त्याबद्दल वाद नाही. पण मागच्या बाकांवर बसणारे अयशस्वी झाले, असे म्हणता येणार नाही. ते पण तितकेच, किंबहुना जरा जास्तच यशस्वी झाले. (मात्र मागच्या बाकांवर बसणारे कोणीही पुढील शिक्षणाला गेले नाहीत, हे पण खरे).
३. इंजिनियरिंग कॉलेजमधे फार घासुन अभ्यास करुन पास झालो, असे वाटत नाही. पण शेवटच्या १ महिन्यातच जास्त अभ्यास केला, ते पण तितकेच खरे. कँपसमध्ये जॉबपण दुसर्याच प्रयत्नात मिळाला, त्यामुळे इंटरव्हू देण्याची मजा हुकली, हे पण खरे.
४. आपण ४ वर्षात खुप काही करु शकलो असतो, पण टाइमपास करुन वर्षे वाया घालवली हे मात्र नक्कीच वाटते. आवडीचे काही जास्त शिकता आले असते, असे आता वाटते. पण त्यामुळे आयुष्यात पण पुढे गेलो असतो, अशी खंत मात्र अजिबात वाटत नाही. नशीबाने गरजेपेक्षा बराच जास्त पैसा मिळाला. शिवाय नेहमीच माझे तत्व होते की Currency of life is Time, not Money. त्यामुळे दु:ख कसलेच नाही. कॉलेजच्या दिवसात करायची ती मजा केली, आता वेगळी मजा करतो, इतकाच काय तो फरक.
सदरा
उपाशी बोक्याचा सदरा कुठे मिळेल ?
बॅक बेंचर्स
>>२. पुढच्या बाकांवर बसुन अभ्यास करणारे लोक बहुतेक जण पुढच्या आयुष्यात यशस्वी झाले (पैशाच्या दृष्टीने). त्याबद्दल वाद नाही. पण मागच्या बाकांवर बसणारे अयशस्वी झाले, असे म्हणता येणार नाही. ते पण तितकेच, किंबहुना जरा जास्तच यशस्वी झाले. (मात्र मागच्या बाकांवर बसणारे कोणीही पुढील शिक्षणाला गेले नाहीत, हे पण खरे).
मागच्या बाकावर बसणारे आणि मजा करणारे अभ्यास करतच नाहीत किंवा पुढील शिक्षण घेतच नाहीत असे नसते.
माझ्या बरोबर मागे बसणार्या अनेकांनी अमेरिकेत किंवा इतरत्र पी जी केले आहे. आणि त्यातले अनेक अत्यंत यशस्वी सुद्धा झाले आहेत.
--------------------------------------------
ऐसीवरील गमभन इतरांपेक्षा वेगळे आहे.
प्रमाणित करण्यात येते की हा आयडी एमसीपी आहे.
सुभ्रमन्नम्
हाही भाग बेश्ट!
मुंबैतील कुठल्याही इंजिनिअरिंग कालिजाच्या गेटपासून पन्नास फूट अंतरात झेरॉक्स सेंटर हे सापडलेच पाहिजे. तरीही काही दर्दी लोक आणीबाणीचा प्रसंग आला की, चेंबूरमधलं एक विशिष्ट झेरॉक्ष दुकान गाठत. तिथे अतिशय स्वस्तात हजारो पानं उठत. तिथली शाई रॉकेलमिश्रित असल्याने त्यांना हे परवडतं, असा एक प्रवाद होता. अर्थात प्रतीची प्रत जेमतेमच असे; क्षयाने माणूस खंगत जावा तशी अक्षरंही काही दिवसांत जवळपास अदृश्य होऊन आपलं क्षरत्व सिद्ध करीत. हेही अर्थात, सिम्बॉलिक का कायसंसं म्हणतात, त्यातलंच
(बाकी नारायणन् वरून 'हंड्रेड पर्सेंट पेस्तनकाका'मधला फलाणा ढिकाणा सुभ्रमन्नम् आठवला.)
आम्ही विंजिनियरींगला असताना
आम्ही विंजिनियरींगला असताना काँप्युटर सायन्स आणि आयटीच्या सर्व विद्यार्थ्यांच्या प्रोग्रॅमिंगच्या असाईनमेंटचे प्रिंट्स डॉट-मॅट्रिक्स प्रिंटरवर काढलेले हवेत अशी सक्ती होती. त्यावेळी दर सेमच्या शेवटी आमचे काही उद्योगी मित्र वर्गणी काढून डॉट-मॅट्रिक्स प्रिंटर भाड्याने आणत (कारण कॉलेजातला प्रिंटर कायम वापरात असे/बिघडलेला असे/रिबन संपलेली असे) आणि सोबत ७-८ रिबन्सचा बॉक्स. सेमच्या शेवटच्या दिवसांत प्रत्येकाच्या कानात आवाज होत असत (डॉट-मॅट्रिक्स च्या कीं-कीं आवाजामुळे).
आपलं क्षरत्व सिद्ध करीत
आहाहा क्या बात है!!
उमगले स्वप्नांचे मर्म मला, ना हा परका ना अपुला
कोणी मृत्युलोकीचा योगी, अशीच लहर म्हणून आला
असाच पळभरासाठी टेकला, शेकत गर्भाची धुनी...
अस्वलभाउंचा लेख नेहमीप्रमाणे
अस्वलभाउंचा लेख नेहमीप्रमाणे सुरेखच.
सही: पुरोगाम्यांना लॉजिक माफ असतं.
झेरॉक्स
मागे कुठल्या तरी धाग्यावर नाटक सिनेमाच्या कथांमध्ये मोबाईल असता तर बदल होऊ शकला असता अशा स्वरूपाची चर्चा झाली होती ती इथल्या झेरॉक्सच्या उल्लेखांवरून आठवली.
आम्ही इंजिनिअरिंगला होतो तेव्हा झेरॉक्स हा प्रकार बाल्यावस्थेत होता. [मिनिटाला १० कॉपी असे प्रमाण नसून साधारण दहा मिनिटाला एक कॉपी असे प्रमाण होते. आणि पहिल्या कॉपीला दहा मिनिटे आणि नंतरच्या कॉपीज पटापट असेही नव्हते]. त्यामुळे ही झेरॉक्सची मज्जा नव्हती. आम्ही लास्ट इअरला असताना कॅनन झेरॉक्स हा प्रकार अस्तित्वात आला आधी खरोखरची "झेरॉक्स" मशीन होती. पुण्यात तेव्हा(ही) डीजी कॉपिअर्स झेरॉक्स काढून देई आणि त्या काळी एका कॉपीचे दोन रुपये घेई.
--------------------------------------------
ऐसीवरील गमभन इतरांपेक्षा वेगळे आहे.
प्रमाणित करण्यात येते की हा आयडी एमसीपी आहे.
त्या काळी एका कॉपीचे दोन
जेव्हा तंत्रज्ञान अर्धविकसित असते तेव्हा त्याची किंमत अफाट असते. जेव्हा ते पूर्ण विकसित असते तेव्हा त्याच्या उपयोजनाचा व्हॉल्यूम अफाट असतो.
सही: पुरोगाम्यांना लॉजिक माफ असतं.
+
+१
आम्हाला नोट्सच्या झेरॉक्स मारणे हा उपाय उपलब्ध नव्हता इतकेच ....
--------------------------------------------
ऐसीवरील गमभन इतरांपेक्षा वेगळे आहे.
प्रमाणित करण्यात येते की हा आयडी एमसीपी आहे.
लई भारी
प्रस्तुत भाग म्हणजे सुद्धा लईभारी डॉट कॉम.
बाय द वे हे जे सगळे मीम्स् टिपले आहेत त्यात अजून काही सुचताएत.
"पाँडी किंग" यानावाने प्रसिद्ध असलेल्या होस्टेलमधल्या काही विभूती. कारण यांच्याकडे पोर्न मॅगझीन्सचा साठा असायचा.
मुलींच्यामागे गोंडा घोळणारे (यांना पुढे काही अश्लील नामाभिधाने प्राप्त झाली. ती बहुदा "आपल्याला हे जमत नाही" या कॉम्प्लेक्समधून आलेली होती हे स्वानुभवावरून सांगतो.) \
प्रोफेसर्सच्या मागे गोंडा घोळणारे (कंसातला मजकूर पुन्हा वरच्या ओळीसारखाच.)
नो आयडियाज् बट इन थिंग्ज.
पण प्रोफेसरपुढे गोंडा
पण प्रोफेसरपुढे गोंडा घोळण्यापेक्षा मुलींपुढे गोंडा घोळणे तुलनेने कमी अपमानास्पद समजले जात असे.
माहिष्मती साम्राज्यं अस्माकं अजेयं
अस्वलभाऊ होस्टेलजीवनातल्या
अस्वलभाऊ होस्टेलजीवनातल्या मेसांवर एक लेख टाका पाहू.
सही: पुरोगाम्यांना लॉजिक माफ असतं.
अजो, स्वारी. त्याबद्दलचा
अजो, स्वारी. त्याबद्दलचा अन्भव प्रचंड तोकडा आहे, त्यामुळे पास..
तुम्हीच लिहा की एक.. फार दिवस ह्या वाटेला गेला नाहीत तुम्ही..
==================
भूतकाळातील आस्वल्य.
अनुभव
हा हा. झकास लेख. या नारायणन्, संकल्प किंवा पूजा नावाच्या व्यक्तींची एक गंमत आठवते. एकदा इलेमेंट्स ऑफ मेकॅनिकल इंजिनियरिंग या विषयाचे सर तासाला उशीरा आल्याने त्यांची शोधाशोध करत ही मंडळी स्टाफ रुम, प्रयोगशाळा, ड्रॉईंगरुम अशी वारी करत शेवटी कॉलेजच्या बोट क्लब क्यांटीनमध्ये पोचली. तिथे मास्तरांना 'तासाचं काय?' असं विचारल्यावर मास्तरांनीच 'अाता तुम्ही शाळेत नाही. कॉलिजात आहात. तासबिस कशाला पाहिजे? जरा तास बुडवून चित्रपट वगैरे पाहा' असं सांगून खरडपट्टी काढली.
तेव्हापासून मास्तरांची इच्छा असली तरच तास होणार याची जाणीव या मंडळींना झाली असावी.
माझेही मत!
आपल्या भारतात तसा ट्रेंडच आहे कि मी किती काय चुकीच केल हे अभिमानाने सांगायचा.
भारतात कॉलेजजीवन हे मौजमज्जा, लिमिटेड उंडगेपणा यासाठीच आहे अशी एक fashion झाली आहे.सगळ कराव पण लिमिटेड कराव. अभ्यासाच्या वेळी अभ्यास खेळाच्या वेळी खेळ. किती तुचीयापणा आहे. सपोज एखाद्याला रात्रंदिवस टेनिस खेळायला आवडत असेल चांगला खेळाडू बनण्याची कुवत असेल तरीपण अभ्यासाच्या वेळेला अभ्यास आणि खेळाच्या वेळेला खेळ या तत्वामुळे एका पोइंटला त्याला खेळ सोडून द्यायला लागतो.
अश्या प्रवृत्तीमुळे मुले ज्यांच्या डोक्यात काही चांगल्या स्टार्टअप कल्पना आहे ते लवकर रील लाईफ बिझनेस मध्ये उडी नाही घेऊ शकत(काही अपवाद वगळता) कारण इथे रस्ता सरळधोपट आहे. एकूणच देश म्हणून या कॉलेज म्हणजे लिमिटेड मज्जा आणि फुल्ल अभ्यास अश्या वृत्तीमुळे आपल्याकडे चांगले स्टार्टअप्स नाहीत.
कॉलेज म्हणजे एकतर फुल्ल अभ्यास पाहिजे नाहीतर फुल्ल फोर्सने आपण निवडलेला विषय शिकण्याची जागा. प्रोम नाईट/फ्रेशर तत्सम औचित्याचे कार्यक्रम ठीक आहेत.
सोशल सर्विस,आर्मी ट्रेनिंग अश्या गोष्टी प्रत्येक कॉलेजमध्ये कंपल्सरी केल्या पाहिजेत. देशाभिमान वैगेरे गेला चुलीत पण as माणूस(युमन बिंग)म्हणून माझा तरुण असतानाचा वेळ बेईमानी न करता घालवला असा सांगण्यात अभिमान पाहिजे.
The frequency of Rejection is measured in Hurtz.
आपले मत आपल्या पार्श्वभागात (गांडीत) घालावे स्पेशली जर व्याकरण विषयी असेल तर!
पण अभिमानापेक्षा, हे ललीत
पण अभिमानापेक्षा, हे ललीत असल्याने, अस्वल यांनी खूप "पोएटीक लायसन्स" घेतला असावा. त्यांनी मुद्दाम अतिरंजित व विनोदी केले असावे. ललीत म्हणून बघा. अनुभव म्हणून पाहू नका.
___
मी ही वर स्वतःची पिपाणी वाजवून घेतली आहे अन तो इतक्या सुंदर लेखमालेवरचा अन्याय वाटतोय आता.
उमगले स्वप्नांचे मर्म मला, ना हा परका ना अपुला
कोणी मृत्युलोकीचा योगी, अशीच लहर म्हणून आला
असाच पळभरासाठी टेकला, शेकत गर्भाची धुनी...
माझा तरुण असतानाचा वेळ
अहो पण तसा न घालवल्याचा अभिमान असेल तर प्रोब्लेम काय आहे ? मुळात प्रत्येकाला सिस्टीम विरोधी उभ राहावेसे वाटते अन असे लेखन त्याचाच परिपाक आहे. अगदी ५ प्वाइंटसमवन पासुन ते दुनीयादरी पर्यंट कुठलेही कॉलेज विषयी लेखन घ्या सिस्टीमविरोधात वागणे म्हणजे कुल असेच त्यात चितारले जाते... अन त्यात चुक काय आहे ? सिस्टीम परफेक्ट असेल तर हे होणार नाही. ज्यांनी सगळ व्यवस्थीत केलं व त्याचे रिवार्ड मिळावले त्यांनी त्यांच्या कहाण्याही छापाव्यात कोणी आडवलय का त्यांना ? मग ? हा एकंदरच चिडचिवाट नक्कि कशाला आहे ?
आणी महत्वाचे म्हणजे... इशेष हुशार नसणार्या मुलांनी कॉलेजला जाउच नये का ? मग त्यांनी तिथे जाउन अभ्यास वगैरे करावा अशी अपेक्षा आहे की काय ? उत्तर हो असेल तर पोलाइटली वायझेडपणा आहे असे सुचवेन.
राहिला विचार स्टार्टपचा तर अजुन २५ वर्शांनी भारत यातही अग्रेसर दिसेल सध्या अशी परिस्थीती आहे की जन्मोजन्मीचा उपाशी समाज आत्ता कुठे जरा बरे दिवस चाखतोय तर लगेच यांव अन त्यांव चे टोमणे सुरु... तुम्ही काय केलं किती स्टार्टअप चालु केल्या ? एकही नाही ना ? का ? कुवत नाही ? पण पैसा आहेना ? मग फंडिंग करा... अर्र.. तेवडं सोडुन बोला नायका...
हॅ.... आज जगतिक दर्ज्याच्या ज्या कोणत्या क्राउडसोर्सींग साइट उपलब्ध्द आहेत तिथे भारतिय लोकांना उभे सुधा करत नाहीत तुम्ही अशी सुवीधा भारतासाठी सुरु करा.. आणी मग खंत व्यक्त करा की भारतात स्टार्टप क्ल्चर नाही ते... उगा उंटावरुन कशाला.
actions not reactions..!...!
Its my opinion that rebel
Its my opinion that rebel without cause is not cool.
अश्या रंजक गोष्टी असतात पुढे त्याचा ट्रेंड बनतो. अस्वलांनी सांगितल्याप्रमाणे त्यांनी ललित लिहील आहे. त्यामुळे जास्ती लोड न घेणे उचित. मी माझ मत मांडलं.
एक अनुभव सांगतो.एक बायोटेक्नॉलॉजीचा विद्यार्थी जो नीरा प्रिजर्व करण्याचा प्रोजेक्ट करत आहे.
थर्ड यिर ला जेव्हा त्याचा कॉलेज मधला प्रोजेक्ट पूर्ण झाला त्याच्यानंतर त्याला lab मध्ये काम करण्यासाठी १० वेळा जाऊन हेड ऑफ डिपार्टमेंटच्या पाया पडावे लागले. त्यानंतर त्याला lab उपलब्ध करून दिली पण शिक्षक लोकांच्या मते प्रोजेक्ट होणे म्हणजे फक्त अकॅडमीक प्रोजेक्ट झाला त्याच्या डोक्यात जो प्रोजेक्ट होता किंवा त्याला जे संशोधन करायचं होत ते करण्यासाठी कॉलेजने काडीचीही मदत केली नाही. हा मनुष्य चांगल संशोधन करू शकत होता(आता तो जर्मनी मध्ये ते करतच आहे). हि पुण्यातल नामाकिंत कॉलेज मधली गोष्ट आहे.
<<<तुम्ही काय केलं किती स्टार्टअप चालु केल्या ? एकही नाही ना ? का ? कुवत नाही ? पण पैसा आहेना ? मग फंडिंग करा... अर्र.. तेवडं सोडुन बोला नायका...>>>
असल्या वैयक्तिक प्रश्न उत्तर देन मी टाळतो कारण मला माझी ओळख गुप्त ठेवायची आहे.
मी स्वत नोकरीधंद्यातला माणूस नाही. मी फ्रीलान्स आर्टिस्ट आहे. माझ जे काही स्टार्टअप आहे ते ठीकठाक चालू आहे.
क्राउडसोर्सिंग वैगेरे भारतात हळू हळू येईल अशी अपेक्षा करूया पण मला अस नाही वाटत कि फक्त त्या गोष्टीमुळे घोडे अडलंय. उदाहरणार्थ अलीकडे या चार पाच वर्षात भारतीय इ-कॉमर्स साईटसना चांगले फंडिंग मिळाले आहे.
यो बड्डी नो हार्ड फिलिंग्स!
The frequency of Rejection is measured in Hurtz.
आपले मत आपल्या पार्श्वभागात (गांडीत) घालावे स्पेशली जर व्याकरण विषयी असेल तर!
या चार पाच वर्षात भारतीय
त्यामागे अर्थकारणाचा प्रभाव जास्त आहे म्हणजे पुन्हा इनोवेशन हा एकमेव क्रायटेरीआ आहे असे म्हणता येत नाही पण ती एक रुपेरी किनार आहे हे नक्कि.
तुम्हाला स्टार्टप कदाचीत चालु करायची आहे. चालु आहे असं नक्किच नाही... तसही सर्वीस इंड्स्ट्रीला मी स्टार्टप वगैरे मानत नाही.
राहीला आपल्या मित्राच्या कौशल्याला न्याय मिळण्याचा भाग... वाइट घडले. संशोधन पुण्यातच व्हायला हवे होते...
आर यु सेइंग ओन्ली सोफ्ट फिलींग्स ? वॉट द... आयम नॉट इंटु दॅट ब्रो.
चिअर्स...!
actions not reactions..!...!
Its my opinion that rebel
Its my opinion that rebel without cause is not cool.
अश्या रंजक गोष्टी असतात पुढे त्याचा ट्रेंड बनतो. अस्वलांनी सांगितल्याप्रमाणे त्यांनी ललित लिहील आहे. त्यामुळे जास्ती लोड न घेणे उचित. मी माझ मत मांडलं.
एक अनुभव सांगतो.एक बायोटेक्नॉलॉजीचा विद्यार्थी जो नीरा प्रिजर्व करण्याचा प्रोजेक्ट करत आहे.
थर्ड यिर ला जेव्हा त्याचा कॉलेज मधला प्रोजेक्ट पूर्ण झाला त्याच्यानंतर त्याला lab मध्ये काम करण्यासाठी १० वेळा जाऊन हेड ऑफ डिपार्टमेंटच्या पाया पडावे लागले. त्यानंतर त्याला lab उपलब्ध करून दिली पण शिक्षक लोकांच्या मते प्रोजेक्ट होणे म्हणजे फक्त अकॅडमीक प्रोजेक्ट झाला त्याच्या डोक्यात जो प्रोजेक्ट होता किंवा त्याला जे संशोधन करायचं होत ते करण्यासाठी कॉलेजने काडीचीही मदत केली नाही. हा मनुष्य चांगल संशोधन करू शकत होता(आता तो जर्मनी मध्ये ते करतच आहे). हि पुण्यातल नामाकिंत कॉलेज मधली गोष्ट आहे.
<<<तुम्ही काय केलं किती स्टार्टअप चालु केल्या ? एकही नाही ना ? का ? कुवत नाही ? पण पैसा आहेना ? मग फंडिंग करा... अर्र.. तेवडं सोडुन बोला नायका...>>>
असल्या वैयक्तिक प्रश्न उत्तर देन मी टाळतो कारण मला माझी ओळख गुप्त ठेवायची आहे.
मी स्वत नोकरीधंद्यातला माणूस नाही. मी फ्रीलान्स आर्टिस्ट आहे. माझ जे काही स्टार्टअप आहे ते ठीकठाक चालू आहे.
क्राउडसोर्सिंग वैगेरे भारतात हळू हळू येईल अशी अपेक्षा करूया पण मला अस नाही वाटत कि फक्त त्या गोष्टीमुळे घोडे अडलंय. उदाहरणार्थ अलीकडे या चार पाच वर्षात भारतीय इ-कॉमर्स साईटसना चांगले फंडिंग मिळाले आहे.
यो बड्डी नो हार्ड फिलिंग्स!
The frequency of Rejection is measured in Hurtz.
आपले मत आपल्या पार्श्वभागात (गांडीत) घालावे स्पेशली जर व्याकरण विषयी असेल तर!
ही हा हा ... प्रातिनिधिक
ही हा हा ... प्रातिनिधिक व्यक्ती आणि प्रवृत्ती!
********
It is better to have questions which don't have answers, than having answers which cannot be questioned.
आपली शिक्षण देण्याची पद्धत
आपली शिक्षण देण्याची पद्धत शाळेपासून कॉलेज पर्यंत एवढी जुनाट येडपट आणि येड्झवी आहे कि ते सगळ सोडून मज्जा करण्यात पोर धन्य मानतात आणि एक्झाम च्या वेळेस अभ्यास करतात अभ्यास म्हणजे काय रेडीमेड उत्तर दणादण पाठ करायची.नोकरी मध्ये पण तेच करत असणार. प्रोजेक्ट म्हणजे काहीतरी चोदुभगतगिरी करायची आणि नंतर त्या आठवणीने उसासे टाकायचे+प्रोफेसर लोक तर एक नंबर $%^#%^&.
सगळ्यात जास्ती राग या गोष्टीचा येतो कि माणसाच्या इतिहासात सध्याचा जो काळ आहे त्यामध्ये जास्ती जास्त लोक शिक्षण घेणार आहेत. त्यामध्ये सर्वात जास्त संख्या भारतात आहे. आपण असली अनास्था दाखवतोय शिक्षणाच्या दर्जाविषयी...त्याउपर तो चेतन भगत किंवा दुनियादारी सारखे चित्रपट मुलांना कॉलेज म्हणजे मौजमज्जा करायची जागा हे ठसवून द्यायचा प्रयत्न होतोय. काय चाललय तरी काय?
मौज मज्जा म्हणजे काय लेक्चर बंक करून पिच्चर ला जाने , असाईनमेंट्स लास्ट मिनिट पूर्ण करणे हि काय मौज मज्जा आहे का? इलेक्ट्रॉनिक चा प्रोजेक्ट करत असताना एखादा ट्रांझिस्टर मिळत नाही म्हणून गाव पालथ घालणे हि मज्जा होऊ शकत नाही का?
माझ स्टार्टअप बोंबलत जाऊदे. त्याच माझ मी बघतो.
The frequency of Rejection is measured in Hurtz.
आपले मत आपल्या पार्श्वभागात (गांडीत) घालावे स्पेशली जर व्याकरण विषयी असेल तर!
माझ स्टार्टअप बोंबलत जाऊदे.
हेच हेच खरे कारण आहे भारतात स्टार्टप कल्चर आलेलं नाहीये त्याचं. जाउद्या बोंबलत...
अर्थातच. करुन तर बघा... अर्थात हे जमणार नसेल तर मजा येणार नाही हे नक्कि.
हो आहे की. पण फक्त एकमेव हीच मज्जा नाही. लिहाना तुम्ही मजेशीर, गाव पाल्थं घातलेले कसे एंजॉय केले ते... कुठे कोणी अडवलयं. नक्कि प्रॉब्लेम काय आहे ?
कुठनं ट्रान्स्लेशन केलं हे ?
काय प्रॉब्लेम काय आहे ? अपेक्षित कोलेजला अॅडमिशन मिळाली न्हवती का ? आपले कौशल्य बघता वाटत नाही त्यातुन फार अडचणी निर्माण झाल्या असतील. असतील तर आपण नक्कि मार्ग काढाल. वैयक्तिक टिपणीबद्दल मनापासुन स्वारी.
actions not reactions..!...!
भारी झालाय हा
भारी झालाय हा भागदेखील.
आमच्या वर्गात फर्स्टबेंच रिकामा असायचा. मी सेकंडबेंचर होते. नोट्स लिहायचे सिन्सीअरली पण मासबंकला कधीच नकार नाही दिला. खरंतर एकदोनदा असंदेखील झालेलं की मी आणि मैत्रीण कंटाळा आला म्हणून बंक मारून कँटीनला गेलो अन् थोड्याच वेळात बाकीचेपण आले तिथे; सरांना कॉमन ऑफ मागून अन् अटेंडन्स देऊन :->
जर्नल किंवा असाइनमेंट सगळ्यात आधी लिहीणार्या डिप्लोमाच्या पोरी होत्या. बाकी सगळेजण तेच कॉपी करणारे. GT मात्र मी कधीच मारलं नाही. कसे मारतात ते अजूनही माहीत नाही ;-). किंवा एकाने एकच डायग्राम सगळ्यांसाठी काढायची, रिडींग्ज कॉपी करायचे असला प्रकारदेखील कधी केला नाही.
मात्र एक आहे इंजिनीअरींगला दंगा केला, फार ऐंजॉय केलं वगैरे म्हणण्यासारखं काहीही मी केलं नाहीय.
आमच्या फ्यामलीफ्रेंडची मुलगी माझ्याच ब्याचला काँपला होती. SLमधे माझी M3ची वही झेरॉक्स काढून आणून देते म्हणून घेऊन गेली आणि पंधरा दिवस गायब. मी तिच्या घरी गेले तर म्याडम माझी वही घेऊन ब्याडमिंटन टुर्नामेंटसाठी गोव्याला गेलेल्या. YZ कुठली!
अन् तुमच्या कॉलेजात बेंचवर चेसबोर्ड काढलेला असायचा? खरंच?? आमच्याकडे खजुराहोची शिल्प होती. अन् सुंदर मुलींची नावे, पर्व्हट वाक्यं, निबंध...