चित्रपट

हिन्दी चित्रपट बघायच्या बाबतीत मी फार चोखंदळ आहे. सहसा परीक्षण वाचल्याशिवाय पहात नाही. तरीही कित्येकदा अपेक्षाभंग होतोच. तर नेहमीच्या पद्धतीला फाटा देऊन एकतरी अ‍ॅक्शन चित्रपट, परीक्षण न वाचता, कुठलाही पूर्वग्रह न ठेवता पहायचा असे ठरवले होते. त्यामुळे 'शिवाय' ची जाहिरात बघितली आणि सरळ तिकीटेच बुक केली.

मी मानसिक आजाराच्या क्षेत्रात काम करत असल्यामुळे, मला मानसिक आजार, त्यावरील उपचार, किंवा समाज त्या कडे असा पाहतो, त्याचे चित्रपटातून, नाटकातून कसे होते, यात मला रस असतो. ह्या पूर्वी देखील मी त्याबद्दल लिहिले आहे. त्यामुळे, जेव्हा Good Will Hunting हा चित्रपट प्रसारित केला जाणार आहे हे कळल्यानंतर तो मी पाहायला बसलो, आणि तो संपेपर्यंत उठलोच नाही. असे क्वचितच होते.

गेल्या शतकांत बॉलीवुड प्रमाणेच हॉलीवुड मधे देखील अविस्मरणीय चित्रपट आले. पैकी काही चित्रपट बघतांना वाटलं की आपण हिंदी चित्रपट इंग्रजीत बघताेय की काय...अंतर होता तो सादरीकरणाचा. इथे अशाच काही इंग्रजी चित्रपटांमधील तो अविस्मरणीय प्रसंग, जो त्या इंग्रजी चित्रपटाला आपल्या बाॅलीवुडच्या चित्रपटाहून वेगळा ठरवतो...

आठवणीतला हाॅलीवुड-सहा

चोरी ती चोरीच...

(स्पॉयलर अलर्ट लेवल: हाय !!!)

आशुतोश गोवारीकर हा एक प्रामाणिक सिनेमाकार आहे. तो जीव तोडून मेहनत करत सिनेमे काढतो. पण त्याचं दुर्दैव म्हणा किंवा प्रयत्नांची- अभ्यासाची कमतरता म्हणा, कुठेतरी कमी पडतो. त्याचा नवा 'मोहोन्जो-दारो'ही या लौकिकाला अपवाद नाही. लगान, जोधा अकबर यासारखं प्रत्येकवेळी मोठ्या कॅनव्हासवर चित्र काढायाची हौस कितीही असली तरी चित्राच्या विषयात आणि ते चितारणार्‍या कुंचल्यात तेव्हढा दम हवा नाहीतर 'गवत खाणारी गाय' या चित्रासारखी त्याची गत होते आणि पाहाणार्‍याला गवतही दिसत नाही अन् गायही. मोहोन्जो-दारोचीही काहीशी अशीच अवस्था झाली आहे.

एखादी संस्था समाजासाठी खूप काही करत असेल पण त्याच वेळेला तिची पडद्यामागे काही कृष्णकृत्ये चालू असतील तर मग अशा वेळेला काय करावं? ‘त्या कृष्कृत्यांचा मागोवा घेत त्या संस्थेत सुधारणा करण्याचा प्रयत्न करावा? की ती संस्था जे काही चांगलं करत आहे ते पाहून तिच्या उर्वरित कृष्णकृत्यांकडे कानाडोळा करावा?’ असा यक्षप्रश्न नेहमीच कोणत्याही विचारीजनापुढे उभा असतो. पण दुर्दैवाने शंभरपैकी नव्याण्णव किंवा त्याही पेक्षा जास्त वेळेस असे विचारीजन मात्र दुसरा पर्याय निवडताना दिसतात. हाच प्रश्न मार्टी बॅरॉन पुढेही उभा होता. मग त्याने काय केलं? हे जर समजून घ्यायचं असेल तर ‘स्पॉटलाईट’ हा चित्रपट पाहावा लागेल.

'क्रायटेरियन कलेक्शन'ने वितरण केलेल्या कोणत्याही डीव्हीड्या आणून पाहिल्या तर 'वेळ फुकट गेला' असा मनस्ताप कधीही होत नाही. मागे ग्रंथालयात गेले होते तेव्हा फ्रान्स्वां त्रूफॉचा 'स्टोलन किसेस' दिसला; सहज उचलला. ह्या वेळेस निराळा मनस्ताप झाला.

'४०० ब्लोज' या त्रूफॉच्या जुन्या चित्रपटातलं मुख्य पात्र, अंत्वान द्वानेल आणि ते साकार करणारा नट जाँ-पियार लेऑ यांनाच घेऊन 'स्टोलन किसेस' बनवला आहे. थोडक्यात '४०० ब्लोज'मधला इदरकल्याणी अंत्वान तरुण झालेला दाखवलेला आहे. पण '४०० ब्लोज' न बघताही हा चित्रपट बघितला म्हणून फरक पडू नये.

******पुढे स्पोइलर्स आहेत******