मिसळ आपलं लौ आहे!

शक्यतो खायप्यायच्या ठिकाणचे रिव्ह्यूज् मी लिहित नसते. म्हणजे आपल्या प्रत्येकाचे टेस्ट बड्स निराळे त्यामुळं मला जे लै भारी वाटेल ते जगाला लै भारी वाटेलच किंवा वाटलंच पाहीजे असं नाही (खरंतर तेच लैच भारीच असतंयच यात शंका नाहीच *cool* ) पण आज लिहायचं कारणपण खास आहे. मिसळ आपलं लौ आहे. जन्म गेला कोल्हापूरात मिसळ आवडत नाही असं तर होणं शक्य नाही. कोल्हापूरात जन्मल्या जन्मल्या पोरं डोळे उघडतात ते पातळभाजीच्या खमंग वासानंच (अतीशयोक्ती आहे माहिताय पण प्यार मै इन्सान को इतनी मुभा तो देनीच पडती हय (कंसात कंस घालून स्वतःला आवरा म्हणतेय) ). तर खूप दिवस झाले चांगली मिसळ खायला मिळाली नव्हती. लग्न होऊन पुण्यात आल्यापासून तर हा योग कमीच येत होता. नाही म्हणायला डाव्या भुसारीत आमच्याच कोल्हापूरच्या एका पोरानं स्वाद मिसळ म्हणून एक छोटेखानी मिसळ सेंटर सुरु केलं होतं पण त्याला काही कारणानं ती जागा सोडायला लागली. ती मिसळ छान होती चवीला. पण त्यानं दुकान बंद केल्यापासून आमचे हालच व्हायला लागलेवते. त्यात आम्ही राहणार हडपसरात तिकडं कोल्हापूरी स्टाईलची मिसळ आयती मिळणार म्हणजे दिव्यच! जगभरातले पदार्थ आमच्या हडपसरात मिळतील पण कोल्हापूरी मिसळ काय आम्हाला घावायला नाही. तर आतापर्यंत अजूनहीपर्यंत मुद्द्याला येईनाच मी म्हणून आता यायलेय. त्याचं झालं असं दोघातिघांनी फोटो शेयर केलेले बघितले शाहू मिसळीचे. दिसायला तर नादखुळा दिसत होती. तितक्यात धाकटी बहीण आणि नवीन दाजी जाऊन पण आले. आल्याआल्या बहिणीचा फोन की तायडे मिसळ भारीय जायला लागतंय परत सगळ्यांनी.

काल आमच्या फॅमिली व्हाॅट्सॅप ग्रुपवर दादा म्हटला हिकडं मिसळ चांगली मिळती असं ऐकायलोय जायला लागतंय. मी लै सॅड स्मायल्या टाकल्या. कसं बाई मला पाऽऽऽप की मिळतच नाही हिकडं कोल्हापूरी मिसळ म्हणून आणि परत पन्नास सॅड स्मायल्या टाकल्या. भाऊ म्हटला उद्याचाच प्लॅन करूया. (इथं मेलोड्रामा जिंकलंय *lol* ) पहाटे दर पाच मिन्टाच्या अंतरानं असा पाचसहावेळाचा गजर लावून उठून आवरून मिसळ खायसाठी अक्षरशः उपाशीपोटी, काॅफीसुद्धा न घेता कोथरूडात आम्ही पोचलो. मिसळ नप्रेमी असणारा नवराही माझ्याखातर आला बाई पहाटे उठून (इथं कानशिलावर बोटांनी आलाबाला काढणारी किरण खेर डोळ्यासमोर आणायला हरकत नाही *lol* ). तर कोथरूडात अलकापुरी सोसायटीत असलेल्या शाहू मिसळीच्या दारी उतरल्यावर मला आमची सगळीच माणसं दिसली. आईशप्पथ सांगायले कसलं भारी वाटलं. मी डायरेक्ट फ्लॅशबॅक कोल्हापूरातच पोचले.

आम्ही काॅलेजात जायला लागलो तोपर्यंत दादा नोकरीत नीट सेटल बिटल झालेला. दिवाळीच्या आदल्या रात्री नाही तर मग पहाटे दादा पुण्याहून कोल्हापूरला येत असे. आम्ही सगळे आवरून बिवरून, नवीन नवीन छानछान ड्रेस घालून थोरल्या घरी देवाला आणि काकूकाकांना वगैरे नमस्कार करायला जात असू. मग आम्ही सगळी पोरं घरातून चालत आंबाबाईला जात असू. ज्यांना देवाचं दर्शन घ्यायचं नाहीये ते चपलांपाशी थांबून बाकीचे लोक यायची वाट बघत असू. तिथून परत पायी कुंभारआळीच्या दत्ताला आणि मग येताना चोरगेच्यात मिसळ खात असू. सुरुवातीला दादाच आमची सर्वांची मिसळ स्पाॅन्सर करत असे. नंतर ज्याला नवीनच नोकरी लागलेय किंवा ज्याचं नुकतंच लग्न झालंय त्यानं त्या वर्षी दिवाळीच्या पहिल्या दिवसाची मिसळ स्पाॅन्सर करायची पद्धत सुरु झाली. प्रचंड कल्ला, दंगा मस्ती करत, खिदळत समोरच्या गरम खमंग चरचरीत मिसळीवर यथेच्छ आडवा हात मारून आम्ही परत खिदळत गप्पा मारत घरी येत असू.

अलकापुरी सोसायटीत असलेल्या शाहू मिसळच्या दारात उतरले आणि मला हे सगळं आठवलं. यात भर म्हणजे आमची गोंडस नातही होती. (होय मी आज्जीही असतेय एका अतीगोंडस हुशार शहाण्या सुंदरीकल्प मुलीची *cool* ) आणा ते वर्षाचं बाळही मिसळ खायला आलेलं. (ते पण कोल्हापूरीच आहे, ए धताड धताड!) सगळी भावंडं, भाचरं, जिजाजीज्, आणि हे पिल्लू आम्ही सुमारे दोन अडीच तास बसून गप्पा मारत मिसळ चापली आणि नंतर आमच्या कोल्हापूरचंच राजमंदिरचं आईस्क्रिमही खाल्लं. आईशप्पथ सांगायले आत्माराम थंड होणं काय असतंय ते आता कळलं. (आता मी मेले तरी हरकत नाही पिंडाला कावळा नक्की शिवेल हे वाक्य मी घरचेलोक ओरडतील म्हणून घाबरून लिहित नाहीय)

मिसळीबद्दल जरा लिहायला लागतंय म्हणून लिहायलोय. मिसळ म्हणाल तर ना उगंच तिखट जाळ ना उगंच तेलाचा तवंग. व्यवस्थित तिखट, व्यवस्थित तेलकट, व्यवस्थित मट्रेल. मट्रेल परफेक्ट शेवचिवडा. उगंच फरसाण अन् गाठी असलं काय टाईमपास नाही. परफेक्ट चवीचा कमी तेलकट आणि एकदम कुरकुरीत शेवचिवडा, कांदालिंबूपण चिंगूसपणा न करता नीट दिलेलं. पाव तेवढा हिकडं कोणतर सुरु करायला पाहीजेल बाबा. आमच्याहिकडं मिळतोय तसला पेटीपाव या कोल्हापूरी मिसळीसाठीच खास असतोय. त्याबरोबर आणिएवढी मजा आली असती. बाकी ते पापड, आणि सोलकढी आणा थाळीबिळीचं अप्रूप आम्हाला नाही. नुसती चांगली मिसळ असली की काम झालंच. असो पण.

पण आजपण काय कमी मजा आलेली नाही. पोटभर मिसळ खाऊन, भरपूर गप्पा करून नेक्ष्ट टैम तांबडा पांढरा खायला कुठतर असंच भेटायचं ठरवलंय आता. (स्वर्गातली पितरं आम्हाला माफ करतीलच खाटखूट खाण्याबद्दल)

आज रंगा लै खूष हाय. भावांनो लै थॅन्क्स!

~अवंती