उदरभरण नोहे : हल्ली कुठे आणि काय खाल्ले? - १८

अबा, अगदी आमच्या घराजवळच्या हाटेलांत येऊन गेला म्हणे!

@अबा,
ऐसी मात्र उशिरा सापडले.

कोणत्या हाटेलात आज काय मेन्यु/नवीन आहे हे फोन करून विचारतात / अॅप आहे?
--
मालक लोक नेहमीच्या खवय्यांना कसंकाय, सूचना विचारणे, वार्तालाप करतात का?

आधी एकदा त्यांच्या 'जॉब्रेकर' पाऊण फुटी बर्गर बद्दल लिहीलंय. तिथे परत गेलो काही मित्र बऱ्याच दिवसांनी आलेले म्हणून. चिकन जॉब्रेकर, पोर्क जॉब्रेकर, अनिअन रिंग्ज(कांदाभजी तिच्यायला), चिझी फ्रेंच फ्राइज विथ क्रिस्पी बेकन, पीच आईस टी इ. चरलो. कोट्यवधी क्यालरी इ. इ. प्रचंड गिल्ट इ. इ. आता जोराने व्यायाम सुरू.
पीच आईस टी झक्क्कास होता. आईस टी हे माझं नवीन फ्याड ठरू शकेल.
संपादन:
आता जिमीज् बऱ्यापैकी मोठं झालंय. तीसचाळीस पान जेवून उठेल! ते एक्झॉस्टमुळे एसीचा मृत्यू वगैरे होण्याइतकी छोटी जागा नाही. तिथून ते हलून साधारण पन्नास मीटर अलिकडे आलंय. जागेचा पर्फेक्ट वापर केलेला आहे. काऊच टेबल २, टॉल स्टूल्स ३, साधी टेबल्स ४. आऊटडोअर सीटिंग अजून साताठ टेबल. मांस(कुक्कुट, वराह, हम्मा) ताजं, रसरशीत, कुरकुरीत आणि चविष्ट असतं. मटण फक्त क्लासिक बर्गरांत. जे देतात त्यामानाने किंमती भन्नाट स्वस्त आहेत.
झोमाटू दुवा इथे:

कोरेगाव पार्कातल्या स्टारबक्सजवळ ॲबिसिनियन नावाचे हबशी हाटेल सुरू झाले आहे तरी भाविकांनी अवश्य लाभ घ्यावा.

१. मिटमिट सोडा- स्पाईस घातलेला सोडा.
२. मसूर डाळीचे सारण असलेला समोसा.
३. नाचणीचा आंबट डोसा हा बेस घेऊन-
४. अंडाकरी विथ इथिओपियन गरम मसाला बर्बेरे
५. मटनकरी विथ छोले पेस्ट.
६. इथिओपिअन बक्लावा.
७. इथिओपियन कॉफी. त्यात फक्त वितळलेले लोणी आणि मीठ घालून न ढवळता. तशीच पद्धत आहे म्हणे. माझ्यासारख्या चहाकॉफीद्वेष्ट्यालाही तब्बल तीन छोटे कप भरून प्यावी वाटली.

इथिओपियन हाटेल पुण्यात नाही याची इतके दिवस वाटणारी खंत आता उरली नाही. अवश्य जावे, सर्व काही अत्युत्तम आहे. फक्त किमती जास्त आहेत तेव्हा खूप वारंवार जाता येणार नाही इतकेच काय ते.

इथे पांढरे, पिवळे व काळे पापलेट विकायला होते. काळा पापलेट म्हणजे हलवा ९९% असेच वाटते. मी नवीन मासा आणला आहे - मिल्कफिश म्हणुन. तैवानी मासा आहे. आज भात-कालवण केलेले आहे. बघू यात कसा लागतो ते. मात्र गुगल केल्यावरती सापडले की फार काटे असतात. पाहू कसे जमते ते. नवऱ्याला काटे आवडत नाहीत; नाही खाणार तो. कसला आलाय डोंबल्याचा सीकेपी मग मी बरी सासरी आल्यावर आनंदाने बाटले
_____________________
खूप छान होता. काटे होते पण अति नव्हते.
———————————
बाकी अप नाॅरथ म्हणजे विस्काॅन्सिन मध्ये आलं व बटर सद्रृश म्हणजे लाईट्ट आॅलिव्ह देखिल असू शकते मधील व्हाईट फिश फार आवडलेला स्मरते.

इथली माशांवरची चर्चा वाचून, फक्त आम्हीच ममव आहोत, याची खात्री पटली! सर्वात आवडता पदार्थ: वरणभात.

परवा सत्कारात दह्याची सोलकढी प्यायले.
आता खुद्द मुंबईत पुणेरी बाणा आला म्हंटल तर आपण डोळे मिटुन घ्यावेत, म्हंजे जिवाला त्रास नको.
----------------------------
मामासाहेबांची पोस्टींग आय एन एस अश्विनी मध्ये असल्याने नेव्ही नगरात जायचा योग आला. त्या निमित्ताने उत्तम फिश सिझलर्स यु. एस. क्लब वर खायला मिळाले. डोळ्यांचे पारणे फिटेल अशी जागा आहे. जावयास मिळाल्यास चुकवू नये. नाही तऱी आपल्या सारख्या "BLOODY CIVILIANS" ना हे भाग्य कुठुन लाभायचे.

डिसेंबरात तामिळनाडला (तामिळनाड च बरोबर आहे तामिळनाडू हे हुच्चभ्रु^१ नॉर्थ इंडियन्सनी केलेलं नामकऱण आहे) जाण्याचा योग आला. अम्मा माझ्या क्याटेगरीतल्या खादाडबुचक्या असल्याने रस्त्याने^२ येता जाता जे दिसेल ते स्वाहा करणं ओघाने आलं.

सुक्कु कापी (उच्चारी चुक्क कापी) : सुंठ^३ घातलेली काळी कॉफी रस्तोरस्ती मिळते. थोडीशी तिखट, कडवट (हलक आंबट, लिंबू पिळून घेतल्यास) अप्रतिम लागते. इथे मुंबईला हौसेने चुक्क कापी शोधून प्यायला गेले, लई भंगार निघाली
केप्पै कूळ - (नाचणीचं आंबिल) - हे प्यायला तिथेच जायला हवं. लोट्यात (उच्चारी चेंब) ताक , कच्चा कांदा, हिर्वी मिर्चि घातलेलं नाचणीचं आंबिल त्या सोबत ताकातली मिर्चि (उच्चारी मोर मिळगी) म्हणजे त्या काहीलीमध्ये स्वर्गसुख आहे. हे बाजरीचं (कांबू कूळ) ही मिळतं
सुंदल - उकडलेले काबूली चणे, त्याला हलकी फोडणी, भेळवाल्या भैय्यासारखं त्रिकोणी कागदाच्या पुडीत वर कच्ची कैरी, कांदा , टोमॅटो घालून देतात.
पणियारम - आपले आप्पे हो. पण ते आपल्या डोळ्या समोर गर गर फिरवून सर्कन केळीच्या पानवर त्यावर त्या तीन तीन चटण्या ओतून देतात त्याचं कवतिक
इडीअप्पम - शेवयांची इडली, पण ती केळीच्या पानात कुस्करुन वर ओलं खोबरं आणि साखर पेरून देतात
मुट्टाई डोसा (उच्चारी मुट्ट दोसाय) - अंड घालून केलेल डोसा, मऊसूत अगदी लुसलुशीत असतो.
परुथ्थी पाल - ( कापसाच्य बीच पेय) - थोड गुळमट / तिखट, आतून थंडावा देणारं
केप्पई पुट्ट - नाचणीची इडली , फक्त लंबगोलाकार स्वरुपात, अम्मानी ते ही खोबरं , साखर घालून घेतलं, भारी लागतं
भज्जी - केळ्याची भजी , पण वरचे आवरण लई जाड आणि तिखट असते.
पराठा (उच्चारी परोटा) - मैद्याच्या असंख्य आवरणानी बनवलेला असतो. ह्याचं अजून एक भावंड म्हण्जे कुत्थू परोटा, अंड, मसाला, कांदा वगैरे घालून त्याला तव्यावर बदड बदड बदडतात, पार खचाखच आणि ती सगळी खिचडी केळीच्या पानावर ओतून तुम्हाला देतात.
पोंगल - आपली खिचडी.
तकाली चटणी - टोमॅटोची चटणी, सहसा इथे खोबऱ्याच्या चटण्या असतात, पण हा एक भारी प्रकार आहे. थोडाशी आंबट तिखट चव असते. इटली आणि तकाल चटणी म्हणजे स्वर्गसुख आहे.
तेन्नई कुरुत्त - नारळाच्या कोवळ्या बुंध्याच्या गाभ्याच्या अती पातळ चक्त्या.
शहाळे - हे सगळी कडे मिळतं पण अण्णानी ते सोलून दिल्यावर लगेच तोंडाला लावून^४ एका पेट्टात संपवणे हा भारी प्रकार होता

वाटेत एकदा अतिशय मळकट खानावळीत जेवायला गेलो, ढिगभर भात त्यात रसम आणि सांबार, त्या सोबत मुरूंकाई (शेवग्याच्या शेंगा) ची भाजी, दुसऱ्या भातावर मोर रसम( ताकची तमीळ कढी) तिसरा भात घ्यायची पण सोय होती पण आपल्याच्याने दुसराही पार थांबू थांबू संपतो. त्यात वत्त कुळंबचाही ऑप्शन होता (टर्की बेरी - मराठीत याला काय म्हणतात माहीत नाही) पण ते लई कडवट तिखट प्रकार असल्याच माहीत असल्याने काही घेतला नाही. त्यात आणि केळीच्या पानवर इथे तिथे धावणारं रसम, सांबार सांभाळताना लई दमछाक होत होती.
खानावळ कळकट्ट असली तरी जेवण एक नंबर होतं

-----------------------------
१. हि माझी ॲडिशन आहे, बाकी अम्मांची.
२. हे सगळे पदार्थ रस्त्यावर अम्मा आणि अण्णाकडे खाल्लेले आहेत. किंमत ५० च्या वर कुठेही नाही.
३. सुंठ . मिरी आणि काय्काय असतं त्यात , आपण गटकायचं काम केलं
४. स्ट्रॉ वगैरे परत नॉर्थ इंडियन्सचे चोचले आहेत.

सहसा हा धागा उघडत नाही पण एवढे प्रतिसाद का पडताहेत म्हणून उघडला.
गौराक्का म्हणतात तसं टपरीवर झकास मिळतं खायला .
माझे पाय टपरीकडेच वळतात. मोठ्या हॉटेलांचं ब्वॉक वाटतं. मालकास/ गल्लेवाल्यास फक्त तमिळच येतं. मी दहा,पन्नास, सुटी नाणी समोर धरतो. तो हवे तेवढे काढून दाखवतो इतके झाले. तेवढ्या रकमेत इकडे रिक्षावाला हाड करेल.
बाकी चालू द्या.

एकदा लहानपणी भूगोलात शिकले होते - डेन्मार्कला दुग्धजन्य पदार्थांची विपुलता आहे. तेव्हापासूनदूध + विपुलता + डेन्मार्क हे समीकरणाचा डोक्यात फिट झाले. डेन्मार्कला जाण्याचे स्वप्न तेव्हापासूनच. कारण एकंदर दुग्धजन्य मिठाई ची आवड व खादाडपणा. लहानपणी आई-बाबा म्हणायचे तुझं लग्न हलवायाशी लावून देउ मग खा हवी तितकी मिठाई. त्याही पूर्वीचे म्हणजे खूपच लहानपणीचे आठवते, बाटलीतून दूध प्यायचे. खूप उशिरापर्यंत बाटली सुटली नव्हती. त्या रबरी बुचाचा व दुधाचा एका संमिश्र अतिशय मस्त वास व चव असते. ती विलक्षण आवडत तर असेच. अजूनही ती चव आठवते. पुढे बाटलीतील दुधाची जागा, पेल्यातील दुधाने घेतली तेव्हाही दुधात बुडवून खाल्लेले ग्लुकोज बिस्कीट आठवते. त्या निरागस चवीला, बाळबोध चवीला कोणत्याही पंचपक्वांनाची सर नाही. जशी पुजेमधील वाटुलीतील नैवेद्याच्या, गोड मिट्ट साखर दुधाची सर कोणत्याही पदार्थाला नाही तशीच. अरे हो मग आले - मेतकूट दूध भात, लिंबाची फोड घातलेला दही भात, कोणतीही मसालेदार भाजी घालून खाल्लेला दही दूध भात. अरे हां आणि सायटे, साय - भात. किंवा साय-साखरही यमी! अजून एक टप्पा म्हणजे - आई लोणी कढवून तूप कढवत असे. ती प्रोसेसही अतिशय आवडीची. साय पातेल्यात काढून फ्रीजमध्ये ठेवायची व फक्त एकदा विरजण लावावे लागायचे, त्या पातेल्यात रोजची सायीवरती साय जमा होता जाई. नंतर मग ताक व लोण्याचे गोळेच्या गोळे. पैकी लोणी ब्रेडला लावून साखर वरती चोपडून खाणे तसेच ताक पिणे हे तूप चापण्याहूनही अधिक आवडत असे. पुढे कॉलेजात जाई जाईपर्यंत दर रविवारी, नाश्त्याला, अमूल बटर लावून सर्वाबरोबर गप्पा मारता, चहा व तव्यावरुन जस्ट उतरलेली पोळी खाणे, हा इतका आनंदाचा ठेवा असे. बालपणीचे हे काही अतिशय आनंदी क्षण दुग्धजन्य पदार्थापाशी जोडले गेलेले आहेत. अमेरिकेत, आल्यानंतर या दुग्धजन्य पदार्थांचे नवीन दालन खुले झाले ते म्हणजे योगर्ट. दह्यासारखेच पण किंचित वेगळे. गोड व अनेकानेक चवींचे - स्ट्रॉबेरी, अननस, ब्लु बेरी, पीच, रास्पबेरी. वरती घट्ट योगर्ट व खालती फळांचा पाक, मिश्रण. पैकी ग्रॅनोला योगर्ट कधीच आवडले नाही. हे म्हणजे मुलायम तरुणीचे रांगड्या , राकट रेमडोक्याशी लग्न लावून दिल्यासारखी जोडी. तो ग्रॅनोला टोचतो काय, दाढेला घट्ट चिकटतो काय, एकंदरच रसभंग. रसमलाई, कुल्फी मात्र विशेष आवडली नाहीत. ते कोणाच्यातरी लग्नात एंजॉय करण्याचे पदार्थ. तांदळाची खीरही आपण पितृपक्ष अथवा श्राद्धाला करतो, इथे मात्र भारतीय बुफेत सर्रास असते. तिचेही कौतुक नाही. शेवयांची खीर खूप आवडते. त्या दुधात भिजलेल्या, नाजूक शेवया खाताना स्वर्गप्राप्तीचा आनंद होतो. अरे हो राजकोटची रबडी एक भन्नाट प्रकार आहे. दुध, विपुल प्रमाणात सुकामेवा. दर दुधाचे वावडे तर नाहीच उलट खूपच कोडकौतुक आहे. ग्लासभर दूध अजूनही पट्टकन गट्ट होऊन जाते. मात्र तो फॅट फ्री मिल्क एका दुधाला लांच्छनास्पद प्रकार आहे. इतका फुळकवणी आणि बेचव प्रकार , याला दूध का म्हणायचं? ते १%, २% नखरेही आवडत नाहीत. Whole मिल्क बेस्ट. दूध घालून, कणकेच्या जशा दशम्या करतात, तसा मी भातही दूध घालून लावलेला आहे. पण चवीत विशेष फरक जाणवलेला नाही. अमेरिकेत आल्याआल्या सर्व भारतीयांना त्रास होतो तो म्हणजे कॉफीमध्ये इकडे दूध देत नाहीत क्रीमर नावाचे दाट क्रीम वाले २ चमचे दूध देतात. ते दुधाची सवय असलेल्या आपल्याला, पहिल्यांदा पहिल्यांदा पुरतच नाही. चिडचिड होते.
तर असे हे दुधाचे प्रकार. ते डेन्मार्कला जायचे अजूनही स्वप्न आहे ते आहेच.