सध्या काय वाचताय - भाग २०

ओबामाच्या भविष्यकालीन हिरोशिमा भेटीसंदर्भात जपानी तसेच अमेरिकन माजी सैनिकांच्या, तसेच सामान्य जनतेच्या मनातील विचार. हा लेख रोचक आहे. माफी मागणे, बॉम्ब टाकण्याबद्दल उल्लेख हे टाळण्याचे व्हाईट हाऊसने अगोदरच ठरविले आहे.
http://www.bostonherald.com/news/national/2016/05/obamas_hiroshima_visit...
__________________

http://www.huffingtonpost.in/rana-kapoor/collaborate-to-contempori_b_100...

हस्तकला हा फक्त सांस्कृतिक अ‍ॅसेटच नसून वित्तिय अ‍ॅसेटही आहे. ४०० मिलिअन डॉलर्सची हस्तकलेची जागतिक इंडस्ट्री आहे. त्यात भारताचा शेअर २ पेक्षा जरा कमीच आहे. याचा अर्थ - अधिक नफ्याची सुवर्णसंधी.
मला फक्त एक शंका आहे. एकदा का ही इंडस्ट्री म्हणजे हस्तकलाउद्योग फोफावली की अनेकानेक मजूर, दलाल, विक्रेते त्या इंडस्ट्रीवरती अवलंबणार. अशा वेळी अचानक जागतिक इकॉनॉमीला काही फटका बसला तर या सर्व लोकांचा रोजगार धोक्यात येणार.
तेव्हा असे फक्त कलेच्या वस्तूंवरती मोठ्या प्रमाणात अवलंबुन रहांए किती शहाणपणाचे आहे? कारण कला केव्हा येते तर पोट भरल्यानंतर. जर या कलौद्योगाला खतपाणी घातले नाही तर हेच लोक निदान काही अन्य कायमस्वरुपी जुगाड तर करतील. दे विल कार्व्ह सम नीश.
______________

http://www.thedailybeast.com/articles/2016/05/21/swapping-lsd-for-coffee...
सिलिकॉन व्हॅली मध्ये नवीन क्रेझ आलीये म्हणे - मायक्रोडोसिंग एल एस डी.
कॉफी सारख १०मिली ग्रॅम एल एस डी दर काही दिवसांनी घेतात. त्याने एकाग्रता वाढते, प्रॉब्लेम सॉल्व्हिंग स्किल सुधारतं.
मग आमची कॉफी काय वाईट आहे? २ कप कॉफीने एक्झॅक्ट हेच हेच मिळतं की.

http://www.kcra.com/national/female-spiders-demand-courtship-gifts-from-...

नर कोळी हा मेटिंग पूर्वी मादीस एखादा कीटक, फुलपाखरु वगैरे भेट देतो म्हणे. पण यामागे फार प्रेमाचा हेतू नसून, मेटिंगनंतर आपण खाल्ली जाऊ नये याची ही दक्षता असते.
.
आई ग्ग! बिचारा

http://www.e-buddhism.com/2016/04/13-buddhist-jokes-that-will-enlighten....
.
.
लहानसं; पण आवर्जून वाचावं असं. रेकमंड करतोय.

आन्द्रेया कामिलेरी या इतालियन लेखकाची रहस्यकथा-मालिका वाचायला घेतली आहे. त्याचा नायक इन्स्पेक्टर साल्वो मोन्तालबानो. या मालिकेबद्दल खूप ऐकलं होतं, आणि पहिली कादंबरी "ऑगस्ट हीट" छान रंगलीय. (म्हणजे मी पहिली वाचायला घेतलेली) मला ब्रिटिश रहस्यकथा अत्यंत प्रिय आहेत, पण त्यातील पोलीसवाल्यांच्या एकूण शिस्त आणि सत्यप्रिय सिस्टिमचा कधी हेवा, कधी कंटाळा, तर कधी साफ आचंबाच वाटतो. ह्यांना लोकांकडूनही चार महिन्यांपूर्वी ते दुपारी किती वाजता घरून बाहेर पडले आणि टॅक्सीला किती पैसे दिले ही माहिती मिळते. लाच, भ्रष्टाचार वगैरे आढळलेच तर अगदी उच्च, आंतरराष्ट्रीय पातळीवर, डोळे दिपवून टाकणारे, किंवा फारतर साध्या, प्रामाणिक पण खाजगी समस्यांनी ग्रासलेल्या, आणि म्हणून खूप दारू पीणार्‍या इन्स्पेक्टरला त्रास देणारी नोकरशाही. रोजरोज एन्काऊंटर करणारे पोलीस, दुपारी झोपा काढणारे, किंवा पानवाल्याकडे सगळ्या बीटचा हफ्ता गोळा करणारे हवालदार वगैरे परिचित प्राणी क्वचितच भेटतात, त्यासाठी लॉस अँजेलेस च्या पोलीस प्रोसीजरल्स वर तहान भागावी लागते, पण तिथे उगीच गोळीबार फार.

म्हणून कामिलेरींचा मोंतालबानो आणि सिसिलीतल्या लहान गावातले वातावरण अगदी आपलेच वाटावे असे. इथल्या काँट्रॅक्टर माफियाच्या, माफिया राजकारण्यांच्या, राजकारणी पोलीसांच्या, आणि पोलीस सगळ्यांच्या, खिशात असतात. इथेही सरळ बाण्याचा इन्स्पेक्टर सगळ्याला तोंड देतो, पण संथ गतीने, दुपारी झोपा काढत, सुटीवर जात, आणि हवे तेव्हा नियमांकडे स्वत:ही थोडेसे दुर्लक्ष करत. मूळ इतालियन सिसिलीच्या बोलीत आणि फारच विनोदी शैलीत आहे असं ऐकलंय, इंग्रजी अनुवाद वाईट नाहीये.

बाकी कोणी ही मालिका वाचलीये? आजकाल सिसिलीत "मोन्तालबानो टूर्स" काढतात म्हणे, इतकी लोकप्रिय झालीय ती.

http://www.loksatta.com/lekha-news/dr-arun-gadre-books-kaid-kelele-kalap...

लोकसत्ताकडून असल्या परीक्षणाची अपेक्षा नव्हती. असो.

Mary Meeker’s 2016 internet trends report: All the २१३ slides, plus highlights

इंटरनेट मधे जे काही नवीन ट्रेंड्स आहेत त्याबद्दल. लांबलचक प्रेझेंटेशन आहे. पण या बाई एकदम शॉल्लेट आहेत.

ब्रिटिश कौन्सिल लायब्ररी ऑनलाईन. वार्षिक वर्गणी फक्त रु. ११००/-

https://library.britishcouncil.org.in/

______________
त्यांनी नुकतंच कन्फर्म केलं की आयपी ट्रॅकिंग नाहीये. त्यामुळे भारताबाहेरूनही अ‍ॅक्सेस करता येईल.

थॉमस मूर माझे आवडते लेखक आहेत त्यांची ३ पुस्तके परत वाचते आहे -

दुसरी २ आठवली की लिहीन.
___
पण इतका आवडता विषय आहे की मी नक्की काहीतरी लिखाण करेन.
___
अन्य २ -

.
.

राजु परुळेकर यांचे अत्यंत वेगळ्या दृष्टीकोणातुन लिहीलेले काही भन्नाट लेख
ठाकरे कुंटुंबियावर लिहीलेला हा वेगळाच लेख. अतिशय वेगळे मुद्दे यात आढळतील याची गॅरंटी लेख मराठीत छान झालाय मात्र ती लिंक देता येत नाही तिथेच शोधावा सापडेल.
१-https://rajuparulekar.wordpress.com/2015/11/01/anatomy-of-thackeray-family/
२- इतर दर्जेदार लेख ही इथे आहेत
https://rajuparulekar.wordpress.com/2016/06/

एका ऑस्ट्रेलियनाने त्याला सापडलेल्या युरोपवर लिहिलेला लेख 'ब्रेक्झिट'च्या पार्श्वभूमीवर -

Waking up in Europa - CLIVE JAMES

A young man who can rave about pin-ups by Velázquez and Boucher is just doing what young men do, but if he can rave at the same intensity about Michelangelo’s bust of Brutus then he is getting somewhere. Starting to grow up, in fact: waking up in Europa.

http://www.thenewsminute.com/politics/889

Pew Research Center says that 65 % of Indian Americans are Democrats or lean Democrats.

Today's teens smoke less, drink less, and have sex less than any teens on record

-----------------

कोणाचेही मतपरिवर्तन कसे घडवून आणावे (व याबद्दल विज्ञान काय सांगते ...)

-----------------

Address by Dr. Raghuram Rajan at the Twentieth Lalit Doshi Memorial Lecture on August 11, 2014 at Mumbai

This is where the crooked but savvy politician fits in. While the poor do not have the money to “purchase” public services that are their right, they have a vote that the politician wants. The politician does a little bit to make life a little more tolerable for his poor constituents – a government job here, an FIR registered there, a land right honoured somewhere else. For this, he gets the gratitude of his voters, and more important, their vote.

...perhaps the system tolerates corruption because the street smart politician is better at making the wheels of the bureaucracy creak, however slowly, in favour of his constituents. And such a system is self-sustaining. An idealist who is unwilling to “work” the system can promise to reform it, but the voters know there is little one person can do. Moreover, who will provide the patronage while the idealist is fighting the system? So why not stay with the fixer you know even if it means the reformist loses his deposit?

So the circle is complete. The poor and the under-privileged need the politician to help them get jobs and public services. The crooked politician needs the businessman to provide the funds that allow him to supply patronage to the poor and fight elections. The corrupt businessman needs the crooked politician to get public resources and contracts cheaply. And the politician needs the votes of the poor and the underprivileged. Every constituency is tied to the other in a cycle of dependence, which ensures that the status quo prevails.

The Unhappy Medium - T J Brown

रोफ्ल थ्रिलर आहे. क्लायमॅक्स वाचताना क्षणोक्षणी फुटत होतो.

"The Unhappy Medium is a comic novel about life, death, good, evil and property development. It is also about science, pseudo-science, online dating and classic French motoring.

As if that isn’t enough, it also touches upon particle physics, minor skirmishes of the 10th century and tourism in the West Country of England."

http://www.theunhappymedium.com/

या बाब्याने ही सीरिज पुढे लिहिली तर पॉटरसारखी लोकप्रियता मिळवेल.

अमिताव घोष अतिशय आवडता लेखक त्याची बरेच दिवसांपासुन पेन्डींग असलेली द ग्लास पॅलेस सध्या वाचतोय. ही सुद्धा सुंदरच भट्टी जमवलेली आहे. मंडाले आणि रत्नागिरी पहीली दोन प्रकरणे संपली. घोष ने कादंबरीसाठी ५ वर्षे अतीपरीश्रम घेतलेले आहेत ते जाणवतात. कादंबरीची सुरुवात मंडालेत ब्रिटीश फौजांनी केलेल्या आक्रमणातुन होते. बर्माचा राजा थिबॉ त्याची फॅमिली ला इंग्रज युद्धात नमवुन रत्नागिरीला त्यांची रवानगी करतात.निर्वासित केलेल्या थिबॉ चे रत्नागिरीतले वास्तव्य, त्याचा एकाकीपणा, नॉस्टॅल्जीया, त्याच्या चार मुली, नोकर त्यांचे अफेयर्स, क्रुर राणी, बदलता भारत, श्रुड साहेब, राजाच हळुहळु होत जाणार डिग्रेडेशन, तिकडे बर्मातला सागवानचा बर्माटीक चा प्रचंड व्यापार, त्यातला हत्तींचा वापर. तिथला भन्नाट निसर्ग, साहेबाची धंद्यातली इन्व्हेन्शन्स, साहेबाच्या महत्वाकांक्षेने पोखरत जाणारा बर्मा, त्यातले आपल्याला सहसा अपरीचीत असणार्‍या रेसेस व लोक. फारच सुंदर उतरलय. इतिहासाची प्रचंड माहीती असुनही ती कादंबरीवर अजिबात हावी न होउ देता घोष मोठ्या कुशलतेने संक्रमणातुन जात असलेले लोक समाज फार सुंदर रेखाटतात. अत्यंत वाचनीय उत्कंठावर्धक वगैरे वगैरे आहे. इथे घोषची कॅरेक्टर्स सुरुवातीला तरी मनाची पकड घेत नाहीत पण हळुहळु ती डोक्यात सेटल होऊ लागतात. घोष ला कॅरेक्टर बिंबवायला वेळ लागतोय कारण त्याचा फोकस बहुधा जास्त मोठा असा काळावर आहे. तरी सर्वस्व गमावलेला थिबॉ फार ट्रॅजिक रेखाटलाय तो मनात घर करुन राहतो. मंडालेच्या राजवाड्यातील मुख्य हॉलला द ग्लास पॅलेस नाव त्यावरुन हे शीर्षक. कादंबरीचे मुखपृष्ठ निव्वळ अप्रतिम आहे. त्यावरची जे एम कोएट्जी ची मोजक्या शब्दातली प्रतिक्रीया पुस्तकाविषयी बरेच काही सांगुन जाते. एक सॅम्पल देण्याचा मोह आवरत नाही. ब्रिटीश आर्मीत लढणार्‍या भारतीय सैनिकांविषयी चा हा संवाद बघा

“In Singapore, as a young man, I worked for a time as a hospital orderly. The patients were mainly sepoys like these—Indians, back from fighting wars for their English masters. I still remember the smell of gangrenous bandages on amputated limbs; the night-time screams of twenty-year-old boys, sitting upright in their beds. They were peasants, those men, from small countryside villages: their clothes and turbans still smelt of wood-smoke and dung fires. ‘What makes you fight,’ I would ask them, ‘when you should be planting your fields at home?’ ‘Money,’ they’d say, and yet all they earned was a few annas a day, not much more than a dockyard coolie. For a few coins they would allow their masters to use them as they wished, to destroy every trace of resistance to the power of the English. It always amazed me: Chinese peasants would never do this—allow themselves to be used to fight other people’s wars with so little profit for themselves. I would look into those faces and I would ask myself: What would it be like if I had something to defend—a home, a country, a family—and I found myself attacked by these ghostly men, these trusting boys? How do you fight an enemy who fights from neither enmity nor anger but in submission to orders from superiors, without protest and without conscience?
“In English they use a word—it comes from the Bible—evil. I used to think of it when I talked to those soldiers. What other word could you use to describe their willingness to kill for their masters, to follow any command, no matter what it entailed? And yet, in the hospital, these sepoys would give me gifts, tokens of their gratitude—a carved flute, an orange. I would look into their eyes and see also a kind of innocence, a simplicity. These men, who would think nothing of setting fire to whole villages if their officers ordered, they too had a certain kind of innocence. An innocent evil. I could think of nothing more dangerous.”
“Saya.” Rajkumar shrugged offhandedly. “They’re just tools. Without minds of their own. They count for nothing.”
फार व्यवस्थित ओळख नाही करुन देता येत पण एकदा अवश्य वाचुन बघा आवडेल.

सध्या मी पेपर म्हणजे वर्तमानपत्र वाचतोय.

Collapse ... how societies choose to fail or survive by Jared Diamond ...

microaggressions म्हंजे नेमके काय ? त्याबद्दल. हे वेबपेज लवकरच डीलीट केले जाणार आहे अशी माझी शंका आहे ... तेव्हा उतरवून घ्यायचे असेल तर ... जल्दी करो पेट्रोल भरो...

उदा. एखाद्या स्त्री ला उद्देशून - “I love your shoes!” when said to a woman in leadership during a Q & A after a speech. असं म्हणणे हे मायक्रोअ‍ॅग्रेशन आहे. कारण - त्याचा अर्थ हा घेतला जाऊ शकतो की - I notice how you look and dress more than I value your intellectual contributions. How you look is really important.

दुसरे उदा. Having an office dress code that applies to men and women differently - हे चूक आहे कारण - Assumes that your staff fits into one of two gender categories; can also be a violation of anti-discrimination policies.

तिसरे उदा. “I think we should have our staff retreat at the country club. Let’s plan a round of golf.” हे चूक आहे कारण - Assumes employees have the financial resources/exposure to a fairly (expensive and inaccessible) sport.

मी हिजडा ... मी लक्ष्मी
लक्ष्मीनारायण त्रिपाठी

हिजड्यांविषयी... त्यांचे जीवन, प्रश्न, जत्ते, भाव, भावना , शरीर - नक्की काय आणि कसे ?...

मल तर काय वाचताय ह्यात टाकायचे आहे... पण काही कळत नाही कसे टाकायचे ते...

चिदम्बरम यांची मुलाखत - शेवटचा प्रश्न अत्यंत शॉल्लेट.

The Gospel According to Jesus Christ - by José Saramago

आवडतय. सो फार सो गुड. शैली खिळवुन ठेवते.

अनपेक्षित नाही, पण रोचक.
The Largest Ever Analysis of Film Dialogue by Gender: 2,000 scripts, 25,000 actors, 4 million lines

आज किंडलवर (यूएस) रिचर्ड डॉकिन्सचं An Appetite for Wonder: The Making of a Scientist फक्त २$वर उपलब्ध आहे. प्रभाकर नानावटींनी त्याविषयी इथे लिहिलं होतं.

बरेच प्रतिसाद पाहिले.... बरेच लोक English च वाचत आहेत...
मी तंतोतंत -राजन खान वाचत आहे ..

इथल्या एडिटर मध्ये अनुस्वार कसा द्यायचा हो?

https://inc42.com/buzz/rahul-narvekar/

काही काही पॉइन्ट्स आवडले.

खर्‍यांचंच "उद्या" वाचायला घेतलीय. म्हणजे आजच सुरू केलीय!

ब्रिटिश रहस्यकथांचा मारा चालूच. मध्यंतरी डेब्रा क्राँबीची डंकन किनकेड & जेमा जेम्स ची मालिका वाचून काढली. ही म्हणजे नावाला रहस्यकथा मालिका असून खरंतर पंधरा पुस्तकांतून ताणलेली एक लांबलचक, सुरुवातीला बर्‍यापैकी गोड आणि रंजक, पण श्रीखंडाची तिसरी वाटी खाल्ल्यावर वाटावी तशी अतिगोग्गोड, प्रेमकथा आहे. क्राँबींचे पोलीस ब्रिटिश रहस्यकथांमधील नावाजलेल्या इयन रँकिनच्या रीबस सारखे पेताड, पीटर रॉबिन्सनच्या बॅंक्स सारखे रांगडे, किंवा एलिझाबेथ जॉर्जच्या शाही पीटर लिन्ली, किंवा गबाळी बार्बरा हेवर्स सारखे पोलीस नाहीत. यांनीही खाजगी जीवनात खूप काही सोसलं असलं तरी हे सोजवळ मध्यमवर्गीय आहेत, एकमेकांच्या प्रेमात पडतात, आणि संध्याकाळी घरी जातात, चहा पितात, पित्झा खातात, छान कपडे घालतात. विचित्रच वाटतं. विक्षिप्त्पणावर ब्रिटिश रहस्यकथा किती अवलंबून राहिली आहे, याची जाणीव होते. क्राँबींच्या रहस्यकथांना देखील एक फार्म्युला आहे, पण मी झपाट्ल्यागत सगळी पुस्तकं एकानंतर एक वाचली म्हणून ते कदाचित जास्त जाणवलं असेल.

चार्ल्स टॉड (हे एका आई-मुलाच्या लेखक जोडीचे टोपणनाव आहे) ची इन्स्पेक्टर रटलेज मालिका वाचतेय. इथे विक्षिप्तपणा भरपूर प्रमाणात आहे - रटलेज पहिल्या महायुद्धातून जिवंत परत आला असला तरी त्याला "शेल शॉक" आहे, आणि त्याच्या हातीच मरण पावलेल्या त्याच्या कॉर्पोरलचा आवाज कायमचा त्याच्या डोक्यात घर करून बसला आहे. नको तेव्हा तो आवाज त्याला डिवचत असतो. या जिवघेण्या मानसिक परिस्थितीत तो परत नोकरीवर हजर होतो. मूळ रहस्याची मांडणी छान आहे. पहिल्या महायुद्धाच्या परिणामांचे खूप मार्मिक विवेचन आहे, पण हे पुढे कंटाळवाणी होण्याची शक्यता आहे, बघू. पीटर विम्जीला ही शेल शॉक झालेला असतो, पण त्याचे चित्रण सेयर्सने बर्‍यापैकी वेगळ्या पद्धतीने हाताळले आहे.

नंदा खरेंचं 'उद्या' अलिकडेच वाचलं. या पुस्तकाला नक्की कोणत्या साहित्यप्रकारात घालावे ते कळत नाही पण त्याने त्याच्या परिणामकारकतेत काहीच फरक पडत नाही. मानवतेसमोर उभ्या असलेल्या वेगवेगळ्या समस्यांच्या आणि बदलांच्या आलेखाला किंचितसे पुढे ताणून त्याआधारे उद्याचे चित्र रेखण्याचा प्रयत्न लेखकाने केला आहे असे म्हणता येईल. एक कथेचा भाग आणि त्याच्या पुढे त्यातल्या संदर्भांच्या अनुशंगाने केलेले विवेचन, चिंतन, स्पष्टीकरण अशी पुस्तकाची जी एकूण रचना आहे, ती इतर प्रस्थापित साहित्यप्रकारांशी फारकत घेणारी आहे. वाचकाचा हात धरून, त्याला आपल्या कथेमागच्या मोठ्या संकल्पना समजावून सांगत पुढे घेऊन जावे असा लेखकाचा प्रामाणिक उद्देश्य आहे असे दिसते. ज्यांना या संकल्पना पुरेश्या माहिती आहेत त्यांना त्यासंबंधी लेखकाची मांडणी वाचणे महत्वाचे वाटेल तर जे या कल्पनांशी काहीसे अपरिचित असतील त्यांना त्यातील धोक्यांच्या गांभीर्याची कल्पना येईल, हे मला फार लोकाभिमुख वाटलं. आपल्या व्यासंगाने, वैचारिक परिपक्वतेने वाचकांना भारून टाकण्याचा अथवा आपण मोठ्या उच्चासनावर बसण्याचा प्रयत्न न करता या महत्वाच्या मुद्द्यांवर प्रकाश टाकताना त्याचा वाचकवर्ग विस्तारित करण्याचा हा प्रमाणिक प्रयत्न आहे.

झपाट्याने वाढत असलेले नागरीकरण, बहुराष्ट्रीय कंपन्यांची जगावरची वाढती अनिर्बंध सत्ता, आपल्या खासगीपणाचे सतत होत असलेले आकुंचन, नैसर्गिक स्त्रोतांच्या हावेपोटी आणि त्याच्या वाटपातल्या असमानतेपोटी होणारे संघर्ष, समता-मैत्र-अभिव्यक्ती-संवेदनशीलता या मानवी मूल्यांना पायदळी तुडवत केवळ आर्थिक मूल्यवृद्धीकडे धावत असलेला समाज आणि त्यातून येणारे वैफल्य-नैराश्य, 'विकास' करण्याच्या प्रलोभनातून होत असलेले संपत्तीचे आणि अधिकारांचे कमाल केंद्रीकरण, अजस्त्र कंपन्याचे मिंधे असलेले शास्त्रज्ञ-विचारवंत-कलाकार, कमालीचा कोरडा-विमनस्क-बोथट झालेला सामान्य माणूस असे हे उद्याचे चित्र अनेकांना निराशावादी, भयाण वाटू शकते. पण यातली चिंताजनक गोष्ट अशी आहे की अनेक बाबतीत हे सद्य समाजाचेच काहीसे अतिशयोक्त चित्र आहे, हळूहळू तापणार्या पाण्यातल्या बेडकाप्रमाणे आपण त्याचे गांभीर्य दृष्टीआड करतो आहोत काय असा करडा सवाल लेखक या पुस्तकातून आपल्याला करतो आहे. हे अवास्तवतावादी भविष्यवेधी चित्रण नाही कारण त्यातल्या महत्वपूर्ण बदलांची सुरवात आज झालेलीच आहे आणि मानवजातीने आपल्या वागणूकीत काही विशेष फरक न केल्यास हे चित्र सत्य ठरण्याच्या शक्यता अतिशय दाट आहेत अशी धोक्याची घंटा लेखक वाजवतो आहे.

वेगवेगळ्या ढंगाच्या बोली भाषा आणि वेगवेगळ्या व्यक्ती स्वभावांचे चित्रण, आर्थिक घडामोडी, इतिहास, विद्यान-तंत्रज्ञान, तत्वज्ञान या सगळ्यावर मांड घालणारा खर्यांच्या विचारांचा आवाका थक्क करणारा आहे आणि भारतीय भूभागाबद्दल लिहितानाही त्यांच्या विचारांची वैश्विक जाणीव वाखाणण्यासारखी आहे. वाचताना काही तृटी जाणवतात, जसे की काही प्रकरणे अधिक लांबविल्यासारखी झाल्याने हातातून सुटतायत की काय आणि त्यांची परिणामकारकता कमी होतेय की काय असे वाटते. पण हे म्हणतानाही कदाचित त्या लांबवलेल्या प्रकरणात, त्यांना मांडायचा असलेला एखादा मुद्दा आपल्या हातून सुटला असेल की काय म्हणून पुन्हा एकदा वाचून पहावेसे वाटते. माध्यमांतून गवगवा होणार्या प्रकारचे हे पुस्तक नाही म्हणून हे पुस्तक मैत्रिणीने आवर्जून पाठविले नसते तर एका चांगल्या अनुभवाला मुकले असते.

रोचनाला पुस्तकाबद्दल काय वाटते ते वाचायला उत्सुक आहेच पण जंतूंनीही पुस्तकाबद्दल त्यांना काय वाटतं ते आवर्जून सांगावं असं वाटतं

Guns , Germs and Steel ...a short history of everybody for the last 13000 years. By Jared Diamond ...

रामचंद्र गुहांचे 'इंडिया आफ्टर गांधी' वाचले. बरीच नवीन माहिती मिळाली आणि पुस्तकाची शैली अगदी खिळवून ठेवणारी वाटली. इथल्या बऱ्याच जणांनी वाचले असावे, त्यामुळे जास्त लिहीत नाही. अशा प्रकारचे पाकिस्तानाच्या स्वातंत्र्योत्तर इतिहासावरचे एखादे चांगले/बरे पुस्तक कोणाला माहीत आहे का? असल्यास वाचायला आवडेल.

माणसं जागतिकीकरणाच्या प्रति साशंक का असतात ? - ह्या प्रश्नाची अनेक उत्तरं आहेत. त्यातली काही या लेखात आहेत.

In other words हे झुंपा लाहिरी चं पुस्तक सध्या वाचतोय..

ही लेखिका इटालियन भाषेच्या प्रेमात पडुन, 2 वर्ष रोम मधे राहायला गेली..इटालियन मुळापासुन शिकायला..त्या अनुभवांचं हे डायरीवजा लिखाण..

वाचण्यासारखं आहे!

हमीद दलवाईंचे १९६८ साली प्रसिद्ध झालेले 'मुस्लिम पॉलिटिक्स इन इंडिया' हे पुस्तक वाचले. हमीद दलवाईंच्या साधनेल्या लेखांची दिलीप चित्र्यांनी केलेली भाषांतरे आणि हमीद दलवाईंची एक छोटी मुलाखत असे स्वरूप आहे. पुस्तकातली बरीचशी मांडणी नरहर कुरुंदकरांच्या मांडणीसारखी आहे.काही रोचक वाटलेले मुद्दे:
मुस्लीम समाजात सेक्युलर उदारमतवादी विचारवंतांची फळी निर्माण झाली पाहिजे आणि ह्यांनी हिंदू उदारमतवादी विचारमतवाद्यांच्या बरोबरीने समाजाच्या आधुनिकीकरणाचा प्रयत्न केला पाहिजे. हिंदू जातीयवाद हा प्रामुख्याने मुस्लीम जातीयवादाला प्रतिक्रिया म्हणून आहे. जोपर्यंत मुस्लीम जातीयवाद संपत नाही तोपर्यंत हिंदू जातीयवाद संपणार नाही. पण मुस्लीम जातीयवादावर हिंदू जातीयवाद हे उत्तर नसून हिंदू-मुस्लीम दोघांचेही जलद आधुनिकीकरण हा त्यावरचा मुख्य उपाय आहे. एका लेखात मुस्लीम जातीयवादी आणि भारतीय कम्युनिस्ट ह्यांची तुलना केली आहे. पुरेसे राष्ट्रवादी नसणे, देशाच्या सीमा नसलेले उम्मा/कामगारांचे राज्य ह्यांची निर्मिती करणे आणि ह्यासाठी वापरायच्या मार्गांचा विधिनिषेध नसणे ही साधर्म्ये. एकमेकांत अगदी मूलभूत फरक असूनही हे दोन्ही गट एकमेकांना समर्थन देतात अशी मांडणी आहे. हा माझ्यासाठी अगदीच नवा मुद्दा आहे. ह्याबद्दल आणखी कोणी लिहिले आहे का?

-----

Northwestern University—like many universities around the country—recently banned consensual relations between faculty and students. In response to this decision, Northwestern Professor Laura Kipnis wrote an ironic essay highlighting all the professors married to former students on the campus and at other campuses.

लॉरा किपनीस यांनी लिहिलेले पत्र इथे मिळेल.

A former video artist and a self-described feminist, Kipnis researches and writes about the intersections of politics, gender, and psyche. It was this interest that led Kipnis to explore the changing politics of sex on college campuses in her essay for the Chronicle. Though she expected the article to spark debate due to her critique of Title IX’s expanding reach, Kipnis was caught by surprise when student activists called for a public apology and the university opened an investigation into whether Kipnis had violated Title IX herself.

हॅरी पॉटर आणि शापित मूल -

बऱ्याच गोष्टी लिहिण्यासारख्या आहेत पण बहुतेकांनी वाचलं नसेल तर रसभंग नको म्हणून जास्त सविस्तर लिहीत नाही.
ह्यावर बरीच चर्चा आणि मतमतांतरं होतील.
मुळात ही कादंबरी नसून नाटक आहे आणि रोलिंगने लिहिलेले नसून फॅन- फिक आहे हे सदैव डोक्यात ठेवून वाचल्यामुळे म्हणावी तेवढी निराशा झाली नाही .

काही काही प्रसंग आणि संदर्भ छान जमून आलेत पण बरेचसे लॉजिकल घोटाळे आहेत. पहिल्या सात भागांची असंख्य पारायणं केलेल्यांना ते तीव्रतेने जाणवतील.
अजून एक म्हणजे पहिल्या सात भागात रोलिंगने सगळ्यां पात्रांची आणि प्रसंगांची मोट व्यवस्थित बांधली आहे . एखाद्या पात्राच्या विशिष्ठ वागण्याचं , अनुपस्थितीचं प्रयोजन नंतर स्पष्ट होते पण इथे ( नाटकात ) लेखक नंतरच्या अंकात काही पात्रांना विसरूनच गेले की काय असं वाटतं.

शिवाय हे नाटक असल्याने , (सेट संदर्भात , पात्रांना वगैरे सूचना आहेत ) कादंबरीची मजा येत नाही . म्हणजे पुस्तक वाचताना आपण (मी ) त्या जगात जाते तसं नाटक वाचताना झालं नाही - हे काहीतरी फेक आहे असंच वाटत राहिलं .

फॅन-फ़िक बऱ्यापैकी जमलंय पण हॅरी पॉटर मालिकेतील ८वं पुस्तक बनण्याचा दर्जा नाही. असं माझं मत !

http://www.cnn.com/2016/08/16/health/good-death-wisdom-project/index.html

.
रिंगणनाट्य
.
.

डॉ. नरेंद्र दाभोलकर यांच्या निर्घृण खुनानंतर महाराष्ट्र अंधश्रद्धा निर्मूलन समितीने रंगकर्मी अतुल पेठे यांच्या कल्पनेतून साकारलेले ‘रिंगणनाटय़’ महाराष्ट्रभर सादर केले. नाटकाद्वारे या घटनेचा अहिंसक व विधायक स्वरूपात निषेध करणे असे त्याचे स्वरूप होते. गेल्या दोन वर्षांत २२ गटांनी त्याचे पाचशेहून अधिक प्रयोग केले आहेत. या साऱ्या चळवळीची गोष्ट अतुल पेठे आणि त्यांचे सहकारी राजू इनामदार यांनी ‘रिंगणनाटय़’ या पुस्तकातून मांडली आहे. २० ऑगस्टला डॉ. दाभोलकरांच्या तिसऱ्या स्मृतिदिनी हे पुस्तक प्रकाशित होत आहे. त्यातील काही संपादित अंश..

.
.
रिंगणनाट्याचे काही व्हिडिओ युट्युब वर आहेत.
.
.

आचार्य विनोबा भावे यांनी ‘हिंदू’ची फोड फार सुंदर केली आहे. ‘जो हिंसेने दु:खी होतो तो हिंदू’ अशी. या नियमानं मला दाभोलकर, पानसरे, कलबुर्गी आणि इतरांच्या हिंसेमुळं दु:ख झालं. त्यावरून हे सिद्ध होतं, की मी ‘हिंदू’ आहे. हिंसेनं दु:खी होणारा हिंदू! हिंसेने सुखी होणारा ‘हिंसू’ म्हटला पाहिजे.. जो मी नाही.

आपले उबरीकरण - यंत्रमानव, कृत्रिम बुद्धिमत्ता, स्वयंचलीकरण अशा वेगवेगळ्या कारणांमुळे मानवी मजुरांची गरज आता झपाटय़ानं कमी होतीये. याचा सोपा अर्थ नोकऱ्या आता हळूहळू कमी होतायत.

१८ महिन्यांच्या रिपोर्ताजनंतर न्यू यॉर्क टाइम्स मॅगझिननं एका छोटेखानी पुस्तकाचाच ऐवज सादर केला आहे. १३ वर्षांपूर्वी इराक युद्ध सुरू झाल्यापासून आज भेडसावू लागलेला आयसिसचा धोका असा मोठा पट त्यात उभा केला आहे :
FRACTURED LANDS: HOW THE ARAB WORLD CAME APART
BY SCOTT ANDERSON
PHOTOGRAPHS BY PAOLO PELLEGRIN

न्यु यॉर्क टाईम्सने मागच्या रविवारी त्यांच्या 'एन वाय मॅगझीन' या पुरवणीत केवळ एकच विषय आणि एकच वार्तांकान छापले आहे. 'अरब स्प्रिंग' चे हे वार्तांकन मध्यपुर्वेतील सहा-सात, वेगवेगळ्या स्तरातील, वेगवेगळ्या देशांतील लोकांची आयूष्यं तेथील राजकीय अन सामाजिक उलथापालथीत कशी बदलली याबद्दल आहे.

आजूबाजूला चालेलला प्रचंड हिंसाचार अन त्याच्या कॉन्ट्रास्टमध्ये त्यांचे लढे आणि विचार हे जरूर वाचण्यासारखे. विशेषतः 'फर्स्ट वर्ल्ड'मध्ये (एसीमध्ये गुबगुबीत सोफ्यावर) बसून विचारमौक्तिकं फेकणार्‍यांसाठी.

https://www.bloomberg.com/view/articles/2015-08-27/economic-inequality-i... हा हॅरी फ्रँकफर्ट यांचा लेख
व
http://glineq.blogspot.co.uk/2015_08_01_archive.html - हे ब्रॉन्को मिलॅनोविक यांनी त्याला दिलेले हे उत्तर
.
- हे दोन्ही मला समजले. युहु!!!
___
It's so so so much worth logging on AISI when we get a glimpse of minds like Harry G. Frankfurt, Branko Milanovic & such.
.
या अशा समृद्धीकडे अंगुलीनिर्देश करण्याकरता गब्बर यांचे आभार.

शिकागो विद्यापीठाच्या नवीन विद्यार्थ्यांना स्वागतपत्र ....

…Earning a place in our community of scholars is no small achievement and we are delighted that you selected Chicago to continue your intellectual journey.

Once here you will discover that one of the University of Chicago’s defining characteristics is our commitment to freedom of inquiry and expression. … Members of our community are encouraged to speak, write, listen, challenge, and learn, without fear of censorship. Civility and mutual respect are vital to all of us, and freedom of expression does not mean the freedom to harass or threaten others. You will find that we expect members of our community to be engaged in rigorous debate, discussion, and even disagreement. At times this may challenge you and even cause discomfort.

Our commitment to academic freedom means that we do not support so called ‘trigger warnings,’ we do not cancel invited speakers because their topics might prove controversial, and we do not condone the creation of intellectual ‘safe spaces’ where individuals can retreat from ideas and perspectives at odds with their own….

--------------

स्वातंत्र्य हे आशियायी मूल्य आहे की पाश्चिमात्य ??