Skip to main content

सध्या काय वाचताय - भाग २०

कुंग फू पांडा, कमी फॉलोइंग असले तरी अवतार आणि लिजंड ऑफ कोरा यांनी शि, यिन यांग असले प्रकार बर्‍यापैकी रूढ केलेत. याव्यतिरिक्त म्हणजे फेंग शुई नावाचं फॅड काही प्रमाणात चीनी संस्कृतीबद्द्ल काहीएक पार्श्वभूमी तयार करतं. चिन्यांशी ओळख ती अशी किंवा वर्षात मान टाकणारे मोबाईल्स अशी. म्हणून मी सहज म्हणून एका बुकादाड मित्राला विचारलं, की एखादं इंट्रेस्टिंग पुस्तक सांग, फिक्शनमध्ये आणि कुंग-फू च्या रुळलेला पॅटर्नला फाट्यावर मारणारं. वेगळं पण सुरस. त्यानं हे पुस्तक सुचवलं. आणि मी नुक्तं सुरु केलेय. खाली ठेववत नाही. सविस्तर प्रतिक्रिया नंतर लिहिन.

image

.शुचि. Mon, 23/05/2016 - 11:18

ओबामाच्या भविष्यकालीन हिरोशिमा भेटीसंदर्भात जपानी तसेच अमेरिकन माजी सैनिकांच्या, तसेच सामान्य जनतेच्या मनातील विचार. हा लेख रोचक आहे. माफी मागणे, बॉम्ब टाकण्याबद्दल उल्लेख हे टाळण्याचे व्हाईट हाऊसने अगोदरच ठरविले आहे.
http://www.bostonherald.com/news/national/2016/05/obamas_hiroshima_visi…
__________________

http://www.huffingtonpost.in/rana-kapoor/collaborate-to-contempori_b_10…

हस्तकला हा फक्त सांस्कृतिक अ‍ॅसेटच नसून वित्तिय अ‍ॅसेटही आहे. ४०० मिलिअन डॉलर्सची हस्तकलेची जागतिक इंडस्ट्री आहे. त्यात भारताचा शेअर २ पेक्षा जरा कमीच आहे. याचा अर्थ - अधिक नफ्याची सुवर्णसंधी.
मला फक्त एक शंका आहे. एकदा का ही इंडस्ट्री म्हणजे हस्तकलाउद्योग फोफावली की अनेकानेक मजूर, दलाल, विक्रेते त्या इंडस्ट्रीवरती अवलंबणार. अशा वेळी अचानक जागतिक इकॉनॉमीला काही फटका बसला तर या सर्व लोकांचा रोजगार धोक्यात येणार.
तेव्हा असे फक्त कलेच्या वस्तूंवरती मोठ्या प्रमाणात अवलंबुन रहांए किती शहाणपणाचे आहे? कारण कला केव्हा येते तर पोट भरल्यानंतर. जर या कलौद्योगाला खतपाणी घातले नाही तर हेच लोक निदान काही अन्य कायमस्वरुपी जुगाड तर करतील. दे विल कार्व्ह सम नीश.
______________

http://www.thedailybeast.com/articles/2016/05/21/swapping-lsd-for-coffe…
सिलिकॉन व्हॅली मध्ये नवीन क्रेझ आलीये म्हणे - मायक्रोडोसिंग एल एस डी.
कॉफी सारख १०मिली ग्रॅम एल एस डी दर काही दिवसांनी घेतात. त्याने एकाग्रता वाढते, प्रॉब्लेम सॉल्व्हिंग स्किल सुधारतं.
मग आमची कॉफी काय वाईट आहे? २ कप कॉफीने एक्झॅक्ट हेच हेच मिळतं की.

गब्बर सिंग Mon, 23/05/2016 - 11:23

In reply to by .शुचि.

विक्रेते त्या इंडस्ट्रीवरती अवलंबणार. अशा वेळी अचानक जागतिक इकॉनॉमीला काही फटका बसला तर या सर्व लोकांचा रोजगार धोक्यात येणार.

इस शहर मे हर शख्स परेशान सा क्यों है

तेव्हा असे फक्त कलेच्या वस्तूंवरती मोठ्या प्रमाणात अवलंबुन रहांए किती शहाणपणाचे आहे? कारण कला केव्हा येते तर पोट भरल्यानंतर. जर या कलौद्योगाला खतपाणी घातले नाही तर हेच लोक निदान काही अन्य कायमस्वरुपी जुगाड तर करतील.

दिल है तो धडकने का बहाना कोई ढूंढे

.शुचि. Mon, 23/05/2016 - 11:29

http://www.kcra.com/national/female-spiders-demand-courtship-gifts-from…

नर कोळी हा मेटिंग पूर्वी मादीस एखादा कीटक, फुलपाखरु वगैरे भेट देतो म्हणे. पण यामागे फार प्रेमाचा हेतू नसून, मेटिंगनंतर आपण खाल्ली जाऊ नये याची ही दक्षता असते.
.
आई ग्ग! बिचारा :( :(

रोचना Fri, 27/05/2016 - 12:20

आन्द्रेया कामिलेरी या इतालियन लेखकाची रहस्यकथा-मालिका वाचायला घेतली आहे. त्याचा नायक इन्स्पेक्टर साल्वो मोन्तालबानो. या मालिकेबद्दल खूप ऐकलं होतं, आणि पहिली कादंबरी "ऑगस्ट हीट" छान रंगलीय. (म्हणजे मी पहिली वाचायला घेतलेली) मला ब्रिटिश रहस्यकथा अत्यंत प्रिय आहेत, पण त्यातील पोलीसवाल्यांच्या एकूण शिस्त आणि सत्यप्रिय सिस्टिमचा कधी हेवा, कधी कंटाळा, तर कधी साफ आचंबाच वाटतो. ह्यांना लोकांकडूनही चार महिन्यांपूर्वी ते दुपारी किती वाजता घरून बाहेर पडले आणि टॅक्सीला किती पैसे दिले ही माहिती मिळते. लाच, भ्रष्टाचार वगैरे आढळलेच तर अगदी उच्च, आंतरराष्ट्रीय पातळीवर, डोळे दिपवून टाकणारे, किंवा फारतर साध्या, प्रामाणिक पण खाजगी समस्यांनी ग्रासलेल्या, आणि म्हणून खूप दारू पीणार्‍या इन्स्पेक्टरला त्रास देणारी नोकरशाही. रोजरोज एन्काऊंटर करणारे पोलीस, दुपारी झोपा काढणारे, किंवा पानवाल्याकडे सगळ्या बीटचा हफ्ता गोळा करणारे हवालदार वगैरे परिचित प्राणी क्वचितच भेटतात, त्यासाठी लॉस अँजेलेस च्या पोलीस प्रोसीजरल्स वर तहान भागावी लागते, पण तिथे उगीच गोळीबार फार.

म्हणून कामिलेरींचा मोंतालबानो आणि सिसिलीतल्या लहान गावातले वातावरण अगदी आपलेच वाटावे असे. इथल्या काँट्रॅक्टर माफियाच्या, माफिया राजकारण्यांच्या, राजकारणी पोलीसांच्या, आणि पोलीस सगळ्यांच्या, खिशात असतात. इथेही सरळ बाण्याचा इन्स्पेक्टर सगळ्याला तोंड देतो, पण संथ गतीने, दुपारी झोपा काढत, सुटीवर जात, आणि हवे तेव्हा नियमांकडे स्वत:ही थोडेसे दुर्लक्ष करत. मूळ इतालियन सिसिलीच्या बोलीत आणि फारच विनोदी शैलीत आहे असं ऐकलंय, इंग्रजी अनुवाद वाईट नाहीये.

बाकी कोणी ही मालिका वाचलीये? आजकाल सिसिलीत "मोन्तालबानो टूर्स" काढतात म्हणे, इतकी लोकप्रिय झालीय ती.

बिटकॉइनजी बाळा Sat, 28/05/2016 - 15:43

In reply to by रोचना

पण हा चित्रपट त्याच्यासाठी नाही पाहायचा. तो पाहायचाय ब्रेंडेन ग्लीसन (लीड) साठी. विवक्षित आयरिश वातावरणासाठी, शेलक्या आयरिश विनोदांसाठी. हा चित्रपट पाहिल्यांनंतर तुम्ही विचाराल आता त्याचा कोणता चित्रपट पाहायचा? तर हा :

आदूबाळ Fri, 27/05/2016 - 16:19

In reply to by रोचना

मला ब्रिटिश रहस्यकथा अत्यंत प्रिय आहेत, पण त्यातील पोलीसवाल्यांच्या एकूण शिस्त आणि सत्यप्रिय सिस्टिमचा कधी हेवा, कधी कंटाळा, तर कधी साफ आचंबाच वाटतो. ह्यांना लोकांकडूनही चार महिन्यांपूर्वी ते दुपारी किती वाजता घरून बाहेर पडले आणि टॅक्सीला किती पैसे दिले ही माहिती मिळते. लाच, भ्रष्टाचार वगैरे आढळलेच तर अगदी उच्च, आंतरराष्ट्रीय पातळीवर, डोळे दिपवून टाकणारे, किंवा फारतर साध्या, प्रामाणिक पण खाजगी समस्यांनी ग्रासलेल्या, आणि म्हणून खूप दारू पीणार्‍या इन्स्पेक्टरला त्रास देणारी नोकरशाही. रोजरोज एन्काऊंटर करणारे पोलीस, दुपारी झोपा काढणारे, किंवा पानवाल्याकडे सगळ्या बीटचा हफ्ता गोळा करणारे हवालदार वगैरे परिचित प्राणी क्वचितच भेटतात,

व्हाट अबौट इन्स्पेक्टर रेबस ??

रोचना Sat, 28/05/2016 - 13:36

In reply to by आदूबाळ

खाजगी समस्यांनी ग्रासलेला, आणि म्हणून खूप दारू पीणारा इन्स्पेक्टर

हे लिहीताना रीबसच (आणि थोड्या प्रमाणात पीटर रॉबिन्सन चा जॉन बँक्स) डोळ्यासमोर होता! पण हे दोघे (आणि हेलन मिरन ने साकारलेली प्राइम सस्पेक्ट मधली इन्स्पेक्टर सुद्धा) भ्रष्ट किंवा आळशी अजिबात नाहीत - आणि नियम तोडले तरी आपल्या कामाने झपाटलेले असल्यामुळे तोडतात, नाही?

आय लाइक रीबस, पण मी जितकी पुस्तकं वाचली त्यात त्याच्या पगारावर त्याला इतकं सिंगल मॉल्ट कसं परवडतं हा ही प्रश्न पडे :-)

रोचना Tue, 31/05/2016 - 08:04

In reply to by रोचना

ही पोस्ट लिहील्यावर कादंबरी अगदी वेगाने रुळावरून घसरली :-( शेवट बाद. कंटाळा आला म्हणून अनेक सुटे धागे तसेच ठेवून लेखकाने कथानक गुंडाळल्यासारखे वाटले.
असो. ही मालिकेतली दहावी गोष्ट आहे असे नंतर कळले. आता पहिल्यापासून पुन्हा प्रयत्न करते.

सू ग्राफ्टनची "किन्सी मिलहोन" कोणाला आवडते? तिची बारखडी मालिका आहे - ए इस फॉर अ‍ॅलिबाय, बी इस फॉर बर्ग्लर. मूळ प्लॉट तसा साधाच असतो, पण तिची शैली मस्त बोचरी असते, आणि मिलहोन चं पात्र धमाल विनोदी. मी आता वी इस फॉर वेन्जेयन्स पर्यंत येऊन कालच डबल्यू आणि एक्स च्या फाइली उतरवल्या. थोड्याच दिवसात लांब ट्रेनचा प्रवास आहे, त्यामुळे साठवून ठेवतेय.

३_१४ विक्षिप्त अदिती Thu, 23/06/2016 - 02:38

In reply to by आदूबाळ

LGBTQ ह्याचं मराठी भाषांतर 'लिंगभ्रम असलेले' असं दुसऱ्या परिच्छेदातच वाचल्यावर पुढे काय होणार ह्याची कल्पना होती. लेखातलेच संदर्भ वापरून बोलायचं तर सैतान म्हणजे कॅथलिक पंथ/धर्माची विचारसरणी असं म्हणावं लागेल.

आदूबाळ Fri, 10/06/2016 - 17:33

ब्रिटिश कौन्सिल लायब्ररी ऑनलाईन. वार्षिक वर्गणी फक्त रु. ११००/-

https://library.britishcouncil.org.in/

______________
त्यांनी नुकतंच कन्फर्म केलं की आयपी ट्रॅकिंग नाहीये. त्यामुळे भारताबाहेरूनही अ‍ॅक्सेस करता येईल.

ऋषिकेश Wed, 22/06/2016 - 17:31

In reply to by आदूबाळ

अतिशय उत्तम लायब्ररी आहे. मी गेले ३ वर्षे कुटुंब-सदस्यत्रा घेतली आहे.

लहान मुलांचा विभाग तर विव्धतेने भरलेला आहे. मुलांच्या नजरेला विविध चित्रकारांनी काढलेली चित्रे असणारी पुस्तके अन्यथा मिळणे दुरापास्त झाले असते.

अन्यथा मुले त्याच त्या प्रकारची 'कंप्युटराईज्ड' चित्रे बघतात आणि मग त्यांची चित्रेही साचेब्द्ध होत जातात हे चित्रबोध मधील मत पटले होते. या लायब्ररीमुळे ते टाळण्याचा पर्याय तुलनेने स्वस्तात उपलब्ध झाला.

आदूबाळ Wed, 22/06/2016 - 17:57

In reply to by ऋषिकेश

लहान मुलांचा विभाग तर विव्धतेने भरलेला आहे.

सहमत. वायए जॉनरमधली पुस्तकं वाचता यावीत म्हणून मीही काही वर्षं फ्यामिली मेंब्रशिप घेऊन ठेवली होती.

_____
अनेक वर्षांच्या मेंबरशिपच्या अनेक रम्य आठवणी आहेत. बहुतांश चांगल्या.

एक टिपः चांगली / लोकप्रिय पुस्तकं पाहिजे असल्यास शनिवारी अकराच्या ठोक्याला हजर व्हावे.
दुसरी टिपः एखाद्या विषयात रस असल्यास, पण नेमकं पुस्तक ठाऊक नसल्यास त्या विषयाच्या बुकशेल्फात नजर टाकल्यास बराच खजिना मिळू शकतो. त्यासाठी Dewey Decimal System चा अभ्यास करून आपल्याला पाहिजे तो नंबर आगोदरच हुडकून ठेवावा. (उदा० ३३० म्हणजे अर्थशास्त्र. असं.)

.शुचि. Fri, 10/06/2016 - 17:54

थॉमस मूर माझे आवडते लेखक आहेत त्यांची ३ पुस्तके परत वाचते आहे -
https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/I/51VcMopJYiL._SX311_BO1,204,203,200_.jpg
दुसरी २ आठवली की लिहीन.
___
पण इतका आवडता विषय आहे की मी नक्की काहीतरी लिखाण करेन.
___
अन्य २ -
https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/I/519Lmsw%2B1kL._SX331_BO1,204,203,200_.jpg
.
.
http://d.gr-assets.com/books/1309210558l/93571.jpg

सुमी Wed, 22/06/2016 - 17:54

In reply to by .शुचि.

थॉमस मूर ची The Reenchantment of Everyday Life आणि Original Self: Living with Paradox and Originality हि पुस्तकं देखिल खुप चांगली आहेत. वाचली नसतील तर नक्की वाचा.

http://www.amazon.in/Reenchantment-Everyday-Life-Thomas-Moore/dp/061496…

http://www.amazon.in/Original-Self-Living-Paradox-Originality/dp/006019…

मारवा Sat, 11/06/2016 - 18:24

राजु परुळेकर यांचे अत्यंत वेगळ्या दृष्टीकोणातुन लिहीलेले काही भन्नाट लेख
ठाकरे कुंटुंबियावर लिहीलेला हा वेगळाच लेख. अतिशय वेगळे मुद्दे यात आढळतील याची गॅरंटी लेख मराठीत छान झालाय मात्र ती लिंक देता येत नाही तिथेच शोधावा सापडेल.
१-https://rajuparulekar.wordpress.com/2015/11/01/anatomy-of-thackeray-fam…
२- इतर दर्जेदार लेख ही इथे आहेत
https://rajuparulekar.wordpress.com/2016/06/

चिंतातुर जंतू Wed, 22/06/2016 - 16:59

एका ऑस्ट्रेलियनाने त्याला सापडलेल्या युरोपवर लिहिलेला लेख 'ब्रेक्झिट'च्या पार्श्वभूमीवर -

Waking up in Europa - CLIVE JAMES

A young man who can rave about pin-ups by Velázquez and Boucher is just doing what young men do, but if he can rave at the same intensity about Michelangelo’s bust of Brutus then he is getting somewhere. Starting to grow up, in fact: waking up in Europa.

गब्बर सिंग Fri, 24/06/2016 - 00:31

Today's teens smoke less, drink less, and have sex less than any teens on record

-----------------

कोणाचेही मतपरिवर्तन कसे घडवून आणावे (व याबद्दल विज्ञान काय सांगते ...)

-----------------

Address by Dr. Raghuram Rajan at the Twentieth Lalit Doshi Memorial Lecture on August 11, 2014 at Mumbai

This is where the crooked but savvy politician fits in. While the poor do not have the money to “purchase” public services that are their right, they have a vote that the politician wants. The politician does a little bit to make life a little more tolerable for his poor constituents – a government job here, an FIR registered there, a land right honoured somewhere else. For this, he gets the gratitude of his voters, and more important, their vote.

...perhaps the system tolerates corruption because the street smart politician is better at making the wheels of the bureaucracy creak, however slowly, in favour of his constituents. And such a system is self-sustaining. An idealist who is unwilling to “work” the system can promise to reform it, but the voters know there is little one person can do. Moreover, who will provide the patronage while the idealist is fighting the system? So why not stay with the fixer you know even if it means the reformist loses his deposit?

So the circle is complete. The poor and the under-privileged need the politician to help them get jobs and public services. The crooked politician needs the businessman to provide the funds that allow him to supply patronage to the poor and fight elections. The corrupt businessman needs the crooked politician to get public resources and contracts cheaply. And the politician needs the votes of the poor and the underprivileged. Every constituency is tied to the other in a cycle of dependence, which ensures that the status quo prevails.

आदूबाळ Mon, 27/06/2016 - 04:40

The Unhappy Medium - T J Brown

रोफ्ल थ्रिलर आहे. क्लायमॅक्स वाचताना क्षणोक्षणी फुटत होतो.

"The Unhappy Medium is a comic novel about life, death, good, evil and property development. It is also about science, pseudo-science, online dating and classic French motoring.

As if that isn’t enough, it also touches upon particle physics, minor skirmishes of the 10th century and tourism in the West Country of England."

http://www.theunhappymedium.com/

या बाब्याने ही सीरिज पुढे लिहिली तर पॉटरसारखी लोकप्रियता मिळवेल.

मारवा Mon, 27/06/2016 - 06:46

अमिताव घोष अतिशय आवडता लेखक त्याची बरेच दिवसांपासुन पेन्डींग असलेली द ग्लास पॅलेस सध्या वाचतोय. ही सुद्धा सुंदरच भट्टी जमवलेली आहे. मंडाले आणि रत्नागिरी पहीली दोन प्रकरणे संपली. घोष ने कादंबरीसाठी ५ वर्षे अतीपरीश्रम घेतलेले आहेत ते जाणवतात. कादंबरीची सुरुवात मंडालेत ब्रिटीश फौजांनी केलेल्या आक्रमणातुन होते. बर्माचा राजा थिबॉ त्याची फॅमिली ला इंग्रज युद्धात नमवुन रत्नागिरीला त्यांची रवानगी करतात.निर्वासित केलेल्या थिबॉ चे रत्नागिरीतले वास्तव्य, त्याचा एकाकीपणा, नॉस्टॅल्जीया, त्याच्या चार मुली, नोकर त्यांचे अफेयर्स, क्रुर राणी, बदलता भारत, श्रुड साहेब, राजाच हळुहळु होत जाणार डिग्रेडेशन, तिकडे बर्मातला सागवानचा बर्माटीक चा प्रचंड व्यापार, त्यातला हत्तींचा वापर. तिथला भन्नाट निसर्ग, साहेबाची धंद्यातली इन्व्हेन्शन्स, साहेबाच्या महत्वाकांक्षेने पोखरत जाणारा बर्मा, त्यातले आपल्याला सहसा अपरीचीत असणार्‍या रेसेस व लोक. फारच सुंदर उतरलय. इतिहासाची प्रचंड माहीती असुनही ती कादंबरीवर अजिबात हावी न होउ देता घोष मोठ्या कुशलतेने संक्रमणातुन जात असलेले लोक समाज फार सुंदर रेखाटतात. अत्यंत वाचनीय उत्कंठावर्धक वगैरे वगैरे आहे. इथे घोषची कॅरेक्टर्स सुरुवातीला तरी मनाची पकड घेत नाहीत पण हळुहळु ती डोक्यात सेटल होऊ लागतात. घोष ला कॅरेक्टर बिंबवायला वेळ लागतोय कारण त्याचा फोकस बहुधा जास्त मोठा असा काळावर आहे. तरी सर्वस्व गमावलेला थिबॉ फार ट्रॅजिक रेखाटलाय तो मनात घर करुन राहतो. मंडालेच्या राजवाड्यातील मुख्य हॉलला द ग्लास पॅलेस नाव त्यावरुन हे शीर्षक. कादंबरीचे मुखपृष्ठ निव्वळ अप्रतिम आहे. त्यावरची जे एम कोएट्जी ची मोजक्या शब्दातली प्रतिक्रीया पुस्तकाविषयी बरेच काही सांगुन जाते. एक सॅम्पल देण्याचा मोह आवरत नाही. ब्रिटीश आर्मीत लढणार्‍या भारतीय सैनिकांविषयी चा हा संवाद बघा

“In Singapore, as a young man, I worked for a time as a hospital orderly. The patients were mainly sepoys like these—Indians, back from fighting wars for their English masters. I still remember the smell of gangrenous bandages on amputated limbs; the night-time screams of twenty-year-old boys, sitting upright in their beds. They were peasants, those men, from small countryside villages: their clothes and turbans still smelt of wood-smoke and dung fires. ‘What makes you fight,’ I would ask them, ‘when you should be planting your fields at home?’ ‘Money,’ they’d say, and yet all they earned was a few annas a day, not much more than a dockyard coolie. For a few coins they would allow their masters to use them as they wished, to destroy every trace of resistance to the power of the English. It always amazed me: Chinese peasants would never do this—allow themselves to be used to fight other people’s wars with so little profit for themselves. I would look into those faces and I would ask myself: What would it be like if I had something to defend—a home, a country, a family—and I found myself attacked by these ghostly men, these trusting boys? How do you fight an enemy who fights from neither enmity nor anger but in submission to orders from superiors, without protest and without conscience?
“In English they use a word—it comes from the Bible—evil. I used to think of it when I talked to those soldiers. What other word could you use to describe their willingness to kill for their masters, to follow any command, no matter what it entailed? And yet, in the hospital, these sepoys would give me gifts, tokens of their gratitude—a carved flute, an orange. I would look into their eyes and see also a kind of innocence, a simplicity. These men, who would think nothing of setting fire to whole villages if their officers ordered, they too had a certain kind of innocence. An innocent evil. I could think of nothing more dangerous.”
“Saya.” Rajkumar shrugged offhandedly. “They’re just tools. Without minds of their own. They count for nothing.”
फार व्यवस्थित ओळख नाही करुन देता येत पण एकदा अवश्य वाचुन बघा आवडेल.
1

अनिरुद्ध गोपाळ… Mon, 27/06/2016 - 10:35

In reply to by मारवा

The review is quite good. I have read half the book. After that it got boring. I have found the same with most of his books. For instance, Hungry Tide...Irrawaddy dolphins, hypocrisy of Bengali bhadralok etc....it really builds up nicely and then peters out....घोषची कॅरेक्टर्स कधीच मनाची पकड घेत नाहीत, मनात रेन्गाळत नाहीत....he is a great scholar and thinker but not great novelist....I don't know if Marva has read his opium trilogy but there too I wish he wrote non-fiction on the subject....

अबापट Wed, 29/06/2016 - 21:10

In reply to by आदूबाळ

वाचतोय अजून..मनातल्या मनात रवंथ झाल्यावर देतो. Actually intersting reviews वाचून घाईघाईत Jared Diamond ची 2 इतर पुस्तके विकत घेतली ( Guns ,germs अँड steel आणि chimpanze... ), पण सुरुवातीलाच एक अत्यंत ढोबळ अशास्त्रीय generalised विधान वाचल्यावर मूड गेला. तरीही वाचतोय. Actually गेल्या महिन्यात वाचलेली chasing the devil आणि blood river लेखक टीम बुचऱ ... फारच जबरदस्त आवडली. ( available in british library Pune )

.शुचि. Wed, 29/06/2016 - 21:15

In reply to by अबापट

पण सुरुवातीलाच एक अत्यंत ढोबळ अशास्त्रीय generalised विधान वाचल्यावर मूड गेला

अगदी अगदी. त्या दिवशी मीही थॉमस मूरची ३ पुस्तके ग्रंथालयातुन घेतली आणि अगदी चाव से वाचत होते :) तितक्यात आंबेमोहर भातात आलेल्ल्या खड्यागत एक वाक्य वाचलं - समलैंगिकता हा रोग आहे या अर्थाचे.
थॉमस मूरचं स्पिरिच्युअल भूतच एकदम खाली उतरलं :(

अबापट Wed, 29/06/2016 - 21:32

In reply to by .शुचि.

या sociology , anthropology, environment आणि society यांना एकत्र आणून थिअरी अँड postulates लिहिणाऱ्यांच्या बाबतीत बऱ्याच वेळेला असे होते. आधी conclusions लिहून मग त्याला सोयीचा evidence जमा करतात अशी शंका काही वेळेस येते. ( अर्थात scientific research theories सुध्दा या रोगापासून पूर्णपणे मुक्त नाहीत )

गब्बर सिंग Wed, 03/08/2016 - 07:15

In reply to by मिलिन्द

जारेड डायमंड हे युसीएले मधे भुगोलाचे प्राध्यापक आहेत. त्यांचं कोलॅप्स हे पुस्तक सुद्धा बहुचर्चित आहे. त्यांची व फ्रान्सिस फुकुयामा बरोबर चर्चा प्रसिद्ध आहे. तसेच दारेन असेमोग्लु यांचे याच विषयावरचे पुस्तक (Why Nations Fail) सुद्धा बहुचर्चित आहे. डायमंड हे भुगोलाची लेन्स वापरतात. फुकुयामा हे राज्यशास्त्राची. व असेमोग्लु हे अर्थशास्त्र व इन्स्टिट्युशन्स ची लेन्स वापरतात.

( पण पुस्तकी पांडित्य हे नेहमीच असत्याधारित असते असं आमचे काही मित्र मानतात. इतर मित्र मखलाशी करतात की -- ते तसं नाही गब्बर ... ते असं आहे. )

अबापट Wed, 06/07/2016 - 12:47

In reply to by आदूबाळ

काही ,प्राचीन काही अर्वाचीन तर काही अगदी या शतकातील अश्या समाज/समाजसंस्कृती आधी का बहरल्या आणि काळाच्या ओघात का लुप्त झाल्या याचा समाज शास्त्रीय , शास्त्रीय , पर्यावरणीय दृष्टिकोनातून करणे शोधण्याचा प्रयत्न या पुस्तकात आहे. यात अगदी अलीकडील मोंटाना , पासून गेल्या एक दोन सहस्रकात बहरून मग नामशेष झालेल्या माया , इंका , इस्टर आयलंड , गीनलँड , आइसलँड ( सध्या इथपर्यंतच पोचलोय )याचा समावेश आहे . सर्वसाधारणपणे ४ - ५ parameters वर याचे analysis करून एखादी थेअरी मांडण्याचा प्रयत्न आहे. अत्यंत interesting पुस्तक !!! या विषयांमध्ये इंटरेस्ट असल्यास जरूर वाचावे .

गब्बर सिंग Thu, 30/06/2016 - 06:49

microaggressions म्हंजे नेमके काय ? त्याबद्दल. हे वेबपेज लवकरच डीलीट केले जाणार आहे अशी माझी शंका आहे ... तेव्हा उतरवून घ्यायचे असेल तर ... जल्दी करो पेट्रोल भरो...

उदा. एखाद्या स्त्री ला उद्देशून - “I love your shoes!” when said to a woman in leadership during a Q & A after a speech. असं म्हणणे हे मायक्रोअ‍ॅग्रेशन आहे. कारण - त्याचा अर्थ हा घेतला जाऊ शकतो की - I notice how you look and dress more than I value your intellectual contributions. How you look is really important.

दुसरे उदा. Having an office dress code that applies to men and women differently - हे चूक आहे कारण - Assumes that your staff fits into one of two gender categories; can also be a violation of anti-discrimination policies.

तिसरे उदा. “I think we should have our staff retreat at the country club. Let’s plan a round of golf.” हे चूक आहे कारण - Assumes employees have the financial resources/exposure to a fairly (expensive and inaccessible) sport.

मिलिन्द Wed, 03/08/2016 - 05:36

In reply to by गब्बर सिंग

This concept is kind of funny/scary, because a paranoid feminist mind can see "microaggresions" in the most innocuous comments. I have many female friends like that. You are always walking on eggs.
I notice how you look and dress AND I value your intellectual contributions. How you look is really important.
Even men have stopped looking like slobs these days-or at least they are trying.

जेडी Thu, 30/06/2016 - 16:21

मी हिजडा ... मी लक्ष्मी
लक्ष्मीनारायण त्रिपाठी

हिजड्यांविषयी... त्यांचे जीवन, प्रश्न, जत्ते, भाव, भावना , शरीर - नक्की काय आणि कसे ?...

मल तर काय वाचताय ह्यात टाकायचे आहे... पण काही कळत नाही कसे टाकायचे ते...

.शुचि. Sat, 02/07/2016 - 21:12

The Gospel According to Jesus Christ - by José Saramago

आवडतय. सो फार सो गुड. शैली खिळवुन ठेवते.

३_१४ विक्षिप्त अदिती Wed, 06/07/2016 - 22:03

In reply to by चिंतातुर जंतू

शास्त्रात obvious असं काही नसतं हे वाक्य पुन्हा एकदा लिहून ठेवते.

ऋषिकेश Fri, 08/07/2016 - 13:24

In reply to by जेडी

मी वाचतोय ना मराठी!
मी "वारूळ पुराण" वाचतो आहे. गाडगीळांची दीर्घ प्रस्तावना आणि पुढे नंदा खर्‍यांनी अनुवादित केलेली कादंबरी (संक्षिप्त) असं जोडपुस्तक आहे ते.

पहिली शंभरेक पाने झाली. माहिती मला अजून तरी नवी नसली (काहि अपवाद) तरी मांडणी, भाषा, उदाहरणे वगैरे मिळून एकुणात अतिशय रोचक प्रकरण वाटते आहे.

ऋषिकेश Fri, 08/07/2016 - 14:00

In reply to by आदूबाळ

अँटहिल या इ.ओ.विल्सनच्या कादंबरीचा नंदा खरेंनी केलेला संक्षिप्त अनुवाद आहे. (इथे दिलेला विकीचा दुवा बघुन झालेली चिडचिड समजू शकतो ;) आता हे पहा :प )

त्याला माधव गाडगीळांनी चांग्ली सव्वाशे पानांच्या आसपास लिहिलेली अतिशय माहितीपूर्ण अशी दीर्घ प्रस्तावना आहे. त्या एकुणच डार्विनचा उत्क्रांतीवाद, किटकांचे सहजीवन, वेगवेगळ्यांप्राण्यांच्या जनुकीय तर्‍हा, समुहाने रहाणार्‍या किटकांचे वेगळेपण, त्याची कारणमिमांसा वगैरे करत हळुहळू मानवाकडे वळणे फारच रोचक तर्‍हेने समोर आले आहे. सगळे पुस्तकच आकृत्या, चित्रे, वापरलेली सोपी व नेमकी भाषा व शब्दयोजना वगैरेमुळे अधिकच संग्राह्य ठरते. अधिक लिहित नाही. त्याचे मुखपृष्ट बोलके आहे:

बुकगंगाचा दुवा

Varul puran

कानगोष्टी: याचे अधिक तपशील लिहायला नंदनला मस्का लावून पहा! :प

रोचना Mon, 25/07/2016 - 13:08

खर्‍यांचंच "उद्या" वाचायला घेतलीय. म्हणजे आजच सुरू केलीय!

ब्रिटिश रहस्यकथांचा मारा चालूच. मध्यंतरी डेब्रा क्राँबीची डंकन किनकेड & जेमा जेम्स ची मालिका वाचून काढली. ही म्हणजे नावाला रहस्यकथा मालिका असून खरंतर पंधरा पुस्तकांतून ताणलेली एक लांबलचक, सुरुवातीला बर्‍यापैकी गोड आणि रंजक, पण श्रीखंडाची तिसरी वाटी खाल्ल्यावर वाटावी तशी अतिगोग्गोड, प्रेमकथा आहे. क्राँबींचे पोलीस ब्रिटिश रहस्यकथांमधील नावाजलेल्या इयन रँकिनच्या रीबस सारखे पेताड, पीटर रॉबिन्सनच्या बॅंक्स सारखे रांगडे, किंवा एलिझाबेथ जॉर्जच्या शाही पीटर लिन्ली, किंवा गबाळी बार्बरा हेवर्स सारखे पोलीस नाहीत. यांनीही खाजगी जीवनात खूप काही सोसलं असलं तरी हे सोजवळ मध्यमवर्गीय आहेत, एकमेकांच्या प्रेमात पडतात, आणि संध्याकाळी घरी जातात, चहा पितात, पित्झा खातात, छान कपडे घालतात. विचित्रच वाटतं. विक्षिप्त्पणावर ब्रिटिश रहस्यकथा किती अवलंबून राहिली आहे, याची जाणीव होते. क्राँबींच्या रहस्यकथांना देखील एक फार्म्युला आहे, पण मी झपाट्ल्यागत सगळी पुस्तकं एकानंतर एक वाचली म्हणून ते कदाचित जास्त जाणवलं असेल.

चार्ल्स टॉड (हे एका आई-मुलाच्या लेखक जोडीचे टोपणनाव आहे) ची इन्स्पेक्टर रटलेज मालिका वाचतेय. इथे विक्षिप्तपणा भरपूर प्रमाणात आहे - रटलेज पहिल्या महायुद्धातून जिवंत परत आला असला तरी त्याला "शेल शॉक" आहे, आणि त्याच्या हातीच मरण पावलेल्या त्याच्या कॉर्पोरलचा आवाज कायमचा त्याच्या डोक्यात घर करून बसला आहे. नको तेव्हा तो आवाज त्याला डिवचत असतो. या जिवघेण्या मानसिक परिस्थितीत तो परत नोकरीवर हजर होतो. मूळ रहस्याची मांडणी छान आहे. पहिल्या महायुद्धाच्या परिणामांचे खूप मार्मिक विवेचन आहे, पण हे पुढे कंटाळवाणी होण्याची शक्यता आहे, बघू. पीटर विम्जीला ही शेल शॉक झालेला असतो, पण त्याचे चित्रण सेयर्सने बर्‍यापैकी वेगळ्या पद्धतीने हाताळले आहे.

अंतराआनंद Mon, 25/07/2016 - 15:32

In reply to by रोचना

’उद्या’ कशी वाटली ते नक्की लिहा. मी वाचली. मला फॉर्म फारसा आवडला नाही. खरंतर पचनी पडला नाही. पण शेवटाकडे जाताना ते ’उद्या’चं वातावरण प्रचंड घुसमटून टाकणारं होत जातं. असं काही होणार नाही असं मी ते वाचल्यावर म्हणाले. वाटलं उगाचच नकारात्मक चित्रण आहे. पण ज्या वेगाने आजूबाजूचं जग, घटना आणि त्यावरल्या प्रतिकिया आणि आपणही बदलतोय ते पाहून वाटायला लागलय "उद्या खरंच होईल का असं?"

रुची Thu, 28/07/2016 - 00:18

नंदा खरेंचं 'उद्या' अलिकडेच वाचलं. या पुस्तकाला नक्की कोणत्या साहित्यप्रकारात घालावे ते कळत नाही पण त्याने त्याच्या परिणामकारकतेत काहीच फरक पडत नाही. मानवतेसमोर उभ्या असलेल्या वेगवेगळ्या समस्यांच्या आणि बदलांच्या आलेखाला किंचितसे पुढे ताणून त्याआधारे उद्याचे चित्र रेखण्याचा प्रयत्न लेखकाने केला आहे असे म्हणता येईल. एक कथेचा भाग आणि त्याच्या पुढे त्यातल्या संदर्भांच्या अनुशंगाने केलेले विवेचन, चिंतन, स्पष्टीकरण अशी पुस्तकाची जी एकूण रचना आहे, ती इतर प्रस्थापित साहित्यप्रकारांशी फारकत घेणारी आहे. वाचकाचा हात धरून, त्याला आपल्या कथेमागच्या मोठ्या संकल्पना समजावून सांगत पुढे घेऊन जावे असा लेखकाचा प्रामाणिक उद्देश्य आहे असे दिसते. ज्यांना या संकल्पना पुरेश्या माहिती आहेत त्यांना त्यासंबंधी लेखकाची मांडणी वाचणे महत्वाचे वाटेल तर जे या कल्पनांशी काहीसे अपरिचित असतील त्यांना त्यातील धोक्यांच्या गांभीर्याची कल्पना येईल, हे मला फार लोकाभिमुख वाटलं. आपल्या व्यासंगाने, वैचारिक परिपक्वतेने वाचकांना भारून टाकण्याचा अथवा आपण मोठ्या उच्चासनावर बसण्याचा प्रयत्न न करता या महत्वाच्या मुद्द्यांवर प्रकाश टाकताना त्याचा वाचकवर्ग विस्तारित करण्याचा हा प्रमाणिक प्रयत्न आहे.

झपाट्याने वाढत असलेले नागरीकरण, बहुराष्ट्रीय कंपन्यांची जगावरची वाढती अनिर्बंध सत्ता, आपल्या खासगीपणाचे सतत होत असलेले आकुंचन, नैसर्गिक स्त्रोतांच्या हावेपोटी आणि त्याच्या वाटपातल्या असमानतेपोटी होणारे संघर्ष, समता-मैत्र-अभिव्यक्ती-संवेदनशीलता या मानवी मूल्यांना पायदळी तुडवत केवळ आर्थिक मूल्यवृद्धीकडे धावत असलेला समाज आणि त्यातून येणारे वैफल्य-नैराश्य, 'विकास' करण्याच्या प्रलोभनातून होत असलेले संपत्तीचे आणि अधिकारांचे कमाल केंद्रीकरण, अजस्त्र कंपन्याचे मिंधे असलेले शास्त्रज्ञ-विचारवंत-कलाकार, कमालीचा कोरडा-विमनस्क-बोथट झालेला सामान्य माणूस असे हे उद्याचे चित्र अनेकांना निराशावादी, भयाण वाटू शकते. पण यातली चिंताजनक गोष्ट अशी आहे की अनेक बाबतीत हे सद्य समाजाचेच काहीसे अतिशयोक्त चित्र आहे, हळूहळू तापणार्या पाण्यातल्या बेडकाप्रमाणे आपण त्याचे गांभीर्य दृष्टीआड करतो आहोत काय असा करडा सवाल लेखक या पुस्तकातून आपल्याला करतो आहे. हे अवास्तवतावादी भविष्यवेधी चित्रण नाही कारण त्यातल्या महत्वपूर्ण बदलांची सुरवात आज झालेलीच आहे आणि मानवजातीने आपल्या वागणूकीत काही विशेष फरक न केल्यास हे चित्र सत्य ठरण्याच्या शक्यता अतिशय दाट आहेत अशी धोक्याची घंटा लेखक वाजवतो आहे.

वेगवेगळ्या ढंगाच्या बोली भाषा आणि वेगवेगळ्या व्यक्ती स्वभावांचे चित्रण, आर्थिक घडामोडी, इतिहास, विद्यान-तंत्रज्ञान, तत्वज्ञान या सगळ्यावर मांड घालणारा खर्यांच्या विचारांचा आवाका थक्क करणारा आहे आणि भारतीय भूभागाबद्दल लिहितानाही त्यांच्या विचारांची वैश्विक जाणीव वाखाणण्यासारखी आहे. वाचताना काही तृटी जाणवतात, जसे की काही प्रकरणे अधिक लांबविल्यासारखी झाल्याने हातातून सुटतायत की काय आणि त्यांची परिणामकारकता कमी होतेय की काय असे वाटते. पण हे म्हणतानाही कदाचित त्या लांबवलेल्या प्रकरणात, त्यांना मांडायचा असलेला एखादा मुद्दा आपल्या हातून सुटला असेल की काय म्हणून पुन्हा एकदा वाचून पहावेसे वाटते. माध्यमांतून गवगवा होणार्या प्रकारचे हे पुस्तक नाही म्हणून हे पुस्तक मैत्रिणीने आवर्जून पाठविले नसते तर एका चांगल्या अनुभवाला मुकले असते.

रोचनाला पुस्तकाबद्दल काय वाटते ते वाचायला उत्सुक आहेच पण जंतूंनीही पुस्तकाबद्दल त्यांना काय वाटतं ते आवर्जून सांगावं असं वाटतं :-)

चिंतातुर जंतू Thu, 28/07/2016 - 11:41

In reply to by रुची

अभिप्रायाबद्दल सहमत. आणखी काही मुद्दे -
मराठीत कादंबरी म्हणून जे काही मोजके प्रयोग सध्या होत आहेत त्यात 'उद्या' महत्त्वाची आहे. इंग्रजीत 'डिस्टोपियन फिक्शन' म्हणतात तशातला हा प्रकार आहे. अल्डस हक्सले, ऑरवेल, रे ब्रॅडबरी वगैरेंची मोठी परंपरा इंग्रजी साहित्यात आहे. असा प्रयोग मराठीत होणं मला महत्त्वाचं वाटतं. कादंबरीला चांगला आणि बहुपेडी 'प्लॉट' असणं, आणि त्यातले वेगवेगळे धागे काहीशा स्पायरल वळणांनी अखेर एका उत्कर्षबिंदूपर्यंत (क्लायमॅक्स) नेऊन पोहोचवणं हेसुद्धा एक कठीण काम आहे. ते इथे साधलं आहे. एका बैठकीत वाचून संपवावी इतकी ती मला खिळवून ठेवणारी वाटली. थोडक्यात, कादंबरीचा आशय, त्याची रचना आणि त्याचं मानवकेंद्री मानवतावादी स्वरूप ह्या सगळ्यांचा उत्तम तोल साधलेली ही कादंबरी आहे. त्यावर एक उत्तम चित्रपटसुद्धा होऊ शकेल (मात्र मराठीत त्याला न्याय देऊ शकणारं कुणी दिसत नाही.)

बिटकॉइनजी बाळा Thu, 28/07/2016 - 14:07

In reply to by चिंतातुर जंतू

मराठीत डिस्टोपियन फिक्शनल काहीच नाही.(मला माहित तरी नाही) मुळात तसा विचार करणारे लेखकच नाहीत/नसावेत. खरे हेच अपवाद असावेत.
जाता जाता : उद्याचं मुखपृष्ट मात्र गंडल्यासारखं वाटतं. त्याला सकाळचा मॉडर्न बालमित्र फील आहे.

मिहिर Sat, 30/07/2016 - 01:18

रामचंद्र गुहांचे 'इंडिया आफ्टर गांधी' वाचले. बरीच नवीन माहिती मिळाली आणि पुस्तकाची शैली अगदी खिळवून ठेवणारी वाटली. इथल्या बऱ्याच जणांनी वाचले असावे, त्यामुळे जास्त लिहीत नाही. अशा प्रकारचे पाकिस्तानाच्या स्वातंत्र्योत्तर इतिहासावरचे एखादे चांगले/बरे पुस्तक कोणाला माहीत आहे का? असल्यास वाचायला आवडेल.

गब्बर सिंग Sun, 31/07/2016 - 06:33

माणसं जागतिकीकरणाच्या प्रति साशंक का असतात ? - ह्या प्रश्नाची अनेक उत्तरं आहेत. त्यातली काही या लेखात आहेत.

Niranjan.Basarkar Mon, 01/08/2016 - 12:26

In other words हे झुंपा लाहिरी चं पुस्तक सध्या वाचतोय..

ही लेखिका इटालियन भाषेच्या प्रेमात पडुन, 2 वर्ष रोम मधे राहायला गेली..इटालियन मुळापासुन शिकायला..त्या अनुभवांचं हे डायरीवजा लिखाण..

वाचण्यासारखं आहे!

मिहिर Tue, 02/08/2016 - 05:07

हमीद दलवाईंचे १९६८ साली प्रसिद्ध झालेले 'मुस्लिम पॉलिटिक्स इन इंडिया' हे पुस्तक वाचले. हमीद दलवाईंच्या साधनेल्या लेखांची दिलीप चित्र्यांनी केलेली भाषांतरे आणि हमीद दलवाईंची एक छोटी मुलाखत असे स्वरूप आहे. पुस्तकातली बरीचशी मांडणी नरहर कुरुंदकरांच्या मांडणीसारखी आहे.काही रोचक वाटलेले मुद्दे:
मुस्लीम समाजात सेक्युलर उदारमतवादी विचारवंतांची फळी निर्माण झाली पाहिजे आणि ह्यांनी हिंदू उदारमतवादी विचारमतवाद्यांच्या बरोबरीने समाजाच्या आधुनिकीकरणाचा प्रयत्न केला पाहिजे. हिंदू जातीयवाद हा प्रामुख्याने मुस्लीम जातीयवादाला प्रतिक्रिया म्हणून आहे. जोपर्यंत मुस्लीम जातीयवाद संपत नाही तोपर्यंत हिंदू जातीयवाद संपणार नाही. पण मुस्लीम जातीयवादावर हिंदू जातीयवाद हे उत्तर नसून हिंदू-मुस्लीम दोघांचेही जलद आधुनिकीकरण हा त्यावरचा मुख्य उपाय आहे. एका लेखात मुस्लीम जातीयवादी आणि भारतीय कम्युनिस्ट ह्यांची तुलना केली आहे. पुरेसे राष्ट्रवादी नसणे, देशाच्या सीमा नसलेले उम्मा/कामगारांचे राज्य ह्यांची निर्मिती करणे आणि ह्यासाठी वापरायच्या मार्गांचा विधिनिषेध नसणे ही साधर्म्ये. एकमेकांत अगदी मूलभूत फरक असूनही हे दोन्ही गट एकमेकांना समर्थन देतात अशी मांडणी आहे. हा माझ्यासाठी अगदीच नवा मुद्दा आहे. ह्याबद्दल आणखी कोणी लिहिले आहे का?

बॅटमॅन Tue, 02/08/2016 - 16:01

In reply to by मिहिर

एका लेखात मुस्लीम जातीयवादी आणि भारतीय कम्युनिस्ट ह्यांची तुलना केली आहे. पुरेसे राष्ट्रवादी नसणे, देशाच्या सीमा नसलेले उम्मा/कामगारांचे राज्य ह्यांची निर्मिती करणे आणि ह्यासाठी वापरायच्या मार्गांचा विधिनिषेध नसणे ही साधर्म्ये. एकमेकांत अगदी मूलभूत फरक असूनही हे दोन्ही गट एकमेकांना समर्थन देतात अशी मांडणी आहे. हा माझ्यासाठी अगदीच नवा मुद्दा आहे. ह्याबद्दल आणखी कोणी लिहिले आहे का?

राईटविंग मीडियात हा मुद्दा वारंवार चर्चिला जातो, बहुधा याच कारणामुळे सेकुलर मीडियात कुणी फारसे लिहिले नसेल यावर.

चिंतातुर जंतू Tue, 02/08/2016 - 16:08

In reply to by मिहिर

हमीद दलवाईंसारखे अनेक लोक भारतात निर्माण व्हायला हवे होते.

>> एका लेखात मुस्लीम जातीयवादी आणि भारतीय कम्युनिस्ट ह्यांची तुलना केली आहे. पुरेसे राष्ट्रवादी नसणे, देशाच्या सीमा नसलेले उम्मा/कामगारांचे राज्य ह्यांची निर्मिती करणे आणि ह्यासाठी वापरायच्या मार्गांचा विधिनिषेध नसणे ही साधर्म्ये. एकमेकांत अगदी मूलभूत फरक असूनही हे दोन्ही गट एकमेकांना समर्थन देतात अशी मांडणी आहे.

ही मांडणी दलवाईंची नाही. डावे / इस्लामी विचार भारतात फारसे न रुजण्यामागे हे एक मोठं कारण होतं. मात्र, मुस्लिम जातीयवादी लोक डाव्यांना समर्थन देताहेत अशी उदाहरणं कोणती?

मिहिर Tue, 02/08/2016 - 17:30

In reply to by चिंतातुर जंतू

हमीद दलवाईंसारखे अनेक लोक भारतात निर्माण व्हायला हवे होते.

अगदी सहमत.

मात्र, मुस्लिम जातीयवादी लोक डाव्यांना समर्थन देताहेत अशी उदाहरणं कोणती?

लेखातील एक उतारा:

[...] However, during the intervening years Muslim communalists and Indian communists seemed to act almost in collusion. It was not a mere coincidence that the Razakar movement in Hyderabad and the subversive uprising in nearby Telangana occured at about the same time.

When the CPI accepted the Ranadive policy of nationwide subversion and uprising, many eminent Muslim League leaders throughout India suddenly became 'communists'! The well-known Assamese writer Abdul Malik, the editor of the Urdu weekly (and a fellow-traveller) Siyasat published from Hyderabad - Abid Ali - Maulana Ishaq Shambli of U.P., Mohammed Iliyas of West Bengal, and Dr Ghani are some of the more glaring examples of this phenomenon.

The year 1947 saw the dissolution of the Muslim League in India. Most of its leaders went to Pakistan. Communal riots shook India and the Hindus developed a feeling of strong abhorrence towards Muslim communalism. Muslim communalists chose to change their strategy under these circumstances. Some pretended that they had given up their communalism and joined the Congress. The idea was to protect Muslim interests from within the ruling party. Mr A. K. Hafizka of Bombay, for example, is such a recruit. Those who did not relish compromises of this type decided to continue with their subversive tactics under a more acceptable label, knowing that Hindus would react adversly to open expressions of Muslim communalism. They were attracted towards communism not because they embraced the Marxist ideology but because the communists strategy of permanent subversion was congenial and appeared useful to them.

Indian communists, however, have continued to practice double-dealing in relation to Indian Muslims. Their acrobatics make an interesting in itself. It offers the student of this strange bed-fellowship rich and detailed material. In fact, this love affair is still thriving in spite of basic incompatibility between the objectives of communism and of Muslim communalism. All is fair, perhaps, in love, war, communism, and communalism!

मिलिन्द Wed, 03/08/2016 - 04:51

In reply to by मिहिर

It was not a mere coincidence that the Razakar movement in Hyderabad and the subversive uprising in nearby Telangana occured at about the same time.: कावळा बसायला आणि फांदी मोडायला..

When the CPI accepted the Ranadive policy of nationwide subversion and uprising: subversion of what ? How is a simple movement asserting the rights of the working class "subversive"? Give me a break! There was/is a massive subversion of the peoples' rights by the ruling powers: of education, health care, inflation, employment and so on.

Hindus developed a feeling of strong abhorrence towards Muslim communalism : this is the absolute height: like there was no equally toxic Hindu communalism!

The only time the communists may have coordinated their activities with the Muslim communalists is while countering upper caste Hindu fascism, which is rearing its ugly head again. Otherwise they have an absolute contempt for religion. They may be seen as being pro-Muslim only because most Indian Muslims come from the Dalit classes, and as such are dirt-poor.

बॅटमॅन Wed, 03/08/2016 - 04:53

In reply to by मिलिन्द

डावे किंवा कॉमी लोक कसे 'कौमी' लोकांची पाठराखण करतात त्याचे या प्रतिसादाइतके उत्तम उदाहरण शोधूनही सापडणार नाही.

बॅटमॅन Thu, 04/08/2016 - 03:22

In reply to by मिलिन्द

पॉइंट बाय पॉइंटचं काय कौतुक घेऊन बसलात, आजकाल ट्रोलिंगही पॉइंटवाईज़ करतात, उदा. तुमचा प्रतिसाद. त्याला उत्तर द्यायची गरज किंवा इच्छा दोन्हीही बह्वंशी नसते. झालीच कधी इच्छा तर देईनही, आप भी क्या याद रक्खोगे!

गब्बर सिंग Wed, 10/08/2016 - 06:05

I write great letters

-----

Northwestern University—like many universities around the country—recently banned consensual relations between faculty and students. In response to this decision, Northwestern Professor Laura Kipnis wrote an ironic essay highlighting all the professors married to former students on the campus and at other campuses.

लॉरा किपनीस यांनी लिहिलेले पत्र इथे मिळेल.

A former video artist and a self-described feminist, Kipnis researches and writes about the intersections of politics, gender, and psyche. It was this interest that led Kipnis to explore the changing politics of sex on college campuses in her essay for the Chronicle. Though she expected the article to spark debate due to her critique of Title IX’s expanding reach, Kipnis was caught by surprise when student activists called for a public apology and the university opened an investigation into whether Kipnis had violated Title IX herself.

सिद्धि Wed, 10/08/2016 - 06:28

हॅरी पॉटर आणि शापित मूल -

बऱ्याच गोष्टी लिहिण्यासारख्या आहेत पण बहुतेकांनी वाचलं नसेल तर रसभंग नको म्हणून जास्त सविस्तर लिहीत नाही.
ह्यावर बरीच चर्चा आणि मतमतांतरं होतील.
मुळात ही कादंबरी नसून नाटक आहे आणि रोलिंगने लिहिलेले नसून फॅन- फिक आहे हे सदैव डोक्यात ठेवून वाचल्यामुळे म्हणावी तेवढी निराशा झाली नाही .

काही काही प्रसंग आणि संदर्भ छान जमून आलेत पण बरेचसे लॉजिकल घोटाळे आहेत. पहिल्या सात भागांची असंख्य पारायणं केलेल्यांना ते तीव्रतेने जाणवतील.
अजून एक म्हणजे पहिल्या सात भागात रोलिंगने सगळ्यां पात्रांची आणि प्रसंगांची मोट व्यवस्थित बांधली आहे . एखाद्या पात्राच्या विशिष्ठ वागण्याचं , अनुपस्थितीचं प्रयोजन नंतर स्पष्ट होते पण इथे ( नाटकात ) लेखक नंतरच्या अंकात काही पात्रांना विसरूनच गेले की काय असं वाटतं.

शिवाय हे नाटक असल्याने , (सेट संदर्भात , पात्रांना वगैरे सूचना आहेत ) कादंबरीची मजा येत नाही . म्हणजे पुस्तक वाचताना आपण (मी ) त्या जगात जाते तसं नाटक वाचताना झालं नाही - हे काहीतरी फेक आहे असंच वाटत राहिलं .

फॅन-फ़िक बऱ्यापैकी जमलंय पण हॅरी पॉटर मालिकेतील ८वं पुस्तक बनण्याचा दर्जा नाही. असं माझं मत !

अनुप ढेरे Wed, 10/08/2016 - 10:47

In reply to by सिद्धि

मला तर आवडलं ब्वॉ. गोष्ट लिहिणारी रोलिंग आहेच. सो हे पूर्ण फॅन फिक्शन नाही. लॉजिकल घोटाळे मला तरी फार दिसले नाहीत. टाईम ट्रॅवल ही संकल्पना कशीही वापरता येऊ शकते. त्यात नक्की काय पॉसिबल आहे आणि काय नाही हेच स्पष्ट होऊ शकत नाही त्यामुळे घोटाळा नकी कशाला म्हणायच हे समजत नाही.

पात्र मात्र मस्तं बनवली आहेत. हॅपॉ १-७ ही पुस्तकं एकाच वयोगटासाठी नक्कीच नाहीत. हॅरी जसा मोठा होत जातो तसं पुस्तकांचा प्लॉट डीप होतो. या पुस्तकातपण हा प्रवास चालू ठेवलेला आहे. हे आवडलं. एकंदर पुस्तक वाचताना खूप मजा आली.

गब्बर सिंग Fri, 19/08/2016 - 04:19

.
रिंगणनाट्य
.
.

डॉ. नरेंद्र दाभोलकर यांच्या निर्घृण खुनानंतर महाराष्ट्र अंधश्रद्धा निर्मूलन समितीने रंगकर्मी अतुल पेठे यांच्या कल्पनेतून साकारलेले ‘रिंगणनाटय़’ महाराष्ट्रभर सादर केले. नाटकाद्वारे या घटनेचा अहिंसक व विधायक स्वरूपात निषेध करणे असे त्याचे स्वरूप होते. गेल्या दोन वर्षांत २२ गटांनी त्याचे पाचशेहून अधिक प्रयोग केले आहेत. या साऱ्या चळवळीची गोष्ट अतुल पेठे आणि त्यांचे सहकारी राजू इनामदार यांनी ‘रिंगणनाटय़’ या पुस्तकातून मांडली आहे. २० ऑगस्टला डॉ. दाभोलकरांच्या तिसऱ्या स्मृतिदिनी हे पुस्तक प्रकाशित होत आहे. त्यातील काही संपादित अंश..

.
.
रिंगणनाट्याचे काही व्हिडिओ युट्युब वर आहेत.
.
.

आचार्य विनोबा भावे यांनी ‘हिंदू’ची फोड फार सुंदर केली आहे. ‘जो हिंसेने दु:खी होतो तो हिंदू’ अशी. या नियमानं मला दाभोलकर, पानसरे, कलबुर्गी आणि इतरांच्या हिंसेमुळं दु:ख झालं. त्यावरून हे सिद्ध होतं, की मी ‘हिंदू’ आहे. हिंसेनं दु:खी होणारा हिंदू! हिंसेने सुखी होणारा ‘हिंसू’ म्हटला पाहिजे.. जो मी नाही.

चिंतातुर जंतू Sat, 20/08/2016 - 23:56

१८ महिन्यांच्या रिपोर्ताजनंतर न्यू यॉर्क टाइम्स मॅगझिननं एका छोटेखानी पुस्तकाचाच ऐवज सादर केला आहे. १३ वर्षांपूर्वी इराक युद्ध सुरू झाल्यापासून आज भेडसावू लागलेला आयसिसचा धोका असा मोठा पट त्यात उभा केला आहे :
FRACTURED LANDS: HOW THE ARAB WORLD CAME APART
BY SCOTT ANDERSON
PHOTOGRAPHS BY PAOLO PELLEGRIN

अबापट Sun, 21/08/2016 - 11:00

In reply to by चिंतातुर जंतू

वाचले ,जबरदस्त . या विषयात इंटरेस्ट असेल तर हेही वाचा : History of the world since 9/11 by Dominic Streatfield : disaster , deception and distruction..आपण पुण्यातलेच असणार.....पुण्याच्या ब्रिटिश लायब्ररी मध्ये उपलब्ध आहे.

Nile Wed, 24/08/2016 - 02:43

न्यु यॉर्क टाईम्सने मागच्या रविवारी त्यांच्या 'एन वाय मॅगझीन' या पुरवणीत केवळ एकच विषय आणि एकच वार्तांकान छापले आहे. 'अरब स्प्रिंग' चे हे वार्तांकन मध्यपुर्वेतील सहा-सात, वेगवेगळ्या स्तरातील, वेगवेगळ्या देशांतील लोकांची आयूष्यं तेथील राजकीय अन सामाजिक उलथापालथीत कशी बदलली याबद्दल आहे.

आजूबाजूला चालेलला प्रचंड हिंसाचार अन त्याच्या कॉन्ट्रास्टमध्ये त्यांचे लढे आणि विचार हे जरूर वाचण्यासारखे. विशेषतः 'फर्स्ट वर्ल्ड'मध्ये (एसीमध्ये गुबगुबीत सोफ्यावर) बसून विचारमौक्तिकं फेकणार्‍यांसाठी.

बॅटमॅन Wed, 24/08/2016 - 16:04

In reply to by Nile

विशेषतः 'फर्स्ट वर्ल्ड'मध्ये (एसीमध्ये गुबगुबीत सोफ्यावर) बसून विचारमौक्तिकं फेकणार्‍यांसाठी.

अशी कबुली बाकी विरळाच. मान गये.

Nile Wed, 24/08/2016 - 20:25

In reply to by बॅटमॅन

तुमच्याप्रमाणे संदर्भविरहीत बरळायची सवय आम्हाला नाही. शिवाय थर्ड वर्ल्ड मधल्या, नीट न वाचता काहीही बरळणार्‍या, मोरॉन्सबद्दल तसं आम्ही बरंच लिहलेलं आहे. अन ते पोहोचल्याची पावतीही तुम्ही वेळोवेळी देतच असता. त्याबद्दल धन्यवाद.

.शुचि. Wed, 24/08/2016 - 22:35

https://www.bloomberg.com/view/articles/2015-08-27/economic-inequality-… हा हॅरी फ्रँकफर्ट यांचा लेख

http://glineq.blogspot.co.uk/2015_08_01_archive.html - हे ब्रॉन्को मिलॅनोविक यांनी त्याला दिलेले हे उत्तर
.
- हे दोन्ही मला समजले. युहु!!!
___
It's so so so much worth logging on AISI when we get a glimpse of minds like Harry G. Frankfurt, Branko Milanovic & such.
.
या अशा समृद्धीकडे अंगुलीनिर्देश करण्याकरता गब्बर यांचे आभार.

गब्बर सिंग Sat, 27/08/2016 - 11:45

शिकागो विद्यापीठाच्या नवीन विद्यार्थ्यांना स्वागतपत्र ....

…Earning a place in our community of scholars is no small achievement and we are delighted that you selected Chicago to continue your intellectual journey.

Once here you will discover that one of the University of Chicago’s defining characteristics is our commitment to freedom of inquiry and expression. … Members of our community are encouraged to speak, write, listen, challenge, and learn, without fear of censorship. Civility and mutual respect are vital to all of us, and freedom of expression does not mean the freedom to harass or threaten others. You will find that we expect members of our community to be engaged in rigorous debate, discussion, and even disagreement. At times this may challenge you and even cause discomfort.

Our commitment to academic freedom means that we do not support so called ‘trigger warnings,’ we do not cancel invited speakers because their topics might prove controversial, and we do not condone the creation of intellectual ‘safe spaces’ where individuals can retreat from ideas and perspectives at odds with their own….

--------------

स्वातंत्र्य हे आशियायी मूल्य आहे की पाश्चिमात्य ??