ती हिंगाची ज्यादा चिमूट - ३

थंड किंवा किमान रुम टेम्परेचरलाच जास्त चांगले लागणारे इतर पदार्थ कोणाला आठवताहेत का ?

बहुतांश गोड पदार्थ (पाक नसलेले)- उदा. बर्फी, लाडू, सत्यनारायणाचा प्रसाद (दुसर्‍या दिवशी खाल्लेला) वगैरे

अतिथंड नसतानाही उदाहरणार्थ सुरळीच्या वड्या (खांडवी), ढोकळा, सलामी, बेसनलाडू, क्रीमकेक, शंकरपाळे, इडलीसोबतची खोबर्‍याची चटणी वगैरे हे पदार्थ रुम टेम्परेचरला जास्त चांगले लागतात,

सलामी??????

बोले तो, सामान्यतः डुकराच्या मांसाची असते, तसली??????

की हा काही वेगळा (मला माहीत नसलेला) प्रकार आहे?

सर्व प्रकारचे मधून मधून तोंडात टाकावयाचे पदार्थ म्हणजे शेव, चिवडा, चकल्या, फरसाण, तिखट पुर्‍या, बाकरवड्या हे सर्व.
ताजा पाव हा घटक असलेले (तळलेला किंवा कुसकरलेला नव्हे) सगळे पदार्थ. सब्जी-सँड्विच भाजले तर ते लगेच खायला हवे. जरा थंड झाले तर चिवट होते. म्हणून आवडत नाही. अपवाद एकच. इटालियन हॉटेलात मिळणारा मऊ लुसलुशीत गार्लिक ब्रेड. तो किंचित गरम असेल तरच छान.

मध्यंतरी कोणीतरी असे सुचवले की बाकरवड्या (विशेषतः चितळेंच्या) खाण्यापूर्वी मायक्रोवेव्हात मिनिटभर गरम कराव्यात म्हणजे जास्त खुसखुशीत आणि स्वादिष्ट लागतात.
हे खरंच आहे.

पातळ पोहे देखील जर ३० एक सेकंद मायक्रोवेव्ह मधून काढले न नंतर त्याचा चिवडा केला ना की ख-ला-स!!!! मस्त होतो.

www.maayboli.com/node/52690 हे उपयुक्त वाटलं.

उलट बेसनलाडू मायक्रोवेव्ह केल्यास तूप सुटून जास्त भारी लागतो. अर्थात मऊ होतो, आणि लाडुत्व जातं, पण तोफगोळ्यासारखे टणक लाडूही खाण्यात आले आहेत. त्यामुळे हे बरंच.

मलाई बर्फी गरम करून काय भारी लागते!
सोलकढी आणि ताक हे जितके थंड तितके छान लागतात.

मायक्रोवेव्हमध्येे गरम करण्याबाबत - वेगवेगळ्या गोष्टी वेगवेगळ्या प्रकारे गरम होतात. म्हणजे ओले, तेलकट पण मुख्यत्वे पाणी भरपूर असलेले पदार्थ नुसतेच उष्ण होतात. कदाचित जळतात. याउलट जे पिठाचे बेक केलेले पदार्थ असतात त्यांच्या पोतात फरक पडतो. पाव मायक्रोवेव्हमध्ये फार भाजला तर गार झाल्यावर कडक होऊन बसतो. इतका की क्रूटॉन्स करण्याची सोपी युक्ती म्हणून मी मायक्रोवेव्ह वापरतो. बाकरवड्यांचंही तसंच आहे. त्या तळलेल्या असतात, पण तरीही कशामुळे कोण जाणे, मायक्रोवेव्हमधून काढल्यावर त्या थोड्या कुडकुडीत होतात. पण तो कुडकुडीतपणा जाणवण्यासाठी त्या गार व्हायची वाट बघावी लागते.

फोडणीच्या पोळीर थोडे पातळ पोहे घातले की काय खास लागते. अन त्या पदार्थाला नावही रसिक आहे - मनहर

आमच्या आजीची आठवण आली हाताने कुसकरलेल्या पोळीने. आम्ही सुटीला गेलो की सकाळी पिवळे मूग ओंजळभर शेकणार. लगेच छोट्या जात्यावर दळायची तुपावर पीठ भाजून गुळ साखर टाकून लगेच लाडू करून देत असे. आवडतात म्हणून चार दिवसांनी पुन्हा व्हायचे परंतू एकाचवेळी जास्ती करून ठेवत नसे.

रवा लाडू मुरल्यावर चांगला लागतो. ताजा हा फारसी शब्द इथे मुरला आहे तरी चांगला मराठी शब्द कोणता?[ कुंभमेळयातले 'शाही' स्नान कधी सुरू झाले? अमृतस्नान हा पूर्वीचा शब्द]
ज्वारीची भाकरी मीठ न घालता केली तर दुसरे दिवशी निरशा दुधात(आता पिशवी फोडून न तापवता अथवा थेट तबेल्याचे)कुसकरून चांगली लागते.
पीठ २दिवस आंबवून केलेल्या जिलब्या(गुजराती कडक नव्हे) शिळ्या फार मधुर लागतात. अशा सकाळी खाल्ल्या तर अर्धशिशि थांबते.

अशा सकाळी खाल्ल्या तर अर्धशिशि थांबते.

इंदोर ला गेलो असतांना सकाळी सकाळी नाश्त्याला पोहे खाल्ले तर 'ठेले'वाला जीलबीचा पण आग्रह करायला लागला. एवढ्या सकाळी जीलबी सारखा पदार्थ खायची इच्छाच झाली नाही. पण जरा बाजूला पाहिलं तर लोक (रहिवासी) अगदी आवडीने आणि 'असं कसं पोह्या नंतर जिलबी हवीच' ह्या थाटात जिलबी खात होते. अजबच वाटलं ते, कारण महाराष्ट्रात 'शिरा' हा एक प्रकार सोडला तर बहुधा लोक सकाळच्या नाश्त्याला गोड खात नाहीत (माझ्या माहितीत शिरा पण सकाळी खाणं फार लोक प्रेफर करत नसावेत).