अलिकडे काय पाह्यलंत ?

इझी रायडर, लॉ अबायडिंग सिटीझन, बकेट लिस्ट, ड्युअल, स्टोन कोल्ड.

"रॅबिट होल" चित्रपटाचे परीक्षण बहुधा चिंतातुर जंतु यांनी काही महिन्यांपूर्वी लिहिले होते.
एका तरुण दांपत्याचा एकुलता एक चार वर्षांचा मुलगा अपघातात मृत्यू पावला आहे. अपघात खरोखरच दुर्दैवी होता, कोणाचीच चूक नव्हती. नवरा आणि बायको दोघेही शोकदग्ध आहेत. पण त्या दोघांची शोक अनुभवण्याची तर्‍हा अतिशय वेगवेगळी आहे. उदाहरणार्थ :वडील मुलाच्या बागडण्याची व्हीडियो टेप पुन्हापुन्हा बघून चांगल्या आठवणींची उजळणी करतो, आणि शोक कमी करण्यासाठी अशाच पुत्रशोकी लोकांच्या सपोर्ट ग्रूपमध्ये जातो.आईला मुलाशी संबंधित कुठलीही गोष्ट घरात बघून इतके अनावर दु:ख होते, की त्याची खेळनी, त्याचा आवडता कुत्रा, कपडे... सगळे काही घरातून दूर करते.
नवरा-बायको दोघांना एकमेकांच्या वेदना "सारासार विचार करता" कळतात, पण मनापासून अनुभवता येत नाही.त्यामुळे त्यांच्यातली दरी वाढत जाते. नवर्‍याला मुलाची खेळणी घरातून काढून टाकणे पटत नाही. त्याच्या भावनांची पायमल्ली वाटते.
पुन्हा मूल होऊदे म्हणून नवरा शरिराने जवळ येऊ बघतो, तर बायकोला ते कसेनुसे वाटते. ती पहिल्याच मुलाच्या दु:खाने जळत आहे, तर हा दुसरे मूल व्हावे, असा विचार तरी नवरा कसा करू शकतो...

नवरा-बयको मग एकमेकांपासून मोठी धोकादायक गुपिते ठेवू लागतात. नवरा त्याच्या "दु:खी सपोर्ट ग्रूप"मधल्या एका बाईशी एकटाच भेटी घेऊ लागतो. (शरीरसुखासाठी नाही, पण तिचे दु:ख भोगणे त्याच्यासारखे असते.) बायको अपघाताच्या ड्रायव्हरची भेट घेते - तो पौगंडावस्थेतील मुलगा असतो - भेटत राहाते.

खरेखुरे प्रेम असून या जोडप्याचा पुत्रशोकाच्या दोन तर्‍हा त्यांचे सहजीवन फाडून टाकतील काय? पुढे मी काही सांगत नाही. पण जे काय होते, ते उत्तर साधेसुधे "हो" किंवा "नाही" असे नाही.

- - -

वॉलेस अँड ग्रॉमिट : हा अ‍ॅनिमेशन चित्रपट खूप गमतीदार आहे. याचे आनिमेशन चित्रे चितारून केलेले नाही. "क्ले" (कणकेसारखा किंवा शाडूसारखा पदार्थ) घेऊन त्याच्या बाहुल्या बनवायच्या आणि त्यांची मांडणी करून फोटो घ्यायचे. मग बाहुल्यांचा आकार, त्यांची मांडणी बदलून फोटो घ्यायचा... अशा खूप-खूप फोटोंची मिळून चित्रफीत बनते.
चित्रपटातली कथा छोट्या-मोठ्यांना आवडण्यासारखी आहे. वॉलेस हा एक सज्जन पण मठ्ठ बेकरीवाला असतो. त्याचा कुत्रा ग्रॉमिट हा चतुर असतो. त्याला सगळे-सगळे करता येते (ब्रेड बनवणे, गाडी चालवणे, वगैरे). पण बोलता येत नाही. एक माथेफिरू बाई एकामागोमाग एक असे बेकरीवाल्यांचे खून करत असते. आपल्याला, आणि ग्रॉमिटला हे आधीपासून माहीत असते, पण मठ्ठ वॉलेसला कळत नाही. तो उलट खुनशी बाईच्या प्रेमात पडतो. ग्रॉमिट मग कुठल्या क्लृप्त्या करून वॉलेसचा जीव वाचवतो? त्यासाठी चित्रपट बघाच.

रोचना यांच्या परीक्षणामुळे 'त्या वर्षी' पुन्हा वाचली.

फ्यूच्युरामा ही अ‍ॅनिमेटेड टीव्ही मालिका पुन्हा एकदा बघत आहे. ३१ डिसेंबर १९९९ साली क्रायोजेनिक लॅबमधे पिझा डीलीव्हरी करणारा फ्राय फ्रीज होतो आणि ३१ डिसेंबर २९९९ मधल्या न्यू न्यूयॉर्कमधे बाहेर येतो. त्याच्या दृष्टीकोनातून तेव्हाचं जग दाखवलेलं आहे. अर्थात हजार वर्ष पुढे जाऊनही मनुष्यस्वभाव बदलत नाही. बड्या कंपन्या फायद्यासाठी कोणत्याही थराला जाऊ शकतात असा एक एपिसोड आहे. अमेरिकेतली शीतपेयांची क्रेझ असा एका एपिसोडचा विषय आहे. काही एपिसोड्स विनोदासाठी विनोदी आहेत. सामान्य फ्रायच्या दृष्टीने अमेरिकेबाहेर जग नसणं, अमेरिका सोडून एकूण इतर देश, खंड, ग्रह, यांच्याबद्दल असणारी तुच्छता निर्हेतुक असल्यामुळे काहीशी करूण पण बरीचशी विनोदी आहे. सरळमार्गी म्युटंट लीला (तीच जी माझ्या प्रोफाईल चित्रात आहे) आणि बेंडर नामक अल्कोहोलिक रोबोट हे दोन २"शिकलेले" म्हणावेत असे त्याचे मित्र, एक बिनडोक बाहुली एमी, विसरभोळा प्राध्यापक, कंपनीच्या फायद्यापलीकडे काहीही विचार न करणारा एचारवाला, अशी इतर मजेशीर पात्रंही या मालिकेत आहेत. बाई-रोबोट पाहून बेंडरचे डोळे बाहेर येणं असा विनोद फिका वाटावा अशी मजेशीर वाक्य अधेमधे येतात.
'सिम्सन्स' बनवणार्‍या लोकांनीच ही सायफाय आणि डोकेबाज कॉमेडी काढलेली आहे, त्यामुळे अनेक चेहेरे दोन्हींमधे समान दिसतात. पण 'सिम्सन्स' त्यामानाने बाळबोध वाटतं.
नेटफ्लिक्सावर उपलब्ध असल्यामुळे २२ मिनीटांचा टाईमपास आठवड्यातून दोन-तीनदा तरी होतो. पाचातले दीड सीझन बघून झालेले आहेत.

आजच पुन्हा एकदा २००६ मधे रिलीज झालेला, नागेश कुकुनूरचा 'डोर' पाहिला. सशक्त स्त्री व्यक्तीरेखा असल्यामुळे मला हा चित्रपट विशेष आवडतो. सौदीमधे नोकरीसाठी गेलेल्या दोन पुरूषांच्या पत्नी, झीनत (गुल पनाग) आणि मीरा (आयेशा टाकीया). छोट्या-छोट्या गोष्टींमधे आनंद शोधणार्‍या मीराचा नवरा अपघातात मरतो आणि त्याचा आळ झीनतच्या नवर्‍यावर, आमीरवर, येऊन त्याला मृत्युदंड होतो. मीराने माफीनाम्यावर सही केल्यास आमीरला माफी मिळू शकेल अशी बातमी झीनतला मिळते. इकडे इतर काही मार्ग काढता येऊ शकतो हे माहितच नसल्यामुळे विधवेचं जिणं मीराने नाखुषीने पण पूर्णतया स्वीकारलेलं आहे. तिच्या आयुष्यात येते ती तत्त्वनिष्ठ आणि कणखर झीनत. झीनतमुळे मीराला अशाही परिस्थितीत आयुष्य आनंदात जगता येतं हे मान्य होतं तर मीरामुळे झीनतलाही भावभावनांचं महत्त्व समजतं. एकमेकींवर प्रभाव पाडणार्‍या या दोन स्त्रियांबरोबर चित्रपटात आणखी एक मजेदार पात्र आहे बहुरूप्याचं (श्रेयस तळपदे). मुख्य कथानकांत या पात्राचा फार परिचय नसला तरी श्रेयस हे पात्र जिवंत करतो.
एकेकाळी पूर्ण पाऊंड मोजून डीव्हीडी विकत घेतल्यामुळे स्क्रीनशॉट वगैरे घेताना गैर वाटलं नाही.

सुनील बर्वे कलाकृती ('सुबक') 'हर्बेरिअम' अंतर्गत तर्फे सादर केलेले 'झोपी गेलेला जागा झाला' हे नाटक नुकतेच पाहिले. विजू खोटे, सुनील बर्वे, भरत जाधव, सतीश पुळेकर, भार्गवी चिरमुले (इतर नावे विसरलो, क्षमस्व) अशी जबरा टीम. विजय केंकरेंचे दिग्दर्शन, उत्तम निर्मितीमूल्ये (आणि तितकेच जबरदस्त महागडे तिकीट!). शो अपेक्षेप्रमाणेच 'हाऊसफुल्ल' होता.
या जुन्या नाटकांचे पुनरुज्जीवन केल्याबद्दल (आणि या वयात इतके तरुण दिसत राहिल्याबद्दल) सुनील बर्वेचे अभिनंदन केले पाहिजे. ( हे लिहिताना माझ्या कानावर क्षितिजापलीकडून 'डाऊन विथ..' अशी आरोळी येत आहे, पण मी तिच्याकडे दुर्लक्ष करण्याचा प्रयत्न करत आहे ;-)) . बबन प्रभूंचे हे नाटक जुने आहे, आणि ते या काळातही तसेच टवटवीत राहिले आहे असे मी तरी म्हणणार नाही. थेट, धाडसी विनोद आता मराठी नाटका-सिनेमांना वर्ज्य राहिलेला नाही, त्यामुळे प्रभूंचा सूचक विनोद हा थोडासा आंबूस वाटतो. ('पळा, पळा...' मधला विनोद अधिक ताजा वाटतो!). संशयी बायको, लठ्ठ सासू, सतत मागे लागणारा बॉस या सगळ्या आता वहात वहात सागरार्पणमस्तु झालेल्या गोष्टी आहेत. या नाटकात या विषयांवरचा विनोद फार फार तर 'टंग इन चीक' या स्वरुपाचा असाच वाटतो. या नाटकाचा हा कमकुवत दुवा सोडला तर बाकी प्रयोग बघायला मजा आली. एकतर संपूर्ण भरलेले थिएटर, प्रयोग पुण्यात असूनही प्रयोगाला आलेले सुसंस्कृत प्रेक्षक ( नाट्यगृहात प्रयोगादरम्यान पसरलेले मोगर्‍याच्या गजर्‍याचे आणि उंची अत्तरांचे (आणि पहिल्या-दुसर्‍या अंकांनंतर एखाद्या चुकार सिगरेटचे!) वास आणि नसलेला गुटख्याचा वास!),प्रेक्षकांचे प्रचंड हशे आणि टाळ्या, अंकांदरम्यान सुनील बर्वेला लोकांनी 'तुम्हाला वेळ कमी पडत असेल तर 'कुंकू' सारख्या मालिकांमध्ये काम करणे थांबवा पण हा उपक्रम बंद करु नका' अशी केलेली प्रेमळ विनंती ('झोपी..' हे हर्बेरियममधले शेवटचे नाटक आहे), सर्व कलाकारांचा ताजा, नैसर्गिक अभिनय आणि चांगले तीन अंकी खणखणीत लांबीचे नाटक - एकूण मजा आली. या प्रकारच्या नाटकांनी 'जागतिक रंगभूमीवर चालू असलेल्या आधुनिकोत्तर चळवळींना अशा प्रकारच्या जुनाट प्रयोगांनी खीळ बसते आहे का?' अशा कपाळावर आठ्या टाकून करायच्या चर्चेला खतपाणी मिळत असेल तर मिळो बापडे, पण जनतेला आनंद मिळवून देणे हेही नाटकसिनेमांचे मोठे यश आहे, आणि त्या अर्थाने 'झोपी गेलेला..' हे यशस्वी नाटक आहे, असे मला वाटले.

सध्या वाचायला वेळ मिळत असल्याने.. बर्‍यापैकी वाचन चालु आहे मात्र फारसे काहि आवर्जुन सांगण्यासारखे बघितलेले नाही

एव्हरीथिंग इज इल्युमिनेटेड, बानी अँड क्लाईड, सनसेट बुलेव्हार्ड, द काईट रनर अजुनही बरेच पाहीलेत. नावं कै आठवत नैत.

गेल्या महिन्यात केरळमध्ये नोकरीत असलेल्या एका समवयस्क आणि समव्यसनी मित्राचा फोन आला आणि इकडच्या-तिकडच्या गप्पा झाल्यावर त्याने विचारले, "हल्ली काय पाहिलेस नवीन ?". त्याला मग नेहमीप्रमाणे दोनचार इंग्लिश चित्रपटांची नावे सांगितली जी त्याने पाहिली होतीच. त्याला मी काही विचारायच्या अगोदरच त्यानेच प्रतिप्रश्न केला, "पिक्चर्चना मार गोळी. 'होम' ही डॉक्युमेन्टरी पाहिलीस का ?" अर्थात माझे नकारार्थी उत्तर होते. त्यावर त्याने अत्यंत आग्रहाने ही डॉक्युमेन्टरी मला डाऊनलोड करायला सांगितली, तात्काळ, वरतून हेही सांगितले की रात्री बारानंतर शांतपणेच तिचा आनंद घे. एकमेकाच्या आवडीनिवडीवर विश्वास असल्याने मी ते ऐकले. आणि ज्यावेळी मध्यरात्रीच्या सुमारास 'होम' ही यान आर्थस-बर्ट्रांड यांची मुख्यत्वेकरून इकॉलॉजिकल बॅलन्सवर असलेली सुमारे दीड तासाची सर्वांगसुंदर डॉक्युमेन्टरी पाहिली आणि संपल्यावर तसाच अगदी दहा मिनिटे खुर्चीतच बसून राहिलो.

२००९ मध्ये तयार करण्यात आलेला "होम" हा माहितीपट पृथ्वीच्या उगमापासून आजतागायतचे मानवाचे "घर" कल्पनेशी असलेले नाते सांगत असतानाच पर्यावरण, हवामानशास्त्र आणि ग्लोबल वॉर्मिंग यांच्या दृष्टीने अनेकविध प्रश्नांचा उहापोह करतो. या डॉक्युमेन्टरीची निर्मिती जाणीवपूर्वक "हवाई चित्रण" पद्धतीने करण्यात आली असून प्रेक्षक जणू स्वतःच एकट्याने एका छोट्याशा विमानात बसून पृथ्वीची विषयाच्या दृष्टीने "अभ्यासपूर्ण पाहणी" करीत आहे असा आभास निर्माण करण्यात आला आहे. "हाय डेफिनिशन" तंत्राने सारे शूटिंग झाले असून या माहितीपटाच्या निर्मितीस जो काही खर्च आला आहे तो वेगवेगळ्या जाहिरात कंपन्यांनी पुरविला आहे ("होम" टायटल या कंपन्यांच्या नावातूनच साकारले जाते). पृथ्वीच्या निर्मितीपासूनची कालक्रमणा आणि वातावरणशास्त्राचा इतिहास अत्यंत रोचकपणे निवेदिका सांगत जाते (अर्थात 'एरिअल शॉट' पद्धतीने वातावरणाचे थक्क करणारे दर्शन घडते) ~ सुरुवातीस तर केवळ "जंगल" हाच घटक, मग समुद्रकिनारे तसेच नदीकिनारी होत गेलेली मानववस्ती, त्याची जगण्याची धडपड, त्यातून प्राणीवस्तीचा होत गेलेला संकोच, मग 'घर' ही संकल्पना, त्यातून निर्माण झालेल्या सोयीसवलती, आणि मग पुढे अपरिहार्यरित्या समोर 'आ' वासून ठाकलेले हवामानशास्त्र आणि वातावरणाच्या "बॅलन्स' विषयीचे सदोदित भेड्सवणारे प्रश्न. एक खरे की, यात कुठल्याही घटकावर "टीका" नसून फक्त जे घडत गेले/चालले आहे त्याचे चित्रिकरण आणि त्यालाच अनुसरून सुंदर भाषेतील निवेदन [हे निवेदन तर टिपून घ्यावे इतका मोह होतो.] या प्रश्नासंदर्भात जगातील "भव्यदिव्यते' कडे झुकलेल्या शहरांची निवड करण्यात आली आहे, त्यात अर्थातच प्रामुख्याने न्यू यॉर्क, लास वेगास, टोकिओ, दुबई आहेतच पण त्याचबरोबर चीनमधील शांघाय आणि भारतातील मुंबई यांचाही समावेश आहे.

फार लिहावेसे वाटत आहे या प्रेमात पडायला लावणार्‍या 'होम' डॉक्युमेन्टरीवर, पण इथल्या सदस्यांनी ती प्रत्यक्ष पाहून तो आनंद प्रत्यक्ष अनुभवावा यासाठी इथेच थांबतो. या विषयावरील तळमळ निर्माते आणि दिग्दर्शकांनी जाणली असल्याने त्यानी स्वतःच एका प्रेस कॉन्फरन्समध्ये जाहीर केले की, "हा विषय महत्वाचा असल्याने आम्ही तो मुद्दाम कॉपीराईटपासून मुक्त करीत आहोत. जगातील कुठल्याही टीव्ही चॅनेलने केव्हाही तो विनाअट प्रदर्शित करण्याची आम्ही परवानगी देत आहोत तसेच खाजगी पातळीवरसुद्ध यू ट्युब आणि टोरेन्ट माध्यमाने 'होम' कुणीही डाऊनलोड करून घ्यावा."

सध्या या देशात एका गाण्याच्या हिट्स मोजण्याचा काहीतरी प्रकार सुरू झाला आहे (जो आता थंडावलाही असेल), पण 'होम' रिलीज झाल्यावर आणि तो कॉपीराईट मुक्त आहे हे जाहीर झाल्याच्या २४ तासाच्या आत संपूर्ण जगातून चार लाखांपेक्षा जास्त प्रतिक्रीया नोंदविल्या गेल्या आहेत, हा एक विक्रमच असेल.

जरूर 'होम' माहितीपट पाहावा अशी आग्रहाची सूचना या निमित्ताने इथे करीत आहे.

अशोक पाटील

मागच्याच विकेंडला "स्वदेस" पुन्हा पहिला. टुकटुक खानचा असून परत बघितला :) . नासा मधे प्रोजेक्ट मॅनेजर असलेला मोहन भार्गव, लहानपणी त्याला सांभाळणारी दाई कावेरीअम्माला भेटायला भारतात येतो, गावकऱ्यांच्या मदतीने बल्ब पेटवतो ह्या दोन्ही गोष्टी पिक्चर आवडून देखील खटकत राहिल्या. पण दिग्दर्शकाच कौशल्य हेच कि, खटकणाऱ्या गोष्टी चित्रपटाला सशक्त बनवतात. एका संथ लयीत चित्रपट चालत राहतो, आणि प्रेक्षक फारशी चुळबूळ न करता चित्रपट बघत बसतात. अगदी कमी वेळा असा ईफेक्ट चित्रपट बघताना येतो. ( निदान माझी तरी अशी अवस्था झाली होती ).
बोलायचं झालं तर ग्रास रूट लेव्हल वर लोकांना भेडसावणाऱ्या काही समस्यांविषयी भाष्य करणारा चित्रपट असा दिग्दर्शकाचा प्रयत्न. मग ती विजेची चोरी असो किंवा गावात वीज नसणं, बहुरंगी, बहुढंगी जातीव्यवस्था, शिक्षणव्यवस्था अशा काही गोष्टीत कळत नकळत गुरफटत जाणं. इथली व्यवस्था vs अमेरिकेतली व्यवस्था यावरून गीता, गावकरी यांचाशी उडालेले खटके, 'तुम लोग बदलानाही नही चाहते' हा डायलॉग. तर दुसरीकडे मोहनच गीता मधे गुंतत जाणं या सर्व गोष्टी एका फ्लो मधे येत जातात. 'अपने पानी में पिघल जाना बर्फ का मुक्कदर होता है' या संवादानंतर मोहनच्या भारतभेटीला वेगळी कलाटणी मिळते - आणि इथून त्याचा स्वतःला शोधायचा प्रवास सुरु होतो. पुढची स्टोरी सांगत बसत नाहीं, कारण ती सगळ्यांना माहितेय.
सुंदर लोकेशन्स, सुरेख छायाचित्रण, ए आर रेहमानच संगीत, कलाकारांची निवड या बाबतीत आशुतोष गोवारीकरला A ++++. सर्व कलाकारांची कामं खूप सुंदर आहेत. मोहन भार्गवच्या ठिकाणी टुकटुक खान शिवाय इतर कोणी पाहूच शकत नाहीं इतकी ती व्यक्तिरेखा डोक्यात फिट झाली. गायत्री जोशीची व्यक्तिरेखा खरंच आवडली ( खरंतर गायत्री जोशीच आवडली होती ;) ). टुकटुक खान सारख्या तगड्या अभिनेत्यासमोर काही प्रसंगात भाव खाऊन गेली.

अवांतर : या चित्रपटात रामलीलेच गाणं आहे, त्या मधे राम- वानरांसमवेत लंकेवर लढाई करायला येतो असा एक शॉट आहे. माझ्या एका मित्राने एक value addition केली होती - वानर म्हणून शाहरुखला दाखवलं असतं तर बरं झालं असतं. ऍट लिस्ट प्रसंग एकदम वास्तवदर्शी झाला असता :p .

मिर्च हा मागील वर्षी आलेला झणझणीत हिंदी सिनेमा पुन्हा एकदा पाहिला.
कुणाला चावट कथा वाटतील तर कुना प्रसंगावधानाचे किस्से किम्वा विनोदी कथा वाटतील असा ढाचा आहे.
एकूनात एकदा तरी पहावा असा आहे.(टीप :- १८+ सिनेमा आहे.)

पीजे मोड सुरु
अरे ती तशीच असेल परवा तिला अलिकडे पाहिल्याने
का बुवा? तुम्ही हिंदुत्ववादी दिसत नाही.
आम्ही तर 'गणेश'कडे पाहतो बुवा!
पीजे मोड संपला

लाईट रोमॅण्टिक काहीतरी आणायची सक्ती झाल्याने आणला होता. काहीही अपेक्षा नसताना पाहिला आणि अजिबात बोअर झाला नाही. खरोखरचे कॉलेज मधे वाटणारे तरूण लोक - जरी सुरूवातीला "लाईकेबल" वाटले नाहीत तरी स्क्रिप्ट चांगले असल्याने कथा जशी पुढे जाते तसे आवडू लागतात. उगाच करण जोहर छाप बास्केटबॉल खेळणारा हीरो, बाजूला ज्यूस घेउन बसलेल्या हीरॉइन्स, "इस साल के डान्स कंपिटिशन मे" वगैरे प्रकार नाहीत. संवाद मस्त लिहीलेले आहेत.
एका अर्थाने "यू हॅव गॉट मेल" ची फेसबुक आवृत्ती म्हणता येइल. हॉलीवूडच्या हायस्कूल कॉमेडीज असतात तसा आहे ("शी इज ऑल दॅट" नावाचा एक होता, तो पाहिलेल्यांना त्याचीही आठवण येइल). एकूण मजेदार आहे. पाहा - बोअर नक्कीच होणार नाही :)

(थॅऩ्क यू फॉर स्मोकिंग मलाही खूप आवडला होता).

यशराज फिल्म्सने नवख्या कलाकारांना प्रमुख भूमिकेत घेऊन सादर केलेली एका यूवतीची ही सूडकथा अतिशय आवडली.

काल मर्डर-२ बघितला.. आवडला. कथा छान घुमवली आहे..

विकेण्डला 'द मॅजिक ख्रिश्चन' पाहिला. पीटर सेलर्सचा 'डॉ स्ट्रेंजलव्ह' आणि 'द पार्टी' आवडले म्हणून हा चित्रपट मागवला होता. अनार्किस्ट असं या चित्रपटाचं वर्णन नेटफ्लिक्सवर सापडलं. चित्रपटात अपेक्षेप्रमाणे ब्रिटीश पद्धतीचा मिश्किलपणा आहे. पण मला थोडा कंटाळवाणा वाटला. एखाद्या मालिकेचा एपिसोड इतपत लांबी योग्य वाटली असती. पण मिळालाच तर एकदा बघायला हरकत नाही.

कालच 'थ्यँक यू फॉर स्मोकिंग' पाहिला. शिफारशीबद्दल धन्यवाद. चित्रपट फारच आवडला. फक्त शेवटी सिनेटरच्या कमिटीच्या साक्षीनंतरचा निक नेलरचे स्वगत आणि पत्रकार फ्लॉरीडातल्या वादळात उभी राहून बातमी देत आहे हे दोन त्यामानाने cheesy प्रसंग कापले असते तर बरं झालं असतं.

नुकताच ५०/५० हा चित्रपट पाहिला. वयाच्या २७ व्या वर्षी कॅन्सर डिटेक्ट झालेल्या एका तरुणाची, त्याच्या संघर्षाची ही एक तरल सत्यकथा आहे. आवर्जून पाहावा असा चित्रपट.

"फादर ऑफ द ब्राईड" हा नितांत सुंदर सिनेमा पाहीला. स्टीव्ह मार्टीन ने खूप छान विनोदी भूमिका केली आहे. मुलीच्या बाबतीत पझेसीव्ह वडील छान रंगविले आहेत. डिआन कीटन प्रत्येक सिनेमात डीआन कीटनच वाटते .... मला तरी.

नुकताच 'मार्जिन कॉल' हा चित्रपट पाहिला. कथेवरून लीमन/लेहमन ब्रदर्स वर बेतल्यासारखा वाटतो. केविन स्पेसीचे बहुतांश चित्रपट चांगले असतात. हा ही अपवाद नाही. २००८ पर्यंत अमेरिकेत आर्थिक क्षेत्रातील कंपन्यांत जे गोंधळ चालू होते, ते उघड होऊ लागतानाच्या एका २४ तासाच्या काळाची कथा, जबरदस्त घेतली आहे.
१००% रेकमेन्डेशन.

द येस मेन यांचा फिक्स द वर्ल्ड हा दुसरा सिनेमा पाहिला. लौकिकार्थाने ही डॉक्युमेंटरी आहे. http://en.wikipedia.org/wiki/The_Yes_Men

तुम्हाला जर येस मेन माहिती नसतील तर त्यांचा पहिला येस मेन सिनेमा जरूर पहा. कॉर्पोरेट कंपन्यांनी चालवलेल्या मनमानीची, पिळवणूकीची कथा हे आपल्याच पद्धतीने मांडतात. डाव केमीकल्सचा रिप्रेझेंटेटीव्ह बनून बीबीसीवर मुलाखत द्यायला हे लोक जातात. तिथे डाव ने भोपाळ दुष्काळग्रस्तांसाठी १२ बिलियन डॉलर्सची नुकसान भरपाई मंजूर केली आहे असे जाहीर करतात. त्यांचं भांडं फूटल्यावर जेव्हा त्यांना "हा भोपाळग्रस्तांसाठी क्रूर विनोद आहे असे वाटत नाही का?" असा प्रश्न विचारला जातो. त्यावर त्यांचं स्पष्टीकरण. पूढे भोपाळमध्ये येऊन इथल्या ग्रस्तांना भेटणं? ग्रस्तांचं बीबीसीवरील होक्स बद्दल मत विचारणं वगैरे फारचं परिणामकारक वाटतं.

आपादग्रस्तांच्या मढ्यावरचं लोणी पळवणार्‍या कॉर्पोरेट कंपन्यांच विदारक सत्य पाहिल्यावर कोणाचाही जीव कासावीस व्हावा. न्यु ऑर्लिन्स ग्रस्तांना बळजबरीने नवीन घरं बांधायला लावून कंपन्या कसे पैसे बनवत आहेत. न्यु ऑर्लिन्सच्या मदतीसाठी म्हणून निर्मिलेल्या बिझनेस एक्स्पोमध्ये आलेल्या अमेरिकन कंपन्या वास्तवात मिलिटरीसाठी बाँब इत्यादी बनवणार्‍या आहेत. तिथे न्यु ऑर्लिन्सला मदत म्हणून आलेला एकमेव ग्रुप इजिप्तचा असतो. आपादग्रस्तांसाठी मदत म्हणून त्यांनी खास इजिप्शियन तंबू पाठवलेले असतात. पण त्या तंबूत मध्ये कोणाला इंटरेस्ट नसतो. आणि त्या पार्श्वभूमीवर आपादग्रस्तांसाठी ते तंबूतले इजिप्त्शियन्स गात असलेल्या गाण्याचे शब्द डोळ्यात पाणी आणतात.

कॉर्पोरेटजगताच्या ह्या हास्यास्पद प्रतिमेचा बुरखा फाडण्याकरता हास्यास्पद प्रोडक्ट्स एक्स्पोत प्रेझेंट करतात. त्यावर तिथल्या व्यापार्‍यांची मतं ऐकण्यासारखी आहेत. ह्या दारुण परिस्थितीची जाणिव यावी म्हणून एक्झॉन मोबीलचे प्रवक्ते म्हणून एका कॉन्फरसमध्ये जातात. इतरांना उपयुक्त अशी उत्पादनं बनवताना ह्या कंपन्या कशा इतरांच्या जीवाशी खेळतात हे दाखवण्याकरता ते एक बेत बनवतात. एका कलाकाराला एक्झॉनचा सफाई कामगार बनवला आहे. तो कॅन्सरने पिडीत आहे. शवापासून इतरांना उपयुक्त अशी उत्पादनं बनवण्याचा एक्झॉनचा प्लान आहे असे त्यात दाखवले जाते. हे ऐकुन तो कामगार त्याचा देह या "सत्कार्याला" देण्यास तयार होतो. या सगळ्याचा एक व्हिडिओ बनवला जातो आणी तो एका कॉन्फरंसमध्ये दाखवला जातो. व्हिडिओ दाखवतना लोकांना मेणबत्या दिल्या जातात, त्या पेटवल्या जातात. शेवटी सांगितले जाते की ह्या मेणबत्या त्याच्या देहापासून बनवल्या गेल्या आहेत.

वेगवेगळे प्रयोग करूनही कॉर्पोरेट जगतात काही फारशी जागृती होत नाहीए असे त्यांना जाणवत राहतो. म्हणून वैज्ञानिकांच्या एका कॉन्फरंसमध्ये जाऊन अशीच इतरांच्या "मढ्यावरचं लोणी खाऊन" फायदा करण्याची कल्पना ते मांडतात. तिथे मात्र वैज्ञानिकांकडून त्यांच्या कल्पनेला विरोध होतो, मान्यता मिळत नाही. वैज्ञानिकतरी इतरांचा विचार करत आहेत हे पाहून त्यांना हायसे वाटते.

जगभरात कार्पोरेट कंपन्यांनी चालवलेल्या मूस्कटदाबीविषयी करत असलेली धडपड पाहून या लोकांचं फार कौतुक वाटतं. त्यांच्या कार्यात खारीचा वाटा म्हणून तरी किमान त्यांच्या सिनेमांविषयी तरी कुठेतरी लिहावं, चार लोकांना सांगाव हे वाटत राहतं.

त्यांची वेबसाईटः http://theyesmen.org/

फुल् मॉन्टी आणि ट्रेनस्पॉटिंग

दोन्ही सिनेमे ब्रिटीश धाटणिचे आहेत.

फुल् मॉन्टी हलकाफुल्का-विनोदी आहे, ब्रिटीश उच्चारामुळे बघण्यास मला गंमत वाटली, चित्रपटाच्या नावावरुन आचरट बोध होत असला तरी चित्रपट हलकाफुल्का आहे, त्यातले गाणेदेखिल गाजलेले आहे.

डॅनी बॉयलचा ट्रेनस्पॉटिंग गांज्याच्या आहारी गेलेल्या ब्रिटीश तरुणांशी निगडित आहे, त्याच नावाच्या कादंबरीवर आधारित चित्रपट बर्‍यापैकी सिरिअस आहे, त्यातिल काही दृश्ये पाहिल्यावर मी निदान ती रात्र झोपु शकलो नव्हतो. ट्रेनस्पॉटिंग हे नाव "रेल्वेगाड्या बघण्यात वेळ घालवणे" ह्यासम गर्दच्या नशेत आयुष्य आणि वेळ वाया घालवणे आहे हे सांगण्यासाठी वापरले आहे.

पीबीएस वाहिनीवर गेल्या वर्षी 'डाऊन्टन अ‍ॅबी (Downton abbey)' ही लघु-मालिका प्रसारित झाली. शंभर वर्षांपूर्वीच्या इंग्लंडमध्ये घडणारी. एकीकडे गडगंज इस्टेट, तिच्या वारसाबद्दलचे नियम, जेन ऑस्टिनच्या कादंबर्‍यांप्रमाणे सतत लग्न जमवण्याच्या खटपटीत असलेल्या तिघी बहिणी अशा पारंपरिक कथानकासोबतच ह्या प्रासादतुल्य घरात असलेली नोकरांची पलटण, त्यांची अंतर्गत उतरंड आणि हेवेदावे आणि या सगळ्याला पहिल्या महायुद्धाच्या चाहुलीची आणि पर्यायाने बदलत्या समाजव्यवस्थेची पार्श्वभूमी असा एकंदरीत जामानिमा आहे. मालिका फार थोर नसली तरी चोख अभिनय, प्लॉट्स-सबप्लॉट्स आणि अस्सल तिखट विलायती इंग्रजीतले क्रिस्प संवाद यामुळे नक्कीच प्रेक्षणीय झाली आहे. नेटफ्लिक्सवर पहिल्या सीझनचे सारे भाग आहेत. दुसर्‍या सीझनचा पहिला भाग नुकताच प्रसारित झाला, तो (आणि पहिल्या सीझनचे भाग) पीबीएसच्या संकेतस्थळावर पाहता येतील.

काही कारणाने दोनतीन तास कुठेतरी घालवायचे होते म्हणून अभिषेकादी मंडळींचा 'प्लेअर्स' हा चित्रपट पाहिला. एखाद्या गुन्ह्याची कबुली द्यावी तसे हे लिहीत आहे.

"ऐसी अक्षरे" वर बरेच सदस्य असे दिसले की ते इंग्रजी चित्रपट प्रेमी आहेत. या सर्वांनी आपल्या मुलांबाळांसमवेत "पाहिलाच" पाहिजे असा एक चित्रपट म्हणजे स्टीव्हन स्पिएलबर्गचा "वॉर हॉर्स" जो यंदाच्या ऑस्कर शर्यतीतील एक आघाडीचा उमेदवार नक्की ठरणार आहे.

स्टीव्हन स्पिएलबर्ग रॉक्स अगेन इन 'वॉर हॉर्स्' असेच म्हटले पाहिजे. चित्रपटाच्या नावात 'वॉर' आहे, कथेचा निम्म्याहून अधिक भागही वॉरशीच संबंधित आहे, चित्रीकरणही वॉरचेच आहे. असे असूनही हा चित्रपट म्हणजे एक कविता आहे. एका छोकर्‍याच्या जिद्दीची आणि त्याच्या 'जोए' नावाच्या अफलातून घोड्याची ही एक हृदयस्पर्शी कहाणी जी पाहाणार्‍याला दोन तास अक्षरशः खिळवून ठेवते. स्पिएलबर्ग म्हणजे कॉम्प्युटर ग्राफिक तंत्राचा बेताज बादशहा समजले जाते, पण 'वॉर हॉर्स' मध्ये एका इंचाने मोजावा इतकाही त्या गिमिक्सचा मागमूस नाही. आहे तो मन प्रसन्न करणारा निसर्ग, साधेसोपे कौटुंबिक संवाद, युद्धभूमीचे रोखठोक वातावरण आणि त्या घोड्याचा एका मालकाकडून दुसर्‍याकडे होणारा अटळ प्रवास. घोड्याचा "अभिनय" ही एक कमालीची गोष्ट झाली आहे या चित्रपटात.

स्पिएलबर्ग आणि दुसरे महायुद्ध घडामोडीवरील त्याचे चित्रपट हे एक गाजलेले समीकरण बनले आहे. हॉलीवूडच्या चित्रपट इतिहासात दुसर्‍या महायुद्धावरील 'शिंडलर्स लिस्ट', 'सेव्हिंग प्रायव्हेट रायन", "१९४१", "फ्लॅग्ज ऑफ अवर फादर्स" आदी चित्रपट तसेच "बॅण्ड ऑफ ब्रदर्स" ही टीव्ही सीरिज, आदींशी स्टीव्हन स्पिएलबर्गचे नाव निगडित आहेच. पण पहिल्या महायुद्धावरील कोणत्याही घटनेवर त्याने चित्रपट निर्माणही केला नव्हता की एखाद्याचे दिग्दर्शनही. मात्र त्या काळातील घटनेवर आधारित कादंबरी वाचल्यावर मात्र त्याचा निर्धार झाला आणि मग तो काळ त्याने असा काही प्रभावी निर्माण केला आहे की तो पाहताना प्रेक्षक १९१४ ते १९१८ याच कालखंडात वावरतो.

ऑस्कर शर्यतीत बेस्ट पिक्चर वा बेस्ट डायरेक्टरचे अवॉर्ड हुकले तरीदेखील फोटोग्राफी आणि संगीत तरी पारितोषिकापासून दूर जाणार नाहीत असा माझा विश्वास आहे.

अशोक पाटील

काय काय पहायचं राहून गेलय ते समजले!

"होम" डाउनलोड करायला टाकलाय.

अलिकडे पाहिलेल्यापैकी उल्लेखनीय म्हणजे संजय काक यांनी बनवलेली काश्मीरवरची डॉक्युमेंटरी "जश्न ए आझादी". (या लघुपटकर्त्यांचा ब्लॉग : http://kashmirfilm.wordpress.com/) .
या बद्दलची उत्सुकता चाळवण्याचे कारण म्हणजे गेल्या एखाद दोन महिन्यामधे पुण्यातली सिंबायोसिस ही संस्था एका परिसंवादाचा भाग म्हणून ती दाखवणार होती. यावेळी त्याच्या निर्मात्यांची भाषणे इत्यादि गोष्टीही अपेक्षित होत्याच. त्यानंतर अखिल भारतीय विद्यार्थी परिषदेने ती दाखवू नये म्हणून संस्थाचालकांवर दबाव आणल्यावर विशेष कुठल्याही प्रकारची बोलणी वगैरे न करता अगदी लगेचच हा कार्यक्रम रद्द करण्यात आला.

सुदैवाने ही डॉक्युमेंटरी नेटफ्लिक्स वर आहे आणि मला मागवता आली. यामधे गावागावांमधे जाऊन, दहशतवादी आणि भारतीय सेना या दोन्ही बाजूंकडून विविध प्रकारचा दबाव, खासगी हक्कांवरचं अतिक्रमण आणि हिंसा यांचा सामना कसा करावा लागतो याबद्दलच्या मुलाखती आहेत. डॉक्युमेंटरीमधे सुमारे १९८९ पासूनची फूटेजेस आहेत. गिलानी , यासीन मलिक वगैरे लोकांची भाषणे आहेत. डॉक्युमेंटरी १९८९ पासूनचं समग्र चित्र रंगवण्याचा , सर्व ऐतिहासिक , राजकीय बाबींचा विचार केल्याचा दावा करत नाही. दिडेक तासांत अनेक क्षणचित्रे येतात, त्यात भारतीय सेनेचा जनसंपर्काचा प्रयत्न येतो, बेघर झालेले लोक येतात , माथं भडकावणार्‍या नेत्यांची भाषणं येतात आणि जोरजोरात मातम मनवल्या जात असलेल्या शवयात्रासुद्धा. निदान माझ्या दृष्टीलातरी एकंदर संकलन सम्यक् आणि संयमित वाटलं. अभाविप चा विरोध (अर्थातच) अभिव्यक्तीस्वातंत्र्याची गळचेपी करणारा, सिंबायोसिसचा बुळेपणा त्यांची दिवाळखोरी दर्शवणारा आहे हे माझ्यापुरतं मला पटलं.

मागच्याच आठवड्यात " द ग्रेट इंडियन बटरफ्लाय " पहिला .

सार्थक दासगुप्ता लिखित - दिग्दर्शित , बॉंलीवूडचा विंग्रजी चित्रपट .. सुखाच्या शोधार्थ निघालेल्या एका तरुण जोडप्याची गोष्ट .. थोडीशी आपल्या " सुखी माणसाचा सदरा " शोधण्याच्या गोष्टी सारखीच ...

क्रिश आणि मीरा - कॉर्पोरेट जगात आपापल्या करियरच्या मागे अफाट वेगाने धावणारं एक जोडपं .. वर वर पाहता सुखी, आनंदी पण जीवनाच्या वेगात आयुष्याचं वेगळेपण हरवून बसलेलं .. तो त्याच्या हापिसात आणि ती तिच्या कामात व्यग्र .. एकमेकांना पुरेसा वेळ देऊ ना शकणारे ते दोघं .. तो , अजूनही आपल्या जुन्या प्रेयसीच्या संपर्कात .. ती घरच्या आणि दारच्या तापत्रयांना वैतागलेली .. कामात यशस्वी होण्यासाठी कराव्या लागणाऱ्या विविध तडजोडींनी गांजलेली , वैतागलेली ती दोघं निघतात सुख-शांतीच्या शोधात .. कॅर्दिगोझ नामक एका पोर्तुगीस फिरस्त्याने लिहून ठेवलेल्या एका भारतीय फुलपाखराच्या शोधात ..

वैचित्र्यपूर्ण क्षमता असणारं , ज्याला सापडेल त्याला " जगी सर्व सुखी " बनवण्याची ताकद असणारं एक फुलपाखरू .. हा प्रवास त्यांना घेऊन जातो गोव्यापर्यंत .. गोव्याची फ्लाईट चुकलेले ते दोघं हा प्रवास स्वतःच्या गाडीने करतात .. एकमेकांबरोबर घालवलेला तो वेळ .. तो प्रवास त्यांना कुठे घेऊन जातो याची ही रंजक गोष्ट ..

जगात खरच सर्व सुखी असा कोणी आहे का ? सुख असं शोधून मिळतं का ? यावर मार्मिक भाष्य करणारा हा चित्रपट ..

थोडासा स्लो वाटला .. पण जरा वेगळे चित्रपट बघायची आवड असलेल्यांना नक्कीच आवडेल असा ...

एचबीओ ने बनवलेला "गेम चेंज" हा सिनेमा पाहिला. २००८ च्या अमेरीकी राष्ट्राध्यक्षपदाच्या निवडणूक सेराह पलीनची केलेली निवड आणि पडद्यामागच्या घडामोडींवर बनवलेला २ तासांचा सिनेमा एकदम वेगवान आहे. सिनेमातल्या बर्‍याचशा घटना माहित असूनही सिनेमा कुठेही कंटाळवाणा होत नाही. वास्तवात रिअ‍ॅलिटी शो ठरलेले "सेराह पलीन" कँपेन पडद्यामागच्या गोष्टींमुळेमात्र अगदी खिळवून ठेवते.

सेराह पलीनचा रोल ज्युलियन मूरने चांगला केलाय पण तिच्यापेक्षाही एड हॅरीसने वठवलेला जॉन मकेन मस्त जमलाय. मकेनची डाव्या हाताची लकब, थोडीशी वाकडी मान, मान वळवतानाचा क्लम्जीपणा हुबेहुब जमलाय. सेराह पलीनची घाईन अन निष्काळजीपणे केलेली निवड, कँपेन मॅनेजर मंडळींची उडालेली तारांबळ, मकेनचा प्रामाणिकपणा आणि शांत वृत्ती इत्यादींमुळे दिग्दर्शनालाही भरपूर गुण द्यावे लागतील. एकंदरीतच नक्की बघावा असा सिनेमा.

एथेन आणि जोएल कोएन या दिग्दर्शक जोडीचा जॉर्ज क्लूनी अभिनीत "O Brother Where Art Thou" पाहिला होता आणि त्यापाठोपाठ २००७ चे सर्वोत्कृष्ट चित्रपट आणि दिग्दर्शकाचे ऑस्कर्स विजेता 'No Country for Old Men' हा चित्रपटही. या दोन चित्रपटांबद्दल मित्रांसमवेत चर्चा करताना त्यातील एकाने याच जोडीचा पहिला चित्रपट "Blood Simple" ची जोरदार शिफारस केली. चुकवू नये असाच हा चित्रपट. १९८४ चा, आणि तरीही कसा काय हुकला याचे आश्चर्य नक्कीच वाटले, चित्रपट पाहून संपल्यानंतर.

टेक्सास बारचा मालक, त्याची पत्नी आणि दोन अटेन्डंट या चार पात्रांभोवती गुंफलेली ही 'मर्डर मिस्ट्री' कहाणी अक्षरशः जीवघेणी ठरेल अशी या कोएनबंधूनी निर्माण केली आहे. आपली पत्नी या दोन अटेन्डंटपैकी एकात गुंतली आहे या संशयावरून बारमालक एका खाजगी डिटेक्टिव्हची पुराव्यासाठी मदत घेतो. डिटेक्टीव्ह हे उपरे पाचवे पात्र, पण याचा 'तलाश' च या चित्रपटाचा प्राण आहे. अभिनेत्री फ्रान्सेस मॅक्डोर्मन्ड ही एक गुणी अभिनेत्री आहे हे तिने या चित्रपटात सिद्ध केले आणि पुढे हिला 'फार्गो' चित्रपटातील भूमिकेसाठी सर्वोत्कृष्ट अभिनेत्रीचे ऑस्कर मिळालेही [योगायोगाने 'फार्गो' हाही कोएनबंधू दिग्दर्शित चित्रपट].

अ मस्ट सी मूव्ही. पण रात्रीच (मोबाईल स्वीच ऑफ करून) पाहावा असा आहे.

अशोक पाटील

कहानी चित्रपट बघितला-- रहस्याचा अंदाज अर्ध्या चित्रपटाच्याही आधी आला तरी उत्सूकता शेवटपर्यंत टिकली.. एकुणात आवडला!

शिवाय आज नव्या संचातले घाशीराम कोतवाल पाहिले!
त्यातील विषयापेक्षा एक युरोपियन संगितीकांच्या बाजाचा प्रयोग म्हणून हे नाटक मला आवडते.

'तुकाराम'बद्दल कुणी न लिहिल्यामुळे न राहवून या धाग्याला हात घातला.
१. संत, विठ्ठलभक्त, चमत्कार करणार्‍या, आख्यायिकांतून भेटणार्‍या तुकारामापेक्षा सिनेमातला तुकाराम वेगळा आहे. सामाजिक दंभावर कोरडे ओढणारा, रोखठोक, मनस्वी जगणारा आणि कवी असलेला तुकाराम सिनेमात आहे. तो जराही तुपकट, ओशट, गहिवरलेला वाटत नाही. लोभसवाणा, उत्कट वाटतो. हे मला सिनेमा आवडण्याचं मुख्य कारण.
२. सिनेमा बघताना कुठेही कंटाळा येत नाही, नि तरी एकामागोमाग एक नुसत्या घटनांची जंत्रीच दिली आहे असंही वाटत नाही.
३. एकाहून एक चोख अभिनय. तुकाची पहिली बायको (रखमा - वीणा जामकर) नि दुसरी बायको (आवली - राधिका आपटे) खणखणीत आहेत. नि जितूला एकदाची त्याच्या करियरमधली महत्त्वाची, निर्णायक ठरेलशी भूमिका मिळाली असावी. त्याच्याकडून अपेक्षितच होतं, पण त्याने त्याहून चांगलं काम केलं आहे. निव्वळ त्याच्या कामासाठीही सिनेमा पाहायला हरकत नाही.
४. दिसायला देखणा आणि तरी खोटा न वाटणारा आहे सिनेमा.

दिवाकर बॅनर्जीचा 'शांघाय'पण पाहिला. तोही आवडला. प्रेक्षकाला सगळं सोप्पं करून भरवलं नाही, तरी चालेल अशा भूमिकेतून काढलेला नि त्यामुळे स्मार्ट वाटला. पण गोष्ट मात्र काही नवी नाही. तेच ते भ्रष्टाचार, कृष्ण्कृत्य, राजकीय हस्तक्षेप, खून, बदलती मूल्यं इत्यादी इत्यादी. एका देओलच्या ऐवजी दुसरा वेगळ्या प्रकारचा देओल, इतकंच. पार्श्वसंगीत मात्र उल्लेखनीय सुरेख वाटलं.

"गुड विल हंटींग" हा सिनेमा दीर्घकाल लक्षात रहातो तो रॉबी विलीअम्स च्या मानसोपचारतज्ञाच्या भूमिकेमुळे तसेच मॅट डॅमनच्या "समुपदेशन घेणार्‍या पेशंट" च्या भूमिकेमुळे.

९ अ‍ॅकेडमी अ‍ॅवॉर्डस करता शिफारीस झालेला हा चित्रपट मी सलग ३ दिवस ३ वेळा पाहीला. इतका आवडला होता.

एखादा हिमाचा गोळा डोंगरावरून वेगाने दरीमध्ये कोसळण्यास निघाला आहे आणि तो थोपवायचा आहे अशी कल्पना करा - तद्वत मॅट डॅमन वेगाने स्वविनाशाकडे कूच करत आहे आणि रॉबी विलीअम्स ला केवळ शब्दांच्या सहायाने, मॅटच्या भावनांना हात घालून त्याला योग्य त्या मार्गावर आणायचे आहे. वरवर बेदरकार, उर्मट, एकलकोंडा, वाया गेलेला भासणार्‍या मॅट डॅमनला समुपदेशन देता देता रॉबी विलीअम्स आणि मॅट डॅमनचे नाते फुलते का ,मॅटचे मन रॉबी वळवू शकतो का, त्याचे भविष्य घडवू शकतो का? की गर्तेत कोसळण्याचे ठाम ठरविलेला मॅट आपल्या विनाशाकडेच आगेकूच करत राहतो?

यूट्यूबवर "घाशीराम कोतवाल" पाहिलं. हे बघणं फारच वेगळा अनुभव होता.
पहिला अंकं निम्मा होईपर्यंतं पुढे काही होणार आहे की नाही वगैरे मनात येऊ लागलं होतं...पण नंतर नाटक जी काही पकड घेतं की बोलायची सोय नाही. हे प्रत्यक्षं सादर झालेलं पहायची इच्छा आहे.
दोन अंकांच्यामध्ये (यूट्यूबवरच्या चित्रफीतीत) असलेली भास्कर चंदावरकरांची (या नाटकाचं संगीत त्यांनी केलं आहे) टिप्पणीसुद्धा फार आवडली.

नाहीद सिद्दिकी की कथा ही डॉक्युमेंटरी पाहिली.

नाहीद सिद्दिकी या महाराज गुलाम हुसेन या प्रख्यात कथक नर्तकांच्या शिष्या. बर्मिंगहॅम रॉयल बॅलेत आमंत्रित केल्या गेलेल्या या पहिल्या साउथ एशीयन नृत्यदिग्दर्शीका. जन्माने पाकिस्तानी असलेल्या नाहीदना, नृत्यसाधना करताना, त्यांच्या जन्मभूमीत ज्या प्रकारच्या मानहानीला सामोरे जावे लागले, त्याची ही दुर्दैवी कथा. धर्मात स्थान नसलेल्या नाच-गाण्याचे एका स्त्रीने जाहीर कार्यक्रम करणे, नृत्य शिकवण्याच्या नावाने, तरुण मुलींना नादी लावणे असे अनेक आरोप त्यांच्यावर करण्यात आले. पाकिस्तानात कार्यक्रम करण्यापासून त्यांना बंदी घालण्यात(त्यापुर्वी त्यांना नो ऑब्जेक्शन सर्टिफिकेट घ्यावे लागे.) आली. गंमत म्हणजे पाकिस्तानचा प्राईड ऑफ परफॉर्मन्स हा सर्वोच्च किताब त्यांना देण्यात आला आहे.

रजत कपूर, कोंकोणा आणि रणबीर शौरीचा 'मिक्स्ड डबल्स' आत्ताच पाहिला. २००६ चा चित्रपट आहे, पण आत्ताच पाहिला. झकास आहे.

लग्नाला दहा वर्ष झालेलं जोडपं, रणबीर आणि कोंकोणा. आपसांत भांडणं अशी नाहीत, नेहेमीच्या कुरबुरींपलिकडे फार नाही. पण रणबीरच्या डोक्यात आयुष्य मसालेदार बनवण्यासाठी वाईफ स्वॉपची कल्पना येते. त्यांना त्यासाठी जोडपं भेटतं ते म्हणजे रजत कपूर आणि कोयल पुरी. कोंकोणाचा या वाईफ स्वॉप प्रकाराला अ‍ॅब्स्ट्रॅक्ट कल्पना असल्यापासून चौघांची भेट झाल्यानंतर, अगदी त्या दिवसापर्यंतही विरोध असतो. पुढे जे होतं ते काही फार कल्पनातीत नाही. माणसांची चित्रं छानच रेखाटलेली आहेत. पुरूषांनी काहीही केलं तर चालून जातं, पण स्त्रियांनी पतिपरमेश्वर सोडून इतर कोणाचा विचारही करू नये असा विचार करणारा विनय पाठक, तुझी बायको तुझ्यावर एवढं प्रेम करते आणि तू तिला फसवतो आहेस हे योग्य नाही असं म्हणणारा सौरभ शुक्ला, मित्रासमोर खोटं बोलून डिंग मारणारा रणबीरचा मित्र, अशी सगळी पात्ररचनाही यथायोग्य आहे.
पुढे किंचित अधिक वर्णन आहे, ज्यांना चित्रपट बघायचा आहे आणि गोष्ट वाचायची नाही त्यांनी वाचू नये.

फार काही कल्पनाशक्ती नसणारा, म्हटलं तर एकदम "पर्फेक्ट नवरा मटेरियल" रणबीर कोंकोणाला आवडत असतो. स्वतःला चेटकीण म्हणवून घेणारी, अंगात आत्मे येतात असं म्हणणारी, एकंदरच वेगळी कोयल पुरी त्याला झेपत नाही. तिला तर तो प्रचंड रटाळ आणि पकाऊच वाटतो. स्वतःच्या इच्छेविरोधात रजत-कोयलच्या घरी आलेली कोंकोणा आपली नाराजी लपवू शकत नाही. रजतलाही या गोष्टीत फार रस नाही हा एकसमान दुवा त्यांच्यात असतो. "हा समजूतदार आहे", अशी कोंकोणाची खात्री पटल्यावर ती रजतसमोर आपलं दु:ख मांडते. एक रात्र रजत-कोयलच्या घरी घालवून रणबीर-कोंकोणा निघतात तेव्हा रणबीरचं शारीर एकपत्नीव्रत तुटलेलं नसतं, पण त्याचा दुटप्पीपणा समोर येतो.

दीड तासाचा चित्रपट आहे, मजा आली. पुरूषांनी शेण खालं तरी खपून जातं पण बायकोने सती सावित्रीच असावं या पारंपरिक विचारसरणीला मारलेला झकास टोला.

मी अलिकडे इंदर सलिम या परफोरमन्स आर्टिस्ट चा प्रयोग पाहिला. त्याविषयी मी इथे लिहिले आहे:
http://ashupotdar.blogspot.in/2012/11/on-inder-salim-performance-artist…

शेरलॉक होम्सच्या आवडीमुळे नवीन आलेल्या एलेमेंटरी या मालिकेचा एक भाग पाहिला. एकच पाहू शकले. कमालीचा ड्रग अ‍ॅडिक्ट दिसणारा आणि होम्सच्या कल्पनेच्या आसपासही न जाणारा होम्स आणि वॅटसनच्या ठिकाणी चायनीज बाई काही झेपलं नाही.

'ब्रेकिंग बॅड' ही मालिका आवडली. शाळेत रसायनशास्त्र शिकवणारा शिक्षक स्वतःला कॅन्सर आहे हे समजल्यानंतर मेथॅम्फिटामाइन (methamphetamine) बनवून पैसा कमावू लागतो. न्यु मेक्सिकोचा लॅन्डस्केप, मध्यमवर्गीय-हिशोबी-काळसर धाडस आणि खरीखुरी भासणारी पात्रे यामुळे मला सर्वच भाग आवडले.

'शेरलॉक' बद्दल रोचना यांच्याशी सहमत आहे. मार्टिन फ्रीमनने साकारलेला वॉटसन मात्र आवडला. बीबीसीचीच 'वॉलॅन्डर' ही स्विडिश पोलिस इन्स्पेक्टरवर बेतलेली मालिका आजकाल आवडत आहे.

नुकतंच द कंपनी थिएटरचं Twelfth Night हे हिंदी नाटक पाहण्यात आले. शेक्सपियरच्या त्याच नावाच्या मूळ फार्सिकल नाटकाचे हे हिंदी रुपांतर आहे आणि मूळ नाटकातल्या पात्रांची नावं तशीच ठेवून त्याला लोकनाट्यासदृष फॉर्म(!?)मध्ये टाकून एक धुमाकूळ घालणारी कॉमेडी बनवली आहे.

आजच 'सूरज का सातवाँ घोडा' पाहिला. आवडला. एक गांव, तेथील पात्रे, त्यांच्या निरनिराळ्या परंतु एकमेकांत गुंफलेल्या कथा हा सिनेमाचा गोषवारा होऊ शकतो. परंतु तो अत्यंत उत्तम पद्धतीने सादर केला आहे. रजत कपूरचा हा पहिला सिनेमा असावा (त्याला इंट्रोड्यूसिंग असं टायटल्स मध्ये लिहिलं होतं.) पण तसं वाटत नाही.
या सिनेमाची खासियत म्हणजे एकच प्रसंग वेगवेगळया कथेत किंव वेगळ्या पात्राच्या दृष्टिकोनातून येताना संवाद तेच परंतु ते प्रत्येकाच्या दृष्टिने कसे घडले आहेत हे वेगळेपणाने दाखवले आहे. एकूनात उत्तम दिग्दर्शन, उत्तम अभिनय आणि सादरीकरण!

लाईफ ऑफ पाय: मी काही मूळ पुस्तक वाचलं नव्हतं. त्यानं मला काहीच फरक पडला नाही.
फार देखणा, उत्कंठावर्धक नि अद्भुत गोष्ट सांगणारा, एकरेषीय गोष्ट असूनही तिला अर्थांच्या अनेक पातळ्या देणारा सिनेमा आहे.
फक्त त्यातला देवाशी जोडलेला बादरायण संबंध खटकला.