दोन कविता!

फर्मास जुगलबंदी
त्यातही

आणि ह्या संबंधाच्या गाठी,,
वाटले होते.. दाभण घेईन सोडवायला... करीन रक्तबंबाळ..
तर.. सगळ्याच सूरगाठी.. विशविशीत.. आधीच सुटलेल्या..
भरून यायला जखमाही नाहीत..

हे फारच आवडले.. अतिशय अस्सल प्रतिसाद दिला आहे तुम्ही!

निरगाठींवरून इतकं काही झालं आहे की, ती कल्पनाच आता विसविशीत झाली आहे. त्या तुलनेत सुरगाठींच्या विसविशीतपणाची कल्पनाच एकदम पक्की, बांधलेली जाणवली. मी दोन्ही कवितांचा स्वतंत्रच विचार करू शकलो.

दोन्ही कविता तितक्याच आवडल्या. विसविशीत गांठी ही कल्पना विशेष आवडली.

दोन्ही कविता आवडल्या...भिडणार्‍या आहेत अगदी!

फर्मास जुगलबंदी

अजून येउ द्या

तर.. सगळ्याच सूरगाठी.. विशविशीत.. आधीच सुटलेल्या..
भरून यायला जखमाही नाहीत..

मूळ कविता आणि उत्तर दोन्ही आवडल्या.
विशेषत: आजकाल नात्यांच्या गाठी विसविशीत झाल्याची जी सार्वत्रिक भावना बळावत चालली आहे ती तुमच्या कवितेत यथार्थतेने उतरल्यामुळे तुमची कविता कांकणभर जास्तच आवडली असे म्हणेन.

त्याच अनुषंगाने

उसळणा-या वासनांच्या डोहात लोळत पडलेय..

यात वासना उसळणार्‍या ऐवजी नुसत्याच तरंग उमटवणार्‍या असत्या तर सुसंगत झाले असते असे वाटते.

आनंद थत्ते यांची कविता छान आणि तुमचे उत्तरही.

तुमच्या कवितेत कल्पकपणा आहे. पण आनंद थत्ते यांच्या कवितेला समांतर करण्याच्या भानगडीत त्या हव्या तशा खुलल्या नाहीत. थोड्याशा विस्कळित आणि आणि घुसमटलेल्या आहेत. ऋषिकेशना आवडल्या त्याच ओळी (दाभण... विसविशीत गाठी) मला आवडल्या, पण वाया गेल्यासारख्या वाटल्या.

दोन्ही कविता स्वतंत्र म्हणुन पण मनाला अपिल झाल्या, आणि जुगलबंदी म्हणुन तर मन जिंकुन घेतलं!