गायब झालेली माणसं

काल लॉ कॉलेज रोडवरच्या 'कोलाज ' मध्ये एका मीटिंगमध्ये डिस्कशन्स करताना जॉन मॅथ्यू मथ्थन (सरफरोशचा दिग्दर्शक ) विषय निघाला . 'सरफरोश' सारखा अप्रतिम सिनेमा देऊन हा जॉन नंतर कुठे गेला हा प्रश्न मला असंख्य लोकांनी असंख्य वेळा विचारला आहे . त्याचं उत्तर एकदा निवांत लिहितोच .पण प्रसिद्धीच्या झोतात येऊन विजेसारखी निमिषार्धात गायब होणारी माणसं हा विषय डोक्यात घोळायला लागलाच त्या निमित्ताने.काही लोक विजेसारखी चमकतात आणि क्षणार्धात गायब होतात . जणू नियतीने एकच विशिष्ट कामगिरी बजावण्यासाठीच त्यांना पृथ्वीवर पाठवलेलं असतं . वेस्ट इंडीजसारख्या संघाविरुद्ध एकाच टेस्ट सामन्यात सोळा विकेट काढणारा नरेंद्र हिरवाणी आणि पाकिस्तानविरुद्ध चुरशीच्या सामन्यात शेवटच्या ओव्हरमध्ये फोर मारून जिंकून देणारा हृषीकेश कानेटकर ही अशी काही उदाहरण . त्या एका सामन्यातल्या कामगिरीमुळे त्यांचं नाव इतिहासामध्ये ध्रुवताऱ्यासारखं अढळ झालं . त्यांनी अगोदर काय केलं आणि नंतर काय केलं याच्याशी कुणालाच देणं घेणं नाही . ते एक सामने हीच त्यांची ओळख .

संगीतकार तुषार भाटिया हे असच एक नाव . तुषार भाटिया म्हंटल की कोण हा तुषार भाटिया असा प्रश्न अनेकजण विचारतील .तुषार भाटियाने कल्ट स्टेट्स प्राप्त झालेला 'अंदाज अपना अपना ' हा एकमेव सिनेमा केला . अंदाज अपना अपना ओळखला जातो काही जबरदस्त परफॉर्मन्ससाठी , धमाल संवादासाठी आणि हसवून हसवून काही काळापुरता का होईना विवंचनांचा विसर पाडण्यासाठी . आणि तुषार भाटियांच्या गाण्यासाठी पण .अशी उदाहरणं जवळपास प्रत्येक क्षेत्रात सापडतील . इंडियन आयडॉल चे अभिजित सावंत सारखे त्याकाळी भूतो न भविष्यती लोकप्रियता पाहिलेले विजेते आता एकदमच दुर्लक्षित असण्याच्या फेजला कस डील करत असतील ? किंवा सोशल मीडियावर काही काळापुरतं ट्रेंड होऊन पुन्हा नेहमीच्या आयुष्याच्या घाण्यात शिरणारी लोक तरी काय वेगळी असतात . शाळा -कॉलेजमध्ये आपल्यासोबत असणारे काही त्याकाळी नेक्स्ट बिग थिंग म्हणून गणले जाणारे आणि आपल्याला त्या वयात कायम inferiority complex देणारे क्लासमेट्स -मित्र नंतर आयुष्यात काही तरी सर्वसामान्य करताना दिसतात तेंव्हा पण आश्चर्य वाटतं . खोटं कशाला बोला मनात आनंद पण होतोच . आपल्यामुळेपण अनेकजणांना असा आनंद मिळाला असणारच ही एक नाण्याची दुसरी बाजू झालीच . पण मला उत्सुकता आहे ती अशा आयुष्याच्या एका टप्प्यावर लाइमलाईट मध्ये असणाऱ्या आणि नंतर लाइमलाईटमधून बाहेर फेकली गेलेली माणसं या परिस्थितीशी कस डील करत असतील याची .

मला एका शोबिझ मधल्या अशाच लाइमलाईटमधून बाहेर फेकल्या गेलेल्या फिल्म डायरेक्टने एक फार कटू सत्य सांगितलं होत . तो म्हणाला होता की , आयुष्यात यशाची आणि प्रसिद्धीची प्रचंड आस ठेवून पण ती न मिळणं हे दुःख माणूस एकवेळ सहन करू शकतो पण काही काळापुरत्या या गोष्टी मिळाल्यावर त्या हातातून कायमच्या निसटून जाण हे दुःख सहन करण्याच्या पलीकडे असतो .आपले glory days आता मागे पडले आहेत आणि आता आयुष्यातला कधीही न संपणारा उतार सुरु झाला आहे ही वस्तुस्थिती स्वीकारणं ही एक खूप अवघड गोष्ट असावी . शाहरुख खान एका मुलाखतीमध्ये म्हणाला होता की , उद्या माझ्याभोवती गर्दी नाही जमली किंवा मन्नतसमोर कुणीच आलं नाही तर मला वेड लागेल . यशस्वी माणसाला असं कन्फेशन देणं सोपं असत . प्रसिद्धीच्या झोताबाहेर फेकल्या गेलेल्या माणसाला हे नेहमीच शक्य होईल असं नाही . या अल्पकाळ प्रसिद्धीच्या झोतात आलेल्या लोकांच्या अंगी एक ठराविक टॅलेंट असतंच . मग प्रॉब्लेम नेमका कुठं येत असावा ? नशीबाचा ? मी दोन दिवसांपूर्वी 'द वाइंड रिव्हर ' नावाचा नितांत सुंदर सिनेमा पाहिला . त्यात एक भारी डॉयलॉग होता . त्यातलं एक पात्र म्हणत , " जंगलामध्ये नशीब नावाची गोष्ट नसते . म्हणजे एखादं हरीण वाघाची शिकार होतं ते हरीण कमनशिबी असत म्हणून नाही . तो शिकार होतो तो कुठेतरी कमजोर पडतो म्हणून ." ही काही काळापुरती प्रसिद्धीच्या झोतात येऊन काही काळाने बाजूला पडलेली माणसं पण कुठंतरी कमी पडलीच असावीत . Afterall life is a jungle and आपण आयुष्याच्या कुठल्या तरी टप्प्यावर शिकार बनणार हरीण पण असतोच . पण काही लोकांना हरीण बनण्याची किंमत जास्त मोठ्या प्रमाणावर चुकवावी लागते इतकंच .