उदरभरण नोहे: हल्ली कुठे आणि काय खाल्ले? - ४

'चविष्ट' अशा नवीन श्रेणीचा श्रीगणेशा करावा, ही संस्थळश्रेष्ठींना विनंती

मोदक आवडले, वळताना मोदकाचं पातळ कव्हर फाटू नये ह्यासाठी कौशल्याशिवाय(नो पन) इतर काही वापरले जाते काय? जसे थोडा मैदा वगैरे?

पौष की पॉश अशा नावाच्या काश्मिरी क्विझिन देणार्‍या हॉटेलात नुकतेच जेवण केले. सध्या फोटो अपलोडवून इथे डकवण्याचा वेळ हाताशी नाही, म्हणून इतकेच सांगतो की "भिकार".

आंबटढाण, अमर्याद लडबडत्या तारा सुटलेली कमळखोडाची दह्यातली भाजी (चिकामुळे तार निघणं हे काही प्रमाणात मान्य असूनही त्याचा इथे अतिरेक दिसला), कडक लाकडासारखी जून खोडं, न शिजलेली.. मटण रोगनजोशला कोणतीही स्पेसिफिक चव नाही आणि त्यातलं मटण अर्धंकच्चं. अत्यंत बकवास.

काश्मिरी फूड असं वाचून मोहात पडू नये इतकीच सूचना.

मी ठाणे येथील शाखेत जेवलो. बसण्याबिसण्याची व्यवस्था एकदम हाऊसबोट थीमसारखी आणि अ‍ॅम्बियन्स झकास. पण अ‍ॅम्बियन्सच झकास फक्त. हॉटेलचा आत्मा, जी चव, ती कैलासवासी झालेली दिसली.

पुण्यात फर्गसन कालिज रोड, ज्ञानेश्वर पादुका चौक. हाटेल "बाय दि वे".

चिकन सूप, चिकन पॅप्रिका, चिकन सीख कबाब, आणि तिरामिसू. सर्व पदार्थ उत्तम. चिकन पॅप्रिकाचा सॉस विशेषतः अप्रतिम होता. कॉण्टिनेण्टल पदार्थांसाठी हे हाटेल उत्तम आहे एकूण. तिरामिसू खाल्ले, मलई कॉफीत केक घातल्यागत लागले. ही आमची पहिलीच वेळ खायची. आमचा नाही म्हटले तरी तसा जीव जडला त्यावर. तिरामिसू पाहून अंमळ जरा तोंपासू होईल इथून पुढे-अर्थात पोटात तेवढी जागा असेल तं मगच.

हेमंत स्नॅक्स, लुईसवाडी, ठाणे - या चारच बाकडी असलेल्या, लहानश्या, स्वच्छ खानावळीत स्वर्गीय सुरमई खायला मिळाली. अडीचशे रुपये मच्छी ताट. केवळ अफलातून. फोटू काढायला मी थांबू शकले नाही.

ऐसी अक्षरेच्या श्रद्धाळू / अश्रद्ध, आस्तिक/नास्तिक, विवेकवादी/परंपरावादी, सर्वधर्मीय....सांस्कृतिकदृष्ट्या मराठी सदस्यांना 'उकडीच्या मोदकांच्या हार्दिक शुभेच्छा'!

थ्यांकू! आम्ही जगण्यासाठी जगण्यापुरत खाणारे पण उकडीचे मोदक आवडतात.

अलीकडेच हाटेल आर्थर्स थीम, कोरेगाव पार्क पुणे इथे जाणे झाले. शुद्ध युरोपियन पदार्थ मिळतात. लहानशीच जागा. अँबियन्स उत्तम, खाणेही चांगले अन बहुधा ऑथेंटिकही असावे. यद्यपि याबद्दल प्रथमहस्ते व्हाऊचण्यास असमर्थ असलो तरी एकुणात इंप्रेशन चांगले होते. रेट अंमळ महाग, पण इतकेही नाही. ठीकच.

हां तर खाल्लेले पदार्थः

फिश क्रॉकेट आणि कसलासा सॉस चोपडला होता त्यांवर. तोंडात विरघळणारी मस्ताड चव होती. सॉसही मसालेदार, अंमळ गोड पण जबरी होता.

चिकन पीसेस, मश्रूम पीसेस विथ कसलीशी तिखटसर गिरवी अन बटाट्याचे गोळे. ते तोंडात इतके मस्त विरघळत होते की मजा आली. चिकन बरे होते पण अजून लुसलुशीत पाहिजे होते. बाकी गिरवी उत्तम.

रेड व्हेल्वेट केक- एकाआड एक क्रीम आणि कसलासा गुलाबी-लालसर पदार्थ यांचे स्तर होते. चव उत्तमच.

सोबत बनपावसदृश आकारांचे गरम ब्रेड आणि बटरच्या वड्या होत्या. चिकनच्या गिरवीसोबत ते खायला मजा आली.

या हाटेलचे अजून एक वैशिष्ट्य म्हंजे सर्व पदार्थांची नावे भलती अगम्य- हेलन, नेपोलियन, वैग्रे. यद्यपि त्यांच्या खाली त्यात काय असेल हे लिहिले असले तरी नावांमुळे काही घंटा कळत नाही. मनोरञ्जन मात्र होते.

युरोपियन पदार्थ खायचे असतील तर एकदा तरी अवश्य भेट द्या असे सुचवितो.

बाकी एक प्रश्नः युरोपियन पद्धतीचे ताजे ब्रेड खायचे असतीलतर ते पुण्यात कुठल्या बेकरीत मिळतात? शिवाय ब्ल्याकबेरी वैग्रे विदेशी फळे चांगल्या दर्जाची पुण्यात कुठे मिळू शकतील?

पोटाला न बाधणारे सात्विक अन्नपदार्थ मिळणारे हाटेल पुण्यात कुठे आहे का ?

बादशाहीला एकदा गेलो होतो. त्या दिवशी योगायोगाने (कि नेहमीच) खूपच गर्दी होती. नंतर काम होतं. तास लागेल असं सांगितल्यावर चुळबुळ सुरू झाली. मित्राने एकदा इथे जेवूयातच असा आग्रह धरल्याने थांबलो. तासभर वाट पाहणं जिवावर आलं होतं. रांगेतल्या लोकांची प्रशंस करूनही वेळ संपेना. शेवटी खडा टाकून पहावा म्हणून मॅनेजरांकडे जाऊन त्यांना आम्ही बारामतीहून आलोय असं आगाउपणा करून सांगितलं. त्यावर त्यांनी मख्ख चेह-याने पाहीलं. मग हसत आम्ही साहेबांची खास माणसं आहोत असं ठोकून दिलं. त्यावर बरं मग असा प्रश्न आला. मग जरा लवकर सोडायचं बघा ना असं मुद्द्यावर येताच मॅनेजर साहेब म्हणाले.. "रांगेत या. सोडणारच आहोत."
"अहो पण साहेबांची माणसं...!!"
" साहेब आले तरी त्याना रांगेतच सोडतो " या थंड उत्तराने आम्हीही थंड झालो. जेवण मात्र खरंच उत्कृष्ट इतका वेळ थांबल्याचा वैताग निघून गेला. पुण्याचे लोक उगाचच कुठेही रांग लावत नाहीत...

मध्ये थाई चिकन करी खाण्याचा योग आला. लै तिखट नव्हती, अंमळ माइल्डच. रंग हिरवा अन चवीला अप्रतिम. नारळाची चव जी लागली त्यामुळे खुद्दांची तब्येत खूष झाली.

'ईरो' (उच्चार?..Gyros) हा ग्रीक प्रकार खाल्ला. पिटा ब्रेड मध्ये चिकन (मंद आचे वर भाजलेलं, शवर्मा रोलमध्ये असतं तसं) आणि त्यात त्झाझिकी (उच्चार?) सॉस लावलेला होता. मस्त चव. खूप आवडली. बोलोन्यात 'Gyrosteria' या जागी हे खाल्लं.

कालच इम्बिस येथे गेलो होतो. वांद्र्यातल्या एका बारक्याशा बोळात सुंदर लाकडी क्रूसाशेजारी असलेली ही एक छोटीशी, सुबक, दीडमजली जागा. मंद पिवळा प्रकाश, बसायला लाकडी बाक, टेबलं आणि स्टूलं वापरून केलेल्या वेगवेगळ्या रचना, वेगळ्याच प्रकारची झाकणं असलेल्या काचेच्या बाटल्या असा सरंजाम. तिथे आम्ही बदकाच्या अंड्याचं आम्लेट (मस्त!), म्हशीच्या मांसाचा स्टेक (आंबट आणि चविष्ट), हंगेरियन गुलॅश (गोमांस घातलेले सूप- चांगले) आणि वीनर श्निट्झल (वासराच्या मांसाला ब्रेडक्रंब्ज लावून तेलात तळून कडक केलेले- मुळीच आवडले नाही) असे पदार्थ खाल्ले. तीनजणांत मिळून ६००च्या आसपास बिल झाले, फार महाग वाटले नाही. इथे तर्‍हेतर्‍हेच्या मांसाचे युरोपियन पदार्थ मिळतात. अशा प्रकारचे पदार्थ अशा कमी दरांत मिळवून देणारे मुंबईतले हे एकमेव ठिकाण असावे. त्यांच्या मेन्यूवरील सर्वच्या सर्व पदार्थ एकेकदा चाखून पाहण्यासारखे आहेत, आणि अधूनमधून तिथे वार्‍या करून हे सत्कर्म पार पाडण्याचे आम्ही ठरवले आहे.

त्यांची सर्व्हिसही चांगली होती. मजा म्हणजे इथे खायला काही गोड मिळते का, नसल्यास जवळ कुठे चॉकलेटांचे चांगले दुकान आहे का असे विचारल्यावर त्यांनी एका छोट्या भांड्यातून आल्पेनलिबंची चॉकलेटं आणून दिली.

इथे जाण्यात रस असेल तर लक्षात घेण्यासारख्या गोष्टी-
१. इम्बिस सोमवारी बंद असते.
२. बटेराच्या अंड्यांचे लोणचे, बीफ जर्की असे काही पदार्थ नेहमीच उपलब्ध असतात असे नाही. बटेराची अंडी हैद्राबादवरून मागवली जातात. तेव्हा खास हे पदार्थ खाण्यासाठी जायचे असल्यास आधी फोन करून ते उपलब्ध आहेत का हे विचारलेले उत्तम.
३. केवळ झोमॅटोवर दिलेल्या पत्त्यावरून ही जागा शोधणे कठीण आहे, तेव्हा आधी फोनवरून कसे यायचे ते विचारून घेतलेले आणि झोमॅटोवर दिलेल्या फोटोंसोबत दिलेला नकाशा पाहून ठेवलेला बरा.

चीजकेक हे प्रकरण मला दिवसेंदिवस अधिकाधिक आवडत चाललं आहे. त्यामुळे वेगवेगळ्या ठिकाणी जाऊन तिथले चीजकेक चाखून पाहत असते. आत्तापर्यंत चाखलेल्या चीजकेक्सबद्दल या प्रतिसादात, नंतरच्यांबद्दल पुढील भागांत लिहीन, त्यामुळे या प्रतिसादाच्या शीर्षकापुढे '१' हा क्रमांक घातला आहे.

शुक्रवारी औंधला "ग्रीन्स अ‍ॅन्ड ऑलिव्ह्स" मध्ये जोडीनं गेलो होतो.
देशी+परदेशी विशेषतः इटालियन पदार्थ मिळणारे हे "फक्त शाकाहारी" हाटील आहे. उत्तम अँबियन्स, बहुतांश फ्यामिली आलेल्या असल्याने त्याच-त्या गळ्यात आय कार्ड अडकवलेल्या दया येणार्‍या जीवांना सारखं सारखं बघावं लागत नाही, सर्विस उत्तम व अदबशीर आहे (जरा जास्तच वेटर्स आहेत, बहुदा दर दोन लहान टेबल्सला एक असावा इतकी संख्या वाटली - पण तरी उगाच टेबलाभोवती घुटमळात नाही).

आता टेस्टः मला स्टार्टर्स(पिटा ब्रेड विथ हामुस), मॉकटेल व (मेन कोर्स म्हणून घेतलेला) पिझ्झा हे तीनही पदार्थ अतिशय आवडले. इथे ऑलिव्ह ऑईलमध्ये लडबडून दिलेले हामूसने तर माझ्या आम्रिकेच्या काळातील एका पॅलेस्ताईन सहकार्‍याच्या "घरच्या" हामुसची आठवण करून दिली. पिटा ब्रेडही अगदी ताजा, छान पापुद्रा सुटलेला होता.
पिझ्झा सुद्धा पावाच्या लादीवर थापलेला टोमॅटोसॉस सारखा नसून (चक्क) उत्तम बेक झालेल्या थीन क्रस्टवरील अती-रुचकर पदार्थ होता. (चक्क मला व बायकोला दोघांनाही जराही खुस्पट न काढता - एकमेकांत नव्हे पदार्थात - आवडला म्हंजे बघा )

इथे पिझ्झाज् ची प्रचंड व्हरायटी आहे. स्टार्टर्सचीही! पुन्हा भेट नक्की देणार आहे.. सहकुटूंब जाण्यासारखी जागा!

त्यामानाने डेझर्ट म्हणून घेतलेले तिरामिसू मात्र डेझर्ट म्हणून ठिक पण "तिरामिसू" म्हणून बेतास बात. आतापर्यंत पुण्यात "ऑफ बीट"चे (तेव्हा करिश्माचौकाजवळ होते, आता माहित नाही) तिरामिसू सर्वात आवडले आहे (तरी मूळाची सर नाही वगैरे आहेच). अजून कोणाकडे चांगले मिळते का?

परवा "सिसिलिया" ला भेट दिली

त्यांचा सेट लंच अगदी लिमिटेड व्हरायटी असून पण आवडला. ३२५ ला व्हेज आणि ४२५ ला नॉनव्हेज. चव आणि अँबियन्स आणि सर्विसचा विचार करता अगदी टोटल व्हल्यू फॉर मनी वाटले. लिटल इटली काहीच्या काही महाग आहे.(अर्थात इथला ला-कार्टे मेन्यू सुद्धा काही खुप स्वस्त नाहीये)

पण इटालियन रेस्तराँ ने इंडियन बफे सुद्धा ठेवावा हे जरा चिवित्र वाटले. नुस्ते इटालियन चालत नाही असा फिल आला, आणि चव, व्हरायटी,सर्विस चा विचार करता असे व्हावे याचे आश्चर्य सुद्धा वाटले.

कांद्याच्या पातीचा, कांद्याच्या हिरव्या पाल्याचा घोलाणा* व कांद्याच्या पातीची भरडा भाजी फार दिवसांनी खाल्ली.
हरियाल बूट किंवा हिरवे टहाळ मनसोक्त खाल्ले.
धावपळ नि दगदगीचा असला, तरी आवडीच्या खाद्यामुळे वीकांत मस्त गेला.

*घोलाणा = हिरव्या पातीवर थोडीफार फोडणी शिंपडायची, नावापुरते, कणभर तिखट(खरं तर तेही नकोअच शक्यतो) आणि भाकरीसोबत खायचे.

मुलासाठी वॉफल केल्यावर उरलेल्या पिठात कांदा, टोमॅटो, कोथिंबीर आणि तिखट सॉस घालून(मिरच्या चिरायचा कंटाळा केला.) तिखट वॉफल करून खाल्ले. बरे लागले.

ब्ल्यू नाईलला विविध प्रकारच्या बिर्याण्या खाल्ल्या. नंतर अर्धी पिस्ता कुल्फी. खिसा रिकामा झाला.पण व्हाट दी हेल. मन सुखी झाले.

...बहुधा मागच्याच आठवड्यात (नक्की कधी, ते आता आठवत नाही, पण एवढ्यातच कधीतरी) डिकेटरच्या झायकामध्ये टपकलो होतो. तसे आम्ही अधूनमधून बर्‍याचदा तिथे टपकतो म्हणा. १९९०च्या दशकाच्या मध्याकडे अटलांटाच्या डिकेटरात सुरू झालेले - आणि, मुख्य म्हणजे, अजूनपर्यंत तोच दर्जा कायम टिकवून असलेले, उत्कृष्ट प्रतीचे हैदराबादी पद्धतीचे रेष्टारंट. (हो, नाहीतर बाकीची बहुतांश इण्डियन रेष्टारण्टे ही सुरू होतात, तेव्हा अनेकदा बरी असतात, क्वचित उत्कृष्टही असतात, नि सुरू झाल्यावर दोनतीन महिन्यांतच क्वालिटी ढुप्प होते, असा कन्शिष्ट्ण्ट अनुभव आहे. अनेकदा, लवकरच मग ती बंदही पडतात. प्रस्तुत रेष्टारण्टवाल्याने मात्र इतकी वर्षे धंदा टिकवून, आणि त्यात पुन्हा दर्जाही बर्‍यापैकी कायम राखून, सुखद धक्का दिलेला आहे.)

रेष्टारण्ट सेल्फ-सर्व्ह पद्धतीचेच आहे (पक्षी: म्याकडॉनल्डातल्यासारखे ऑर्डर द्यायला लायनीत उभे राहायचे, ऑर्डर देतानाच पैसे द्यायचे, नि ऑर्डर तयार झाल्यावर आपले नाव पुकारल्यावर आपणच ट्रेमधून आपले जेवण आपल्या टेबलापर्यंत उचलून न्यायचे, नि जेऊन झाल्यावर टेबलावरचा कचरा आपणच कचर्‍याच्या डब्यात टाकायचा; टिपिंगची भानगड नाही, शिवाय, सेल्फ-सर्व्ह असल्याकारणाने किमतीही त्या मानाने कमी आहेत.), नि थर्माकोलच्या प्लेटा अन् थर्माकोलचेच पाण्याचे कप नि प्लाष्टिकच्या डिस्पोज़ेबल काट्याचमच्यांचाच माहौल असतो, पण जेवण लाजवाब. मात्र, मेनूवरून हैदराबादी खासियतीच मागवाव्यात, म्हणजे आत्मा तृप्त होण्याची ग्यारण्टी. उगाच मेनूवर आहे म्हणून इतर काहीतरी मागवले, तर बरे मिळते, नाही असे नाही, पण त्यात ती मजा नाही. (याबद्दल पुढे. शेवटी ज्याची जी स्पेशाल्टी, तीच खावी, नाही का?)

रेष्टारण्टात तशी नेहमीच गर्दी असते, पण शुक्रवारी रात्री अनेकदा डायरेक्ट मशिदीतून निघून इथे हादडायला येणारी झुंबड काही औरच. अशा वेळी पार्किंगचा पोपट होऊ शकतो; नव्हे, बहुधा होतोच. (रेष्टारण्टाच्या मागच्याच हॉलमध्ये मशीद भरते वाटते; चूभूद्याघ्या.) इतर दिवशी पार्किंगला अडचण येत नाही. पण एकंदरीत मजा असते. गर्दी असली, लायनीत एखादवेळेस जास्त वेळ उभे राहावे लागले, तरीही इट ईज़ वर्थ द वेट.

हां, तर अशा रीतीने तेथे टपकलो होतो. निहारी खाल्ली. (बरेचदा खातो म्हणा.) अप्रतिम. केवळ उच्च. अवर्णनीय. अहाहा! खाओ, तो जानो! (अटलांटात निहारी इतरत्रही - अशाच एका पण पाकिस्तानी सेल्फ-सर्व्ह रेष्टारण्टात - खाल्लेली आहे, पण त्यास ती सर नाही. कोठे इंद्राचा ऐरावत, नि कोठे शामभटाची तट्टाणी. नाही म्हणायला, फार पूर्वी आणखीही एका काहीशा उच्चभ्रू - बोले तो, महागड्या नि झटॅक - फुल्ल-सर्व्ह पाकिस्तानी रेष्टारण्टात उत्कृष्ट निहारी खाल्ली होती, पण ते पाकिस्तानी रेष्टारण्ट पुढे काळाच्या ओघात नि ढुपत्या इकॉनॉमीच्या रेट्यात लवकरच बंद पडले. धाकल्या बुशसाहेबाच्या कारकीर्दीतली गोष्ट. तर ते एक असो.) पोराने चिकन ६५ मागवले. इतके जिभेवर विरघळल्यासारखे कोवळे (मराठीत: टेंडर) नि चवीत नेमके असे चिकन ६५ त्रिभुवनांत इतरत्र मिळत असेलही कदाचित - त्रिभुवन हिंडलेलो नसल्याकारणाने खात्रीलायकरीत्या सांगू शकत नाही - परंतु बृहदटलांटात तरी सापडणे अशक्य. बायकोने साग पनीर नि दाल हैदराबादी मागवली. तरी मी वॉर्न केले होते, की हे हैदराबादी रेष्टारण्ट आहे, हैदराबादी पदार्थ ही याची खासियत आहे, पंजाबी नव्हे; तेव्हा उगाच नसते काहीतरी साग पनीर वगैरे मागवण्याच्या फंदात पडू नकोस, आपले नेहमीचे ट्रैड-अँड-टेष्टेड बघारे बैंगन घे, म्हणून. पण 'ते तर आपण इथे नेहमीच खातो, म्हणून या वेळेस काहीतरी वेगळे' म्हणून हे मागवण्याची उपरती झाली. आणि व्हायचे तेच झाले. दाल हैदराबादी अपेक्षेप्रमाणेच उत्तम; साग पनीर, वेल, नॉट ब्याड, पण सो-सो. म्हटले आय टोल्ड यू सो. तर ते एक असो.

(इथले बघारे बैंगन मात्र आवर्जून खाण्यासारखे असते. हरकत नाही, पुढल्या वेळी पुनश्च हरि ॐ.)

या ठिकाणी मटका कुल्फी हा प्रकारही फार सुंदर मिळतो. तीन फ्लेवर उपलब्ध आहेत - केशर-पिस्ता, आंबा आणि चिक्कू. पैकी चिक्कू सर्वोत्तम. (मात्र, या वेळी कुल्फी खाल्ली नाही.)

एकंदरीत, झक मारलीत नि मेट्रो-अटलांटात चुकून कधी कडमडलातच, तर आवर्जून जाण्यालायक जागा.

टीप: वरील माहिती ही (कितीही अचूक नि मनापासून - सिन्सियरली - लिहिलेली असली, तरी) येथील बहुतांश वाचकांसाठी अत्यंत निरुपयोगी (मराठीत: यूसलेस) आहे, याची पूर्ण जाणीव आहे. किंबहुना म्हणूनच ती जनरीतीस नि या धाग्याच्या परंपरेस अनुसरून (नि वचपा म्हणून) येथे आवर्जून मांडलेली आहे.

(कोणीतरी 'माहितीपूर्ण' द्या रे या प्रतिसादाला!)

लोकहो वर्णन करता ते छानच आहे, फोटु टाकलेत अजुन बहार येइल.

बनाना लीफ नामक एका स्थानिक भारतीय रेस्टॉरंटमध्ये जबरदस्त वाईट अनुभव आला. मुंबई स्टाईल ६ प्रकारचे स्ट्रीट फूड अपेटायझर्स आणि ३ कोर्स अनलिमिटेड जेवण या दाव्याला भुलून तिथे खाण्याचे पातक सपत्नीक केले. तेलकट डाग पडलेल्या ताटल्या, पाण्याचे ओशट ग्लास आणि वास मारणारी आंबट लस्सी याकडे दुर्लक्ष करत स्ट्रीट फूड - चाट प्रकारांची लाळ पुसत वाट पाहत बसलो. सर्वप्रथम एका ताटलीत एक सिंगल पीस पाणीपुरी आली. ती लगेच संपली. त्यानंतर पाच दहा मिनिटांनी एक मिनी सामोसा आला. (बहुदा फ्रोजन समोसा गरम करण्यास तितका वेळ लागत असावा) मग आणखी वाट पाहिल्यावर नैवेद्य दाखवल्याप्रमाणे वाटीभर भेळ आली, नंतर गोल्फचेंडूच्या आकाराची एक कचोरी आली, (त्यात चटणी वगैरे नसल्याने ती मागवली असता बहुदा स्वाद किंवा तत्सम ब्र्यांडच्या प्रिझर्वेटिव युक्त चटण्या असतात त्यातली थोडी चटणी एका स्टीलच्या वाटीत आणून समोर ठेवली ) मग एक शेवपुरी आली आणि शेवटी तेलाने थबथबलेला मसाला डोसा. नंतर ३ कोर्स जेवणात फ्लॉवर रस्सा भाजी, तेलकट पुऱ्या किंवा नान आणि डाळीचा चिखल होता. कसेबसे पोटात ढकलून बाहेर आलो. दोघांचे प्रत्येकी १३.९९ डॉलर + ट्याक्स असे द्यावे लागले. टीप देण्याची इच्छा झाली नाही.

रेस्टॉरंटचा पटेल नामक मालक अत्यंत मुजोर होता. आत ३ पैकी दोन टेबलांवर गोरे ग्राहक होते व एकावर आम्ही भारतीय बसलो होतो. पटेलमहाशयांनी गोऱ्या ग्राहकांची जेवण आवडले का वगैरे आवर्जून चौकशी केली मात्र आमच्याकडे ढुंकून पाहण्याचे कष्ट घेतले नाहीत. वेट्रेस जवळपास नसताना मालकांकडे पाणी मागवल्यावर दुर्लक्ष केले व वेट्रेस येईपर्यंत वाट पाहावी लागली. एका गोऱ्या ग्राहकिणीने फक्त लस्सी व एकदोन ऍपेटायझर खाल्ले व मुख्य जेवणाची वाट न बघता आवरते घेतले. निघताना तिने फक्त दोनतीनच पदार्थ खाल्ल्याने कमी पैसे घेण्याची विनंती केली असता पटेलमहाशयांनी You opted for unlimited food असे म्हणून १४ दिडक्या वस्सूल करुन घेतल्या.

घरी येताना मी व बायको दोघांच्या पोटात प्रचंड ढवळून येत होते व मळमळत होते. डॉक्टरकडे वगैरे जावे लागले नाही याचे आभार मानत संध्याकाळी पोटभर वरणभात खाल्ल्यावर बरे वाटले.

फिष टेंगा अन फिष बांबू शूट्स नामक आसामी पद्धतीच्या फिष डिषेस खाल्ल्या. फिश बांबू शूट्स चवीला खास नै, पण किंमत मात्र अंमळ नावासारखी, सबब त्यावर काट.
टेंगा मात्र उत्तम. गिरवीत मोहरी जाणवते, पण अंमळ आंबटपणही आहे. आवडले.

परवा माझ्या स्पीच क्लबच्या ग्रुप बरोबर "डुलुथ ग्रिल" मध्ये "लँब शँक " खाल्ला. पहील्या घासालाच निवर्तले व परत जन्मून खाऊ लागले. डिश अतिशय स्वादिष्ट होती. सगळे बडबडे, बहीर्मुख लोक हादडताना अक्षरक्षः स्पीचलेस झाले होते. माझ्या लँब शँक" बरोबर मीट स्ट्यू होता तो चवीला बराचसा भारतीय होता पण मसालट नव्हता. योग्य प्रमाणात कोथिंबीर, काबुली चणे, बटाटा,टोमॅटो हे घटक त्या स्ट्यूत घातले होते व मसाला भुरभुरल्यासारखी चव होती. फ्लेम ब्रेझ्ड शँकचे मीट पटकन निघात होते. ते मीट सहज निघते का हे आधीच विचारुन घेतले होते कारण सर्वांसमोर मेसी खायचे नव्हते.

This comment has been moved here.

मिनी वोक ओरीएन्टल किचन ह्या मॉडेल कॉलनी मधील एका अतिशय छोट्या पण अतिशय स्वच्छ ठिकाणी बर्मीज खो सुई ( उच्चारातील चू.भू.दे.घे.) हा एक अफलातून प्रकार खाण्यात आला.

(चित्र जालावरून साभार)

नारळाच्या दाट दुधातील ग्रेव्ही, नुसत्या लसूणावर परतलेले नूडल्स आणि बरोबर तळलेले नूडल्स , तळलेला कांदा,तळलेला लसूण, कांद्याची पात, लिंबू , बारिक चिरलेली मिरची इ. वेगळे मिळते.

नूडल्स वर ग्रव्ही ओतायची आणि मग तुमच्या आवडीप्रमाणे इतर पदार्थ वरून भुरभुरायचे...

अहाहा.... निर्मल आनंद(खूबसूरत मधल्या रेखा चा डायलॉग आठवा!)

किंमत फक्त २२० व्हेज ग्रेव्ही - दोन जणांना आरामात शेअर करता येईल(शिवाय आम्हाला कॉर्पोरेट डिस्काउंट म्हणून २०% टक्के सूट मिळाली.. दिल गार्डन गार्डन हो गया)