उदरभरण नोहे: हल्ली कुठे आणि काय खाल्ले? - ३

या विकांताला घरी बेक्ड पोर्टबेला मश्रुम्स आणि त्याच मश्रुम्सची मसाला-ग्रेवी असलेला रस्सासुद्धा केला होता. दोन्ही अप्रतिम लागत होते. नेहमीच्या बटण मश्रुम्सपेक्षा हे अधिक चिवट व आकाराने चांगले वाटीसारखे मोठे असल्याने नीट मॅरिनेट करून बेक केल्यावर खत्तरनाक लागतात. या विकांताला हेच स्टफ्ड (खोबरे, चीज, डाळींबदाणे, टोमॅटो पेस्टो, आलं-लसुण-दही-हळदीचं बाहेरून मॅरिनेशन) प्रकाराने करायचा विचार आहे.

शिवाय आडवड्यात खांडवी आणि सांज्याच्या पोळ्या बर्‍याच दिवसांनी पोटभर हादडल्या!

लोणावळ्याच्या धुवांधार वादळी पावसात तिथली पेश्शल मका भजी..कांदा लसूण मसाला-लाल चटणी.. (शिवाय चीझ भजी आणि कांदा भजी यांचाही फडशा पाडला गेला. चहासोबत.) यावेळी हाडापर्यंत गोठवणारा थंड आणि झोडपणारा पाऊस आला होता. भिजून पुरते सुरकुतायला झाले.

श्री. दत्त स्नॅक्स, खालापूर - मिसळपाव. दत्त स्नॅक्स ही जागा एकूणच उत्तम आहे चवीसाठी. साबुदाणा वडा आणि खिचडी लाजवाब.

ठाणे - पोखरण रोड नं.२ वर "धूम मचा दे" अशा अत्रंग नावाचे एक पानशॉप (बर्‍यापैकी मोठे पानभंडार) आहे. तिथले मीठापान अफलातून आहे. परवाच ही अशी पानं लावताना पाहून मोह पडला, म्हणून सहज खाल्ले आणि आता चटकच लागली संपूर्ण फ्यामिलीला..

तुळजापुरला गेल की खास सामिष भोजन ठरलेल .पंरपरागत पद्धतीने मटण ,ज्वारीची भाकरी मिळते . हे सगळ मिळत ते पण जर्मनच्या थाळीत .
खाऊन र्तुप्त

बोलोन्यात क्रेशेंतीनी आणि सोबत मोर्तादेल्ला खाल्लं. क्रेशेंतीनी हे तळलेले ब्रेड असतात- भारतीय जिभेला न आवडले तर नवल वाटेल (बेळगावच्या आसपास मिळणार्‍या बन्सची आठवण झाली ते खाताना). मोर्तादेल्ला आधी कधी खाल्लं तेव्हा खूप आवडलेलं नव्हतं पण ह्या काँबिनेशन मध्ये एकदम आवडलं !

बोर्श्त नामक युक्रेनियन सुप

इस्कर्गॉट [गोगलगय] इन गार्लिक बटर सॉस - मस्तच असते. ज्यांना मश्रुम आवडते त्यांना ही डिश आवडावी. फ्रेंच डिश आहे म्हणतात मग रशियन हटिलात कशी असे मी विचारले नाही उगा कोणी पुतीन, रासपुतीन भडकला असता.

एक मासा खाल्ला तो फार खास नव्हता, काहीतरी हर्ब्स व टोमॅटो अशी पेस्ट होती त्यात उकडला होता. नाव लक्षात राहीले नाही ओबोलान नामक युक्रेनियन व्हाईट बिअरच्या दुसर्‍या बाटलीचा लुफ्त लुटला जात होता.

घरच्याघरी बिर्यानी करून खाल्ली. कृती वाचून मला बिर्यानी अवघड आणि खूप व्यापाची वाटायची त्यापेक्षा कराताना खूपच सोपी/कमी कटकटीची वाटली- 'दम' वगैरे व्यवस्थित द्यायचा तर दोन तास तरी लागणार करायला. पण त्यात बराचसा वेळ नुसता थांबायचाच आहे. इथे कोणी अनुभवी बिर्यानी बनवणारे असतील तर टिप्स,अनुभव वाचायला आवडतील.

आजच भेकराचं मटण खायला मिळालं. याला बर्‍यापैकी उग्र वास होता, पण ज्युसी होतं.
यानिमित्ताने मी मागील एका प्रतिसादात विचारलेल्या प्रश्नाचं उत्तर मिळालं. एखादी प्रजाती नष्ट होण्याच्या मार्गावर आहे का हे जाणून घ्यायचं असेल तर तिच्या विकीपेजवर जावं, तिथे उजवीकडील वरच्या कोपर्‍यातील चौकोनात त्या प्रजातीची ही माहिती दिलेली असते. तरीही एखाद्या प्रजातीचे प्राणी/पक्षी इतरत्र टिकून असले तरी भारतातून नष्ट होत असतील तर ते कसे कळेल, पोचिंगचा हंगाम कोणता हे कसे कळेल असे प्रश्न उरतातच.

खूप दिवसांनी भेटलेल्या स्नेह्यांच्या स्वागताप्रित्यर्थ बनविलेल्या शाकाहारी इतालियन मेजवानीचे काही फोटू. यात मुख्य पास्ताचा फोटो घेण्याचा विसरले (बहुतेक तोपर्यंत बहुधा 'कियांती क्लासिको' जास्त झाली होती

सुरवातीला ब्रुस्केटा / ब्रुशेटा

पालक - रिकोटा न्यॉक्की

तिरामिसू

१. कियांती !! ;;)
२. न्योक्की सोबतचा सॉस कसा बनविलात ?

सुरळीच्या वड्या घरच्या घरी

अमेरिकेच्या पूर्व किनारपट्टीवर रेहोबोथ, अ‍ॅसटीग् आणि हेन्लोपेन् या समुद्रकिनार्‍यांवर जाणे झाले. त्यामुळे जलचर खाणे आले.
--
'सेविचे' हा पेरू देशातून आलेला प्रकार. ताज्या माश्याचे छोटे तुकडे हे लिंबू, आले, कोथिंबीर यांच्या मिश्रणात कच्चेच मुरवतात.

नुसते तुकडे उचलून खायचे. अतिशय ताजे मासे असतील तरच हा प्रकार मस्त लागतो.
--

ऑयस्टर्स (मराठीत - कालंव) हा प्रकार पहिल्यांदा खाल्ला. एका ताटलीत बर्फ आणि पाण्याच्या मिश्रणावर हे शिंपले आणि त्यातले ते गुलगुलीत जीव पुढ्यात आल्यावर मि. बीन्सचा फ्रेंच रेस्तराँमधील प्रसंग आठवून अंगातून एक शिरशिरी येऊन गेली :).

सोबत किंचित तिखट सॉस आणि मिरे-लिंबू दिलेले असल्याने थोडे हायसे वाटले.

तो जीव शिंपल्याला केवळ एका स्नायूने बांधलेला असतो, तो प्रथम हलकेच काट्याने शिंपल्यातच अलग करायचा.
मग सॉस्, मिरे, लिंबू त्या गुलगुलीत जीवावर शिंपडून शिंपला ओठास लावून डोके मागे नेत गट्टम् करायचा. चावत - चघळत बसणे वगैरे करायचे नसते. फक्त किंचित वेळ तोंडात ठेवून एकदम गट्टम्.

त्याची स्वतःची चव अशी काही फारशी कळली नाही. गारेगार असेल तरच चांगले लागेल असे वाटले. पण पुन्हा मागवायला हरकत नाही असे ठरविण्याइतपत प्रकरण आवडले !

अमुकराव, प्रकर्ण बहुत रोचक दिस्तंय. पण गिळगिळीत काही खाण्याबद्दल पूर्वग्रह असल्याने कधी ट्राय करेन की नाही माहिती नाही.

बाकी नुकताच माकुलं ऊर्फ स्क्विड खाण्याचा योग आला. कैतरी असेच मिळेल असे वाटले होते तस्मात फ्राय मागवला तर चक्क रिंगा आल्या. स्क्विडची रचना पाहता त्या रिंगा कशा बनल्या असतील ते काही केल्या कळेना.मग विचार करणे बंद करून हादडले. काहीसा उग्र वाटणारा वास होता आणि चावायला जरा जास्त लागले. तरी नॉट बॅड.

खाण्याचे ठिकाण: हाटेल मासेमारी, टिळक रोड, पुणे.

विकांताला केसवसुमारांच्या रेसिपीनुसार (दुवा शोधुन देईन) स्पॅनिश ऑमलेट केले होते ते खाल्ले. चवीला, दिसायला अतिशय चांगले झाले होते (स्वतःची पाठ थोपटणारी स्मायली असे काय हो? तुर्तास :-B ही चालवून घ्यावी

(फोटो येऊ घातला आहे )

विकांताला 'अ‍ॅपल पाय' चा प्रयोग झाला. फार मोठ्या आकाराचा बेस मला लाटता येत नसल्याने पाऊण पोलपाटाइतका बेस लाटून, 'पाय'ला करंजीचा आकार दिला होता.

मात्र पाय अतिशय खुसखुशीत व कव्हर मस्तच जमले होते. आतील सफरचंदाचा पोतही जमून गेला होता. मात्र सफरचंदे किंचित आंबट लागत होती गोडवा वाढण्यासाठी अजून काही टाकतात का? (मी फक्त सफरचंदाचे कापच स्टफ केले होते) पुढच्या वेळी केळी + खोबरे असे पाय करणार आहे.

मी उदरभरणाचे सर्व धागे वाचले नाहीत, त्यामुळे यावर आधीच चर्चा झाली असल्यास क्षमस्व.
काल पुण्यात लक्ष्मी रोड वर "जनसेवा" बंद पाहिले. मावशीने नंतर सांगितले की ते अलिकडेच कायमचे बंद झाले. ऐकून वाइट वाटले. बंद होण्यास कारण काय होते कोणाला माहित आहे का?

आणि हे रेस्टॉरंट बद्दल नाही, पण आज नीलायम टॉकीज शेजारचे "पाथफाइंडर" पुस्तकांचे दुकानही "काही अनिवार्य कारणांमुळे" बंद असलेले पाहिले. हे कायमचे का थोड्याच दिवसांसाठी, या बद्दल ही कोणाला माहिती आहे का?

ऑन टॉपिक: आज कर्वे रोडवर "दुर्गा कॅफे"त मस्त पोहे आणि कोल्ड कॉफी घेतली. काल कुमठेकर रस्त्यावरच्या स्वीट होम मधे बटाटावडा-चटणी. म्म्म्म्म्म्म्म्म.

विकांताला पिझ्झा केला होता. आता बेस उत्तम जमू लागले आहेत.
पिझ्झा करताना चीझ वितळते आनि मग घट्ट होते काहिसे भाज्लेही जाते मात्र त्यामुळे पिझ्झा कोरडा रहातो. (खाली जो सॉस-बेस असतो तोही कोरडा होतो).

बाहेरचा (विकतचा) पिझ्झा मात्र दमट - सॉस ओला - असतो, चीज वितळलेले असते, ते कसे जमत असावे? कोणाला काही कल्पना?

भारतीय वाणसामानाची खरेदी झाल्यावर फार भूक लागली होती म्हणून अचानक 'लाजवाब' नावाच्या एका स्थानिक भारतीय रेस्टॉरंटमधे काही विचार न करता घुसलो. मेन्यूकार्डावर 'पनीर नगीना' आणि 'तिलमिल झिंगा' वगैरे पदार्थ पाहून विचार बदलावा की काय असे वाटत होते पण स्वयंपाकघरातून येणारे वास आणि लागलेली भूक यांच्या गणितामुळे थांबलो. मागवलेले चिकन, पनीर वगैरे पदार्थ अपेक्षेप्रमाणेच अतिशय तेल सुटलेले आणि मसालेदार होते पण चवी एखाद्या चांगल्या धाब्यावरच्या जेवणाची आठवण करून देणार्या होत्या. पदार्थांचे वास, रंग, हात साबणाने धुतल्यावरही हातावर राहिलेला केशरी रंग वगैरे गोष्टी पार भूतकाळात घेऊन गेल्या. यासगळ्याबरोबरच तिथे लावलेली गाणी तर अगदीच नव्वदीच्या दशकातल्या आठवणी उकरून गेली. आशिकीतल्या "धीरे धीरेसे मेरी जिंदगीमे आओना..." पासून सुरवात होऊन ते "मैने प्यार तुम्हीसे किया है" वगैरे वगैरे भीषण सुरावटींनी आम्हाला अगदी घेरून टाकले. बाहेर पडल्यावर आपण भारतात नाही आहोत हे जाणविल्याने आणि गाडीच्या आरशात पाहिल्यावर आपण नव्वदीच्या दशकात नाही आहोत हे उमगल्याने आम्ही वास्तवात परतलो.

आज सकाळी घरी उकडलेले अंडे खाल्ले.

पुन्हा खाईन तेव्हा फोटो^* काढून अवश्य डकवीन.

==================================================================

^* अंड्याचा.

गेले कैक दिवस रोज दुपारच्या जेवणासाठी रेड्डीज् आन्ध्रा मेस इथे जातो आहे. १ भाजी, १ चटणी, पालक घातलेली डाळ, २ चपात्या, आणि सांबार, रसम आणि दही विथ राईस. चपाती सोडल्यास सर्व आयटम अनलिमिटेड. सर्व मिळून ७०/- ला पडते प्रकरण. सोबत काही उत्तर भारतीयही तितकेच दाबून हाणत असतात. व्हॅल्यू फॉर मनी जबरी आहे. कधीमधी सांबार गंडते, रसम बंगळूरू-हैड्रबॅड-मॅड्रस च्या तोडीचे नसते. पण सांबारातल्या दुधीभोपळ्याच्या फोडी हा तिथल्या चवीचा उत्कर्षबिंदू आहे. पुण्यात राहून सौथची बर्‍यापैकी मजा मिळते.

मॉडर्न कॅफे, शिवाजीनगर, पुणे इथे नीर दोसा आणि चटणी-सांबार, अ‍ॅज नाष्टा. चटणी हा उत्कर्षबिंदू म्हणावा लागेल. खोबरे-चिंच-मिरची इ. घटक असलेली लालसर रंगाची चटणी, आंबटपणा आणि तिखटपणा या दोन्ही चवींचे परस्पर प्रमाण अगदी नेमके असल्यामुळे जबरी मजा आली- दोन प्लेटी भरून नीर डोसे हादडल्या गेले. साला तोपर्यंत मॉडर्न क्याफेत हा आयटम मिळतो याचा आम्हाला पत्त्यापण नव्हता.

अलीकडेच कालिना मार्केट, सांताक्रुज येथील एथ्निक किचन येथे जाऊन आलो. तेथे चायनीज पदार्थांखेरीज काही मराठी पदार्थ मिळतात. त्यांनी महाराष्ट्रातील आदिवासींचे पदार्थ मिळतील असा दावा केला असला, तरी प्रत्यक्षात तेथे तांबडा रस्सा, सावजी चिकन, सागुती आणि काही कोकणी आणि काही आग्री पदार्थ मिळतात. सागुती चांगली होती, अस्सल होती का ते सांगता येणार नाही. सावजी चिकन मात्र अस्सल नागपुरी सावजी पाककृतीच्या जवळ जाणारी होती असे आमच्यातल्या एका नागपुरी मित्राचे मत पडले. याखेरीज तिथे मिळणारा खर्डा निव्वळ अप्रतिम, मस्त तिखटजाळ होता.

सुवैशिष्ट्ये:
१. तेथे तांदळाच्या आणि बाजरी की नाचणीच्या भाकर्‍या मिळतात.
२. किंमती तशा बर्‍या आहेत, माणशी १६० रु. इतके बिल झाले.
३. तेथे केवळ हलाल चिकन मिळते, त्यामुळे तशी अट असलेल्यांना तेथे नेता येते.

दुर्वैशिष्ट्ये:
१. तेथे मटण अजिबात ठेवत नाहीत, त्यामुळे केवळ मटण खाणार अशी अट असलेल्यांना तेथे नेता येत नाही. (हो, अशीही अट असते.)
२. भात कैच्याकै महाग आहे.
३. आम्ही बांबू शूट्स घातलेले चायनीज सूप मोठ्या आनंदाने ऑर्डर करायला गेलो, तर त्यांच्याकडे बांबू शूट्सच नव्हते. काही मासे नसल्याने, माशांचे काही पदार्थही घेता आले नाहीत. शिवाय जे मासे उपलब्ध होते, त्यांचे पदार्थ महाग होते.

एकुणात अनुभव तसा चांगला होता. आग्री पदार्थ खायला परत वेगळे जाऊच.

काही दिवसांपुर्वी एका मणिपुरी जोडप्याकडे जेवण्याचा योग आला. त्यांनी आम्हाला खास त्यांच्या जमातीच्या पद्धतीचं जेवण खाऊ घातलं. वाफवलेल्या शेंगा (कसल्या ते माहीत नाही), बटाटे घालून केलेलं बीफ, बांबू शूट्स घालून केलेलं पोर्क (हे भन्नाट होतं) आणि भात होता. सोबत तोंडीलावणं म्हणून एक प्रकार केला होता तो असा: नरी नावाचा सुकवून फर्मेंट केलेला मासा हा सुकवलेल्या लाल मिरचीच्या तुकड्यांसोबत कुटला आणि त्यात मीठ आणि बारीक चिरलेली ताजी मेथी घातली. याला मेलामे का काहीतरी म्हणतात. या पदार्थात नरी+मिरची हे मिश्रण कॉन्स्टंट असतं आणि त्याच्यासोबत कोणतीही हिरवी पालेभाजी मिसळली जाते. मला हा पदार्थ मेथीमुळे आवडला नाही. त्याच्याजागी दुसरी कोणतीतरी भाजी घालून पुन्हा चाखायला आवडेल.

अमनोरा मॉल, पुणे येथे "झांबार" नामक सौथिंडियन हाटेलात जाणे झाले. यावेळेस नॉनव्हेज ट्राय करू असा बेत होता. रु. ३३३/- ला नॉनव्हेज अनलिमिटेड थाळी. भात, सांबार, रसम, तोंडल्याची भाजी, खीर, केशरी भात यांसोबत ड्राय चिकन आणि मटन करी असा बेत. केरळा परोट्टाही त्यातच येतो. स्टार्टर म्हणून तो टिपिकल पापड-तोही मस्त. सर्व टेष्टी लैच जबर्‍या. ड्राय चिकन विशेषतः अत्यंत म्हंजे अतिशयच आवडले.

सोबत रेग्युलर इडली-डोसा-आप्पम इ. मेनूही आहेच. इडिआप्पम आणि तशाच अगम्य नावांच्या अनेक फिश डिशेसही लै आहेत. जरा हाय एंड आहे पण चव एकदम वर्थ इट. व्हेज थाळी अनलिमिटेड आहे रु. २२२/- ला.

दक्षिणायन व सौथ इंडीजच्या जोडीला पुण्यात अजून एका ऑथेंटिक सौथिंडियन हाटेलाचा शोध लागल्यामुळे उत्तम वाटले. पुन्हा नक्की जाणारे.

दोन आठवड्यापुर्वी पुण्यात गेलो होतो तेव्हा एक दिवस काढुन लोणावळ्याला भट्कुन आलो. "मनशक्ती"ची मिसळ खायचा बेत होता. पण एकदोन रिक्षावाल्यांना विचारता त्यांनी दगडोबाची उर्फ बुवाची उर्फ हॉटेल साईनाथची मिसळ रेकेमेंण्ड केली. तेव्हा तिथे कुच केले. लोणावळ्याकडुन खंडाळ्याकडे जात असतांना हॉटेल फरियाझ ला जिथे उजवीकडे वळतात तोच रस्ता घ्यायचा, पण फरियाझला न थांबता थोडे पुढे निघायचे. हमरस्त्यापासुन साधारण पणे अर्धा-पाउण कि.मी. आता आहे.

इथे साधी/मिडीयम्/तिखट मिसळ मिळते. मी मिडीयम मिसळ आणि तर्रीवाला रस्सा मागवला होता. मंडळी भट्कुन भट्कुन खुप भुक लागली होती त्यामुळे समोर आलेल्या मिसळीचा फोटो काढणे राहुन गेले. इथे मिसळी बरोबर मिरचीचा ठेचा/खर्डा देतात. रस्सा मस्त मसालेदार/तिखट होता त्यात खर्डा. पुछो मत!!! एकदम जन्नत!!!

नंतर आत मधे जाउन फोटो काढले.


१. तेव्हा मावशींना बघुन सगळा माल घरगुती असल्याची खात्री पटली आणि चवीचे रहस्य उलगडले!!!

२. तर्रीवाला रस्सा कातील होता!!

३. चला मंडळी मिसळ खायला!! याच फोटोत लिंबुंच्या बाजुला एका डब्यात खर्डा आहे.

नक्की चव घेउन बघा!

This comment has been moved here.