गद्य

आपली आपली म्हणता येणारी अनेक माणसं एकेक करत सोडून जातात. आधी वाईट वाटायचं आता थोडीफार सवय घालून घेतली. पूर्वी मी हातातून सुटून चाललेली नाती जपण्याचा खूप प्रयत्न करत असे. पण आता जाणार्याला शांतपणे जाऊ देते. थांबवण्यासाठी अजिबात प्रयत्नांची शर्थ वगैरे करून जिवाचे हाल करून घेत नाही. आपण कुठे चुकलो का ह्याचा भरपूर विचार करते. जेव्हा आपल्या बाजूने आपण शंभर टक्के देण्याचा प्रयत्न केला पण समोरची व्यक्ती नाही समजू शकली ह्याची खात्री पटते तेव्हा मी चर्चा, स्पष्टीकरणं, तडजोड, वाद असं काही करायला जाणं सोडूनच दिलय जणू. कारण मला ह्या सगळ्याचा मानसिक थकवा येतो. अतिशय.

(ईस्ट इंडिया कंपनीच्या सेवेत असलेले एक ब्रिटिश अधिकारी सर जेम्स डग्लस (1826-1904) यांनी मुंबई, जवळपासची स्थळे आणि तत्कालीन परिस्थिती याबाबत अनेक लेख लिहिले होते. या लेखांचे संकलन करून त्यांना आपली पुस्तकेही नंतर प्रसिद्ध केली होती. या लेखांमधील त्यांचा माथेरान बद्दलचा 1890 मधे लिहिलेला लेख मला मोठा वाचनीय वाटला त्या काळचे माथेरान मुंबईच्या गोर्‍या साहेबांना कसे दिसत होते याची एक झलक आपल्याला या लेखात दिसते. वाचकांना या लेखाचा हा अनुवाद आवडेल अशी अपेक्षा आहे.)

आज रेस्तोरंतमध्ये अचानक एक अनोळखी मध्यमवयीन गृहस्थ येऊन भेटले. मला म्हणाले,'' आपली ओळख नाही, पण मी तुमच्या सोसायटीमध्येच राहतो . मला काही खाजगी बोलायचं आहे आपल्याशी.'' मी काहीतरी संवेदनशील विषय आहे हे त्यांच्या चेहऱ्यावरून ओळखून मुद्दाम एका कोपऱ्यातील टेबलाशी त्यांना बोलायला नेले. माझी आई , इतर व्यक्ती आणि आचारी इ बाजूलाच वावरत होते.

रम्य ते बालपण- आंब्याचा सिझन
--------------------------------------------------------------------

गेल्या शनिवारची गोष्ट. मे महिन्यातील शनिवारची दुपार. बाहेर रणरणते उन. त्यामुळे सुट्टीचा दिवस असूनही बाहेर जावेसे वाटत नाही. जेवण होऊन सुस्तावलो होतो. काहीतरी वाचावेसे देखील वाटत नव्हते. थोडावेळ रेंगाळून झोपावे असा विचार करत टीव्ही लावला. एके ठिकाणी कर्नाटकतील भाजपाचे येडेरुप्पा मुख्यमंत्री असलेले सरकार दुपारी विश्वासमत अजमावणार होते, त्याबद्दल घमासान चर्चा चालली होती. दुसरीकडे, CNN वर सहज आंतराष्ट्रीय बातम्या पहाव्यात म्हणून गेलो, तर तेथे इंग्लंडच्या राजपुत्राच्या विवाहाचा सोहळ्याचे थेट प्रक्षेपण चालू होते.

एका व्यक्तीच्या नजरेतून

#१

आज सकाळी सकाळीच आपल्या बावळट बाळूला कळलं की आज पुस्तक दिन आहे ते. सकाळी सकाळी म्हणजे असं की त्याच्या फेसबुक क्रश मातकट माऊने रात्रभरात कुठकुठल्या पोस्टला लाईक केले हे बघायला त्याने गोपाळमुहुर्तावर फेस्बुक उघडल्यावर. पण ही ‘प्रोसेस’ आम्ही जितकी सांगितली तितकी सहज नसते. ती समजण्यासाठी त्याआधी त्याने काय केलं हेही जाताजाता बघून घेऊ.

मराठीतले आजचे एक आघाडीचे लेखक हृषीकेश गुप्ते यांचे जागतिक पुस्तक दिनानिमित्त मुक्तचिंतन

आमचा पहिला आठवडा फक्त प्लॉट स्वच्छ करण्यात गेला, तर आमचे अनुभवी शेजाऱ्यांची बाग दृष्ट लागण्यासारखी नटून सजून तयार झाली. ससे/पाखरांनी भाजी खाऊ नये म्हणून चोहीकडे कुंपण, कुंपणाला मधोमध छोटंसं सुबक दार दोन्हीकडे भाज्यांचे वाफे, आणि मधून विटांची पायवाट वगैरे सुंदर रचना होती. बरं, उन्हात काम करून दमायला झालं, तर खुर्च्या, छत्री, बर्फाच्या डब्यात थंड पेय वगैरे घेऊन दोघे दादा-वाहिनी सकाळपासून उन्हं माथ्यावर येईतोवर राब-राब राबत!

पहिला भाग: Pancakes, pancakes! इथे पहा.

आम्ही जमिनीचा तुकडा भाड्याने घ्यायचा ठरवला तर खरं, पण सुखासुखी कोण शेती करायला घेणार? अशा विचारात गाफील राहिल्यामुळे पहिल्या वर्षी तर मला प्लॉट मिळालाच नाही! पण तिथेच पहिला धडा मात्र मिळाला, की आपल्यापेक्षाही कितीतरी वेडी लोकं आधीपासूनच ह्या 'शेतकी उद्योगात' शिरलेली आहेत.