१५ ऑगस्ट इ.स.२९४७ चे आवाहन आणि अभिनंदन संदेश

आपणा सर्वांनाच माहिती आहे की १९४७ मध्ये झालेली भारताची फाळणी एक दुर्दैवी घटना होती.

सर्वप्रथम ती फाळणी हिंदुस्थानाची होती, भारताची नव्हे. दुसरे म्हणजे, इन रेट्रोस्पेक्ट, पाकिस्तानमध्ये आज जे काही चालले आहे/होत आहे/पाकिस्तानचे जे काही (भजे) झाले आहे, ते पाहता ती तितकीही दुर्दैवी होती, असे म्हणवत नाही.

पाकीस्तान आणि बांग्लादेशात विभक्त झालेले प्रदेश भारतात उद्या परत आले तर तेही आपल्याला हवेच आहे.

प्रकृती ठीक आहे ना?

............................................

(बाकी चालू द्या.)

धाग्याची प्रस्तावना 'आपणा सर्वांनाच माहिती आहे की १९४७ मध्ये झालेली भारताची फाळणी एक दुर्दैवी घटना होती. पाकीस्तान आणि बांग्लादेशात विभक्त झालेले प्रदेश भारतात उद्या परत आले तर तेही आपल्याला हवेच आहे` ह्या शब्दांमध्ये करण्यात आली आहे. त्यातील 'आपणा सर्वांनाच' ह्याला माझा आक्षेप आहे. मी स्वतः तरी फाळणी ही दुर्दैवी घटना होती असे गेल्या साठ वर्षांच्या इतिहासाकडे पाहून म्हणण्याचे धार्ष्टय करीत नाही. माझ्यासारखाच विचार असलेले अन्यहि काहीजण असावेत असा माझा अंदाज आहे. (फाळणीमध्ये जी प्रचंड प्रमाणात प्राणहानि झाली आणि अनेकांचे संसार उध्वस्त झाले हे निश्चितच दुर्दैवी होते पण थोडया पूर्वतयारीने - मुख्यतः तत्कालीन ब्रिटिश शासन ह्यांच्या बाजूने - ते टाळता आले असते. त्यांना १५० वर्षांच्या राज्यानंतर काही महिन्यात येथला मुक्काम गुंडाळायची घाई झाली होती त्या घाईचा हा परिणाम होता. फाळणीची घटना चांगली की वाईट ह्याच्याशी त्या संहाराची आणि हानीची गल्लत करता येणार नाही.)

फाळणी झालीच नसती आणि इतकी मोठी मुस्लिम जनसंख्या ह्याच देशाचे नागरिक म्हणून आतच राहिले असते तर आज आपली स्थिति काय झाली असते ह्याचे धडे पाकिस्तान आणि मध्य आशियामध्ये रोज दिसत आहेत. हिंदूहि धर्मान्ध असतात आणि मुस्लिमहि धर्मान्ध असतात पण हिंदूंचा धर्मान्धपणा काबूमध्ये राहू शकतो असे आपण गेल्या साठ वर्षांच्या अनुभवावरून म्हणू शकतो आणि मुस्लिमांचा धर्मान्धपणा, शारियतवरची आंधळी श्रद्धा ह्यावर काही इलाज दिसत नाही. भारतामध्ये येथील बहुसंख्य हिंदूंना हिंदूंच्या प्राचीन श्रद्धांना प्रश्न केला तरी ती रस्त्यावर येण्याची बाब वाटत नाही, त्या श्रद्धांबाबत खुली चर्चा होऊ शकते कारण भारताच्या प्राचीन परंपरेतच `एका प्रेषिताने सांगितलेले ते अंतिम सत्य`असले आंधळे विचार सर्वमान्य नाहीत. कारणे काहीहि असोत, मुस्लिम समाज अजूनहि कुराण आणि पैगंबराला प्रश्न करण्याचा उदारपणा आणि धैर्य दाखवीत नाही. भारतात वेद, मनु, उपनिषदे इत्यादींना प्रश्न करण्याची परंपरा बुद्ध आणि महावीरापासून निर्माण झालेली आहे.

असे शारियती विचार मानणार्‍यांची फार मोठी संख्या (एकूणाच्या जवळजवळ ३० टक्के) देशात असती - ती संख्या भारताच्या पश्चिम आणि पूर्वसीमांकडे केन्द्रित अशी राहिली असती - आणि तिला गेल्या ५०-६० वर्षातल्या `जे शब्दांनी सांगता येत नाही ते शस्त्रांनी मिळवायचे` ह्या तत्त्वज्ञानाची भर मिळाली असती तर काय झाले असते त्याची कल्पनाच करवत नाही. एकतर हिंसेला हिंसेने उत्तर देण्याची खुमखुमी असलेले `शस्त्राघाता शस्त्रचि उत्तर` असे मानणारे इथले हिंदु तालिबानीहि शस्त्र घेऊन उठले असते. ह्या दोन्ही गटांना ते देशाचे नागरिक असल्यामुळे देशभर हिंडायची मोकळीक असती. (येथे मी हा देश घटनेने दिलेली व्यवस्था चालूच राहिली असती आणि भारत एक प्रजासत्ताक, उदार विचारांचा देश राहिला असता हे गृहीत मानत आहे. तेच उरले नसते तर आजचा हा देशहि ह्या स्वरूपात दिसला नसता. कोठलातरी हुकुमशहा आणि त्याचे पित्ते ह्यांची मालकी देशात निर्माण झाली असती. हा पर्याय मान्य होण्याजोगा नाही.) देशभर कोठेहि हिंडू शकणार्‍या दोन्ही बाजूच्या धर्मान्धांनी येथे काय धुमाकूळ घातला असता आणि अराजक निर्माण केले असते ह्याची कल्पनाच करवत नाही.

तेव्हा झाले ते बरेच झाले असे मला वाटते. इच्छेविरुद्ध दोन समाजांना एकत्र बांधून ठेवण्याचा काही लाभ असतो असे वाटत नाही. आसिन्धुसिन्धुपर्यंता अशी भारतभू मोहम्मद बिन कासिमच्या हातून एक हजार वर्षांपूर्वीच नष्ट झाली. त्या भारभूचे आणि सिन्धु-रावींचे स्वप्न आज पाहात बसून सर्वसामान्यांचे रोजचे जीवन त्या स्वप्नाच्या पायी उध्वस्त करण्याचे काही कारण मला दिसत नाही.

कुणाला हवाय अखंड भारत? काबूल, कंदाहार, पेशावर, कराचीसकट? (अफ्गानिस्तानातही एकेकाळी हिंदू संस्कृती होती म्हणून अफ्गानिस्तान्.) दहशतवाद्यांनी बुजबुजलेल्या आणि अमेरिकेने हवे तसे वापरून आता सोडचिट्ठी मिळण्याच्या बेतात असलेल्या प्रदेशाचं ओझं कशाला हवंय आता? उगीचच? घरचं झालं थोडं म्हणून वर हे व्याह्याने धाडलेलं घोडं फुकटच्या अस्मितेसाठी पदरी बाळगायचं की काय?
साधं मालदीवसारखं चिमुकलं राष्ट्र आपल्याला ठेंगा दाखवून गेलं. उगीच आसिंधु-सिंधुच्या बाता कशाला?
उलट मला तर कधीकधी वाटतं की युरोपियन यूनियनसारखं एक भारतीय यूनियन असावं. म्हणजे मग तेलंगण, झारखंड, कोंकण, विदर्भ यांना आपापल्या अस्मिता सापडू शकतील आणि मिरवताही येतील. अर्थात या यूरोप्यन यूनियनचा आणि यूरोपचाही राजकीय इतिहास फारसा स्फूर्तिदायक नाहीच. उलट रक्तलांच्छितच आहे.

१५ ऑगस्ट २०४५ रोजी फाकीस्तान आणी पांग्ळादेशाच्या राष्ट्राध्यक्षांची गुप्त मसलत झाली. त्याचा मसुदा येणेप्रमाणे

आपल्या देशांपुढे खालील तातडीचे प्रश्न आहेत.
१. आपल्या दोन्ही देशातील स्त्रीयांची संख्या फारच कमी झाली आहे. शिवाय आपण एक एक पुरुष १ पासून ३ पर्यंत कितीही बायका करतो. (झेपेल तसे) त्यामुळे बर्‍याच पुरुषांना विवाहासाठी स्त्रिया उपलब्ध नाहीत.
२. मुले ही देवाघरची फुले असल्यामुळे त्यांना उगवण्यापासून रोखू शकत नाही. त्यामुळे राहण्यासाठी आणी शेतीसाठी जमीनीची उपलब्धता कमी होत चालली आहे.
३. गेल्या १०० वर्षांत आपण एकही नवीन भुभाग जिंकला नाहीये आणि बिचारे काफर जन्नतमधे जाण्यापासून वंचीत आहेत. त्यांना जन्नत नसीब व्हायला पाहिजे.
४. आपल्या देशातील लोकांना आपलेच धर्मबंधू असलेल्या फाऊदी मरेबीया सारख्या देशांत निकाह करण्यासाठी कायदेशीर अडचणी येत आहेत.
५. गेल्या ५० वर्षात सिंधूस्थानाच्या पंतप्रधानांचा एक बालही बाका करु शकलो नाहिये. (साले सब के सब प्रधानमंत्री गंजे आहेत ! )
सर्वच स्तरांवर आपली "कायच नाय" ही गुप्तहेर संस्था सातत्याने अपयशी ठरत आहे.

ह्या सर्व बाबींचा विचार करुन आपण सिंधूस्थानात विलीन होऊन आपले प्रश्न सोडविले पाहिजेत यावर एकमत झाले. एक्जीक्युशन डेट इज १५ ऑगस्ट २०४७.

मुळातच ब्रिटिशपूर्व काळात भारत वा हिंदुस्तान असा काही देश होता हीच विनोदी संकल्पना आहे. किंबहुना एकुणच इतिहासात भूभागांचे देश बनतात मोडतात, वेगळ्या प्रकारे जुळतात. ही निरंतर चालू असणारी प्रक्रिया आहे. तेव्हा 'हे आमचेच' हा दावा विनोदी असतो. भूभाग सलग नसणारे दोन देश एकत्र होऊन नव्या देशाची निर्मिती झालेली आम्ही पाहिली आहे. काळात मागे कधीतरी एकछत्री अंमलाखाली असलेला म्हणून एक देश ही एकवेळ मान्य होणारी कल्पना (त्यालाही तसा अर्थ नाही. तसे असेल तर अलेक्झांडरने अधिपत्य प्रस्थापित केल्याचा छोटुशा काळाकडे बोट दाखवून 'पंजाब आमचाच' असे ग्रीक आजही म्हणू शकतील) आहे पण एक भाषा, एक नेता, एक संस्कृती (तसे भारतीय संस्कृती असा शब्द आपण वापरतो पण ते खरंतर अनेक संस्कृतींचे फेडरलायजेशन आहे इतकेच. त्यामुळे त्यातच इतके अंतर्विरोध आहेत की त्याला एक ओळख अशी नाही) असे काहीही अस्तित्वात नसता एक देश असा उल्लेख करणे अजिबात सयुक्तिक नाही.

'आपले काय?' या प्रश्नाआधी आपण म्हणजे नक्की कोण याचे उत्तर शोधायला हवे. आपण म्हणजे एक देश असे उत्तर असेल तर 'देश' या संकल्पनेची व्याख्या आधी निश्चित करायला हवी. नक्की कुठल्या भूभागाला आपण देश म्हणतो हे ठरवायला हवे. याचे निकष आपल्या निष्कर्षाच्या सोयीने निश्चित न करता पुढे जाता आले पाहिजे, या व्याख्येनुसार निव्वळ आपला देशच (किंबहुना व्याख्यानिश्चितीचे वेळी त्याचा विचारच करता कामा नये) नव्हे तर इतर किती देश (विशेषतः ज्यांच्याबद्दल आपल्याला खास प्रेम वा खास असूया/द्वेष आहे) 'देश' या संकल्पनेत बसतात हे तपासायला हवे नि त्या व्याख्येला आधी व्यापक पायावर सिद्ध करायला हवे. आणि नंतरच आपण म्हणतो तो जमिनीचा तुकडा देश म्हणता येईल का याबाबत विचार करायला हवा. अलीकडे प्राचीन गोष्टींना विज्ञानाच्या परिभाषेत कोंबून बसवण्याचे जे प्रकार चालतात त्यात विज्ञानाच्या व्याख्याच सोयीच्या केल्या जातात नि त्यांची व्याप्तीच मुळी त्या सोयीच्या उदाहरणाला लागू पडेल इतकी मर्यादित असते. अभ्यासापेक्षा अस्मितेला डोक्यावर चढवून घेतले की असे छ्द्मविलास चालू होतात.

किंबहुना 'हिंदुत्ववादी हेच अखंड हिंदुराष्ट्रवादी असतात' हा विनोद मला कळत नाही. मुळात हिंदू बहुसंख्या -सुमारे ८०%-असलेल्या भारताऐवजी पाक-बांग्लादेशासह अखंड हिंदुस्तानचा विचार केला तर ही संख्या ५५-६०% वर घसरते. अशा वेळी ते मुळात हिंदूराष्ट्रच रहात नाही. (अर्थात 'शुद्धीकरणाने' ही संख्या वाढवू असा मूर्खपणाचा गंड त्यांना असण्याची शक्यता बरीच आहे.) आणि अशा देशाचा प्रवास फक्त धार्मिक संघर्षाचाच असणार आहे. धार्मिक उन्माद हा नेहेमीच निर्मितीक्षमतेला मारक असतो या नियमानुसार असा देश अराजकाच्या दिशेने जाणार हे समजण्यासाठी फार बुद्धिमान असण्याचीही गरज नाही, अगदी धर्मवेड्या व्यक्तिंनाही ते मनातून ठाऊक असतेच. अस्मितेचे प्रश्न फक्त आपला गट एकत्र ठेवण्यापुरतेच उद्घोषायचे असतात. सुज्ञांनी त्याला काडीचेही महत्त्व द्यायची गरज नाही.

मुळात ही असली स्वप्ने म्हणजे मागे पहात पुढे चालणे आहे. ठेचकाळण्याची शक्यता वाढते इतकंच. आजची आपली आव्हाने काय नि भविष्यात आम्हाला काय हवे नि का? या प्रश्नांची उत्तरे शोधणे अधिक सयुक्तिक नि उपयुक्त ठरते. त्यातही 'का?' चे उत्तर भूतकाळात असेल तर सगळं मुसळ केरातच जाणार. तेव्हा आजच्या काळासंदर्भात विचार करता अरविंद कोल्हटकरांचा प्रतिसाद नेमका आहे. त्यांच्याशी १००% सहमत. व्याह्याने धाडलेलं घोडं हवय कुणाला इथं, घरचं नीट सांभाळता आलं तरी खूप झालं.

अखंड भारत आमच्या दृष्टीने सध्या आहे तोच. बाकी असिंधुसिंधूपर्यंत(चूभूद्याघ्या)... टाईप इतिहास पुस्तकात/भाषणात ठीक वाटतो: निव्वळ आवेशयुक्त.
च्यायला आहे ते धड सांभाळता येत नाहीये भारताला, त्यात पाकिस्तान आणि बांगलादेश वगैरे आले तर हीहीही.... जाऊच द्या.

हे बघा, आजच फेसबुकावर सापडलं. तुमच्या अखंड हिंदुस्तानच्या लिष्टं मधे जपानही अ‍ॅडवा आता.

#‎Japan‬, the land of rising sun, was once a part of the Virat ‪#‎Hindu‬ ancestry. It was called JAP- AAYAN, which means study of meditation. This time it was Buddhists who conspired. Buddha, and his followers, came to INDIA from Nepal seeking refuge, sat under the Bodhi tree and spent months under the tree and still couldn't learn meditation. It was our Viraat Hindus, who took pity on him and his followers, sent them to JAP-AAYAN, to teach the art and science of meditation. The rest is history as to how, they cheated our ancestors and the Akihiro dynasty came into being in JAPAN. In fact, Tokyo was called Thaakia, meaning mind in a resting phase, Hiroshima was called, Narasimha, where Lord Vishnu meditated before his Narasimha Avatar, Nagasaki was called, Naga Asakia meaning learning of Naga Devatas, a place where Naga Devata did his meditation.
Now what should we do with JAPAN? Sit tight and watch the Japanese trample our ancestry or attack them and claim what is rightfully ours?

(Found somewhere!)

भारत, पाकिस्तान आणि बांग्लादेश एकत्र करून थोडक्यात म्हणजे घड्याळ मागे फिरवून हिंदुस्थानची १९४७पूर्वीची स्थिती आणायची आहे. ठीक आहे.

(हिंदुस्थानातील फ्रेंच आणि पोर्तुगीज प्रदेशांचे, संस्थानांचे आणि सिक्किमचे विलीनीकरण हे fait accompli म्हणून त्यांना हात लावायचा नाही / उलटे फिरवायचे नाही, हेही तूर्तास मान्य करू.)

हरकत नाही. आता या (घड्याळ मागे फिरवण्याच्या) प्रयत्नाचा पहिला टप्पा / पायलट प्रॉजेक्ट / प्रूफ ऑफ कॉन्सेप्ट म्हणून प्रथम १९७१पूर्व स्थितीस घड्याळ आणलेले चालेल? बोले तो, भारत तसाच ठेवून पाकिस्तान आणि बांग्लादेशचे (यानी कि पश्चिम नि पूर्व पाकिस्तानचे) एकत्रीकरण?

हा पायलट प्रॉजेक्ट यशस्वी होतो किंवा कसे, यावर मग फुल स्केल प्रकल्प हाती घ्यावयाचा किंवा नाही (घड्याळ १९४७पर्यंत पूर्णपणे मागे फिरवायचे की नाही), ते ठरवू.

काय म्हणता?