कोर्ट- एक समंजस चित्रभाषा.

अजूनही कोर्ट बघितलेला नाही. या लेखनाने हा चित्रपट नक्की बघायचा ही खुणगाठ पक्की झाली.
--

फक्त सगळ्याच प्रकारच्या प्रेक्षकांकडून याची स्तुती ऐकल्याने एक प्रकारची भिती वाटू लागलीये :)

स्वत:ला डुलकी लागलेली असताना चार पोरांनी येउन भॉक्क करून घाबरवावं आणि दचकल्यामुळॆ जो हाती आला त्यालाच आपण थोबडावं यात जो न्याय आहे तेवढाच आणि तसाच न्याय खर्‍या कोर्ट सिस्टीम मध्ये आहे.
एवढी एकच शॉर्ट फिल्म केली असती तरी पुरेसे होते. बोअर सिनेमा आहे. आणि संथ पण ठोकळेबाज विरोधाभास आहेत. खरीखुरी कोर्टरूम दाखवायची हौस एवढाच एक हेतू दिसतो. मग त्यात एक कथा ओढुन ताणून बसवली आहे(संथपणे दाखवली म्हणून ती एकजिनसी होत नाही.) त्यामुळे कुठल्यातरी फेस्टिवलात फुकट पाहिला मिळाला तरच पाहावा या मतावर आलो आहे. किंवा अर्धा एक तास सेशन कोर्टात बसून यावे. लाईव्ह कव्हरेज मिळेल.

आवडले. छान आहे परीक्षण.

शुची,नील, ऋषिकेश धन्यवाद.
@ नील :- ठोकळेबाज विरोधाभास कुठे दिसला? क्लिशे या अर्थाने यात ठोकळेबाजपणा आहे असं जाणवलं नाही. मला नाही बोअर झालं. कथा ओढून ताणून आणलीय असं मला नाही वाटलं आणि कोर्टाच्या कामकाजाचं लाईव कव्हरेज मी पाहिलय. असो, शेवटी ज्याची त्याची आवड.

@ ऋषिकेश :- आवडला नाही तरी शांतपणे बसल्याजागी झोपू शकाल. ;)

समीक्षा आवडली.
---------------------------------------------------------------------------------------------
कदाचित ज्या लोकांना न्यायव्यवस्थेवर जबरदस्त श्रद्धा आहे त्यांना पाहवयास फार आवडेल. ज्यांना भारतीय व्यवस्थांचा खोखळेपणा अगोदरपासूनच ज्ञात आहे त्यांना त्याचं रटाळवाणं दर्शन कंटाळवाणं वाटू शकतं.

कॉशन - हे चित्रपट न पाहिले असणाराचे मत आहे.

मोजक्या शब्दांत, चित्रपटात काय होतं हे न सांगता पुरेसं कुतूहल जागृत केलेलं आहे. आता चित्रपट बघायचा कसा हा प्रश्न आहेच, पण कधीतरी बघता येईल या आशेवर आहे.

चित्रपट यूट्यूबवर आलाय. तिथेच बघितला (सीडी/डीव्हीडी अजूनही मिळाली नाही)
------------
नक्कीच चांगला वाटला पण ग्रेट नाही. कॅमेरा मात्र झकास, आणि सगऴ्याच कलाकारांचा अभिनय उत्तम- इतका की त्यातले बरेच जण कलाकार आहेत की खरीखुरी माणसं हा प्रश्न पडला. शाहीरांचे पोवाडे मेजर आवडले, नंतर परत ऐकले.
पण काही प्रश्न-
( मधे काही काही शॉट्स आहेत ते जवळपास ५-१० सेकंद तसेच रहातात. कॅमेराची हालचाल नाही हे मान्य- कॅमेरा एक प्रेक्षक म्हणून आहे. पण फ्रेममधेही काहीच हालचाल नाही. मग ५-१० सेकंद ते दाखवण्याचा काय हेतू असावा? हे कळलं नाही.
सुरूवातीच्या काही प्रसंगांतला विनोद जाम आवडला. पण नंतर सिनेमा रूक्ष होत गेलाय असं वाटलं. काही भाग खूपच संथ - उदा. सरकारी वकीलीण बाई संपूर्ण स्टेटमेंट वाचतात तो प्रसंग "अहो आवरा आता, कळलं" असं म्हणायला लावणारा. हे का केलं असेल? कोर्टात किती कंटाळवाणं आणि रूटीन काम असतं हे दाखवायला?
अरे हो, आणखी एक म्हणजे ट्रेलर बघून नारायण कांबळेंभोवती चित्रपट फिरतो असं वाटतं, पण प्रत्यक्षात त्यांच्या वाट्याला फार कमी प्रसंग आले आहेत. ही छोटी फसवणूक वाटली
)
-------------
चित्रपटाविषयी आता सविस्तर वाचेन म्हणजे कदाचित ह्यातल्या काही प्रश्नांची उत्तरं मिळतील.

"कोर्ट"ला ऑस्कर मिळाल्यावर विविध ठिकाणी नालस्तीच्या पिंका फेकणारे लोक कसे रिअ‍ॅक्ट होतील?

एकंदरीत बर्याच जणांना 'ढिम्म कॅमेरा' तंत्राचं वावडं असावं असं दिसतंय. ज्यांना 'कोर्ट'चं चित्रिकरण या वर्गात मोडतं असं वाटतं त्यांना सेटनटँगोची पंधरा मिनिटे दररोज पहाण्याचा गृहपाठ दिला पाहिजे :-) मी याचे सातही तास पाहिले आहेत...त्यातून शिकलेली स्थितप्रज्ञता मुलांना वाढवताना उपयोगी येते असा अनुभव आहे.
मला नेमकी हीच काहींना पाल्हाळीक वाटलेली चित्रभाषा आवडली, त्यातूनच तर बारीक-सारीक कांगोरे लक्षात येतात आणि मुख्य म्हणजे सिनेमा चालू असताना केवळ घटना आणि नाट्यमयता यात अडकून न जाता त्यावर विचार करण्याची प्रक्रिया चालू राहते. जिथे शक्य आहे तिथे सिनेमाकर्त्यांनी नाट्यमयता टाळण्याचा प्रयत्न केला आहे, मला हे चित्रिकरण आजिबात रटाळ वाटलं नाही.

इथले कौतुक वाचुन विकांताला बघितला.
सिनेमाचे मुळच कॅमेरा मधे आहे आणि त्याचा च वापर करायचा नाही ही कल्पना कळली नाही.
बाल्कनी मधे बसुन एखादे नाटक ( किंवा पथनाट्य )बघते आहे असे फीलींग आले.

ह्याच अगदी एक ओळ सुद्धा न बदलता, ह्या पटकथेवर १ तासाचा ह्यापेक्षा बराच चांगला "सिनेमा" काढता आला असता.

सिनेमा आवडला. वरती अनेक मुद्दे येऊन गेले आहेत. त्यात थोडी भर. (स्पॉयलर्स)

वाईड अँगल स्थिर कॅमेर्‍याचे शॉट्स आवडले. अगदी सुरवातीचा जिथे नारायण कांबळे घराबाहेर पडतो तिथपासून, त्याला पोलिस कचेरीत आणतात, नंतर कोर्टात वगैरे. क्लोझअप कॅमेरा घेऊन हे 'हिरो' असं दाखवण्यापेक्षा. 'हे गर्दीचलेच एक. इथल्या गर्दीतील अनेकांची आयुष्य अशीच पिचलेली' वगैरे दाखवायचं आहे असं वाटतं.

कोर्ट संपल्यानंतर घेतलेला पॉज विशेष आवडला. तसाच, वकिल जेव्हा पवारच्या बायकोला सोडायला जातो तेव्हा मधोमध मागच्या ट्रॅफिकमध्ये ठेवलेला कॅमेरा. मस्तच!

एनजीओत वकील महत्त्वाच्या केसबद्दल सांगत असतानाचा सिनही साधारण हेच सांगतो आहे असं वाटतं. त्याला बोलावलं आहे पण त्याच्या संस्थेचं नावही निवेदिकेला माहित नाही. त्यांनतर शुल्लक कारणाकरता त्याच्या बोलण्यात व्यत्यत आणून एक प्रकारे लोकांना याविषयी खरंच किती आत्मियता आहे हे दाखवण्याचा प्रयत्न आहे असं वाटतं.

कांबळे यांना मिळणारी शिक्षा आणि लगेच सरकारी वकिलाचं आयुष्य, साड्यांवरची चर्चा पण पुढे आपल्या कोणीतरी मैत्रिणीच्या घटस्फोटाविषयी फोनवर बोलताना दाखविलेली आत्मियता (कन्सर्न) यावरून ही व्यक्ती खरंच संवेदनाशून्य आहे का नाही. तसंच सदावर्ते जेव्हा शेवटी महिनाभर ज्युडिशीयल कष्टडी देतात तेव्हा "सेशन कोर्टाला सुटी असली तरी हायकोर्टाला नाहीए" अशा प्रकारे एखाद्याच्या आयुष्याशी अगदी सहज खेळताहेत असं दाखवलंय. आणि पुढे सुटीतली चैन. जज असताना दाखवलेला तार्किकपणा, पुढे सुटीत दाखवलेला अंधश्रद्धाळूपणा. वगैरे विरोधाभास चांगले दाखवले आहेत असं वाटलं.

पन्नास साठ लोकांचं थेटर भरलेलं होतं. बहुतेक सगळे स्थानिक लोक होते. कॅप्शन वाचून ठराविक ठिकाणी मिळणारी दाद गमतीदार वाटली (जिथे एखाद्या 'पिचलेल्या'भारतीयला 'हे नेहमीचंच' असं वाटावं). वगैरे.