पसारा

खोटं कशाला बोला, खरं तर शुद्ध आळसामुळेच घराची अवस्था 'पसाराच पसारा चोहीकडे' अशी होऊन बसली होती. नवरा हा प्राणी पसार्याला ताबडतोब कावणारा मिळालेला आहे. तर मी म्हणजे अगदी शेवटचा पर्याय म्हणून पसारा आवरते. मला किती का पसारा असेना ढिम्म फरक पडत नाही. chores चो-अ-र्स या शब्दालाच कसा कंटाळवाणा नाद आहे. चो-अ नंतरचा र्स येणारच नाही असे वाटते. कधी संपणारच नाही. तसाच पसारा कसा पसरट शब्द आहे, पसरलेलं मध्ये ताबडतोब काहीतरी पसरटलेलं असं डोळ्यासमोर येतं. मला स्वत:ला घर टापटीप ठेवणाऱ्या लोकांबद्दल मला प्रचंड आदर आहे. कशा काय याना प्रत्येक गोष्ट जागच्या जागेवर ठेवण्याची उत्तम सवय असते. खरं तर प्रत्येक वस्तूची जागा ठराविक असावी असा काही अलिखित नियम आहे का? असल्यास कोणी बनवला? त्या व्यक्तीला आयुष्यात कधीही surprise चा आनंद मिळालेला नसावा. ठराविक जागा नसल्यामुळे, वस्तू तासभर शोधावी लागणे व शोधाशोध करताना ती लब्बाड , अचानक सापडणे यात केवढा आनंद आहे. लहान मुलांना बुवा कुक खेळताना मिळतो तितका. या आनंदाला मी मुकू इच्छित नसल्याने माझ्या जागा ठरलेल्या नसतात. नवरा ड्डबल कन्या रास असलेल्या आईच्या तालमीत वाढलेला असल्याने, तो अशा बुवा कुक खेळात at बेस्ट कावराबावरा होतो व at worst त्याचं मस्तकशूळ उठतं.
तर मला गोडीगुलाबीने सांगून झाले, लालूच दाखवून झाली शेवटी धाकदपटशा , भांडणावरती गाडी आली. मलाही ब्राउजिंग करता येईना, कि तंगड्या ताणून शांतपणे टी व्ही पहाता येईना, पुस्तक वाचता येईना की स्तोत्रे म्हणता येईनात अशी आणीबाणीची परिस्थिती घरात निर्माण झाली. तेव्हा ठरवले की सोक्षमोक्ष लावून टाकायचा. होऊ देत समाधान. म्हणता ना सारी दुनिया एक तरफ और जोरु का भाई एक तरफ तसे घरका सारा पसारा एक तरफ और स्वयंपाकघरका पसारा एक तरफ असे असते. मग तिथूनच मोहीम सुरु केली. मसाले, तिखट, हळद बरण्यांत भरता येतात पण त्याकरता आधी अडगळीत टाकलेल्या रिकाम्या बरण्या शोधाव्या लागतात. नंतर तरी जर काही पुडी, मसाले उरले तर ते नीट rubberband लावून ठेऊन द्यावे लागतात. वाळत घातलेली भांडी तर सतत नवीन पडणाऱ्या भांड्यांमुळे सतत सचैल स्नान झालेल्या अवस्थेतच ओली असतात. बरं हवेवर वाळवायची इच्छा असते कारण पर्यावरणाची काळजी उगीच पेपर टॉवेल नासून अजून एक गिल्टी फीलिंग नको. पण म्हटलं एअर ड्राय करण्यापेक्षा पुसून जागेवरच लावून टाकू. ओटा तिन्ही त्रिकाळ पीठ तिखट हळदीची रंगपंचमी खेळात असल्यामुळे कायमस्वरूपी 'रंगीला' बनलेला आहे मग किती का घासा. खरं तर काम करताना मला विविधभारती लागते. म्हणजे अन्न-वस्त्र निवाऱ्याइतकीच tangible मानसिक गरज आहे ती. तेव्हा गाणी ऐकत आज आवरा आवर करत होते. गाण्यावरुन आठवलं "घर असतं दोघांचं एकाने पसरलं तर दुसऱ्याने आवरायचं" वगैरे गाणी त्याला माहीतच नाहीत, मी घातला पसारा तर याला आवरायला काय जातं - अशी तणतणही मनातल्या मनात चाललेली होती. खरं तर टापटीपीकरण हा गंभीर आजार आहे. हे लोक सतत आवरायच्या ध्येयाने झपाटलेले असतात. ना स्वत: जगतात ना दुसर्‍याला जगू देतात. नवर्‍याला डॉक्टरला दाखवायलाच पाहीजे , प्रकरण हाताबाहेर जात आहे, अशी खूणगाठ बांधत, पुढच्या काही आठवड्यांचा कोटा पूर्ण करत आज काम केलं खरं. पण म्हटल हा मानसिक छळ इथे मांडावा Wink

ललित लेखनाचा प्रकार: 
field_vote: 
0
No votes yet

प्रतिक्रिया

>>>>
खरं तर टापटीपीकरण हा गंभीर आजार आहे.
>>>

ह्या स्पेक्ट्र्मच्या दुस्र्या टोकाशी होर्डींग आहे.
https://en.wikipedia.org/wiki/Compulsive_hoarding

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

हुं.

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण1
  • विनोदी0
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

हूं

  • ‌मार्मिक0
  • माहितीपूर्ण0
  • विनोदी1
  • रोचक0
  • खवचट0
  • अवांतर0
  • निरर्थक0
  • पकाऊ0

।।श्रीराम जयराम जय जय राम।।