इतर

करोना (कोरोना?) पसरला त्याला तीन महिने होत आले. आरोग्य आणि नोकरी यांची अनिश्चितता यांनी आपल्यापैकी अनेकांना या काळात केव्हा न केव्हा पछाडलं असणारेय. तसंच सलग इतके दिवस घरी अडकून पडल्याचे दुष्परिणाम वेगळेच. त्याबद्दल पुन्हा केव्हा तरी.

सुशांतसिंह राजपूतच्या आत्महत्येमुळे नैराश्य हा विषय पुन्हा चर्चेत आला आहे. मला यासंदर्भातील माझा अनुभव लिहावासा वाटला, म्हणून हा लेखप्रपंच.

चला ऑल सेट !

रात्री मास्क, ग्लोव्ह्ज वगैरे सगळी तयारी केली.

बायको तर बॉर्डरवर चाललेल्या जवानासाठी होतात तशी सेंटीमेंटल झाली होती.

"अय जाते हुए लम्हो जरा ठेहरो" वाजणार असं वाटायला लागलं...

महादेवाची फॅन असल्याने बिचारीने रुद्राक्षाची माळसुद्धा बॅगेत टाकली.

सकाळी झटपट उठून वाकड ब्रिजवर तीन मुलं आणि पुण्यातील सत्संगी कोऑर्डिनेटर हरीश ह्यांना भेटलो.

अमित पटेल, कुशलेंद्र पटेल आणि सिजू पटेल.

तिघेही लहानखुऱ्या चणीचे.

अमित आणि कुशलेंद्र देखणे टीनएजर,

शुक्रवारी मित्राशी पुन्हा एकदा कन्फर्म केलं.
तो म्हणाला आज थोडं काम असल्यामुळे शनिवारी निघेल त्या पोरांना घेऊन.
म्हटलं ठीक आहे तीनही मजूर पोरांचं आधार-कार्ड, मेडिकल सर्टिफिकेट वगैरेचे फोटोज वगैरे रेडी करूयात तोवर.
सगळी तयारी करून मी शेळ्यांची स्वप्नं बघत पुन्हा शुक्रवारी झोपलो.

शनिवारी उठल्या उठल्या मित्राचा मेसेज,
"बायको अजिबात हो म्हणायला तयार नाहीये, सॉरी"

भरोशाच्या म्हशीला टोणगा #$%^

"टॅक्सीनामा"ची पुढची काही प्रकरणं लिहून तयार होती पण टाकायची इच्छाच मरगळल्यासारखी झाली.

पायपीट करणाऱ्या अश्राप जीवांचे हाल बघवेनात.
आपलं टॅक्सी चालवणं म्हणजे एक सुरक्षित उच्चभ्रु पोराचा गिमिकी चूष असल्यासारखं माझं मलाच वाटायला लागलेलं.
तसंही ते लॉकडाऊनमध्ये पॉजवर गेलेलं...

आतून काही छान वाटेना...

शनिवार-रविवार माझ्या गाडीतून साधारण २ (/३?) लोकांना ८ ते १० तासांचा ड्राइव्ह करून पोचवण्याचा ऑप्शन मांडला.
पण आपण काय सोशल मिडीया इन्फ्लुएन्सर वगैरे नसल्याने आधी कोणाचा फारसा प्रतिसाद आला नाही.

डिस्क्लेमर - मी काउन्सिलर नाही की मानसोपचारतद्न्य नाही. फक्त एक अनुभव मांडते आहे.

रावपाटील यांची ( मोठी हो म्हणावंसं वाटत नाही) ही कविता वाचली, जी की त्यांनी अन्य एका याच विषयावरील, कवितेवरती 'प्रतिक्रिया' देताना, पोस्ट केलेली आहे. मनात विचारांचे तरंग उमटाले. ही कविता, माझ्या मते 'चाइल्ड ॲब्युझ किंवा गर्दीतील ओंगळ धक्के' या विषयास स्पर्श करते. तसे नसल्यास चू भू द्या घ्या.

२० जुलैनंतर तर मी हवेतच होतो.
मला वाटलं बॅज मिळाला म्हणजे आपण शेवटची अवघड हिलरी स्टेप पार केली.
आत्ता काय एव्हरेस्ट सर झालाच.
अभी टॅक्सी मिळणा किस झाड की पत्ती.
आत्ता मस्त शनिवार रविवार रुबाबात युनिफॉर्म घालून टॅक्सी चालवायची उजवा हात खिडकीबाहेर लटकावत ठेवून.
...
...
...
पण मग कळलं खरी लढाई तर आत्ता होती.

बॅज मिळवणं ही वेळकाढू असली तरी निश्चित प्रोसेस होती.
पण अजिबात ओळख नसताना कोणाची तरी टॅक्सी चालवायला मिळायची काहीच गॅरंटी नव्हती.

विषाणूच्या गोष्टी

१८ नंबरच्या खिडकीवरून फायनली बॅज घेतला.

मोठ्ठा माईलस्टोन!

आत्ता तो पहिल्यासारखा चकचकीत सेक्सी पितळी बिल्ला नाही मिळत

फक्त असं कार्ड मिळतं. ठीकाय हे तर हे...

२८ नोव्हेंबर २०१६ ते २० जुलै २०१९

अदमासे दोन वर्षं आठ महिने लागले मला बॅज काढायला.

झालं होतं असं की लायसन्स पोस्टानी घरी आलं तेव्हाच समोरच्या मित्राच्या वडलांचा मृत्यू झाला होता.

शेजारधर्मानुसार आपल्या घरीही आईनं बऱ्याच लोकांची उठण्या-बसण्याची सोय केलेली.

त्या घाईत तिनं लायसन्सचा फोटो काढून मला पाठवला आणि गडबडीत लायसन्सचा लिफाफा हंस दिवाळी अंकात कोंबला आणि ती साफ विसरून गेली.

मागच्या शनिवारी तिनं जस्ट एक फ्लूक म्हणून पुस्तकांचं कपाट चेक केलं आणि टा SSS डा SSS

नव्या उत्साहात परत आर. टी. ओ. ला थडकलो.

त्यातही आज बॅजचा फॉर्म विकणाऱ्याची टपरी बंद होती.

अरे देवा!