छत्री दुरूस्तीला टाकली पाहिजे (३/३)
या आधीच्या भागातः काय मजा असते नाही. एखादी ओळ, एखादी कविता, एखादा प्रसंग आपल्याला किती मागे घेऊन जातो. पहिल्या पावसाला यायला अजून कितीतरी वेळ आहे आणि मी मात्र काही ओळींमुळे पार कुठल्याकुठे पोचलो आहे. रोजच्या आयुष्यात माझ्यापासून वर गेलेल्या आठवणींच्या आकाशातून अश्या सरी कोसळतच राहतात, काही क्षण त्यात भिजावेसे वाटतेच पण ....
आठवणींच्या आकाशाच्या अन्
माझ्यामध्ये मी एक छत्री धरून बसतो
अलीकडे आजचा मी अन्
पलीकडे आधीचा
आठवणींच्या ताब्यातला
आज सरला अन्
आजचा मी कालचा होऊन छत्री पलीकडे गेलो
वाट पाहत उद्याच्या माझी.. कसा असेन उद्या मी?
उत्सुकतेच्या फटीतून डोकावलो अन्
आज माझ्यावर कालचे मी पडू लागले
फट विस्तारली.. छत्री फाटली..
आठवांच्या रुपात कोसळत राहिलो
पार पार मागे वाह(व)त गेलो...
छ्या! ही छत्री दुरुस्तीला टाकली पाहिजे!
लेखमाला आवडली.
तीनही भाग एकापाठोपाठ वाचले. मजा आली. पावसाची चाहूल लागली असता जाणवणारी हुरहूर, या भजनाच्या सुरुवातीच्या तुकड्यात पंडितजींनी नेमकी पकडली आहे.
माझ्या एका मैत्रिणीची नुकतीच शस्त्रक्रिया झाली होती. शस्त्रक्रिया कितपत यशस्वी झाली आहे, याचा अंदाज काही दिवसांनी यायचा होता. ती हॉस्पिटलमधून घरी निघत असतानाच अचानक पाऊस पडायला लागला, म्हणून मी चिंतेत पडले. मात्र तिच्या नवर्याचा चेहरा आनंदाने फुलून निघाला. त्या आगंतूक पाहुण्याने त्याला सर्व काही ठिक होणार असे आश्वासन दिले होते! तो पाऊस आणि त्याचा चेहरा माझ्या कायम लक्षात राहील.
उन्हाळा संपताना पावसाची वाट
उन्हाळा संपताना पावसाची वाट बघताना आलेला पाऊस, चिखलात उड्या मारण्यासाठी लागणारा मुळातला द्वाडपणा जागा करणारा पाऊस, कुंद वातावरणातला डोंगराच्या टोकावरचा निवांत पाऊस, "बरं आहे इथे मुंबईसारखा बदाबदा पाऊस कोसळत नाही" असं म्हटल्यावर पाच मिनीटांत ओलंचिंब भिजवणारा पाऊस ... सगळ्याची आठवण झाली.
ऋ, लिहीत रहा.
तुमची छत्री फाटली होती म्हणून
तुमची छत्री फाटली होती म्हणून मलाही इतकं काही छान दिसलं त्यातून .. नकाच दुरुस्त करू ती :-)