मिस्टर काय करतात.. ?

स्क्रीन काळा आणि मोठ्ठा गोळा या पुस्तकातून... ऑनलाईन नसल्याने फार कोणी वाचलं नसावं.

........................

आमच्या एक शिक्षिका माझ्या आईची मैत्रीण म्हणजे फ्यामिली फ्रेंडही होत्या. (काय नशीब..! काय नशीब..!! तेव्हापासूनच हे असंच..)

त्यांच्याकडे गेलं की नेहमी त्या एका बरणीतून मारी बिस्कीट काढून द्यायच्या. दहा एक वर्षं मी तिथे जात राहिलो. पण तीच फळी, तोच डबा आणि तेच मारी...

त्यांच्याकडे टायगर म्हणून एक मोठा कुत्रा होता. तो नेहमी उदास दिसायचा. मारी एक्स्प्लेन्स दॅट..

मला कधीतरी तरी ढोकळा, थालीपीठ, गेलाबाजार पोहे वगैरे काही देतील म्हणून मी आशाळभूतपणे वाट बघावी तरी परत मारीच ..च्यामारी... चहा आणि मारी कॉम्बोवरुनच ही शिवी आली असणार..

बुवा नाही दुसरं बिस्किट परवडत, असंही नव्हतं. घरची परिस्थिती अगदी चांगली होती हो त्यांची. बदल म्हणून एखादा दिवस पार्ले जी तरी ठेवायचं. पण नाही. शाळेत मी त्यांना पुरेसा वाव (चांगला वाव दीड वाव) देऊनही बाईंनी मार नाही दिला कधी.. पण मारी भरपूर दिली..

आणखी एक घर. आमच्याच चाळीत दोन खोल्या सोडून पलीकडे.. चांगल्या होत्या हां त्या काकू. पण त्यांचा एक प्रॉब्लेम होता..

त्या नेहमी केक घरी करायच्या (केकपात्र वाळूबिळू घालून गॅसवर ठेवून).

नेहमी केकच. आणि आम्ही नेहमी तो शिरा म्हणून खायचा.

काय हे.. शिरा म्हणून चवीला इतका छान असायचा. पण एकदा तरी त्याची केकसदृश वडी झाली असती तर त्यांना किती बरं वाटलं असतं. उगीचच "जमला नाही नीट केक आज" म्हणण्यात आयुष्य गेलं.

...."आज आवाज साथ देत नाही" म्हणण्यात गायकाचं आयुष्य जातं तसं.

कशाच्याही वड्या करायला गेलं कि वड्यांऐवजी सारणसदृश पदार्थ बनणं आणि तो वाटीत घेऊन चमच्यानं खावा लागणं हे एक प्राक्तन.

माझ्या आईनं एकदा बरंच खपून लोणी, मैदा, चॉकलेट, अंडी वगैरे मिसळून केकचं बॅटर उर्फ सारण बनवलं. ते मिक्सरमध्ये घातलं. ग्राइन्ड केलं. आणखी काही आणायला ती दुस-या खोलीत गेली. मिक्सरवर झाकण नव्हतं. पण पॉवर चालू होती. माझे आजोबा फिरत फिरत तिथे आले आणि उगीच वयानुसार आलेल्या तंद्री कम मंत्रचळाच्या प्रभावाखाली काहीतरी पुटपुटत मिक्सरचं बटन दाबलं. घुईSSS असा आवाज होऊन पातळसर रबडीसदृश केकद्रव पास्कलच्या दाब पारेषणाच्या नियमासारखा सर्व भिंतींवर सम प्रमाणात विभागून फवारला गेला. असो.

आजीनं डोळे अधू झाल्यावर करंजीत पिठीसाखरेऐवजी रांगोळी घातली. मग मी कचकचत्या तोंडानं ते सगळ्यांच्या लक्षात आणून दिलं. पण खूप खूप उशीर झाला होता. सगळ्याच टाकून द्याव्या लागल्या.

मधेमधे एखाद्या वर्षी दिवाळी आधी तीन चार दिवस आमच्याकडे एक सुतकी दिवस उगवायचा. माझी आजी (टीम लीडर) आणि आई (टीम मेंबर) उदास चेह-यानं बसलेल्या दिसायच्या.

कॉलेज मधून किंवा नंतर नंतर ऑफिस मधून आल्यावरही.. त्या दोघी अशा बसलेल्या दिसल्या की मला समजायचं की बॅड न्यूज आहे. म्हणजे:"चकल्या तेलात विरघळत आहेत".

मग "कसे गेले हो?".. .... "काल तर छान होते. माझ्याशी बोलले..भातामटी जेवले.." अशा टोनमध्ये बोलणं चालायचं. आजी "मोहन कमी पडलं वाटतं भाजणीला" असं काहीतरी म्हणत असायची.

इतकी चाळीस पन्नास वर्ष चांगल्या चकल्या केल्यावर अचानक त्या तेलात विरघळायला लागल्या,बिघडल्या ही भावना तिला कशी वाटत असेल ते एक असा सर्जन समजू शकेल ज्याच्या ऑपरेशन टेबल वर आत्ताच पेशन्टचा मृत्यू झाला आहे.

येस..

डेंटिस्टच्या बाबतीत प्रत्यक्ष मृत्यू नसला तरी "दात 'जाणं'... दात वाचवता न येणं..?

"दात जाणं" इन डेंटिस्ट्री इज इक्विव्हॅलंट टू 'डेथ' इन सर्जरी.."

तसंच..

"चकली डिजॉल्विंग इन ऑइल इज इक्विव्हॅलंट टू 'डेथ' इन सर्जरी.."

डॉक्टरची ती जबाबदारी, तो प्रोफेशनॅलीझम अशा दु:खी झालेल्या आजीत, आईत,बायकोत असतो. आणि आपण तिच्याबाबत म्हणतो ..हाउसवाईफ...ती घरीच असते..

..आणि तिला विचारतो "मिस्टर काय करतात?"

..............

.....(बाय द वे, 'मिस्टर' नंतर बरेच दिवस चकल्या स्प्रिंग सारख्या उलगडून खातात आणि "छान झालीय अगं चकली..खरंच..खरंच अगदी.." असं म्हणत राहतात.)