टप्पा

घ्या टाळी!!!

आवडलं. फक्त काही गोष्टी या वरचेवर येणारा टप्पा असतो की आयुष्यात एकदाच येणारा ऋतु - ते काळच सांगतो.

आवडले.

> कप्पेकरण आणि चर्वितचर्वण आणि प्रक्रिया आणि मतनिश्चिती यांसारख्या रवंथ करण्याजोग्या, श्वास टाकून-मागे रेलून शांतपणे करण्याच्या गोष्टी मुकाट मागे ओळ करून संथ झुलत उभ्या असतात. रंगमंचाच्या पुढच्या भागात मात्र लयबद्ध वेगवान हालचाल आकारत असते.

सावधान. रात्र वैऱ्याची आहे.

अर्थात मेघनाच्या लिखाणाचे आम्ही पूर्वीपासूनच फॅन आहोत...

मागेबिगे वळूनबिळून पाहताना 'आपण असे वागलो?' असा एक नवाच कौतुकमिश्रित अचंबा दाटत राहतो

एक साधी गोष्ट.
दोन आठवड्यांपूर्वी नंदन माझ्याकडे आला होता. नेहमीप्रमाणे मैफिल जमवली आणि शिवासच्या साथीने गप्पा सुरू झाल्या...
मध्येच कधीतरी जेवण झालं, एक बाटली संपली म्हणून दुसरी फोडली,गप्पा चालूच.
आमच्या गप्पा म्हणजे काय अगदी जागतिक अर्थ-राजकारणापासून ते ऐसी अक्षरेच्या सभासदांपर्यंत पसरलेल्या असतात!
वेळेचं भान राहिलं नाही. शेवटी माझे सासरे, बहुदा पाणी पिण्यासाठी, त्यांच्या खोलीतून आले आणि आम्हांला पहाताच 'गुड मॉर्निंग' म्हणाले!
तेंव्हा घड्याळाकडे पाहिलं आणि, "अरे नंद्या, तीन वाजून गेले!!!"

पूर्वी मी असा पार्ट्या-गप्पांमध्ये जागत असे पण आता वयानुसार बारा-साडेबारा वाजले की शरीर आवरतं घ्यायच्या आंतरिक सूचना द्यायला लागतं..
किंबहुना बर्‍याच वर्षांनी हा असा आगोचरेपणा केला! नंतर माझं मलाच नवल वाटलं!

आपण पुन्हा थोडेथोडे बनचुके-शिस्तबद्ध-शिष्टाचारी आणि सभ्यबिभ्य होत वाट काटत राहतो.

हे बाकी कठीण आहे.
कारण आता या वीकेंडला मी नंदनकडे जातोय!!

बाप रे! म्हणजे, चांगल्या अर्थाने बाप रे!
इतक्या कमी शब्दांत बरंच काही मांडलं आहे! मित्रमंडळी, खास ग्रूप्स, उगाच जागवलेल्या रात्री, सामूहिक मूर्खपणा, नसते उद्योग आणि "आयला, तेव्हा काही करायचो आपण" वालं फीलिंग शिवाय बरंच काही.
का कोण जाणे, पण हे वाचून मला पु.लंच्या "चाळशी" ह्या लेखाची आठवण आली :-B

टप्पा झाला. आता धृपद-धमाराची धमाल पखवाजी केव्हा?
गौरीची उपमा चोरून : सुंदर, जड गालिचा हळुवारपणे अंथरता अंथरता दुसर्‍या टोकाकडून गुंडाळण्याची वेळ येऊन ठेपते.

आता, चला जाऊद्या पुढे!

http://www.aathavanitli-gani.com/Song/Ithech_Taka_Tambu

छान लिहिलय!

फारच सुंदर आणि

आपल्यात आणि जगात एक धुंदावणारी लय सांधलेली असते. कप्पेकरण आणि चर्वितचर्वण आणि प्रक्रिया आणि मतनिश्चिती यांसारख्या रवंथ करण्याजोग्या, श्वास टाकून-मागे रेलून शांतपणे करण्याच्या गोष्टी मुकाट मागे ओळ करून संथ झुलत उभ्या असतात. रंगमंचाच्या पुढच्या भागात मात्र लयबद्ध वेगवान हालचाल आकारत असते.

हे तर थोरच.

असे अनेक टप्पे आठवून एक आवंढा आला. अगदी जवळचा म्हणजे मुलगी सहा महिन्यांची असताना मी, नवरा आणि आमचं एक मित्र जोडपं असे सगळे रायगडला गेलो होतो तो. मुलगी रात्रीही माझ्याशिवाय आजीकडे न रडता राहू शकत होती पण आजीलाच माझं जाणं पटत नव्ह्तं. त्यामुळे मनात अपराधी भावनाही होती. पण तिथे रात्री फिरताना, कसलीही पूर्वतयारी न करता गेल्यानं पुढ्यात आलेलं पोहे आम्लेट खाताना आणि जागत गप्पा मारताना ते अपराधीपण पुसलं गेलं. आल्यावर "काही त्रास दिला नाही हिने" हे ऐकत मुलीला जवळ घेतलं तेव्हा जी काही माया दाटून आली की बस्स.
असंच मध्येच कधी कधी गाण्याच्या मैफिलीलाही जायचो, "क्स्काय बुवा ही.. " कडे दुर्लक्ष करत.

तो टप्पा आपणहूनच पुढील धकाधकीत हळूहळू आपसूकच विरघळून गेला. पण शुची म्हणते तसं वरचेवर असे टप्पे येतच रहातात.

सुंदरच लिहील आहेस. शेवटही छान केलायस.

टप्प्या टप्प्याने उलगडत जाणारा लेख आवडला.

असे अनेक टप्पे आले, गेले. काही अचानक संपले , काही नको तिततके लांबले.
त्यामुळेच आयुष्याला गती मिळाली .
सध्या ठाय लयीत आयुष्य चालू आहे. पण तरी ती चांगली का वाईट हे ठरवायची उसंत मिळत नाहीये.

छान! आवडलं.

छान लिहिलं आहे.
सध्याच्या टप्प्यात बर्‍याच गोष्टी नव्याने समजल्या, स्वतःची ओळख नव्याने झाली असं म्हणायला हरकत नाही म्हणून आयुष्यातल्या ह्या टप्प्याचे विशेष आभार!

लिखाण आवडलं.
अ‍ॅपरेट या क्रियापदाचा वापर मराठीमधे पहिल्यांदा वाचला. तो वाचताना मौज वाटली. त्या वापरामुळे हे मराठी लिखाण वाचताना एकदम क्षणभर रोलिंगबाईंच्या पुस्तकांमधे अ‍ॅपरेट झाल्याचा भास झाला