हे शक्य आहे?

भारतीय-पाश्चात्य पेहरावातील ती...
सखीसमवेत ती...
गंभीर-अवखळ-प्रसन्न मुद्रांतील ती..
नग्न-अर्धनग्न ती...
तर्‍हतर्‍हेचे दागिने ल्यालेली ती...
रेखांकनातून स्वत:ला साकारणारी ती...
कॅनव्हाससमोर उभी चित्रकर्ती ती...
तीच ती, अमृता शेरगिल... स्वत:ला विविध रंग-रुपांत रेखाटणारी!

`मी अशी - मी तशी’.... थेटपणे स्वत:ला साकारणं...
प्रत्येक कलाकाराला स्वत:ला ‘दाखवावं’ असं वाटत असणार.
किंबहुना,
अवगत असणार्‍या माध्यमातून ‘स्वत:ला अनेक तर्‍हांनी न्याहाळणं’ हेही कलेचं प्रयोजन असणार.
चित्रं-शब्द-शिल्प... मूर्त माध्यमांतून थेटपणे स्वत:ला ‘दाखवता-न्याहाळता’ येतं.

गीत वाद्यं च नृत्यम च, त्रयं संगीतमुच्च्यते!
सूर-ताल-शारीर हालचाली ह्या अमूर्त माध्यमांतून हे कसं बरं साध्य होत असेल?
रागबध्दतेत सुरांचं अवधान, तालबध्दतेत आवर्तनांचं अवधान, शारीर हालचालींत नृत्यशैलीचं अवधान सांभाळत स्वत:ला थेटपणे कसं बरं ‘दाखवता-न्याहाळता’ येत असेल?