.

अपना अपना बबल-अपने अपने उसुल!!

आवडले.

_/\_

भन्नाट.

कथा अन पात्रं ओळखीची वाटताहेत बंडोपंत म्हणजे तर डीट्टो आमचे संस्थळीय आजोबाच!

कथा, तिचे नामकरण, पात्रांची भूमिका, कथाकाराची भूमिका सगळंच काही नि:शब्द करणारं आहे.

इंटरनेट-प्रचाराचं वर्णन फारच आवडलं. कथासुद्धा.

(निळोबा, तसे बरेच बंडोपंत तुमच्या आजूबाजूला आहेत हो. आजोबा काय अगदीच एकटे नाहीयेत.)

नि:शब्द कथा भर दुपारी वाचल्या. 'निष्पर्ण वृक्षावर भर दुपारी ' हे पुस्तकही भर दुपारीच वाचल्याचे स्मरते.
कथा 'रमताराम' या लेखणीच्या श्रेणीच्या नाही वाटल्या. इंटरनेट वापराचे वर्णन मात्र आवडले.

कथा आवडल्या.
नि:शब्दकथा हे नाव पर्फेक्ट वाटले.
जगातल्या सगळ्यात पवित्र गोष्टीसमोर कोणाचीही मात्रा चालत नाही त्यामुळे नि:शब्द होणेच योग्य!

वाचेन वाचेन म्हणून बाजूला ठेवलेल्या या निःशब्दकथा आज वाचल्या. आवडल्या. आधुनिक जगातल्या अपकमिंग मध्यमवर्गीयांच्या बदलत्या संवेदनांविषयीचं हे लेखन. काहीसं शाम मनोहरी अंगाचं वाटलं. बंडोपंत, समीर या जनरेशन गॅपचं चित्रण करणारं. कीपिंग अप विथ जोन्सेस चा चंगळवादी भांडवलवादी कॉंपिटिशनल दृष्टिकोन घराघरात पसरलाय सांगणारं. सगळ्याचं किंचित सुलभीकरण करणारं तरीही चित्रिकरणाच्या विषयापायी त्या सुलभीकरणाला क्षम्य ठरवणारं.

माझ्या मते ही कथा विस्तार करण्याजोगी आहे. कथा काहीशी संकल्पनांभोवती घोळते. पात्रं, त्यांच्यात घडणाऱ्या घटना या त्या संकल्पना सांगण्यापुरत्या आणि तेवढ्याच पुरत्या येतात. त्याऐवजी या जीवनपद्धतीचे इतर पोतही सादर करता आले तर अधिक परिणामकारक होतील. उदाहरणार्थ, कथेमध्ये एकही रंग, वास नाही. किंवा या कथेच्या गाभ्याशी संबंधित असलेल्या नात्यांशिवाय एकही नात्याचा उल्लेख नाही. ही कमतरता म्हणून सांगत नाही, तर कथा समृद्ध कशी करता येईल यासाठी सूचना आहेत. काही चित्रपट मुद्दाम ब्लॅक अॅंड व्हाइट असतात. रंग वापरता येत नाहीत म्हणून नव्हे, तर दिग्दर्शकाला त्या मर्यादा पाळण्यातून संदेश द्यायचा असतो. या कथेत तशी खात्री पटली नाही. संकल्पनाधिष्ठित कथा, आणि त्या संकल्पनांशिवाय काहीच न सांगणाऱ्या कथा पुरेशा परिणामकारक ठरत नाहीत.

चंगळवादी व्हा कुबेरांचा लेख वाचला होता मागे. आता हे त्याच्या उलट. मस्तच.