मनातले छोटे मोठे प्रश्न किंवा विचार - भाग ५०

थोडक्यात उत्तरः तुमच्या माझ्यासारखे सामान्य वापरकर्ते डायनामिक आयपी अॅड्रेस वापरतात. जेव्हा इंटरनेटशी कनेक्ट केले जाते तेव्हा इंटरनेट सर्विसप्रोवायडर डीएचसीपी सर्विस वापरुन एक युनिक आयपी अॅड्रेस तुम्हाला देतो. आयपी अॅड्रेस हा आयएमआई नंबर ब्राऊजर वगैरेवर अवलंबून नसतो. आयपी अॅड्रेस हा प्रत्येक कनेक्शनच्या वेळी बदलू शकतो. काहीवेळा तो एका कनेक्शनमध्येही बदलू शकतो.

http://dsalsrv02.uchicago.edu/cgi-bin/romadict.pl?query=%E0%A4%97%E0%A4…

गाशा (p. 234) [ gāśā ] m ( A) A small sitting cloth; made usually of cotton cloth overlaid with broad cloth. Used esp. as housings or ornamental covering over the saddle. गाशा गुंडाळणें To gather up and depart; viz. to run away; or to die.

गाशा = गासडी.

अनुस्वार देण्यासाठी कॅपिटल एम या अक्षराचा वापर करतात.
उदा. मंद = maMd or mMd

अगदी हेच आहे.

थोडासा फरक वाटतो.

माझ्या लहानपणी कॉन्व्हेण्ट नसलेल्या इंग्रजी माध्यमाच्या शाळा फारशा नसत. त्या आधीच्या काळी तर आणखीच कमी असतील. शिवाय त्या काळी विना अनुदानित नावाच्या शाळा फारच क्वचित असत. शाळा सरकारी अनुदानित असली की तिथे उपलब्ध असलेल्या सोयी (फॅसिलिटीज) मिनिमल प्रकारच्या असतात.

जिथे सरकारी अनुदानित शाळांपेक्षा अधिक सोयी उपलब्ध आहेत अशा शाळा माझ्या लहानपणी दोनच प्रकारच्या असत. एक चर्चने चालवलेल्या कॉन्वेण्ट शाळा आणि दुसर्‍या एखाद्या कंपनीने चालवलेल्या शाळा. [जसे रेमंड समूहाची ठाण्यातली शाळा किंवा गोदरेजची विक्रोळीची शाळा].

या कारणामुळे कॉन्व्हेण्ट शाळेत आपल्या मुलांना घालण्याची पद्धत उच्चभ्रू हिंदू लोकांत होती. शिवाय कॉन्व्हेण्ट शाळा निदान त्यांच्यासाठी तरी रिलिजस थ्रेट नव्हत्या.

त्या ओळी लेखाच्या नाहीत, तर 'झुलता पूल' नावाच्या एकांकिकेतले ते सुरुवातीचे संवाद आहेत. 'लोकसत्ता'तल्या लेखात त्यांनी 'झुलता पूल'ची निर्मितीप्रक्रिया स्पष्ट केली आहे. ती एकांकिका मला आवडत असल्यामुळे लेख वाचायला विशेष मजा आली.

झुलता पुल मधल्या या ओळी म्हणजे एक विनोद-शैली वाटते, म्हणजे फारुख शेख चश्मेबद्दूर मधे दिप्ती नवल बरोबर असं काहिसं असंबद्ध म्हणतो पण त्या असंबद्धता विनोदी वाटते.

पुणे तिथे काय उणे.... लॅण्डमार्क स्टोअरमध्ये मिळू शकतील एसजीएस मॉलमध्ये बघा. पुण्याच्या लॅण्डमार्कात खाद्यपदार्थ मिळतात की नाही ठाऊक नाही बंगळूरच्या दुकानात (फोरम मॉल) मिळत असत.
(पूर्वीचं पुणं राहिलं नाही आता- आणि पूर्वीचा युरोपही राहिला नाही).

दोराबजी!

http://aisiakshare.com/node/3865

येथे थोडी आहेत.

मला स्वतःला हे भयंकर अपमानकारक वाटतं. माझ्यावर निर्णय असेल तर लाईव्ह ब्यांड असलेल्या हॉटेलांत जायचं टाळतो.

मला वाटतं, इथे 'संपूर्ण लक्ष' वेधून घेण्याचा विचार अध्याहृत असावा. मी एखाद्या माणसाला जीव तोडून (संपूर्ण लक्ष देऊन!) काहीतरी सांगत / शिकवत / दाखवत असताना त्यानं त्याचं थोडं तरी लक्ष इकडेतिकडे (खायचा पदार्थ हातानं चाचपडणे, ते सांडू नये म्हणून प्रयत्नपूर्वक नीट खाणे, चवीचा आनंद लुटणे, भूक भागवणे इ.) का म्हणून दवडावं? माझी चिडचिड होईलच.

टीव्ही वा सिनेमा पाहत असताना, पुस्तक वाचताना ठीक आहे. पण समोर प्रत्यक्ष जिवंत माणसं बसून काहीतरी सादर करत असताना खाणंपिणं मला अपमानकारक वाटतं.

>> खाताखाता लाईव्ह गाणे ऐकणे किंवा नृत्य पाहणे किंवा नाट्यप्रयोग पाहणे - उदा. हॉटेलात दारु पीत आणि चिकन खात लाईव्ह गझल ऐकणे किंवा वेफर्स खाताखाता नाटक पाहणे (कुरकुर आवाजाचा प्रश्न असेल तर वडापाव इमॅजिनावा) - हे दुरित, कलाकाराला अपमानकारक आहे किंवा कलेला अवमानकारक आहे असं वाटतं का?

ते संगीताच्या जातकुळीवर अवलंबून नाही का? भारतात नवश्रीमंतांच्या हॉटेलांमध्ये कित्येकदा एक भयाण केविलवाणा ऑर्केस्ट्रा चालू असतो. हॉटेलच्या स्वरूपानुसार त्यात भावगीतं, कोळीगीतं, हिंदी सिनेमातली गाणी (किशोर, आर.डी. वगैरे), गझला (पंकज उदास, जगजित सिंग आणि मंडळी) वगैरेंच्या ड दर्जाच्या नकला किंवा लाउंज म्यूझिक वगैरे काही तरी चालू असतं.. ते गांभीर्यानं ऐकणं मला तरी शक्य नाही. ह्याउलट परदेशात काही ठिकाणी उत्तम जॅझ वगैरे ऐकलेलं आहे, पण तिथेदेखील संगीत काहीसं 'इझी लिसनिंग' म्हणतात त्या प्रकारचं (म्हणजे खाता खाता ऐकता येईल असंच) असतं असं कित्येकदा दिसतं.

नाट्यगृहात खाद्यपदार्थांना बहुतांश ठिकाणी बंदीच आली आहे.

ती बहुदा कचर्‍यामुळे झाली असावी.

कलाकाराला अपमानकारक आहे किंवा कलेला अवमानकारक आहे असं वाटतं का?

वेफर्स खाताना नाटक/सिनेमा पाहणे हे आवडत नाही, पण ते कलेला अवमानकारक आहे म्हणून न्हवे, त्याने त्रास होतो म्हणून. लाईव्ह संगीत ऐकताना हॉटेलात खाणे मला अजिबात अपमानकारक वाटत नाही. त्या कलाकारालासुद्धा, कला सादर करूनच जेवण मिळणार असते. अनुभव असा आहे की तिथल्या-तिथे त्या कलेला दाद दिली, तर कलाकारांना पण आवडते.

काही फरक नाही. बहुधा ड्रूपलमध्ये सेटिंग नीट नाही, अन्यथा http://aisiakshare.com हे आपोआप http://www.aisiakshare.com ला रिडायरेक्ट होईल.

२०१३ ला परत चालू झाली. आता लॉ कॉलेज रोडवरसुद्धा १ आहे.

तुम्हांला 'राकट' श्रेणीचे खास कौतुक आहे असे दिसते. ;)

यातल्या धाडसी, पुरुषी आणि राकट या श्रेणी नकारात्मकच हव्यात बै! धीरोदात्त न्यूट्रल चालेल.

खालील नवीन श्रेणीज षिरेसली आवश्यकः
१. धाडसी / धीरोदात्त
२. पुरुषी
३. राकट
४. अवघड
५. मनापासून
६. कौतुकास्पद

याबद्दलची सर्व चर्चा व उपचर्चा ही "फक्त पुरुषांसाठी" करायची सोय असावी. व स्त्रीसदस्यांनी "फक्त पुरुषांसाठी का म्हणून ?" हा प्रश्न विचारू नये असा प्रतिबंध घालण्यात यावा. स्त्री सदस्यांना ही चर्चा दिसणारच नाही अशी सोय असावी. व "पुरुष भेदभाव करतात" असा आरडाओरडा करणे हे सुद्धा प्रतिबंधित असावे.

( माझी कालची टेकिला उतरलेली आहे. )

छुईमुई?
शामची संस्कारी आई?
चौकोनी कुटुंब?
चानचान?
अच्च जालं तल?
पो?

हो, या सर्व आणि बर्‍याच इतर ट्रिगर्सवरून बदलतात. रँडम फॉरेस्टसारखे अल्गोरिदम्स वापरून हे ठरवलं जातं.

थोडं उचकटून लिहा....

रिसायकल/ उर्जेचा अपव्यय आदि लेख मला तरी फार आवडतात. अन शिकायला मिळते.

हा उपयोग अाहे. कोणीतरी वेगळा, कधीकधी संपूर्ण विरूध्द मुद्दा मांडतात, मग अापण जास्ती खोल विचार करतो, व मत सुधारतो हा फायदाच म्हणायचा की. तुंम्ही जरूर वैचारिक लिहा.

मी नुकताच ब्याट्याच्या सांगण्यावरून मराठी व्युत्पतिकोश (कृ पां कुलकर्णी, श्रीपाद जोशी) विकत घेतला.

त्यात चावट शब्दाची ही व्युत्पत्ती दिली आहे:
"वाचाट या शब्दाचा वर्णविपर्यय होऊन सिद्ध झाला आहे. शब्दाच्या अर्थात बदल-अर्थभ्रंश झाला आहे.

पुरवणीत कानडी शब्द "चावटेय = ठक, जार" असा दिला आहे.

होमिओपथीच्या 'औषधां'मध्ये औषध काही नसतं हा भाग सोडला त्या गोळ्या खायला काहीच हरकत नाही.

बाकी या प्रश्नाबद्दल अधिक स्पष्ट तांत्रिक उत्तर देण्यासाठी - कॉलिंग आडकित्ता.

होमिओपॅथीचे डॉक्टर होमिओपॅथीच्या तत्त्वांना हरताळ फासून उपचार करत असतील तर ठौक नाही.

----------
एकदा ज्या तत्त्वांवर* पॅथी उभी आहे ती मानलीच नाहीत तर ट्रायल एरर (अनमानधपका) मेथडने कोणत्याही पॅथीत औषधे निर्माण करता येतात.

*लाइक किल्स लाइक आणि औषध जेवढे डायल्यूट तेवढे अधिक प्रभावी ही तत्त्वे.
----------
छोटा प्रश्न: हाडातील कॅलशिअम सप्लिमेंट म्हणून ज्या (ऑलोपथी) गोळ्या घेतल्या जातात त्यांना कॅलशिअम कार्बोनेट/फॉस्फेट न म्हणता कॅल्क-कार्ब किंवा कॅल्क-फॉस म्हटले तर ती होमिओपॅथीची गोळी होईल का?

औषध काय असावं हे सांगण्याची पात्रता अर्थातच माझ्याकडे नाही. पण एका आधुनिक वैद्यकाच्या डॉक्टरला जे जमलं नाही ते दुसरीला जमेल अशी शक्यता आहे; ती आजमावून बघितली आहेस का?

होमिओपॅथी म्हणजे साखरेच्या गोळ्या; आणि या लोकांना शरीर नामक न-यंत्र कसं चालतं ते ही धड माहीत नसावं असं माझं मत आहे. जर साखरेच्याच गोळ्या खायच्या तर त्या मी घरीसुद्धा खाईन. आणि औषध म्हणून देणार ती साखरच असणार या माहिती-मतामुळे मला प्लासिबोचाही फायदा होणार नाही. त्यामुळे तुझ्या जागी मी असेन तर होमिओपॅथकडे जाणार नाही.

या दोन प्रकारच्या असतात.

१. स्टाय, २. चलाझिऑन किंवा कॅलाझिऑन (Chalazion)

क्र. १ ही पापणीच्या केसाखालच्या घर्मग्रंथीत झालेल्या जंतुप्रदुर्भावामुळे होते. केसतोड्यासारखी. यात पू होतो, पिवळी होते. दुखते, फुटते अन बरी होते. या पुळीला प्रतिजैविके उर्फ अँटीबायोटिक्स कामी येतात.

क्र. २, ही मायबोमियन सिस्ट या नावानेही ओळखली जाते.
ही काहीशी पिंपल्ससारखी, मायबोमियन नावाच्या स्वेदग्रंथीची गाठ असते. व हिच्यात पिंपल्समधून निघतो तसाच तुपासारखा/खिरीसारखा पदार्थ असतो, म्हणून खीरपुळी. ही पुळी पापणीत असलेल्या कूर्चेसारख्या कडक भागातल्या "टार्सल प्लेट" जे काहीसे कानातल्या मऊ हाडासारखे असते, त्यात असते. पापणीच्या कडेपासून दूर. ज्वारीच्या दाण्यासारखी हाताला लागते, दुखत नाही.

(रच्याकने : आजकाल निघालेल्या कॉलेजियन मुलींच्या काजळ लावण्याच्या रिकामटेकड्या फॅशनचाही हा एक परिणाम आहे. काजळ पापणीच्या केसांबाहेर रेखावे. मेकप कसा करावा ते न शिकता तो करू नये, असे माझे मत. केस व डोळ्याच्या दरम्यान जी फ्लॅट जागा आहे, तिथे या ग्रंथींची तोंडं आहेत. त्यात मेण व काजळी भरून ती चोक झाली की 'रांजणवाडी' होते. दुसरे कारण पिंपल्ससारखेच, हॉर्मोनल म्हणता येईल.)

आता, याला ३ उपचार आहेत. 1. Soak. 2. Poke 3. Cut.
१. शेकणे. २. टोचणे (एक इंजेक्शन यात टोचतात, त्याने ती बहुतेकदा विरघळते.) ३. चिर देऊन आतील पदार्थ खरडून काढून टाकणे.

यापैकी काहीही केले नाही तरी ही पुळी कालांतराने आपोआप जातेच. फक्त काल खूप असू शकतो. अगदी वर्ष सुद्धा.
इंजेक्शनच द्यायचे, तर देऊन वाट पहात बसण्यापेक्षा तेच १ इंजेक्शन भूलीचे देऊन खरडून काढलेली पट्कन व पूर्ण रिझल्ट देते. म्हणून इंजेक्शन हा सल्ला सहसा कुणी सांगत नाहीत.

टॉन्सिलच्या ऑपरेशनला 'पर्याय' म्हणून जसे होमोपदी वापरतात तसेच खिरपुळीलाही, कारण पेशंटला वाटणारी ऑपरेशनची भीती. (लहानपणीचे ४-६ टॉन्सिलायटीसचे अ‍ॅटॅक अँटीबायोटिकने कंट्रोल झाले, की मोठे झाल्यावर अशाही त्या ९९% वेळा विना ऑपरेशन अ‍ॅट्रोफिक होतात. (नष्ट होतात) डॉक्टरही प्रत्येक घसेदुखीला ऑपरेश्न सांगत नाहीत - म्हणजे सांगायला नको - दर २-४ महिन्यांत त्रास होत असेल, तर मात्र ऑपरेशनचा सल्ला दिला जातो.)

इथे उपचार देणार्‍या "अ‍ॅलोपथी"वाल्यांचे २ प्रॉब्लेम्स आहेत. १. कापून पैसे जास्त मिळतात. २. कापले नाही, तर पेशंटला काही औषध द्यायला हवे. दुसर्‍या कशाचा काडीचाही उपयोग नाही हे ठाऊक असते, पण औषध दिल्याशिवाय पैसे मिळत नाहीत. होमओपदीच्या औषधाला गुण यायला 'वेळ' लागतो हे ठाऊक असल्याने पेशंट कटकट न करता २-४ महिने साबुदाणे चघळून 'बरा' होतो, दरम्यान ऑपरेशनला घाबरणार्‍या पेशंटला साबुदाणे विकून जवळपास हजार पंधराशे काढता येतात. अन सगळ्यात बेस्ट म्हणजे होम्योपदीने गुण आला नाही, तर हाक बोंब कुणी करीत नाही. पण गुण आला, (होमोपदीचा किंवा अगदी अडकित्तोबाला नवस करूनही) खीरपुळी गेली, तर मात्र जाहिरात होते ;)

(संपादनः प्लीजच नोट, की ह्या असल्या साबुदाणा गोळ्या मेडिकलवरून विकत घ्या असे लिहून दिले जात नाही. "डॉक्टर" स्वतःच विकतात)

रच्याकने क्र. २. कोणताही होमिओपदी 'कोर्स' केला अन हा भाऊ अ‍ॅलोपथीचा अगदी डीएम एमसीएच वगैरे असला, तरी, होमिओपदी काऊन्सिलकडे नोंदणी नसताना होमोप्दी औषधे देणारा हा माणूस, (मेडिकल काउन्सिलकडे तक्रार करायच्या लायकीचा) 'बोगस' डाक्टर आहे.

आमच्या इथे दुकानातच ओवर द काउंटर सांगण्यावरून औषध आणतो.त्यांचा अनुभव असतो तो कामाला येतो.

:स्वत:चे केस उपटणारा बाहुला:
तुमचे आयुष्य निरामय होवो, ही शुभेच्छा. आजारी पडत जाऊ नका.

.परंतू मी ही एका होमीओपथि पुस्तकातले त्या रोगावयची औषधे वाचतो.

आपल्या चरणकमलांचा फोटो अपलोड करा. प्रिंटाऊट काढून, रोज उदबत्ती ओवाळत जाईन.