मनातले छोटे मोठे प्रश्न किंवा विचार - भाग ५८

US town rejects solar panels amid fears they 'suck up all the energy from the sun'

अत्यंत दणदणीत मुद्दा.. सहमती आहेच
पण गाडीचा अल्गोरिदमही माणसाच्या विचारपद्धतीप्रमाणे बनवला तर हा प्रश्न येऊ नये हे ही पटते.. फक्त तो तसा बनवला आहे याची अपेक्षा असली तरी खात्री करण्यास ती परिस्थिती आल्याशिवाय दुसरा मार्ग काय?

येतील की,

खरं तर, या उलट, ट्रॉली डायलेमा सारख्या परिस्थीती मधे अल्गोरीदमच रॅशनल निर्णय घेऊ शकेल

तेव्हां पडे प्रियासी । क्षण एक आज गाठी ।
सुख साधना युगांची । सिद्धीस अंति गांठी ॥

कर्करोग जनजागृती, अर्थात कॅन्सर अवेअरनेस ?!

सन्यस्तखड्ग नाटकामागची सावरकरांची भूमिका :

संगीत सन्यस्त खड्ग नाटक गौतम बुद्धाच्या काळाशी संबंधित आहे. गौतम बुद्धांच्या सांगण्यावरून 'शाक्य' सेनापती विक्रमसिंह शस्त्रत्याग करून संन्यासी होतो. बुद्धांच्या अहिंसेच्या तत्त्वज्ञानाने प्रभावित होऊन 'शाक्य' जनता शस्त्रत्याग करते व त्यामुळे त्यांचे राज्याच्या सुरक्षिततेकडे दुर्लक्ष होते. जेव्हा शेजारील कोसल राजा 'शाक्य' राज्यावर आक्रमण करतो तेव्हा विक्रमसिंहाचा पुत्र वल्लभाच्या सेनापतीत्वाखाली असलेले शाक्य सैन्य परराज्याचे आक्रमण रोखण्यास असमर्थ ठरते. विक्रमसिंहाची सून सुलोचना सैनिकी वेश धारण करून रणांगणात उतरते. पण दोघांचाही शेवट सारखाच होतो. शेवटी त्रस्त शाक्य भूतपूर्व सेनापती विक्रमसिंहाकडे जातात. गौतम बुद्धाशी अहिंसा व नैतिकता ह्यावर वाद-विवाद केल्यानंतर विक्रमसिंह त्याग केलेली तलवार (सन्यस्त खड्ग) उपसून शाक्यांना विजयी करतो.
.

गाण्याच्या आधीचा प्रसंग/मजकूर पुढीलप्रमाणे:

सुलोचना : म्हणूनच सखे, ते तसे क्षणात आपणांला सोडून गेले ह्याचा राग न येता उलट अशा नि:स्पृह कर्तव्यवीरांचा लोभ तसा क्षणभर तरी आपणांवर बसतो, हाच आपल्या अंगनांचा परमविजय होय अशी कृतज्ञ धन्यता आपणांस वाटावयास हवी. लंपट प्रेमापेक्षा असे त्यागी प्रेमच आम्हा कामिनींना खरोखरच लंपट करते. म्हणूनच अशा वीरवराच्या ह्या त्यागी प्रेमास शोभेन अशी ही त्यांची अर्धांगीही ह्या संकटात वागणार. नलिनी, मी सेनापती वल्लभाची पत्नी; सेनापती राष्ट्रपितामह विक्रमांची स्नुषा, मी कोलियन क्षत्रिय कुलाची कन्या- नलिनी, मी त्या दुष्ट विद्युद्गर्भाच्या सैन्यास आणि शक्य तर त्यास नागिणीसारखी डसणार. मी सैनिक वेश घेऊन शाक्यांच्या सैन्यात शिरणार. वीर वल्लभ कर्तव्याचे रणशृंग वाजतांच जसे मजकडे वळून पहाण्यासाठीदेखील थांबले नाहीत तशी मीपण आता ह्या माझ्या मांडल्या संसाराकडे निरोप घेण्यापुरतीदेखील वळून पाहणार नाही. हा बघ, सोंगट्यांचा पट तसाच मांडलेला; ही बघ ती माळ! सखे, पुरे आठ दिवस झाले असतील नसतील आमच्या प्रीतिसंगमाच्या पहिल्या वाढदिवशी; भगवान कामदेवाची पूजा करण्यासाठी मी ही माळ ओवीत होते, मी येथेच वल्लभांना गळ घालीत होते, त्या वेळी त्यांच्याशी खेळण्यासाठी हा सोंगट्यांचा पट मांडला. हाय हाय! मी त्यांस प्रेमाची गळ घालीत होते. त्याच क्षणी मला काय माहीत की काळाचा प्राणघातक गळही माझ्या प्रियकराच्या मानेवर फेकला जात होता! नाही तर मी शेवटच्या भेटीचा तो क्षण पोरसवदा अबोल्यात आणि रुसण्यात घालवला नसता. हा संसाराच्या पटावरील सुखाचा शेवटचा डाव खेळून घेतला असता. चालले मी हा संसाराच्या सोंगट्यांचा पट असा उधळून -

(चाल - आँखोंसे तेरे ग़ममें)
शत जन्म शोधिताना । शत आर्ति व्यर्थ झाल्या ।
शत सूर्यमालिकांच्या । दीपावली विझाल्या ॥

तेव्हां पडे प्रियासी । क्षण एक आज गाठी ।
सुख साधना युगांची । सिद्धीस अंति गांठी ॥

हा हाय जो न जाई । मिठि घालु मी उठोनी ।
क्षण तो क्षणांत गेला । सखि हातचा सुटोनी ॥

आर्ति या शब्दाचे अनेक अर्थ आहेत - दु:ख, क्लेश, इच्छा, इ. इथे इच्छा-आकांक्षा असा अर्थ होतो असं दिसतंय.

संदर्भः संगीत सन्यस्तखड्ग

नाटकातल्या संदर्भापेक्षाही (अमुकने दिलेल्या संदर्भानुसार - 'ज्या क्षणाची वाट पाहिली तो काहीतरी क्षुल्लक कारणामुळे हातून गेला. मग आता उपाय काय? शत जन्म जशी वाट पाहिली तशीच अजून पाहावी लागणार.' असा अर्थ वाटतो.) हे काव्य जास्त व्यापक वाटतं.

आपण आपल्या आयुष्यात कुठचंतरी ध्येय ठेवतो. त्यासाठी अहोरात्र कष्ट करतो, अनेक आनंददायी गोष्टींचा त्याग करतो. आपल्या आयुष्याची ज्योत करून त्या ध्येयदेवतेची आळवणी करतो. त्या ध्येयाच्या पूर्तीचा क्षण म्हणजे सर्वस्व असं आपल्याला वाटत राहातं. आणि काही नशीबवान व्यक्तींच्या आयुष्यात तो क्षण साकार होताना दिसतो. मला हवं ते मला मिळालं या पूर्ण समाधानाचा तो क्षण असतो. तो क्षण अनंत काळ टिकून राहावा, त्या यशाच्या धुंदीतच उरलेलं आयुष्य जावं असं वाटतं. पण तो प्रत्यक्ष येतो तेव्हा जो दैवी आनंद मिळतो तो फक्त त्या क्षणापुरता पुरतो. पुढे काय?

स्वातंत्र्यप्राप्तीसाठी अनेकांनी त्याग केला. आणि १५ ऑगस्ट १९४७ ला स्वातंत्र्य मिळालं. जल्लोष झाला. परिपूर्ती झाली. पण तो शेवट नव्हता. त्यापुढे काय हा प्रश्न शिल्लक राहिलाच. मग कधी नवीन ध्येयं कवटाळावी लागतात, किंवा त्या प्राप्तीतून हातात काहीच लागलं नाही म्हणून 'अरे पुन्हा आयुष्याच्या पेटवा मशाली' म्हणावं लागतं.

धन्यवाद दोस्तानु !!!

हिंदू-मुस्लिमांच्या एकमेकांकडून असलेल्या किमान अपेक्षा
.

दररोजच्या आयुष्यात हिंदूचे मुस्लिमांबद्दल कोणते आक्षेप असतात? यावर होत असलेल्या चर्चेत वारंवार कोणते मुद्दे आलेले दिसतात? याबाबतीतल्या माझ्या निरिक्षणावरून वारंवार पुढे येणारे पुढील मुद्दे वाटतात.

१) मुस्लिमांनी घराबाहेर पडताना आपला धर्म घरात ठेवावा. स्कल कॅप टाळावी. दाढी वाढवू नये. वाढवलीच तर ती धार्मिक पद्धतीची नसावी.

२) मुस्लिमांनी आवर्जून स्थानिक भाषेमध्ये बोलावे. त्या भाषेत पारंगत व्हावे. हिंदीसदृश्य भाषेत बोलून आपले ‘वेगळेपण’ दाखवू नये.

३) मुस्लिम स्त्रियांनी बुरखा वापरू नये.

४) मुस्लिम मुला-मुलींनी मदरशांमध्ये न शिकता इतरांप्रमाणे नेहमीच्या शाळांमधून शिकावे.

आणखी कोणते मुद्दे चर्चेत असतात असे वाटते?

वरीलप्रमाणे वागणारे मुस्लिम चांगले नसतात असे मला अजिबात म्हणायचे नाही. मुस्लिमांनी देशाच्या मुख्य धारेत सहभागी होण्यासाठी काय करावे वगैरे जड भाषा मी वापरत नाही. माझ्यासाठी येथे राहणारे सगळेच भारतीय आहेत. कोणाच्या आमच्याकडून काय अपेक्षा आहेत याच्याशी आम्हाला काही घेणेदेणे नाही, आम्ही आम्हाला हवे तसेच वागणार, किंबहुना कोणाला आमच्याकडून काही अपेक्षा बाळगण्याचा अधिकार दिलाच कोणी, असेही काहींचे मत असू शकेल याचीही मला कल्पना आहे.

आता मुस्लिमांच्या नजरेतून हिंदूंबद्दल अपेक्षा कोणत्या असतील असे वाटते? अर्थात वर उल्लेख केलेल्या मुद्द्यांच्या धर्तीवरच हिंदूंबद्दलही अनेक गोष्टी सांगता येतील.

ए परा तुझी फेसबुक ष्टेटसं टाक या धाग्यावर. पराने पार डिप्रेशन दिलय भन्साळ्याला.
___
इथे ट्रेलर देते आहे -

बाजी तारणहार-रक्षक-परमशिष्य इ. इ. असल्याने तो रोज रात्री झोपायला जायच्या आधी आश्रमात एक चक्कर मारत असतो. कोणाचे पाय पांघरुणाबाहेर आलेत का, कोणाच्या उशाशी पाणी ठेवायचे राहिले आहे का, कोणाला निद्रानाश झालाय का असे सगळे तो जातीने लक्ष घालत असतो. तर एकदा असेच 'जागते रहो...' करत असताना त्याला नृत्यशाळेत प्रकाश दिसतो. तातडीने बाजी आपल्या कुटीतून एक तलवार घेऊन तिकडे धावतो. आत जाऊन बघतो तर तीच आधीची सफरचंदवाली मुलगी बेभान होऊन नटराजासमोर नाचत असते (इथे 'नाचूंगी मै चाहे आंगन हो आढा तेढा... माझा नाच करणार सगळ्यांना वेडा..' असे गाणे). इतरांच्या झोपेची काळजी आणि रात्रीची वेळ लक्षात घेता हे गाणे फक्त बाजीरावालाच ऐकू येते असे दाखवले आहे.
मंत्रमुग्ध होऊन बाजी तिला बघत राहतो. गाण्याची तिन्ही कडवी झाल्यानंतर अचानक तिला मागे कोणीतरी उभे आहे हे जाणवते. ती दचकते, म्हणून मग बाजी पण दचकतो. त्याच्या कोपराचा धक्का लागतो आणि शेजारच्या मशालीतले तेल त्याच्या हातावरती उडते. तोबताबड ती नर्तकी धावत येते आणि आपली चुनरी फाडून बाजीच्या हाताला बांधते. बाजी म्हणतो, ''वाड्यावर जाम नाच-गाणी पाहिली पण असले कधी नाय पाहिले." बाजीचा दिल एकदम खूश होतो; पण गुरुकुलात अंगाखांद्यावरती दागिने नसल्याने बक्षिसी कशी देणार? मग तो आपल्या भिकबाळीतला माणिक काढतो आणि तिच्या हातावरती ठेवतो. ती हसते-लाजते आणि मुजरा करते. मग ती बुंदेलखंडाच्या राजकन्ये बरोबर आलेली दासी असून तिला विद्याभ्यासाची परवानगी समाज और धर्मने नही दी है असे आपल्याला कळते. पण बाजी तिला आश्वस्त करतो आणि समाजाला चार खडे बोल सुनावतो. रात्री समाज झोपलेला असल्याने मग त्याचे बोल ती एकटीच ऐकते.

धुम्रपानाच्या दृष्याच्या वेळी 'धुम्रपान आरोग्याला अपायकारक आहे' अशी पट्टी फिरवणे बंधनकारक आहे तसे अशा इतिहासाला धरून नसलेल्या प्रसंगी ' हा प्रसंग इतिहासाला धरून नाही, निर्माता - दिग्दर्शकाची अधिक पैसे मिळवण्याची खाज पूर्ण करण्यासाठी अभिव्यक्ती स्वातंत्र्याच्या नावाखाली चित्रपटात घातला आहे' अशी पट्टी फिरवायला लावली, तर या धंदेवाईकांना ते चालेल काय?

केवळ अभिव्यक्ती स्वातंत्र्यासाठी कोणत्याही ऐतिहासिक व/वा पौराणिक गोष्टीची कितीही मोडतोड केली तर ते अत्यंत समर्थनीय आहे. मी त्यास माझ्या तर्फे थेट, नि:संदिग्ध, व मजबूत पाठिंबा देतो. व ज्यांना या इतिहासाच्या मोडतोडीचा राग येतो त्यांच्या रागावरून बुलडोझर फिरवण्यासाठी तर अजून पाठिंबा देतो. उद्देश हाच आहे की भन्साळीच्या अभिव्यक्तीस्वातंत्र्याविरुद्ध आरडाओरडा करणार्‍यांची नाकं जमीनीवर रगडली जावीत व त्यांच्या नाकातून रक्त यावे.

(सिरियसली) संजय लीला भन्साळी झिंदाबाद !!!

चित्रपट प्रकाशित होण्यास आडकाठी न केल्याबद्दल सरकारचे आभारच मानायला हवेत. कसा आहे ते बघितल्यावरच कळेल. तोवर अळीमिळीगुपचिळी

ही अभिव्यक्ती स्वातंत्र्याची थेरे कुठवर जातील याचा नेम नाही.

हा निव्वळ खर्च नव्हे. हुंड्याच्या प्रथेला उत्तेजन देणे, असे अनेक पैलू याला आहेत. या सर्व भेटी त्यांना खासगीतही देता अाल्या असत्या. त्याची जाहिरात करणे याचे काय कारण असावे? औक्षण करणा-या कोणाला तरी अक्टिव्हा स्कूटर, कित्येकांना सोन्याच्या अंगठ्या अशा अनेक बातम्या येताहेत.

मला ज्यांची ऐपत आहे त्यांनी वाजत गाजत बराच खर्च करून लग्न करणे गैर वाटत नाही, फक्त अन्नाची नासाडी करू नये (किमान अश्य हॉल्सने कंपोस्ट प्रकल्प राबवावेत )

कारण त्यानिमित्ताने त्या संपत्तीचे विभाजन होते, अनेकांना रोजगार मिळतो, अर्थव्यवस्था हलत रहाते. प्रत्येकाने आपला पैसा असा खर्च करायचा नाही म्हटले तर अनेक कामगार, व्यावसायिकांना पोटे भरणे कठीण होईल

===

अर्थात ज्यांची ऐपत नाही त्यांनी मात्र साधेपणाने- कर्ज वगैरे न काढता - जमेल तसे लग्न करावे.

दुसरी उदाहरणे म्हणजे धुम्रपानाविरूद्धचा कायदा. सर्रास भर रस्त्यावर फुंकणारे लोक दिसतात.

Prohibition of Smoking in Public Places Rules, 2008 च्या माझ्या आकलनानुसार भर रस्त्यावर फुकायला कोणाच्या बापाची भीती नाही.

तुम्हाला काय वाटतं राकु?

रूल्स इथे वाचायला मिळतील. -->

http://karhfw.gov.in/PDF/GazofIndia%20-%20part%20II%20-%20Sec%203%20-%20...(i).pdf

इतकंही रँडम टाईप करत नाहीत सोमिवर.
रँडम म्हणजे maolldnsyn snsvbatwn wyhsgsuep;ans'djsgs sujsabausna auaanaisnsl sziks aiksbsusbnanaoa;snshauy
असं. पण त्यातही अक्षर ओळख असलेल्या, थोडंफार कीबोर्ड वापरलेल्या माणसाला १००% रँडम टाईप करणे शक्य नाही असे वाटते.
रँडम टाईप करूनही १०० वर्षे सुद्धा कमी काळ आहे शेक्सपियरचे साहित्य निर्माण व्हायला.

इंटरनेटचे जे मानवजातीवर अनेक थोर उपकार आहेत, त्यापैकी सर्वाधिक महत्त्वाचा म्हणजे यूट्यूबवरील कॅट व्हिडिओज्.
तर या ज्ञानसाठ्यातच, तुमच्या प्रश्नाचे किंचित उत्तर सापडले

रिक्शा विकत घेता येते का? भाड्यावर चालवायला/किंवा प्रवासी वाहतूकीसाठी नव्हे, तर स्वतःसाठी एक वाहन म्हणून.

हो, येते ना. जुन्या पनवेलला भर मध्यवस्तीत राहणाऱ्या एका नातेवाईकाने घेतली होती. तिथे जो राडा असतो त्यातून वाट काढायला रिक्षाच बरी असा त्याचा हिशोब होता.

एकदा मुंबईला जाताना कल्याणजवळ काहीतरी झालं म्हणून सिंहगड एक्स्प्रेस कर्जतलाच थांबवली आणि रद्द केली. तेव्हा हे मामाजी खुद्द रिक्षा घेऊन आमच्या रेस्क्यूला आले होते.

"जेव्हा आपल्याला एक आयदिया सुचते; तेव्हा ती आपल्यापूरर्वी पन्नास जणांना सुचलेली असते.
जेव्हा आपल्याला एखादी मुलगी आवडते; तेव्हा आपल्या आधी ती पन्नास लोकांना ती आवडलेली असते.
"
हा सुविचार आठवला.
माझ्या डोक्यात ही कल्पना फार फार पूर्वीपासून आहे.
दुचाकी झेपत नै (लांब अंतर अन् चालवाय्चा कंटाळा) आणि चारचाकी परवडत नै; अशी अवस्था असल्यानं आता लवकरच तीनचाकी तरी घ्यायचा माझा विचार आहे; असं मी नेहमी म्हणे. पब्लिक सगळं आधीच करुन बसतय.
असो. एका अर्थी चांगलच आहे. काही गायडन्स तरी मिळेल.

आदूबाबू +१

जळगावात असतांना ही वैयक्तिक वापराची गाडी आहे. कृपया थांबवू नये वगैरे लिहीलेली रिक्षा पाहील्याचे आठवते आहे.

लंकेत सत्यांशी टक्के रिक्शा पर्सनल व्हेइकल म्ह्णून वापरल्या जाते. (पाच मिनिटं तीस सेकंदाला व्हीडो फॉवड करा. खुद्द बजाज सांगताना दिसतील). पण राजीवबाबू आता पूर्ण रिक्शाच काढून टाकायच्या प्ल्यान मध्ये आहेत.

रिक्शा विकत घेता येते का? भाड्यावर चालवायला/किंवा प्रवासी वाहतूकीसाठी नव्हे, तर स्वतःसाठी एक वाहन म्हणून

हॅ:! त्यात काय गंमत? त्यापेक्षा रोडरोलर विकत घ्यावा. रस्तेबांधणी किंवा रस्तादुरुस्तीसाठी नव्हे, तर स्वतःसाठी एक वाहन म्हणून.

तेवढीच नॉव्हेल्टी!

अर्थातच वाचतो. एस अँड पी वगैरेंसारख्या अ‍ॅनालिष्टांचे रिपोर्टपण वाचतो.

मस्त आयडीया आहे. मी एम्प्लॉयरबद्दल माहीती काढते पण असं काही स्पेसिफिक वाचत नाही

सध्याच्या एम्प्लॉयरचा फिनान्शियल रिपोर्ट बारकाईने वाचतो. क्वार्ट्रली अर्निंग कॉल सभाही अटेन्ड करतो.
कारण मी नुसता एम्प्लोईच नव्हे तर शेअरहोल्डरदेखील आहे म्हणून.
प्रॉस्पेक्टिव्ह एम्प्लॉयरचे असे रिपोर्ट वाचत नाही कारण सध्याचा एम्प्लॉयर हाच जगातला आमच्या लायनीतला सगळ्यात मोठा आणि सगळ्यात जास्त देणारा एम्प्लॉयर असल्याने त्याने हाकलून काढेपर्यंत तरी आणिक दुसरा कोणी 'प्रॉस्पेक्टिव्ह' असा एम्प्लॉयर नाही!!
बाकी इन्व्हेस्टमेंट पोर्टफोलियोमधल्या कंपन्यांचे फिनान्शियल रिपोर्ट्स/ अन्य अभ्यास करतोच करतो...

प्लूटोचं सध्या स्थान काय आहे? नववा (ग्रह) आहे का पहिला (सगळ्यात मोठा लघुग्रह)?

जिथे राहू केतू ग्रह आहेत तिथे प्लुटोही ग्रहच असायला काय हरकत आहे.ढगांच्या बुरख्यातला शुक्र कलेचा ग्रह मानतो,निळा दिसणारा नेपच्युन डिझाइनरांचा मानायला हरकत नाही.

म.दा. भटांचे, हर्षल, नेपच्युन व प्लुटो' हे पुस्तक वाचा. पुण्यात मिळण्याची शक्यता जास्त आहे.

पण इतर जाणकारांकडून सुद्धा प्रतिक्रिया आणि माहिती हवी म्हणून हा चर्चेचा विषय आहे.

उद्या समजा "बंबोस" नामक एका नवीन ग्रहाचा शोध लागला, तर त्या ग्रहाचे गुणधर्म (घरात/घराबाहेर/कारकत्व वगैरे) कसं ठरवतात लोक?
आणि प्लुटो आता ग्रह नाही - तर मग आधी प्लुटोच्या माथी मारले गेलेले गुणधर्म आता कुठल्या ग्रहाच्या कंट्रोलमधे गेले आहेत?

पोझायडन नावाचा जावई^१ कुठल्या घरात राहून काय कामे करतो?

^१ जामातृ दशमो ग्रहः ।

"प्लूटो इज अ डॉग!" - माझी तीन वर्षांची भाची.
शी इज मोअर करेक्ट दॅन ऑल द अ‍ॅस्ट्रॉलोजिस्ट्स!!!!

"मोअर करेक्ट दॅन ऑल द अॅस्ट्रॉलोजिस्ट्स!!!!पुट टुगेदर!

अडाखे चुकले म्हणजे शास्त्रिय मिमांसा चुकली असं नाही.फक्त योग्य कारण सापडले नाही असं म्हणू.

एक मार्मिक माझ्या तर्फे!

पण पुढचं स्पष्टीकरण अतिशय मार्मिक आहे.

काल हे वाचलं -
In Practice, How Does India’s Caste System Work In The 21st Century?

काही धार्मिक पोथ्यापुस्तकांचे वाचन करताना एक गोष्ट लक्षात आली होती की बहुतेक ठिकाणी वैश्य आणि शूद्रांचे उल्लेख असले की ते एक मोळीविक्या, एक लाकूडतोड्या, एक रजक, एक शेतकरी असे मोघम आणि जात/धंदेवाचक असतात. उलट ब्राह्मणाचा उल्लेख मात्र अमुक मातापिता, अमुक गोत्र, अमुकशर्मा असा साग्रसंगीत असतो. राजाचे नाव कधीकधी नसले तर किमान अमुक देशाचा राजा इतके तरी असते. कदाचित मूळ पुराणांमध्ये नावे असतीलही, पण पुढे या कथांचा प्रसार होताना सामान्य लोकांना नावांची गरज वाटली नसावी.
कथांतले ब्राह्मण जरी गरीबबिचारे असले तरी त्यांना मातापितागोत्रप्रवरदेश वगैरेनिशी एक ओळख असते. बाकीचे तर गरीबबिचारेही आणि शिवाय स्वतःच्या ओळखीचीही गरज नसलेले.

वेगळ्या धाग्यांनी नक्की प्रॉब्लेम काय होतो हे मला समजत नाही. वेगळा धागा जास्तं जागा वगैरे खातो का?

तिढ्याचा निकाल न लागल्याने राजेश कुलकर्णी ऐसी सोडून गेले तर त्यांच्या चौफेर मुद्द्यांना आम्ही ऐसीकर मुकू अशी भिती वाटते.

सहमत आहे. फक्त राकु धाग्यातून कमावतात ते प्रतिसादातून घालवतात. असल्या तिरसटाशी कोणताही संवाद साधायला मन घेत नाही.

-----
म्हणौनी थोरपण पहा सोडिजे |
येथ व्युत्पती अवघी विसरिजे ||
जै जगा राकुटे होईजे |
तै जवळीक माझी ||

याचा वेगळा धागा झालाच पाहिजे! आम्हालाही रोज टायपायचं असतं. दिवसभरात इतके विचार येतात ते सगळे वाया जातात. इतके दिवस नियम पाळून मूर्ख ठरल्याची भावना आली आहे. नवे धागे काढल्याने काही फरक पडत नाही. उलट बोर्ड हलता राहतो. जुने धागे पटापट गडप व्हायला मदत होते.

आदूबाळ आणि नगरीनिरंजन यांच्या प्रतिसादानंतर फार जास्त लिहिण्याची गरज नाही.

लिक्विड बायोप्सी याबद्दल मला काहीही माहिती नव्हती; गरज पडली नव्हती आणि मला या विषयात फार रसही नाही. फक्त विषय निघाला म्हणून गूगल केलं तर बरीच माहिती समोर आली. त्यातली काही वाचून, भाषांतर, संकलन करून कोणी धागा काढला असता तर मी तो हौसेने वाचलाही असता. पण दोन कीवर्ड्स टाकून 'लिहा आता निबंध' छाप धाग्यांचा/लेखनाचा मला वीट आलाय. फेसबुकावर असलं लेखन दिसतं ते कमी आहे का, की इथेही चार-चारोळी धागे एकत्र काढून काही नवीन (किंवा 'हिला के रख दूंगा') लिहिल्याचा आव आणावा!

ऐसीवर फार पूर्वीपासूनच लहानसहान धाग्यांनी मुख्य बोर्ड भरून जाऊ नये यासाठी प्रयत्न करण्यात आले होते. 'कालच मी हे गाणं ऐकलं, आणि अहाहा, काय छान वाटलं!' यासारख्या फेसबुकी अपडेटीचा एक लेख होऊ नये अशी त्यामागची इच्छा आहे. त्यामुळे अशा प्रकारच्या लिखाणासाठी 'सध्या काय ऐकताय', 'ही बातमी समजली का' यासारखे सातत्याने चालू राहाणारे धागे उघडलेले आहेत. बहुतांश सदस्यांना हे सोयीचं वाटतं, आणि त्यामुळेच 'ही बातमी समजली का' किंवा 'मनात येणारे छोटेमोठे प्रश्न व विचार' या धाग्यांचे ५० हून अधिक भाग चालू आहेत. कधीकधी यांमध्ये काही उत्तम चर्चा होते, ती वेगळी काढून अर्थातच स्वतंत्र धागा बनवला जातो.

त्या धाग्यात त्यांनी तीन-चार विषय मांडले आहेत. त्यापैकी काही मनातले विचार/प्रश्न या सदरात घालता आले असते. परंतु शनीच्या विषयी लिहिलेला विचार हा स्वतंत्र लेख म्हणून चालू शकतो.

बरोबर. ऐसीची ही व्यवस्था आहे. ती पाळण्याबद्दल वारंवार राजेश कुलकर्णींना सूचना केलेली आहे. पण त्यांना आपल्या लिखाणावर प्रक्रिया करून तुम्ही वर म्हटलं आहे तसं वितरण करून लिहिण्याची तयारी नाही. असं वितरण करण्याची गरज हा त्यांना आपल्या अभिव्यक्तीस्वातंत्र्यावर घाला वाटतो. त्यांनी व्यवस्थापनाच्या या मागणीला सेन्सॉरशिप असं म्हटलेलं आहे.