अलीकडे काय पाहिलंत? - १४
(जुन्या धाग्यात १००च्या जवळपास प्रतिसाद झाल्यामुळे नवीन धागा. उजव्या बाजूला किंवा मुखपृष्ठावर असणाऱ्या मुखवट्यांच्या प्रतिमेवर टिचकी मारून या प्रकारातले सगळे धागे सापडतील.)
==========
एका मित्राच्या सुचवणीला भूलून "टूरिंग टॉकीज" पाहिला.
या तंबूतल्या सिनेमांची value chain काय असते कोण जाणे, पण प्रत्यक्ष प्रोड्युसर आणि डायरेक्टर तंबूवाल्यांकडे सिनेमाची रिळं घेऊन दस्तुरखुद्द फिरत असावेत असं वाटत नाही. डिस्ट्रीब्यूटर कशासाठी असतो मग?
हुच्चभ्रू डायरेक्टरचा सामाजिक हुच्च स्तर दाखवण्यासाठी की काय तो पडद्यावर आला की इंग्रजी गाणं वाजतं.
ऐसीच्या लाडक्या सूनबै सौ जाह्नवी श्री. गोखले (याददाश्तवाले) यांच्याप्रमाणे यातली नायिकाही वपुंच्या डायरीतून उचललेल्या सुभाषितांचे डोस वेळोवेळी पाजत रहाते.
सिनेमाची गोष्ट बर्यापैकी जमलेली असली तरी शेवट अत्यंत म्हणजे भयंकरच प्रेडिक्टेबल आहे.
जमा बाजूला
- किशोर कदमचा अभिनय
- काहीकाही जमलेले संवाद
- संधी असूनही गाणी घुसडायचा टाळलेला मोह
मी पण बघितला परवा. इनोदी आहे
मी पण बघितला परवा.
इनोदी आहे म्हटल्यावर "लॉजिक" लावायचे नाही हे तर होतेच, त्यामुळे अगदी पैसे गेले असे वाटले नाही तरी धमाल वगैरे काही वाटला नाही.
लोकांना बथ्थड मराठी सिरियली आवडतात (आता हसा, आता रडा, आता ट्रॅजेडी आहे याची पूर्वसुचना देणारे आवाज पाठिमागे वाजले की तसे करायचे टाइप्स!) तसे यातले बरेचसे बथ्थड प्रेडिक्टेबल जोक पण आवडले असावेत!
मलाही थेटर भरलेले बघून छान वाटएल. मी म्हणते, सिंघम, चेन्नई एक्स्प्रेस चालतोय तर हा का नाही? १५-२० सो-सो तरीही गल्लाभरू चित्रपटांमागे एखादा सकस चित्रपट येतो असे गुणोत्तर धरले तर येऊ द्यात असे चित्रपट, भरू देत थेटर, मराठी चित्रपट पाहणे लो प्रोफाइल न राहू देत..मग चांगले चित्रपट निघाले की तेही चालतील मग!
बाकी दिलिप प्रभावळकर हे आप्ल्याकडचे अन्डरयुटिलाइज्ड गुणी कलावंत आहे. इकडे पण त्यांच्या गुणवत्तेच्या १ दशांशच संधी दिली आहे असे वाटते. तरी अगदीच काही नसण्यापेक्षा ते कुठेतरी दिसतायेत हेही नसे थोडके!
जाता जाता : "रेगे" पाहिलाय का कुणी? ट्रेलर वरून बरा वाटतोय!
@ "रेगे" पाहिलाय का कुणी?
@ "रेगे" पाहिलाय का कुणी? ट्रेलर वरून बरा वाटतोय!
>> कालच पाहिला. ट्रेलरवरुन जेवढ्या अपेक्षा होत्या तेवढा आवडला नाही. उगाच सारखे सारखे कन्फ्युज़ करणारे फ्लॅश-बॅक दाखवलेत.
मित्राने सांगितलं होतं की त्याला समजला नाही म्हणून. आता आपनेकु समजलाच पाहिजे, इज्ज्यत का सवाल हय ना. मग दर १०-१५ मिनिटाने नक्की काय चाल्लय याचा विचार करायचा. वैताग नुस्ता. "असंगाशी संग प्राणाशी गाठ" हे अगदीच सुरुवातीला समजते आणी मग तेवढा इंटरेस्ट राहत नाही.
कुत्र्या-मांजरांच्या संगतीत
आमच्या गावात कुत्र्या-मांजरांवर आलेलं चित्राशिल्पांचं प्रदर्शन पाहिलं- In the Company of Cats and Dogs.
त्यातली दोन चित्रं फारच आवडली. एक म्हणजे ऑटो डिक्स, या दोन महायुद्धात लढलेल्या चित्रकाराचं. एका युद्धात फ्रान्समध्ये युद्धकैदी म्हणून हा पकडला गेला होता. तिथून सुटका झाली. मेंदूशी संबंधित कोणतासा विकार झाला होता. हृदयविकाराचे दोन झटके आले आणि दुसऱ्या वेळेस तो त्यात गेला. मृत्युच्या साधारण वर्षभर आधी काढलेलं हे चित्र -
आणि एका कृष्णवर्णीय चित्रकाराने १९२० च्या आसपास काढलेलं चित्र आहे. पब/रेस्तरॉंमधला दृष्य, ज्यात सगळे ग्राहक कृष्णवर्णीय आणि वेटर्स पांढरे आहेत. तिथे एक कृष्णवर्णीय, अपंग जोडपं गायन-वादन करून आणि त्यांची दोन कुत्री काही ट्रिक्स करून ग्राहकांची करमणूक करत आहेत. हे दोन कुत्रेही पांढरेच आहेत, असं चित्र आहे. ते फारच लक्षात राहिलं. (पण नेमकं चित्रकाराचं नाव आठवत नाहीये आणि गूगलवर सापडलं नाही.)
व्यवस्थापकः कृपया height="" टाळावे
तुमच्या गावातले कोणी मिळताहेत
तुमच्या गावातले कोणी कलाकार मिळताहेत का पहा. या प्रदर्शनातले बहुतेकसे स्वर्गवासी झालेले आहेत ... ते तर फारच लांब अंतर होईल.
नाहीतर हे पहा, यात अंतराचा प्रश्न नाही. तुमच्या घरातली, तुम्ही स्वतः सोडून स्वतःला घरमालक समजू पाहणारी कोणी व्यक्ती शोधा. काम फत्ते. Copycat Social Media Contest
सिंघम रिटर्न्स
परवाच पाहिला. रोहित शेट्टीचा सिनेमा असल्याने लॉजिक वगैरेची वानवा असते याचं काही विशेष वाटलं नाही. पण अफलातून वेगवान सिनेमा आहे, जास्त विचार करायला सवडच मिळत नाही. विशेष उल्लेख म्हणजे या चित्रपटात श्यायडी सीरियल मधला 'दया' आहे. त्यामुळे 'दया, दरवाजा तोड दो...' या ड्वायलॉकची आपण आतुरतेनी वाट बघत असतो, आणि सिनेमात हा ड्वायलॉक जिथे येतो तो क्षण लै भारी. नेहेमीचे 'आता माझी सटकली' वगैरे टाळ्याखाऊ ड्वायलॉक आहेतच. फक्त एखादी गोष्ट अथवा पात्र एखाद्या वेळी किंवा एखाद्या ठिकाणी का आहे हा प्रश्न मनात येऊ द्यायचा नाही. पण एकुणातच आपल्याला पिच्चर आवडला राव.
बाकी गाणी जेमतेम १-२ आहेत. टाटा मोटर्सच्या गाड्यांची भरपूर जाहिरात केलेली आहे (अगदी न्यानो पासून स्टॉर्म पर्यंत सगळ्या गाड्या अजय देवगणला चालवायला लावल्या आहेत).
एक विशेष, रोहित शेट्टीच्या आधीच्या चेन्नई एक्स्प्रेसमधे (हो, मी तो पण पाहिलाय!) आणि आता सिंघम रिटर्न्समधे स्थानिक भाषांमधल्या ड्वायलॉक्सचा (अनुक्रमे तमिळ आणि मराठी) मुक्तहस्ते वापर केला आहे आणि तो ही सबटायटल्स वगैरे न देता. हा प्रयोग आपल्याला आवडला. बाकी ज्यांना तमिळ/मराठी वगैरे कळत नाही त्यांच्यासाठी, 'भावनाओं को समझो' एवढेच काफी आहे. :)
बहुतेक
बहुतेक आम्ही बबलू ला झापल किंवा झापडलं अस काहिस म्हणायचे असेल. ( बबलू भाजीवाला काहीपण वेड्यासारखं बोलत असतो म्हणून).
आपण जे बोलतो आणि मुले जे ऐकतात त्यात बरेचदा ध चा मा होतो.
१५ ऑगस्टचाच किस्सा घ्या. ज्यु. केजीच्या वर्गात १५ ऑगस्ट ला मुला-मुलींना वेगवेगळ्या भुमिका करायच्या होत्या. कोणी गांधी, कोणी भगतसिंग तर कोणी झाशीची राणी.
झाशीच्या राणीचे सुप्रसिद्ध वाक्य छोट्या मुलीच्या शब्दांत : मेरी खासी नही दुंगी !
हसून हसून वेड लागायची वेळ आलीये.
मिस लवली
पाहिला. उत्तम चित्रपट आहे.
सध्या यू ट्यूबवर आला आहे.. तेव्हा लाभ घ्यावा ..
इथे बघता येईल
डॉक्युड्रामा वगैरे म्हणता येईल. दिग्दर्शकाच्या म्हणण्यानुसार त्याला खरं तर सी ग्रेड चित्रपटांवर एक डॉक्युमेंटरीच बनवायची होती, पण लोक कॅमेरापुढे यायला तयार होईनात!
आणि मग धमक्या वगैरे येऊ लागल्यावर त्याने तो बेत रद्द केला आणि त्याच्या जवळपास जाणारा हा चित्रपट बनवला.
सविस्तर समीक्षा वगैरे कोणी करणार असतील तर वाट पहातोय. :ड
किन्सी
'किन्सी' नावाची डीव्हीडी ग्रंथालयात सहज दिसली म्हणून उचलली. ज्यांनी चित्रपट बघितलेला नाही, पण बघण्याची इच्छा आहे त्यांनी प्रतिसाद वाचला तरीही चित्रपट पाहताना रसभंग होणार नाही. चित्रपटाचा विषय एक सेक्सॉलॉजिस्ट असल्यामुळे चित्रपट लहान मुलांसाठी नाही. पण मोठ्या मुलांना जरूर दाखवावा असा आहे.
डॉ. आल्फ्रेड किन्सी नावाचा कीटकशास्त्रज्ञ शास्त्रशुद्ध मोजमापं करणारा पहिला सेक्सॉलॉजिस्ट बनला. त्यांच्या दोन पुस्तकांमुळे, Sexual Behavior in the Human Male (१९४८) आणि Sexual Behavior in the Human Female (१९५३), अमेरिकेत सामाजिक आणि सांस्कृतिक क्रांती झाली. त्या डॉ. किन्सी यांच्या कामाबद्दल हा चित्रपट.
एखाद्या प्रसिद्ध माणसाबद्दल चित्रपट कसा बनवावा याचं उत्तम उदाहरण आहे. डॉ. किन्सींना त्या काळात जी गोष्ट प्रचंड कष्ट करून आणि उच्च स्थानांवरच्या लोकांशी झगडून शोधावी लागली, ते सगळं 'ग्यान' आज मी (तरी) गृहित धरते; पेनिसिलीनसारखं. आजूबाजूच्या मध्यम-उदारमतवादी लोकांकडूनही या गोष्टी सहज कळल्या. १९३०-४० च्या दशकात, अमेरिकेतही असणारा संस्कृतीजन्य गैरसमज, मनुष्यांवर अन्याय करणारी नैतिकता याबद्दल बरंच काही लिहीता येईल. पण ते दाखवण्याची चित्रपटातली पद्धत - जे झालं ते असं - अशी असल्यामुळे मजेशीर, प्रसंगी प्रचंड विनोदी आहे. डॉ. किन्सींना आता उच्चस्थान असल्यामुळे चित्रपट बनवताना त्यांचा देव बनवण्याचीही शक्यता आहे; पण डॉ. किन्सींचे मातीचे पाय चित्रपटात दाखवून असा मोह टाळलेला आहे. एका कळीच्या प्रसंगाच्या आधी डॉ. किन्सींचा सगळ्यात जुना सहाय्यक सौ. किन्सींना म्हणतो, "त्यांच्याकडे फार चिकाटी आहे." चित्रपटभर या वाक्याची, त्यांच्या चिकाटीची प्रचिती येत राहते. त्यांच्या चिकाटीमुळे प्रसंगी दुखावली जाणारी माणसंही चित्रपटात दिसतात.
डॉ. किन्सी यांनी लैंगिकतेबद्दल ही अभ्यासपूर्ण पुस्तकं लिहील्यामुळे बहुतांश जगाला फायदा झाला आहे याबद्दल काही संशय नाही. तरीही त्यांनी केलेले प्रयोग हा अनेकांच्या नैतिकतेच्या चौकटीत बसणारा विषय नाही. त्याबद्दलही चित्रपट मौन बाळगत नाही.
डॉ. किन्सी यांच्या भूमिकेत लियाम नीसन फारच हँडसम दिसतो. सेक्सॉलॉजिस्टबद्दल असणाऱ्या चित्रपटात दृष्टीसुखाची परिसीमा.
चित्रपट किती चांगला आहे आणि तो बघाच याबद्दल बरंच काही बोलता येईल. त्यापेक्षा वेगळं मला काय मिळालं तर, नैतिकता आणि विज्ञान यांचा संघर्ष होतो तेव्हा विज्ञानाच्या रस्त्यात अमेरिकन राष्ट्राध्यक्षसुद्धा - 'हाऊस ऑफ कार्ड्स'च्या भाषेत सांगायचं तर मुक्त जगातला सगळ्यात ताकदवान मनुष्य - आड येऊ शकतो. 'चांगल्या घरातल्या' स्त्रियासुद्धा एकट्या असताना लैंगिक सुखाचा उपभोग घेतात ही वस्तूस्थिती तेव्हाच्या सत्ताधीशांना पचवता आली नाही. पण आज जे बोलण्याबद्दलही टॅबू आहेत, ती गोष्ट चिकाटीने, पुराव्यानिशी सिद्ध केली तर उद्या गृहित धरलेलं शहाणपण असू शकतं.
सोमवारी, २५ ऑगस्टला डॉ. किन्सी यांचा स्मृतिदिन आहे. त्यांना आदरांजली.
विकांताला 'मुहाफिज'/ In
विकांताला 'मुहाफिज'/ In custody नावाचा १९९३मधील चित्रपट पाहिला.
शशी कपूर उर्दूतील काही दर्जेदार गझलकारांपैकीच्या एका पिढीतील शेवटचा प्रतिनिधी उरला आहे. त्याचा रसिकांबद्द्लचा सोस, त्याच्या दोन पत्नी (सुषमा सेठ व शबाना आझमी) वगैरेंसोबत तो राहतोय. ओम पुरी हा असाच एक रसिक प्राध्यापक आहे. त्याचे आपल्या बायकोकडे (नीना गुप्ता) कडे फारसे लक्ष नसले तरी कुटुंबाबद्दल आपूलकी आहे. अशावेळी त्याचा मित्र त्याला शधी कपूरच्या मुलाखतीचं जमवायला सांगतो. त्याच्याकडे चकरा मारता मारता तो शशी कपूरच्या दोन बायका आणि एकूणच परिस्थितीत गुंटत जातो. त्यात तो कॉलेजकडून मुलाखतीच्या रेकॉर्डिंगसाठी पैसे घेऊन ठेवतो.
शेवटी ती मुलाखत होते का? एकुणच कलाकाराच्या आयुष्यातील उत्तरार्ध व रसिकांच्या नावाखाली काही खुशमस्कर्‍यांचे कोंडाळे उरणे त्याच्यासाठी किती गरजेचे व अपरिहार्ह होते, किंवा मग स्त्री शायरांना मिळणारी अप्रतिष्ठा - किमान त्यांचा तसा समज, एकुणच तत्कालीन समाजव्यवस्था, कुटुंबव्यवस्था, बदलत्या तंत्रज्ञानाचा वाढता पसारा व प्रभाव, तो हाताळू न शकणार्‍या जुन्या पिढीतल्यांची कासावीस, उर्दु शायरी, उर्दु भाषा यांची लज्जत प्रेक्षकाला चाखायला देत त्याच्या संभाव्य मृत्यूबद्दल एकीकडे चुटपूट तर दुसरीकड अपरिहार्यता वगैरे सगळेच बेमालूम जमले आहे.
लहान प्रसंगातूनही दिग्दर्शक संवांदांविना भरपूर 'बोलला' आहे.
मला चित्रपट खूप आवडला. शक्य झाल्यास नक्की बघा ही शिफारस
आलिया भट्ट जोक्स सर्वांच्या
आलिया भट्ट जोक्स सर्वांच्या परिचयाचे असतील. तदनुषंगिक एक १० मिंटाचा धमाल व्हिडिओ- हौ शी स्ट्राईक्स ब्याक. & अदर थिंग्स.
(ऑल इंडिया बकचोदवाले लोक डॉन आहेत. मस्त व्हिडो काढतात.)
त्या व्हिडोत इतरांचीही
त्या व्हिडोत इतरांचीही ज्याप्रकारे खेचली आहे तेही बेहद्द आवडलं.
उदा.
परिणिती चोप्रा आलियाशी तुलना करता करता मुद्दे संपून "आय अ‍ॅम टॉलर दॅन हर" वर येते.
करण जोहर "होल इज समथिंग आय हॅवन्ट बीन इन फॉर अ व्हाईल" असं स्पष्टीकरण देतो.
आणि आलिया दा तर जवाबच नाही. स्वतःवर जाहीरपणे हसायला पराकोटीचं धैर्य लागतं.
सुविचार
लोकसत्तेल्या प्रशांत कुलकर्णींच्या कार्टून कडे नित्यनेमाने जाणे होते.
ऑनलाईन आवृत्तीत तिथे जाताना काही जाहिराती, लोकसत्ता लाईव्ह चा विडीओ, नव्या मराठी चित्रपटाचा ट्रेलर असे बरेच मटेरिअल ओलांडून जावे लागते.
तर, आज "सुविचार" नावाचा प्रकार पाहिला. सुविचारामागे "गृहशोभिका-सरस-सलील" यांच्या चमकू कागदावरच शोभून दिसतील असे फोटो सुविचाराच्या अर्थाला पूरक म्हणून असतात. जर ह्यांचा स्लाईड शो पाहिला तर ते क्रमाक्रमाने बथ्थड होत गेल्याचे जाणवले. हे सर्वात अलीकडील रत्नः
कृपया कोणाला संगती लागत असल्यास उपकृत करावे.
संगती
>> कृपया कोणाला संगती लागत असल्यास उपकृत करावे.
असे सुविचार द्यावेत का, हा सुविचार चांगला आहे का, सोबतचा फोटो चांगला आहे का वगैरे मूल्यमापनात शिरण्याची गरज नाही, पण फोटो आणि सुविचारातली संगती उघड आहे - सुविचार 'हाव' ह्या गोष्टीबद्दल आहे. फोटोतल्या मुलीला बाहुल्यांची हाव आहे म्हणून ती एकाच वेळी तीन-तीन बाहुल्या कवटाळून आहे आणि आपल्या आविर्भावातून सुचवते आहे की 'माझ्यापासून ह्या हिसकावून घेण्याचा विचारसुद्धा करू नका'.
विकांताला "बनी अँड द बुल" हा
विकांताला "बनी अँड द बुल" हा चित्रपट पाहिला. अनेक दृष्टीने मला हा चित्रपट आवडला + लक्षणीय वाटला.
कथा "रोड मुव्ही" या प्रकारातील असली तरी वेगळ्या प्रकारे हाताळणी आहे. दोन मित्रांची ही कथा आणि दोघांचीही उभी राहिलेली पात्रे याला तोड नाही. अतिशय सशक्त अभिनय, संवाद, प्रसंग आहेतच.
अजून एक वैशिष्ट्य म्हणजे प्रत्यक्ष शुटिंग न करता "लाईव्ह अ‍ॅनिमेशन" द्वारे ईन्डोअर स्टुडीयोत इतका सशक्त "रोड मुव्ही" चित्रीत करणे आणि तसे करण्यामागे एक सबळ कारण दर्शवणे मला थोर वाटले.
यावर अधिक नंतर लिहितो
The Young and Prodigious T.S. Spivet
वेळ मिळताच amelie(२००१) या सुप्रसिद्ध चित्रपटाच्या दिग्दर्शकाचा- Jean-Pierre Jeunet याचा "The Young and Prodigious T.S. Spivet" हा सर्वात अलिकडील इंग्रजी चित्रपट पाहिला.
त्याचे सर्व चित्रपट पाहिल्यानंतर काही वैशिष्ट्ये लक्षात येतात. मला जाणवलेले "टी. एस." चे सूत्र चित्रपटातल्याच एका प्रश्नात मांडता येते : ते वाक्य साधारणतः असे : "गगनचुंबी इमारतीसारख्या सरळसोट भव्य रचना करणार्‍या माणूस असा वाकडा,अनाकलनीय कसा काय वागतो बरं? " मी पुस्तक वाचलेले नाही, पण जॉन्ची(उच्चार क्षमस्व!) दिग्दर्श्कीय फंडे पाहता मूळ पुस्तक त्याच्या प्रकृतीचेच असावे असे वाटते.
चित्रपटात नेहमीची जॉन-वैशिष्ट्ये आहेतच. : बालपण-त्यात मुलांच्या भावविश्वात असणारी कल्पित पात्रे, बारकावे, विक्षिप्त व्यक्तिरेखा, एखाद्या (नाट्यमय)घटनेने-वियोगाने बदलून जाणारी आणि आयुष्यभर त्या प्रभावांमधून बाहेर न पडणारी माणसे, ध्येयप्रेरित माणसे इत्यादी. सर्व चित्रपटभर अखंड आढळणारा पिवळट प्रकाश, खुसखुशीत संकलन शैली, श्रवणीय संगीत, आणि औद्योगिक क्रांत्यांच्या भग्न खुणा, मानवी आयुष्याला पूरक असणारी- कधी कधी ती आयुष्यभर व्यापून-चिकटून राहणारी यंत्राधारित व्यवस्था हे प्रामुख्याने दिसतात. यांतील पात्रे या यंत्रांशी समरस झालेली असतात, त्यांमध्ये विरंगुळा शोधतात, कधी कधी या यंत्रांच्या आधारेच परावलंबी आयुष्य जगत असतात. एकंदरीत "मेटल" हे जॉनच्या चित्रपटांत जाणवण्याइतपत असते.
या चित्रपटात perpetual motion machine तर केंद्रस्थानी आहे. मागच्या Micmacs मध्ये काही भंगारापासून केलेली Contraption दाखवली होती. या दिग्दर्शकाच्या गोष्टीमध्ये पात्रे विविध क्लृप्त्या लढवत असतात. त्या बर्‍याचदा तांत्रिक असतात. amelie तर संबंध चित्रपटभर काही काहीना कल्पना, क्लृप्त्या योजित असते.
काही कलाकार जॉंच्या चित्रपटात हमखास दिसतातच. इंग्रजी चित्रपटातही विक्षिप्त भूमिका करणारी अशी प्रतिमा असलेली Helena Bonham Carter आहे. तिच्या भूमिका जाँच्या चित्रपटात्ल्या पात्रांच्या पठडीतल्या आहेत. कदाचित ती पुढे त्याच्या आगामी चित्रपटांत दिसेल.
amelie चा प्रभाव अनेक चित्रपटांवर आहे. जॉनच्या शैलीचा प्रभाव आपल्याकडे राजकुमार हिरानीवर दिसतो. 'थ्री इडियट्स' मध्ये amelie मधील संकलन शैली वापरली आहे. अभियंत्याच्या स्पर्मची कल्पनाही amelie मधून घेतली असावी. अलीकडे आलेल्या बुडापेस्ट हॉटेल, मूनराईज किन्गडम यांच्या चित्रकर्त्यावरही जॉन चा प्रभाव मला जाणवतो.
हॉलीडे
काल द हॉलीडे (२००६) पाहिला.
रोमँटिक चित्रपट! तगड्या स्टारकास्टचा तगडा अभिनय! केट विन्स्लेट, कॅमरून डिआझ दोघीही आपापल्या भुमिकांना यथेच्छ न्याय देतात.
भावनाप्रधान, मध्यमवर्गीय ब्रिटीश आयरीस (केट) आणि वरवर कोरडी, काहिशी उतावीळ, उत्छृंकल, श्रीमंत अमेरिकन अमँडा (कॅमरून) यांचा वेगवेगळ्या कारणाने ऐन हॉलीडेजच्या तोंडावर हृदयभंग होतो. त्या तिरमिरीत त्या एका वेबसाईटवरून एकमेकिंच्या घरात हॉलिडे घालवायचे ठरवतात नी घरे एक्सचेंज करतात. दोन अनोळखी कधीही न भेटलेल्या वेगळ्या जीवनशैली असणार्‍या या मुली आपापली घरे एक्सचेंज करतात. त्याचबरोबर त्यांछे आयुष्य बदलते. ते कसे हे बघायला हा चित्रपटा बघा.
हळूवार उलगडत जाणारी नाती, आवश्यक तिथेच असलेले संवाद, उत्तम सिनेमॅतोग्राफी, देखणे कलाकार, गोऽड कथा वगैरे सगळं जमून आलं आहे.
जर तुम्हाला काहिशा गोऽड (व तोंडीलावण्यापुरता हलका-फुलका विनोद) अशा प्रेमकथा - प्रेमपट आवडत असतील तर हा चित्रपट बघाच (माझं मानांकन ७/१०)
'द हॉलीडे' माझ्या पण प्रिय
'द हॉलीडे' माझ्या पण प्रिय चित्रपटांच्या यादीतला अर्थात केट मुळेच पण इतर वेळेस फार न अवडणारी कॅमरन डिआझ ह्या चित्रपटात विशेष आवडली. ज्यूड लॉ कमालीचा चिकणा दिसलाय आणि जॅक ब्लॅक म्हणजे तर असा तिखट चिवड्यात अचानक दाताखाली मनुका/बेदाणा यावा असा आंबट-गोड :)
स्टार ट्रेक इंटु डार्कनेस
स्टार ट्रेक इंटु डार्कनेस (२०१३) पाहिला. नावाला साजेसा, मस्ताड स्पेषल इफेक्ट्स आणि एकूणच फ्रँचायझीला एकदम शोभणारा पिच्चर आहे. कॅप्टन कर्क आणि स्पॉक यांची जुगलबंदी, बेनेडिक्ट कंबरबाखचा 'खान' नामक सुपरम्युटंट म्हणून अभिनय, आणि एकूणच आंतर-आकाशगंगीय प्रवास, वर्महोल, इ. भानगडींमुळे प्रचंड अपील नाही झाला तरच नवल!
लॉर्ड ऑफ द फ्लाईज
प्रतिसादात कादंबरी, चित्रपटाची गोष्ट टाळण्याचा प्रयत्न केला आहे. (तरीही ऋषिकेशसारख्या 'घाबरट' लोकांनी कादंबरी वाचण्याआधी किंवा चित्रपट बघण्याआधी, वाटल्यास, प्रतिसाद वाचू नये.)
या कादंबरीबद्दल ऐकलं होतं. कादंबऱ्यांचे चित्रपट बनवले की त्यातली मजा जाते हे ही तसं अपेक्षित आहे. पण 'क्रायटेरियन कलेक्शन'च्या चित्रपटांबद्दल खात्री असल्यामुळे हा चित्रपट आणला. हा विश्वास सार्थ ठरवणारा चित्रपट आहे.
ही गोष्ट आहे डिस्टोपियाची. समाजातून नैतिकता हद्दपार झाली की समाज न राहता ती झुंड बनते, झोटिंगशाही सुरू होते, बागुलबुवा उभा करून त्यांच्यासाठी बळी चढवले जातात आणि जे कोणी त्यातल्यात्यात समंजस असतात, किंवा हतबलतेपोटी वेगळा मार्ग सुचवतात त्यांना पद्धतशीरपणे हटवलं जातं, असं या गोष्टीचं सूत्र. माणसांच्या स्वभावाबद्दल ज्यांना काही समजून घ्यायचं आहे त्यांनी जरूर वाचावी अशी ही गोष्ट.
या गोष्टीला "फीअरमॉंगरींग" म्हणत हिणवता येईल इतपत डिस्टर्बिंग दृष्य, घटना यात आहेत. लेखकाने मुद्दामच टोकाची परिस्थिती निवडून गोष्ट रंगवलेली आहे. काही कारणामुळे, एका बेटावर फक्त काही मुलगेच उरले आहेत. यांतले काही लहान आहेत, बरेचसे मुलगे निदान वर्तनातून तरी टेस्टोस्टीरॉनचं वाढतं प्रमाण दाखवणारे आहेत. माणसांची नैतिकता ठराविक प्रकारे विकसित होण्यामागे उत्क्रांतीजन्य कारणं आहेत असं मानलं जातं.'लॉर्ड ऑफ द फ्लाईज'च्या गोष्टीतल्या या परिस्थितीत उत्क्रांती होण्याची काही शक्यताच नाही, कारण या गटामध्ये मुली/स्त्रिया नाहीत. म्हणजे या समाजाला काही भविष्य नाही. भविष्य नाही म्हणजे "पुढच्या जन्मात काय होईल" किंवा "कयामतच्या दिवशी आपण काय उत्तर देणार" अशी भीती बहुसंख्येने असणाऱ्या सामान्य माणसाला नाही. त्यामुळे एक कोणी टोकाचा निर्णय घेतो तेव्हा बाकीचे सगळे त्याच्या पाठोपाठ चालायला लागतात; बागुलबुवा मोठे करतात आणि आपल्यातल्याच वेगळ्या आवाजाचा खूनही करतात.
एकाधिकारशाही, सत्ताकेंद्र एकवटणं, हुकुमशाही या गोष्टींमुळे समाजाची झुंड कधी बनते हे लक्षातही येत नाही. याची एक वेगळीच मिती या चित्रपटामुळे मला लक्षात आली. चित्रपट तर पाहिलाच, कादंबरीही वाचली पाहिजे.
(सध्या ऐसीवर दिसणारे कीवर्ड्स प्रतिसादात वापरले आहेत. चित्रपट पाहून ऋषिकेशसारख्या, बहुदा अल्पसंख्य असणाऱ्या, 'घाबरटां'च्या भीतीबद्दल मला किंचित अधिक आदर निर्माण झाला आहे. त्यांनी हा 'घाबरटपणा'सतत मिरवावा, अशी सदिच्छा.)
पीटर ब्रूक
आवडती कादंबरी आणि आवडता चित्रपट. त्याच बरोबर पीटर ब्रूकचा 'मोदेरातो काँताबिले'ही मिळाला तर पाहा. 'लॉर्ड ऑफ द फ्लाइज'पेक्षा खूपच वेगळा आहे.
जाता जाता : 'प्रत्यक्ष आणि रेकॉर्डेड कलामाध्यमे' धाग्यावर ह्या प्रतिसादात उदाहरणादाखल मी जे आरशासहित नेपथ्याचं छायाचित्र दिलं आहे, ते पीटर ब्रूकच्या एका नाट्यप्रयोगातून घेतलं आहे.
त्यांनी हा 'घाबरटपणा'सतत
त्यांनी हा 'घाबरटपणा'सतत मिरवावा, अशी सदिच्छा.
हम्म्म, एखाद्याच्या मांडीवर बसून त्याच्या हाताला घाबरण्यापेक्षा त्यालाच घाबरुन मांडीवरुन उतरणे बरे. पण हाताला घाबरणेच फक्त फ्याशनेबल आणि अ‍ॅक्सेप्टेबल आहे असे दिसते. पूर्ण गोष्टीला घाबरणारे अव्यवहार्य आणि फॅनॅटिक ठरण्याचा धोका असतो.
आणि त्यांना तसे ठरवणार्‍यांची झुंड इतकी मोठी आहे की अशा घाबरट लोकांना सॅनिटी टिकवण्यासाठी कष्ट घ्यावे लागतात. असो.
प्रतिसादाचा अर्थ
ऋषीकेश फक्त नजीकच्या भविष्याचे जे चित्र आहे त्या चित्रातील तुकड्यालाच घाबरतोय.
प्रत्यक्ष चित्राचा तो फक्त एक भाग आहे.
ऋ ची भीती तुच्छ आहे.
ननिंचीच भीती तेवढी ग्रेट आहे.
राजकीय विषयाची चर्चा/भीती सोडा.
पर्यावरणाकडे, पर्यावरणातील घडामोडींमुळे माणसाचं जे काय होणारे त्याकडे बघा हो.
खोलीतील हत्ती तिकडे आहे हो.
घाबरा हो घाबरा.
हम्म!
तुम्ही सांकेतिक भाषेचे डिकोडिंग करण्यात भारी आहात :-) असे दिसते पण मी प्रतिसादाचा अर्थ असा वाचला,
ऋषीकेश फक्त नजीकच्या भविष्याचे जे चित्र आहे त्या चित्रातील तुकड्यालाच घाबरतोय.
प्रत्यक्ष चित्राचा तो फक्त एक भाग आहे.
तरीही त्याच्या भितीला (इथे) सन्मान आहे.
पर्यावरणाकडे, पर्यावरणातील घडामोडींमुळे आणि अमर्यादित वाढीच्या हव्यासापोटी माणसाचं जे काय होणारे त्याकडे पाहून त्याविषयी घाबरणार्यांना मात्र फॅनॅटिक आणि मनोविकारी समजले जाते.
खोलीतील हत्ती तिकडे आहे हे कोणाच्या फारसे लक्षात येत नाहीय.
भीतीचे आवाज महत्वाचे असतात आणि त्यातूनच भविष्यापुढे असलेले धोके लक्षात येऊ शकतात पण मराठी आंतरजालावर मात्र एकाच प्रकारच्या आणि आत्तापर्यंत अनेकांनी आवाज उठवलेल्या भितीच्या आवाजांना सन्मान आहे."
"अदितीच्या चित्रपटाच्या आणि पुस्तकाच्या संदर्भात एका प्रकारच्या भितीचे स्थान अधिक सुस्थानी आहे हे खरे आहे पण थोडा दूरदर्शीपणाने विचार केला तर सध्याच्या काळापुढे असलेल्या इतर, अधिक मोठ्या समस्यांना पुढे आणण्यार्या भितीच्या आवाजांना दडपण्यात येणारी झुंडशाही लक्षात येऊ शकते." -हे माझे परिपेक्ष्य आणि मत.
"एकमेकांना चिमटे काढण्यापलिकडे आणि ओरबाडण्यापलिकडे कधीतरी मराठी आंतर्जालावर (निदान ऐसी अक्षरेवर तरी) वादग्रस्त विषयांवर सकस चर्चा होऊ शकतील हा माझा भाबडा विश्वास आहे (तो क्वचित कधीतरी खराही ठरलाय)" - हे माझे भोळे मत.
द काईट रनर- तसा जुना पिच्चर,
द काईट रनर- तसा जुना पिच्चर, पण आम्ही अलीकडेच पाहिला. कादंब्री इ. वाचली नाही, पण पिच्चर जो कै आहे तो अतिशय आवडला. अफगानिस्तानातले वातावरण फार सुंदर दाखवले आहे. मनावरचे असंख्य घाव झेलूनही लोक कसे ठामपणे जगतात ते फार म्याटर ऑफ फ्याक्टलि दाखवलेले आहे. फारच भारी _/\_
====================================================
तोपरेंत मुघल ए आझम डौनलोडवायला टाकला होता तोही पूर्णपणे डौनलोड झाला. आता पुनरेकवार त्यात हरवून जायला मोकळा.
मला हा सिनेमा बाकी आवडला, तशी
मला हा सिनेमा बाकी आवडला, तशी विशेष तक्रार नाही आणि क्लासीक चित्रपटांच्या यादीत नक्कीच मानाचं स्थान म्हणेन. पण दिलीप कुमार हा अभिनेताच मुळात ओवर रेटेड वाटतो आणि ह्या चित्रपटात जास्तच जाणवलं. पण आमची मधूबाला अशी समोर असताना काय तो दिलिप आणि आनंदांचा देव - डजंट मॅटर.
सहमत
>> मुघल -ए -आझम हा अमळ ओवर रेटेड चित्रपट आहे अस वाटणारे (माझ्याशिवाय ) अजून कोणी आहेत का इथे ?
संवाद तडतडीत आहेत. कव्वालीतली निगार सुलताना (आणि गाणारी शमशाद बेगम) आवडते. दुर्गा खोटे आवडते. नौशादच्या कंठाळी संगीताबद्दल फार प्रेम नाही. टेक्निकलर मधुबाला आणि आरसेमहाल वगैरे चकचकीतपणा आवडत नाही. म्हणून ओव्हररेटेडशी सहमत.
मधुबाला , अशोक कुमार बरोबर
मधुबाला , अशोक कुमार बरोबर पूर्ण खुलते असे मत आहे.
http://www.youtube.com/watch?v=zFO9QvDV3JI ........... ये भी कोई दिल है क्या, जहां मौका मिला फिसल फिसल गया!!! ....... मस्त गाणं आहे :)
अन http://www.youtube.com/watch?v=zAhFP43X5fE या गाण्यात ती किशोरकुमारच्या गळ्यात फासा अडकवून जे काही करते ..... उफ्फ!!! दोघही तूफान आहेत या गाण्यात
____________
तेव्हा फक्त मधुबाला इज ओके ओके. पण किशोर अन ती सुभानल्ला!!! किशोरकुमारचा आचरटपणा अन वेडे चाळे मस्त!!!!
मला किशोर कुमारचा वेडेपणा
मला किशोर कुमारचा वेडेपणा, आचरट्टपणा प्रचंड प्रचंड आवडतो. नो वंडर मधुबाला त्याला मिळाली. अन शिवाय योगिताबाली अन ती दुसरी गोल चेहरावाली. कमालीचा प्रेमात अन खुळा वाटतो. अर्थात तो अभिनय असेलच.
_________
इन फॅक्ट या २ गाण्यात किशोर-कुमारनी अभिनयात मधुबालेला खाल्लय ;) .... तिनी जरा संयम अन सौंदर्याचा गर्व सोडून त्याच्या उल्लूपट्ठेगिरीला हवा दिली असती तर किती मजा आली असती ... पण ते दिग्दर्शकाच्या हातात होतं.
_____
असो थांबत ;)
तिनी जरा संयम अन सौंदर्याचा
तिनी जरा संयम अन सौंदर्याचा गर्व सोडून त्याच्या उल्लूपट्ठेगिरीला हवा दिली असती तर किती मजा आली असती
"Conditional Heteroskedastic Time Series Models of स्पष्टवक्तेपणा" या शोधप्रबंधासाठी मॅडम अपर्णा यांना डॉक्टरेट देण्यात येत आहे हो. मेहरबान जाहीर व्हावे !!!
(पळा पळा....)
वांझोट्या वाटल्या तरी बर्‍याच
वांझोट्या वाटल्या तरी बर्‍याच चर्चांनी मन वळतं, अंधश्रद्धा कमी होतात, वैज्ञानिक दृष्टीकोन जोपासला जातो, निदान एक जाणीव होते की आपण किती नम्र असायला हवं कारण लोक किती व्हर्सेटाईल असतात, किती व्यासंग असतो. आपण एककल्ली असू शकतो अन तो एककल्लीपणा अशा चर्चांमुळे कळून येतो.
बरेच फायदेही आहेत.
रोचक.
वांझोट्या वाटल्या तरी बर्‍याच चर्चांनी मन वळतं, अंधश्रद्धा कमी होतात, वैज्ञानिक दृष्टीकोन जोपासला जातो, निदान एक जाणीव होते की आपण किती नम्र असायला हवं कारण लोक किती व्हर्सेटाईल असतात, किती व्यासंग असतो. आपण एककल्ली असू शकतो अन तो एककल्लीपणा अशा चर्चांमुळे कळून येतो.
बरेच फायदेही आहेत.
असे मत असलेले किती लोक इथे आहेत ते पहायला आवडेल.
(असे पाहून तरी काय हाती लागणार म्हणा- बरोबरच ए- आडातच नाय तं पोहर्‍यात कुठून येणार?)
बॅटमन मी "डाव्या सोंडेचा
बॅटमन मी "डाव्या सोंडेचा गणपती" सारखे तद्दन अंधश्रद्धाळू लेख टाकलेले आहेत अन त्याबद्दल टीकाही झेलली आहे. मिपा, ऐसी यांच्यामुळे विचारात खूप बदल झाला आहे. वैज्ञानिकतेला जी प्रतिष्ठा दिली जाते ती पाहून अन स्वतः (जमेल तितका) विचार, आत्मपरीक्षण करुन एक फरक नक्की पडला आहे.
_______
चिंजंचे प्रतिसाद अन दृक कलेविषयीचा त्यांचा व्यासंग अन अनेक अन्य लोकांचे गुण हे काहीतरी फरक घडवतातच की.
दुर्मिळ प्रामाणिकपणा.
आंतरजालीय चर्चांत फारच दुर्मिळ असलेला प्रामाणिक प्रतिसाद आवडला. आपल्या धारणांचा पुर्नविचार, मूल्ये चाचपून पहाणे, आत्मपरिक्षण आणि माहितीत भर हे बाजूला राहिले तर चर्चा वांझोट्याच रहातात. एरवी "मी तुझ्याहून किती शहाणा / शहाणी" अशा चालणार्या चढाओढीत तुमचा प्रतिसाद फार भावला.
मला पण त्यामध्येच धरा. कला,
मला पण त्यामध्येच धरा.
कला, राजकारण, अर्थकारण या विषयावर वेगवेगळ्या बाजूंची मतं आणि ती तशी का आहेत याची कारणं कळतात.
मग यावर आधारित अपण कोणत्या बाजूला झुकायचा का, संतुलित कशा प्रकारे राहता येईल ते कळते.
अर्थात जेवढा काढता येईल तेवढा निष्कर्ष काढे पर्यंत चर्चा केल्यानंतर सुद्धा काही वेळा स्कोर सेटलिंग, शब्दांचा किस पाडत गु-हाळ चालते ते मात्र वांझोटे नक्कीच वाटते.
फायदे
अपर्णा प्रतिसादात उल्लेखलेले सर्व फायदे उपटतात. त्यांच्या भल्याला कारणीभूत्/साहाय्यकृत होणार्‍या ऐसीकरांना छदामही देत नाहित.
ऐसी व्यवस्थापनाने त्यांच्याकडून शुल्क वसूल करुन इतर सदस्यांत वितरित करावे अशी मी मागणी करतो. ;)
बाकी, मराठी संस्थळाबद्दल इतके छान बोललेले पाहून भडभडून का गदगदून काय म्हणतात ते आले.
डोळे पाणावले. नाक चोंदले.
भुमिका
सुंदर आणि आकर्षक या गोष्टींच्या व्याख्या इतक्या व्यक्तिसापेक्ष आहेत की असल्या तपासणीतून हाती काय येईल याबद्दल माझ्या मनात मोठ्ठं प्रश्नचिन्ह आहे.
एकाच घटनेवर अनेक लोकांचे अनेक परिप्रेक्ष्य आपल्याला न गवसलेले दृष्टिकोन देतात असं माझं मत आहे, ते दृष्टिकोन लक्षात घेतल्यावर माझी मतं बदलली आहेत हा अनुभव आहे, त्यामुळे निरपेक्ष व्याख्येपेक्षा/मतापेक्षा/विचारापेक्षा परिप्रेक्ष्यामुळे मला वैयक्तिक फायदा अधिक होतो असं सामुहिक चर्चा करताना जाणवलं आहे.
निदान लोकं असाही/कसाही विचार प्रामाणिकपणे करतात हे लक्षात येतं, आपली भुमिका बनवताना/मांडताना त्याचा फायदा होऊ शकतो.
सुंदर आणि आकर्षक या गोष्टींच्या व्याख्या इतक्या व्यक्तिसापेक्ष आहेत
माझा अनुभव - ज्युलिया रॉबर्ट सुंदर आहे असं अनेकांच मत आहे, माझंही होतं, पण तिच्या चेहर्‍यात(उदा.) नक्की काय सुंदर आहे असं विचारलं तर ठामपणे सांगता येणार नाही, पण ते ऐश्वर्याबद्दल सांगता येत होतं(जेंव्हा ती मिस वर्ल्ड झाली तेंव्हा), पण कदाचीत ज्युलिया सुंदर असण्यापेक्षा आकर्षक अधिक आहे असं मला वाटतं, आकर्षक असण्याला सौंदर्याप्रमाणे काही मोजमाप नाही, पण ते वाटतं एवढचं.
पण तसंही बरेचदा तुमच्या प्रश्नांबद्दल ते माझ्या मनात कायमच असतं.
वर माझी भुमिका स्पष्ट करण्याचा प्रयत्न केला आहे, तरी एक कोलॅटरल फायदा सांगतो, काही प्रश्न निरर्थक वाटले तरी त्यावरच्या चर्चांमधुन इतरांच्या प्रतिसादांमधून चांगलं काही हाती लागु शकतं ,. उदा. अमुक किंवा चिंज ह्यांचा 'प्रत्यक्ष आणि रेकॉर्डेड कलामाध्यमे' धाग्यावरचा प्रतिसाद. त्याउप्पर दुर्लक्ष करण्याचे स्वातंत्र्य आहेच. ;) (स्मायली खास आग्रहास्तव)
अ सिंपल प्लॅन
काल "अ सिंपल प्लॅन" नामक चित्रपट पाहिला.
थोड्क्यात - तीन मित्रांना (दोन भाऊ आणि त्यांचा एक मित्र) एक प्रेत आणि त्याजवळ एक पैशांनी भरलेली बॅग सापडते. हुज्जतीनंतर तिघे ती ठेवण्याचा निर्णय घेतात. मग त्यातून उभी रहाणारी नवी लफडी आणि शेवट-
असा थोडक्यात सारांश आहे. बिली बाबा थॉर्नन्टन (thornton) काम झकास झालंय. एकदा तरी नक्की बघावा असाच चित्रपट.
१- फार्गो ज्यांनी पाहिलाय, त्यांना टिपिकल बर्फाळ गाव आणि त्यातले लोक ह्यांची आठवण झाल्याशिवाय रहाणार नाही.
२- ह्याच चित्रपटाची "लोणावळा बायपास" नावाने केलेली बेकार नक्कल मी चुकून आधीच पाहिलीये (त्यात विजय कदम आहे. ईश्वर प्रेक्षकांना शांती देवो). त्यामुळे मूळ चित्रपट अजूनच चांगला वाटला.
मॅजिक इन मूनलाईट
नुकताच आलेला वूडी अ‍ॅलनचा मॅजिक इन मूनलाईट सिनेमा पाहिला. वूडी अ‍ॅलनच्या चाहत्यांना अपेक्षेप्रमाणे हलकेफुलके कथानक, चतुर संवाद अन निखळ विनोद अनुभवयाला मिळतील. कथानक एकोणिसाव्या शतकाच्या पुर्वार्धात घडते. नायक, कॉलिन फर्थ, हा विज्ञानाची जादुचे प्रयोग करून लोकांचे मनोरंजन करतो. विज्ञानाची कास धरणारा आणि जगाला फसवणार्‍या भोंदूचे पितळ उघडे पाडणारा म्हणून प्रसिद्ध आहे. त्याचा एक मित्र त्याला अशाच एका भोंदू 'सायकिक'चे पितळ उघडे पाडण्याकरता बोलावतो. सायकिकचे अद्भूत कौशल्य, तिची निरासगता आणि याचे विज्ञानावरचे प्रेम यासगळ्यात अडकेल्या नायकाची ही कथा.
कथेचा शेवट थोडासा 'प्रेडिक्टेबल' आहे. बाकीचे चित्रण छान, फर्थचा अभिनय नेहमीप्रमाणेच चांगला, एका वॉट्सनही बर्यापैकी. आपल्या मध्यमवयीन स्टेबल गर्लफ्रेंडसोबत पाहण्यासारखा चित्रपट. (फार तरूण किंवा नविन मैत्रिण असेल तर धोका संभवतो. बायकोबरोबर पाहिल्यास पश्चात घरातील पडलेल्या कामाबद्दल ऐकून घ्यावे लागेल!)
तरुण तुर्क म्हातारे अर्क
जगातले सर्वोत्कृष्ठ नाटक. लई भारी.
.
.
.
तरुण तुर्क म्हातारे अर्क - भाग १
.
.
तरुण तुर्क म्हातारे अर्क - भाग २
.
.
तरुण तुर्क म्हातारे अर्क - भाग ३
.
.
तरुण तुर्क म्हातारे अर्क - भाग ४
बिकांच्या शिफारसी नुसार
बिकांच्या शिफारसी नुसार विकांताला 'द कलर पर्पल' हा सिनेमा पाहिला. बोलावं तेवढं कमी आहे ह्या चित्रपटा बद्दल. असे कित्येक तरी सिन आहेत सिनेमात जे हृदयाला हात घालतात पण उगीच डोळ्यात बोटं घालून रडवत नाहीत. कथे बद्दल लिहत नाही इथे - कदाचित कथा वाचल्यावर 'ह्यात काय नवीन' असं वाटू शकतं पण तरीही म्हणेन कथेची उत्तम मांडणी (अलाईस वॉकर ह्यांची मुळ कादंबरी त्याच नावाची, ज्याला पुलित्झर सन्मान मिळाला आहे). दर्जेदार अभिनय - अगदी बालकलाकारांचा देखील. सिनेमा पहाताना तो त्या मानाने ऐंशी दशकात प्रदर्शित/निर्मित असेल असं वाटत नाही एवढं सरस चित्रीकरण (चित्रपटाचा काळ तिसाव्या दशकातला आहे). ओपरा विनफ्री चा पहिला चित्रपट हे सिनेमाचं वैशिष्ट्य.
(त्याच दिवशी सकाळी 'फाईडींग फॅनी' थेटरात जाऊन पाहिला होता पण दुपारी घरी कलर पर्पल पाहिला आणि त्याच्याच हँगओवर मधे होतो इतका त्याचा इम्पॅक्ट, अगदी 'फाईडींग फॅनी' पाहिल्याचं ही विसरलो होतो ;) )
नुकताच मुस्कुराहट नावाचा
नुकताच मुस्कुराहट नावाचा नितांत सुंदर चित्रपट पाहिला . प्रियदर्शन या सध्याच्या आघाडीच्या दिग्दर्शकाचा हा हिंदी मधला बहुदा हा पहिला चित्रपट . जय मेहता हा अभिनेता (याला काही typical मसाला चित्रपटात पाहिले होते . या चित्रपटा प्रमाणेच त्याचे बहुतेक चित्रपटांची निर्मिती त्याच्या वडिलांनीच केली होती ) रेवती (माझी आवडती अभिनेत्री ) आणि अमरीश पुरी (कमाल ) हि तीन मध्यवर्ती पात्र . आपल्या दुरावलेल्या बापाला पुन्हा आयुष्यात आण्यासाठी एका मुलीने राजू (जय मेहता ) याच्या सहाय्याने केलेल्या नाना खटपटी हा चित्रपटाचा मध्यवर्ती विषय . यावरून हा चित्रपट गंभीर आहे असे वाटू शकते पण तसे नाही . धमाल विनोदी चित्रपट आहे . राजू चा धान्दरट आणि कायम मार खाणारा मित्र (अन्नु कपूर ) आणि अमरीश पुरी च्या घरात काम करणारा घाबरट नौकर (जगदीप ) यांनी धमाल आणली आहे . रेवती तर उत्तम अभिनेत्री आहेच पण जय मेहता पण बर काम करून जातो . पण चित्रपटाचा backbone आहे अमरीश पुरी . एका खडूस रुक्ष कडक माणसापासून ते नंतर मुलीच्या सहवासात आल्यानंतरचा हळुवार आयुष्य समरसून जगणारा इसम त्याने भन्नाट रंगवला आहे . चित्रपटात अनेक हळवे प्रसंग पण तरलतेने घेतले आहेत . विशेषता climax संगीत आपल्या राम लक्ष्मण याचं आहे . गुन गुन करता आया भवरा हे गाण प्रियदर्शन ने सुंदर शूट केल आहे . शितावरून भाताची परीक्षा करायची असेल तर उत्सुकाना तुनलिवर बघता येईल . पूर्ण चित्रपट एका हिल स्टेशन वर घडतो आणि अप्रतिम छायांकन आहे . तस ते प्रियदर्शन च्या बहुतेक सिनेमात असत . आमचा चित्रपट हृषीकेश मुखर्जी यांच्या चित्रपटाच्या जातकुळीतला आहे असे आजकाल उठसुठ कुणी पण म्हणतो . पण असला काही दावा न करता चित्रपट अडीच तास निखळ मनोरंजन देतो . कुणाला काही वेगळ try करायचं असेल तर हा चित्रपट आवर्जून बघा .
अवांतर - सुरुवातीच्या काळातला प्रियदर्शन हा (मुस्कुराहट , गर्दिश , विरासत ) हा पोस्ट हेराफेरी इरा पेक्षा खूप वेगळा वाटतो
पोष्टर बॉइझ पाहिला आज. धमाल
पोष्टर बॉइझ पाहिला आज. धमाल आहे. वेगळा, थोडा टॅबू विषय. काहीसा प्रेडिक्टेबल पण भरपूर करमणूक करणारा आहे. भरलेलं थेटर पाहूनही छान वाटलं.