परसूंकीच बात है...

विसुनाना लिहू लागले हे 'ऐसीअक्षरे'चं यश!!!

लेख आवडला. "परवा परवाचीच तर गोष्ट" हा आपल्या मराठीतलासुद्धा प्रकार आहे की.

लेखात दिलेल्या दुव्यावरचा लेख वाचतो आहे. प्रस्तुत लेख आणि हा दुव्यावरचा लेख दोन्ही "निवांतपणे" वाचायच्या आणि आनंद घ्यायच्या गोष्टी आहेत

लेखाबद्दल आभार.

छोटेखानी लेख आवडला. मराठीतही "हल्लीच" म्हणण्याची सवय असते. हल्लीच म्हणजे २-४ वर्षे मागे ते १-२ महिने मागे असे कितीही असू शकते.

भाषेची नजाकत सांगता सांगता हैदराबादी लोकांची प्रवृत्ती रेखाटली आणि अचानक लेख कधी संपलेल्या 'काल' विषयी बोलायला लागतो. बारकाव्यापासून सुरूवात करून व्यापक होत होत सर्वांनाच स्पर्श करतो. आणि हे सगळं वीस-पंचवीस ओळींत.

फुरसत के रातदिन जातात खरे कुठेतरी. परवा म्हणजे कदाचित कित्येक महिने असं ढगळ कालमापन करणारी संस्कृती मागे पडते आणि घड्याळाच्या काट्यावर रेखलेली ९:२७ ची लोकल वगैरे येतात. अधूनमधून वाटतंही की खुल्या चांदण्यात नदीत मनसोक्त डुंबावं... हा स्वप्नाळू विचार निदान गणपत वाण्याच्या विडीप्रमाणे सुखावून जातो. आणि ती तशीच जमिनीत गाडून टाकताना आपल्या हतबलपणाची जाणीव होते.

लेख आवडला
हैद्राबादी बिर्याणीप्रमाणेच त्या भाषेची देखील एक वेगळीच नजाकत आहे

परवाचीच गोष्ट आठवली. माझ्या मावसबहिणीचं लग्न होतं.आदल्या दिवशी नातेवाइक मंडळी कर्यालयात गप्पा मारत होती. कोणीसं म्हणालं, '....परवा अमक्यांच्याकडे केळवण होतं...'. माझी मामी,(मूळची भोपाळची, हिंदी मध्यमात शिकलेली अन लग्नानंतर पुण्यात आलेली),खर्‍याखुर्‍या आश्चर्याने म्हणाली, 'परवा कुठे हो? अहो त्याला तर दोन आठवडे होऊन गेले', आणि सर्व वर्‍हाडणींमध्ये खसखस पिकली. अगदी परवाचीच गोष्ट.
* त्या मावसबहिणीच्या मुलीचे यंदा लग्न आहे *

लेख आवडला.

लेख आवडला. आणाखीही येऊद्यात!

मस्त जमलाय लेख.
पुणेरी शुद्ध, अनुनासिक भाषा, बंबैय्या हिंदी तसा हैद्राबादी खास लेहेजा (ढंग) असतो नाही भाषेला? माझी हैद्राबादी मैत्रिणदेखील थोडीफार असेच हिंदी बोलते - अगदी इथे परदेशातही :). मला खूप मजा वाटते.
लेख खूप एन्जॉय केला.

भोत अच्छा लिखा है भाई!
दिल की बात लिखी मियाँ!!

'स्लो फूड' प्रकरण आवडले होतेच. [स्लो कट्टा म्हणून] स्लो सिटी / एखाद्या गावात जाऊन सावकाशीनं जगावे अवघड असले तरी निदान विसुनाना सारखे समविचारी शेजारी मिळाले की 'परसु के दिन' जरासे मिळाले असे वाटते.

हे म्हणजे टिप्पिकल हैदराबादी बाता
अमुक ठिकाणी कसं जायचं ते विचारलं की, एकीच रस्ता साब, सीद्धा जाता.
अन सुब्बे सुब्बे ११ बजे आतांव ना मै?
हिंदी भाषेचा हाच टिपिकल बाज औरंगाबादेत पण येतो ऐकायला. मजा आली वाचताना.

लय भारी!
एका थांत काळाची थबकुन घेतलेली दखल मस्तच!

लेख आवडला.
त्यावरून हैद्राबादवर अगदि अशाच शैलीत लिहिलेले http://www.loksatta.com/lokprabha/20111111/dasta-e-deccan.htm हे लिखाण आठवले.

विसुनाना, लेखन आवडलं. अगदी जुनं, शांत हैद्राबाद दिसलं. शांतपणे वाचण्यासाठी म्हणून आधी लेख उघडलाही नव्हता त्याचा आनंद झाला.

अलिकडच्या काळात दीडेक वर्ष नव्या हैद्राबादशी येऊन जाऊन संपर्क आला. मला मुद्दाम बसनेच फिरायचं असायचं कारण ही दखनी भाषा कानावर यायची त्याची मला मजा वाटायची.

दखनी भाषेचा उल्लेख दिसल्याने धागा वर काहाडत हाये. मुल्ला की नूर असे नाव असलेला कोणी नुसरती म्हणून कवी विजापूर दरबारी होता, शिवछत्रपतींचा समकालीनच मोस्टलि. त्याने दखनी भाषेत महाराजांवर काही कविता केल्यात. त्या कविता गोनीदांच्या कादंब्रीमय शिवकालात एके ठिकाणी उद्धृत केल्या गेल्या आहेत.

"अपन गयो मिल चोरट्यांमे मुखंड |
रच्यो यकसो यक फौज दूजी अखंड ||

दिसेना वो जल्दीसे अपने आप |
बिरादर हे सावांके चोरोंके बाप ||

हर एक गोयां उनकी मादवां परी |
दिखावै चंदरको अपस दिलबरी ||"

अशी थोडी कडवी आठवताहेत, एखाददुसर्‍या ठिकाणी गडबड असेलही. चूभूदेघे.