समाज

आतापर्यंत या स्थळावर तसेच इतर अनेक स्थळांवर इंग्रजी माध्यम की मराठी माध्यम हा विषय चघळून चघळून बाद झाला असावा. माझा प्रश्न इंग्रजी माध्यम की मराठी माध्यम नाही. प्रश्न असा -
ज्यांनी ज्यांनी गेल्या वीस ते तीस वर्षांमध्ये इंग्रजी माध्यमाच्या शाळा सुरु केल्या, त्यातील काही जण मराठी माध्यमात शिकलेले होते. ज्या मराठी शाळेत आपण शिकलो तिलाच मदत देऊन मोठी करण्याचा विचार केला असता तर सुयोग्य झाले असते. त्या ऐवजी इंग्रजी माध्यमातील शाळ सुरु करावी, असा विचार का आला असावा ?
खाली काही पर्याय देतो. त्यातील तुमच्या दृष्टीने योग्य पर्याय कोणते वाटतात ?
1. काहीतरी नवे करण्याची इच्छा.

आज २३ एप्रिल. जगभर 'जागतिक पुस्तक दिन' म्हणून साजरा होत असलेला दिवस. यानिमित्त अस्तंगत होत चाललेल्या पुस्तक संग्रहाच्या छंदाविषयी दिवंगत. सतीश काळसेकर यांच्या खालील कवितेची आठवण झाली. म्हणून ऐसीवर शेर करत आहे. (कदाचित बहुतेकानी यापूर्वी ही कविता वाचलीही असेत. परंतु पुन्हा एकदा वाचावयास हरकत नसावी.)

पुस्तकांच्या संग्रहाविषयी

.......... सतीश काळसेकर

(मागच्या शतकाच्या सुरुवातीच्या काळातील महाराष्ट्रातील विपरीत सामाजिक परिस्थितीतही स्वेच्छेने निवडलेले समाजकार्य शेवटपर्यंत एकाकी अवस्थेत नेणाऱ्या काही मूठभर व्यक्तींत 'समाजस्वास्थ्य' हे मासिक चालविणारे र. धों. कर्वे यांचे नाव सर्वात वरचे असेल. 26 वर्षे चाललेल्या या मासिकातील काही निवडक लेखांचा संग्रह पद्मगंधा प्रकाशनानी प्रसिद्ध केला आहे.

तुमचं वर्ष कसं गेलं?
माझं असं गेलं-

काही दिवसांपुर्वी मी ‘फ्रॅक्चर्ड फ्रीडम’ हे कोबाड गांधी यांचं प्रिझन मेमॉयर/ आत्मकथन वाचलं. त्याबद्दलच्या आणि ते वाचून काय वाटलं त्याच्या या नोंदी.

आज अतिशय जबरदस्त अशी डॉक्युमेंटरी पाहिली.

कॉपी पेस्ट ओळख :

१९३० च्या दशकात, वारकरी संप्रदायातील गणपती उर्फ हरी महाराज भभुतकर (जन्म १८८५-मृत्यू १९४४, रा. मंगरूळ दस्तगीर, जिल्हा अमरावती) यांनी त्यांच्या अनुयायांना त्यांच्या जाती सोडायला लावल्या.
भारताच्या स्वातंत्र्यानंतर हे अनुयायी जातीच्या रकान्यात "अजात" लिहू लागले.

काही इतर संदर्भ शोधताना ही ब्लॉगपोस्ट आणि मग ही लेखमाला सापडली.

विशेषतः बंगालातल्या मागच्या काही दिवसांतील बातम्या पाहून आणि ही पोस्ट वाचून, अश्या घटना भविष्यात टाळता येण्यासाठी काय करता येईल याची चर्चा करण्यासाठी संपूर्ण ब्लॉगपोस्ट खाली देत आहे.