कथा

म्हणींच्या गोष्टी : (१) (२) (३) (४) (५) (६) (७)

दुपारचं जेवण झालं. बाईंनी मागचं टेबल आवरलं, भांडी विसळून ती जागेवर लावून ठेवली. आणि त्या, “पुढचं दार लावून घ्या. मी येते संध्याकाळी येते” म्हणून गेल्या. रामरावांनी अंगणातली खुर्ची थोडसंच उन्ह अंगावर येईल अशा बेतानं ठेवली आणि सकाळच्या पेपरमधलं शब्दकोडं सोडवायला घेतलं. मन तसं निवांत होतं, कुठे जायचं नव्हतं आणि कुणी येणारही नव्हतं. मुलं परदेशात आपापल्या ठिकाणी, त्यांचे फोन आले तरी रात्री नाहीतर सकाळीच. त्यांची बायको निर्मलाला जाऊनही आता पाच वर्ष होत होती. ती गेल्यापासून त्यांचा दिनक्रम असाच असायचा. नशिबानं बाई चांगली मिळाली होती, म्हातारपणाच्या काळ्या छायेचं अस्तित्व त्यांना जाणवतं तर होतंच.

तो बहुराष्ट्रीय कंपनीत मनेजर होता तर ती एका राष्ट्रीय कंपनीत संगणकाशी छेडछाड करणारी होती.
त्याचे लठ्ठ पॅकेज होते. फ्लॅट होता. लांबलचक गाडी होती. हुशार शोफर होता.
अजून काय पाहिजे? तर सांगायचा मुद्दा असा की उणीव होती फक्त

ती नेहमी येते. आजही आली होती.

संध्याकाळचे सहा वाजले. भेळवाल्याने मनातल्या मनात नोंद केली.

ती हळूहळू चालत नेहमीच्या बाकड्याकडे जाते.

तिच्या चालीत काहीही विशेष नाही. आठ महिन्यापूर्वी जशी आली होती तशी ती दररोज येते.

आठ महिन्यापूर्वी उत्साह होता. चालण्यात डौलदार संथपणा होता. उत्सुकता होती. हुरहूर होती.

आशा आणि भीति यांचा पाठशिवणीचा खेळ.

आता त्या भावना विरून गेल्या होत्या.

जिथे सागरा धरणी मिळते

तिथे तुझी मी वाट पहाते.

अस केव्हातरी अल्लड बोलणे झाले होते. तेच निभावते आहे.

वूडस आर लवली डार्क अॅंड ग्रीन

आज अवंतिका बाईंची फार म्हणजे फारच लगबग चालू होती . स्वतःचा अवजड देह ( शक्यं तितक्या) चपळाईने हालवत त्या कामे उरकीत होत्या . सकाळी सकाळी त्यांनी आधी निर्मलाबाईंना नाश्त्याचा मेन्यू सांगितला. रामूला घराची साफ - सफाई नीट करण्याच्या सूचना दिल्या. ही महत्वाची दोन कामे उरकल्या नंतर नाही म्हणले तरी त्यांना थोडासा शीण आला होताच. म्हणून त्यांनी निर्मला बाईंना आले घालून चहा करायला सांगितला. तेव्हढा चहा घेण्यापुरत्या काय ते त्या जरा सोफ्यावर विसावल्या . नंतर लगेच माळ्याला बागेच्या निगराणी संबंधी सूचना देण्यासाठी स्वतः बंगल्याच्या (चार ) पायऱ्या उतरून बागेत आल्या.

खयालोमे

"तुला माहित नसलेली एक गोष्ट तुला सांगतो, प्लीज ऐकून घेशील.."
"तुझ्या कपाळावरच्या बारीक आठ्या, हनुवटीवरचा आत जाऊन बसलेला सुंदर खोलगट भाग, मानेचा जरासा झोक, ओठांची ताणाने होणारी थरथर आणि संपूर्ण चेहऱ्यावर धुंदी अशीच राहणार असेल तर मी तुझ्या कितीही गोष्टी ऐकायला तयार आहे.."
"गंमत करू नकोस..ऐक, ऐक ना, माझं लग्न ठरलं आहे!"
"ओह! ही मला माहीती नसलेली गोष्ट आहे का, असंय का?"
"होय‌‌..हीच गोष्ट सांगायला मी भेटलो आहे आज.."
"तू पहिल्यांदा मला भेटलास, त्याच दिवशी ही गोष्ट मला समजली होती, फक्त ती गोष्ट कधी ऐकायला मिळणार याचीच मी वाट पाहत होतो!"

“हेलो, नॅंसी, काय झालं?”
“बॉस, तीन सभ्य गृहस्थ आपल्याला भेटू इच्छितात. तुम्हाला वेळ असेल तर.....”
सेक्रेटरीने ‘सभ्य’ असा शब्द वापरून इशारा दिला होता. पण मी त्यांची भेट घायचे ठरवले. त्या आधी माझे पिस्तुल टेबलावर दिसेल अशा तऱ्हेने ठेवले. आणि सी सी टी वी वर नजर टाकली. खरेच जरा गुंडे दिसत होते खरे.
“ओके,” मी बेदरकारपणे नॅंसीला सूचना दिली.
“सर, पण जरा काळजी घ्या.”
तिघे जण माझ्या केबिन मध्ये घुसले.
“काय उकाडा आहे पुण्यात.” अस म्हणून एकाने फॅन फुल केला.
“अरे रूम एसी असताना फॅन कशाला लावलास?”

HAPPY FAMILIES ARE ALL ALIKE; EVERY UNHAPPY FAMILY IS UNHAPPY IN ITS OWN WAY.
– Anna Karenina, Leo Tolstoy

शिवराज सिगरेट पेटवून स्टायलिशपणे यादगारच्या पान टपरीवाल्याकडे सहज बघतो तर त्याला तो त्याच्याकडेच रोखून बघतोय असं जाणवतं. त्याला वाटतं त्याच्या पाठीमागे कुणीतरी असेल म्हणून त्याच्याकडे बघत असावा. तो वळून बघतो तर कुणीच नसतं तिथे. तो मान फिरवतो तरी टपरीवाल्याची नजर त्याच्यावरच रोखलेली असते. तो नजर टाळण्यासाठी इकडे तिकडे बघायला लागतो.

बर्‍याच दिवसांनी तिला मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते.

इतकं पाणी कि महापूर. त्या पाणलोटात पूल वाहून गेला होता.