उदरभरण नोहे: हल्ली कुठे आणि काय खाल्ले? - २

स्लो फूड च्या धर्तीवर अशी एखादी शाखा पुण्या/मुंबईत जिथे जास्त सदस्य आहेत तिथे सुरु करता येईल काय? मोठा ग्रुप जमला तर विविध पद्धतीचे अन्नप्रकार त्या त्या पद्धतीचे अन्न बनवणार्‍या स्पेशिलिटी शेफ/ रेस्टॉरंटशी ठरवून महीन्यातून एक दिवस यथेच्छ भोजन करता येईल.
दुवा १ - स्लो फूड इंटरनॅशनल
दुवा २ - मुंबईतील स्लो फूड

रात्रभर खूपशी दारु प्यावी. मग पहाटे पहाटे कल्याणच्या दूध नाक्यावर जावे. मलई-पाव, खिमा पाव आणि पाया सूप. सगळं कसं ऊन ऊन. पण ज्यांना 'बडे' चं मांस चालत नाही त्यांनी तिथे जाउ नये.

पंचवटी गौरव नावाच्या 'ओव्हर हाईप्ड' थाली प्रकारातील उपहारगृहात पैसे वाया घालवले.
ना धड राजस्थानी, ना धद मराठी असे अर्धवट जेवण तेथे मिळते.

आंध्र थाळीच्या आठवणीने उदास होऊन 'साउथ इंडीज'मध्ये गेले. थाळी मागवली. भाताचा ढीग आला. तूप दूरवर दिसेना. शेवटी वेटरास बलाऊन तूप मागितले. तर 'आम्ही तूप सर्व करत नाही' असे सांगण्यात आले.
थू असल्या तथाकथित रीजनल स्पेशालिटी देणार्‍या खानावळींवर.

मुंबईत कुठे अस्सल आंध्र थाळी मिळते काय? मी कुठेही जायला तयार आहे. :(

नुकतेच फर्ग्युसन कॉलेजसमोरच्या कॅफे चोकोलेडमधे चॉकोलेड बी आणि चॉकोलेड एम (अनुक्रमे कॅड - बी आणि कॅड एम) दोन्ही प्यायले (की खाल्ले) उत्तम वाटले आणि आवडले. सबब छायाचित्र काढले.

शिवाय काटाकिर्रची कीर्ती ऐकून स्थलांतर झालेले ठिकाण शोधून काढले, पण हाय रे देवा. तिथे बाहेर दीडदोनशे लोक रांग लावून उभे होते. वेटिंग लिस्ट लिहून घेणार्‍या व्यक्तीच्या वहीची दोनेक पाने वाट पाहणार्‍या नावांनी व्यापली होती. किमान एक तास तरी दरवाज्यापर्यंत पोचणार नाही हे लक्षात येऊन केवळ वास घेऊन परत निघालो. :(

मधे एकदा शाहजीज पराठा मध्ये जाणे झाले. पूर्वी मला उगीच आपल्याला खाण्याची लै ठिकाणं माहिती आहेत असे वाटायचे. फर्ग्युसनजवळचा चैतन्य पराठा, रेल्वेस्टेशन जवळचा नंदूज् पराठा खाउन मी खुश होतो.
शाहजी मध्ये जी क्याटेगरी मिळाली ती ह्या दोन्हीहून भन्नाट होती. वेगळ्याच पद्धतीने , काहीसा कुरमुरित पराठा तिथे खायला मिळाला . भन्नाट वाटला.
शिवाय चूर चूर नान का तत्सदृश नावाचा आयटम अप्रतिम होता.
मी पनीर खात. पुण्यातील मी खाल्लेल्या ९९% ठिकाणचे पनीर हे रबरसदृश कण्नकेचा गोळा खावा तसे लागत असल्याने मी टाळतो. चंदिगड, गुरगाव इथले लुसलुशीत, काहिसे तुपाळ पनीर मात्र मी मिटक्या मारित खाल्ले होते, सलग सहा महिने, न कंटाळता!
तर सांगायची गोष्ट हीच की अगदी त्याच धाटणीचे चविष्ट पनीर सुद्धा शाहजी मध्ये मिळाले.
तर ह्या सर्व क्याटेगरीत मी शाहजीला १००% गुण देइन.
.
लस्सी पण मस्त होती तिथली, पण अशी "ऑलो टाइम ग्रेट" वगैरे वाटली नाही. नुस्ती "मस्त","छान" वगैरे वाटली.
.
नंदूज् मध्ये ज्याने त्याने आपल्या रिस्कवर जावे. तिथला पराठा हा अत्यंत चविष्ट असला तरी पूर्ण खाववत नाही इतका तेलकट्/तुपकट्/लोणकट असतो. तिथे एक पराठा घ्यावा, पाच -सात जणांनी मिळून चवीपुरता खावा. म्हणजे मग हार्ट प्रॉब्लेम वगैरेंचे टेन्शन येणार नाही.
.
फर्ग्युइसन, चैतन्य पराठा सुपरिचित अस्लयाने त्याबद्दल अधिक लिहित नाही, तो सुद्धा आवडतो, इतकेच लिहितो.
.
जंगली महाराज रोडवरील दक्षिणायन मधील पोंगल हा पदार्थ अप्रतिम आहे. सात्विक, कमी तिखटातेलाच्या प्रकारांतील एक सर्वोत्कृष्ट अन्न म्हणून त्याचा समावेश करावा असे वाटते. त्यातला साधेपणा आवडतो. तिथलीही फिल्टर कॉफी आवडली.
.
आणि हो, मधे एका गाडीवर दोन अंडी फोडून नुसतीच भाजून खाली(हाल्फ फ्राय पलटी मारुन खाल्ले), त्यावर फक्त थोडी मिरपूड आणी किंचित मीठ इतकेच भुरुभुरु पसरले. बस्स....
दिवस अगदिच मजेत गेला उरलेला.
.
पुण्यात आल्यापासून दहिवडा खाण्यस तरसलो होतो. माझ्या मूळ गावी दहिवडा बर्याच ठिकाणी मिळे. पुण्यात मिसळ्,इडली, मेदु वडा सांबार सहजी सापडला, पण दहिवडा शोधून शोधून थकलो.
शेवटी कर्वे पुतळ्याजवळ शीतल मध्ये आणि जुन्या मुंबै-पुणे रस्त्यावर एक शीतल आहे तिथेही दहिवडा मिळाला. आवडला.

पश्चिम पार्ल्यात इस्ट इंडियन फूड फेस्ट चालू आहे असे कालच कळले. कोणाला तपशील माहीत आहेत का?

काल एका मैत्रिणिकडे आम्ही २०-२५ जणांनी धाड टाकल्यावर तिने मिसळपाव बनवली होती. एका कोल्हापूरकराची बायको असल्याची साक्ष देणारी ती मिसळ इतकी फर्मास होती की पुछो मत!

त्याची रेशिपी मागवली आहे. तिला मुहुर्त्त लागल्यावर शेअर केली जाईल

काल अनेक दिवसांनी (जवळजवळ वर्षभराने) घरी बनलेले फणसाचे सांदण खाल्ले.
यंदाच्या उन्हाळ्याचा खास असा हाच पदार्थ राहिला होता. :)

रविवारी बंगळुरातल्या मूळ एम टी आर - मावल्ली टिफीन रुम, लालबाग इथे ब्रंचचा योग आला.
लालबागेत तीन तास चालल्यावर दणकून भूक लागली होती.
मावल्ली टिफिन रुम या मूळ रेस्टॉरंटची स्थापना इथे १९२५ मध्ये याच नावाने झाली आणि तेव्हापासून ते त्याच ठिकाणी अव्याहतपणे चालू आहे.
लालबागेच्या त्या बाजूच्या भागाला मावल्ली असे नाव आहे त्यावरुन हे एम टी आर नाव पडले.

रवा इडली, साधा डोसा, मसाला डोसा, गुलाबजाम आणि कॉफी असा मल्टी कोर्स ब्रेकफास्ट झाला.
एका डिलचा भाग म्हणून हे एकूण १०० रुपयांना पडले.

रवा इडली अप्रतिम होती. त्याचा इतिहास असा सांगण्यात आला की महायुद्धाच्या काळात तांदूळ मिळेना त्यामुळी गिर्‍हाइकांच्या अपेक्षे इतक्या इडल्या बनवणे अशक्य झाले. तेव्हा पर्याय म्हणून रवा इडली बनवली. त्यात सुधारणा करत आत्ताचे स्वरुप आले. रवा इडली ही एका प्लेटमध्ये एकच मोट्ठी इडली येते आणि इथे कर्नाट्कात रवा इडली / रव्वा डोसा याबरोबर सांबाराऐवजी बटाटा कुर्मा / रस्सा भाजी असते. ती एक वेगळीच चव आहे.
इथली हिरवी नारळाची चटणी केवळ अप्रतिम आहे.
प्रत्येक गोष्टिबरोबर एक अगदी लहान वाटी येते ज्यात पातळ (गरम केलेले) साजूक तूप असते. ते इडली / डोसा/ बिशीबेळे भात इ. वर घालून खायचे.
जबरा चव येते पण भयंकर जड असतात सर्व पदार्थ. फार खाऊ शकत नाही.
साधा दोसा सुद्धा जाड होता आणि कट डोसा असा अर्धा कट करून फोल्ड करून आला. तो बरा होता. मसाला डोसाही कट होता. तो चांगला होता.
कॉफी चांदीच्या टम्बलर मध्ये म्हणजे दक्षिणेत ज्या लांबट पेल्यात येते तशी आली. ती उत्तमच होती.

पण बंगळूरात सर्वोत्तम कॉफी ब्राम्हिन्स कॉफी बार शंकर मठ रोड इथे मिळते आणि त्याखालोखाल हट्टी कापी..

ब्राम्हिन्स कॉफी बार ही खूप जुनी आणि फार तर १० गुणिले १५ फूट इतकीच जागा आहे. उभ्यानेच खायचे. चारच पदार्थ पाहिले आहेत नेहमी - इडली, वडा, कॉफी आणि चहा.
त्या तोडीचे पदार्थ हैदराबाद, बंगलोर, पुणे इथे एका ठिकाणी मिळणे अवघड आहे. काही दुखर्‍या जागा जसे वैशाली, चटणीज वगैरे सोडता.
अतिशय उत्तम वडा आणि चटणी.
अतिशय स्वस्त आहेत. आणि बाहेर एक आजोबा एक छोटा हंडा आणि ओगराळं घेऊन बसलेले असतात. त्यांच्याकडे डिश घेऊन गेलं की ते त्यातून ओगराळ्याने चटणी वाढतात. मी तिथे सांबार पाहिलं नाही कधी.
कॉफीचे डिकॉशन बनवण्यासाठी तांब्याचे बनवलेले छोटे बंब आहेत . अगदी आपल्याकडच्या जुन्या पाणी तापवायच्या बंबांसारखेच दिसणारे.
कॉफीच्याच नावाने असल्याने असेल कॉफी खूपच उत्तम आहे. मूड बदलून जावा इतकी उत्तम आहे.
अतिशय मानसिक तणावात असताना सुद्धा तिथे गेल्यावर एखादा वडा आणि कॉफी हे अत्यंत उल्हसित करतात असा अनुभव आहे.

घरी रात्रीचं बंगाली-मराठी मिश्रित जेवणः
लूची (मैद्याच्या पुर्‍या), सध्या इथे सीझन मध्ये असलेल्या हिमसागर आंब्यांचा आम्रस, बटाट्याची भाजी, छोलार डाल (चण्याची डाळ, ओलं खोबरं, मनूका आणि जिरे घातलेली), आणि कांदा-लसूण मसाला लावून बेक केलेला खास कलकत्तेकर भेटकी मासा.

मजा आली!

'हिमसागर' हे आंब्याचे नांव ??

(हा प्रतिसाद बॅटमॅन यांच्या या प्रतिसादास उद्देशून आहे.)

हो, हिमसागर आंब्याचे नाव आहे. हा आंबा फारच रसाळ आणि गोड असतो. या वर्षी काही ओळखीच्यांनी त्यांच्या बागेतले, झाडावरच पिकवलेले आणून दिले, फारच छान होते. फार दिवस बाजारात दिसत नाही: मे-जून च्या मधोमध एक महिनाभर, साधारण. मग लंगडा आणि दशेहरी येतात. हिमसागरची चव थोडी दशेहरी सारखीच असते, पण त्याच्यापेक्षा मोठा असतो. लंगडा अधिक पिवळट्ट आणि कमी गोड, पण कमालीचा चविष्ट असतो.

पण हापुस-पायरीसारखा घट्ट नसल्यामुळे या आंब्यांचा आम्रस थोडा पाणेदार होतो, आणि आम्रखंड वगैरे साठी वापरता येत नाही.

(भेटकी - अमुक, हे फार कॉमन टोपणनाव आहे. माझ्या एका विद्यार्थिनीचं ही नाव आहे, सगळे तिला वर्गातही तसेच हाक मारतात. भेटकी, पार्शे, तोपशे (सत्यजीत राय यांच्या फेलूदा कथांमधे त्याच्या चुलत भावाचं हेच नाव आहे) ही सगळी माशांची नावं मुलांनाही देतात, मग पन्नाशीत गेल्यावर ते तोपशे-दा वगैरे होतात! आणि तुम्ही वर्णिलेल्या इसमाचा एक "टाइप" ही इथे फार कॉमन आहे - काही इथेच पडिक असतात, काही प्रेसी हून दिल्लीला जे.एन.यू ला जातात :-)!)

गेल्या काही दिवसांत ट्राय केलेली ठिकाणे:

हाटेल कलिंगा निअर नळस्टॉप. सुरमई घस्सी विथ आप्पम अ‍ॅण्ड नीर दोसा. घस्सी ठीकठाक. नीर दोसा जब्री, पण आप्पम गंडलेला फुल्टू. नरमाईचा लवलेश नाही.

हाटेल तारीफ इन परिहार चौक औंध. चिकनं-मटनं. पाया सूप, रान मसाला आणि नॉनव्हेज प्लॅटर. चव खल्लास होती सगळ्याची. रान मसाला मात्र गंडला होता जरा.

पंचम पुरीवाला या ठिकाणाविषयी मराठी संस्थळावर एकदोन लेख वाचून नुकताच खास तिथे गेलो.

बझारगेट, बोरीबंदर स्टेशनानजीक, या ठिकाणी हे हॉटेल आहे.

पुरीचे बरेच प्रकार गरमागरम ताजेताजे बनत असतात. मी मसाला पुरी आणि साधी पुरी हे पाहिले.

भरपूर वेगवेगळी तोंडीलावणी होती. लाल भोपळ्याची भाजी, पालक, कढी पकोडा, राजमा, बटाटा पातळभाजी, छोले, पनीर, मेथी, रायते, खीर, आमरस वगैरे

सर्व प्रकार पुरीसोबत खायचे अशी पद्धत. हे सर्व एकेक प्लेट मागवणे शक्य नसल्याने बर्‍याच मुख्य पदार्थांचा समावेश असलेली डिलक्स थाळी मागवली. मला वाटते साधी थाळी ५०, स्पेशल ८०, डिलक्स १००, पंचम थाळी १२०(यात आणखीही बरेच काही पदार्थ असतात) अशी रचना होती.

मी डिलक्स थाळी घेतली ती अशी:

यात मसाला पुरी होती. म्हणजे पुरीच्या आत कचोरीप्रमाणे मसाल्याचा एक थर. गरमागरम असल्याने पुर्‍या खुसखुशीत होत्या. नंतर आमरसही मागवला. त्यासोबत साधी पुरी. तीही छान होती.

मसाला पुरी;

अधिक बाजू:

-ताजे, गरमागरम अन्न, निदान पुर्‍या तरी ताज्या.(उपसा असल्याने)
-बरीच तोंडीलावणी उपलब्ध असल्याने चवीत व्हरायटी.. नुसत्या पुरी-बटाटा भाजीची चव चारपाच घासांनंतर मोनोटोनस होते.
-गर्दी, गरमी असूनही स्टाफ आणि मालक तुलनेच बरेच सौजन्यशील. सर्व्हिस अशा रोडसाईड ठिकाणाच्या मानाने अनपेक्षितरित्या चांगली.
उण्या बाजू:

- आजूबाजूला अस्वच्छता. खरकटी गटारं, दुर्गंधी.. यामुळे बाहेरच्या सेक्शनमधे बसून खाणं अशक्य होऊ शकतं. मला पोटमाळ्यावरची जागा मिळाली म्हणून तुलनेत बरं.
-बर्‍यापैकी गर्दी होती. एकेका अत्यंत छोट्या टेबलाला चारचार जोडीजोडीच्या कनेक्टेड लोखंडी खुर्च्या आणि अत्यंत अंग चोरुन जाण्याइतक्या छोट्या जागेत हॉटेल असल्याने स्पेशल टेबलची चैन नाही. तेव्हा तीन जणांची फॅमिली असेल तर चौथी खुर्ची आणखी कोणातरी अनोळख्यासोबत चिकटून बसत शेअर करावी लागेल. प्युअर खानावळ स्टाईल.
-सध्याच्या (उन्हाळा) दिवसात भट्टीसारखी उष्णता. पंखे बर्‍यापैकी निष्प्रभ. तितक्याश्या जागेतच सदैव मोठ्या शेगड्या आणि मुदपाकखाना चालू असल्याने शेगडीची अ‍ॅडिशनल उष्णता आणि तेलाचा धूर पसरलेला.

-आमरस प्रोसेस्ड /डबाबंद चवीचा होता. ताजा / चालू मोसमातल्या आंब्याचा वाटत नव्हता.

एकूणः प्रचंड आउट ऑफ द वर्ल्ड नाही. पण चविष्ट, पोटभरीची जागा. अँबियन्स वगैरेला फाट्यावर मारायचे झाल्यास एकदा जाण्यासारखी. किंबहुना, तिकडच्या भागात गेलोच असू तर मात्र आवर्जून एकदा जायला हरकत नाही.

खाणं आणि गाणं याची आवाड असल्या मुळे हा धागा आवडला !
मी हि माझ्या ब्लॉग वर पुण्यातल्या काहि खाद्द भ्रमंतीन बद्दल लिहिलं आहे. http://veedeeda.blogspot.in/

खवय्यां कडुन मला माहिती अशी हवी आहे :

१) कच्च्या फणसाची भाजी कुठल्या हॉटेल / खानावळी मधे मिळते का ? पुणे-मुम्बई मधे ?
२) फणसाच्या वेगवेगळ्या पदार्थां साठि स्पेशल दुकान / हॉटेल कोणती ?
३) कोकणातल्या वेगवेगळ्या गावां-शहरां मधे शाकाहारी जेवणा साठि प्रसिध्द हॉटेल्स ची लिस्ट बनवतो आहे .. जर कोणाला माहित असेल तर कृपया सांगा !

धन्यवाद !

अलीकडेच भाजीबाजारात एका स्टॉलवर मिळणारे व्हीअेतनमीज सॅलड रोल्स खाल्ले आणि खूप आवडले, बनवायला खूपच सोपे आहेत हे लक्षात आले आणि मुलीनेही आवडीने खाल्ले. मुलीला कच्च्या भाज्या खाऊ घालायची एवढी नामी युक्ती समजल्यावर ते बनवून पाहणे सहाजिकच होते. बाजारात मिळणारे तांदळाचे कागद (राईस पेपर) आणायचे, पाण्यात दोन मिनिटे भिजवायचे आणि पोळपाटावर पसरून त्यात आवडणाऱ्या भाज्या, शेंगदाण्याचे भरड कूट, कोथिंबीर वगैरे सारण भरून त्याची सुबक वळकटी वळली की झाले तय्यार! हे रोल्स बुडवून खायला व्हिनेगर, गूळ, कोथिंबीर, मिरची वगैरे घालून एक आंबटगोड सॉसही बनवला होता.
सध्या सीझनमध्ये असलेले अॅस्परॅगस बाजारात छान, ताजे मिळताहेत त्यामुळे त्याचे सूप बनविले होते तेही छान झाले होते.

शिकागोला जाऊन 'लोऊ माल्नाती'चा 'डीप डिश् पीत्सा' खाल्ला नाही तर आग्र्याला जाऊन ताजमहाल न बघता परतण्यासारखे आहे, असे म्हणतात. तेंव्हा यावेळी तो हादडायचाच असा चंग बांधून गेलो. हाटलात पिवळे-लाल असे उष्ण रंग आणि एक प्रकारचा उबदारपणा. शिकागोत वारं भारी. त्यामुळे कुठलाही उबदारपणा हवाहवासाच वाटतो. त्यात भर म्हणून पीत्स्याचा दरवळ !
मग मेनुकार्डावर एक भिरभिरती नजर - किंमतींवर. तो प्रसिद्ध 'बटरक्रस्ट डीप डिश् पीत्सा' यू.एस्.डी. ८ ला. तो मागवला, तशी वेट्रेस म्हणाली, की या पीत्स्यासाठी अर्धा तास वेळ लागेल. मग इकडे तिकडे इतरांचे पीत्से न्याहाळत, कॅमेरा तय्यार करत वेळ घालवला. भिंतींवर 'लोऊ माल्नाती' चा छोट्या दुकानापासूनचा पीत्साप्रवास छायाचित्रांतून होता. (मला एकदम 'पुष्पक विमानम्' चित्रपटातल्या हॉटेल मालकाची आठवण झाली :) ). मग खरोखरीच अर्ध्या तासाने तो ६ इंच व्यासाचा आणि १ इंच खोल असा तबकडीदार पीत्सा पुढ्यात आला.

तगडा पण अतिशय खरपूस असा बेस होता. लोणी वितळलेले वाहत होते. चीज, टोमॅटो, सलामी असा मसाला मध्यभागी भरलेले ते एक छोटे ताटच होते म्हणा ना ! चव सर्वसाधारण पीत्स्यासारखीच वाटली पण प्रचंड रसरशीत ताजेपणा होता. त्या जाड मिश्रणातून बेस पर्यंत दात रोवून तुकडा तोंडात मोडून घेतला की अगदी सहज विरघळतो. बेस हाच सर्वोच्च मानबिंदू वाटला.

केवळ ६ इंच असल्याने आणि एकाने समाधान न झाल्याने दुसरा मागविण्याचा विचार होता पण तो रहित केला. हाटलातून बाहेर पडल्यावर काही वेळाने तो योग्य निर्णय असल्याची खात्री पटली कारण त्या एकाच छोट्या पीत्स्याने पोट बरेच भरल्याचे थोडे उशीराच जाणवले. एकूण खूप काही थोर वाटला नाही पण अश्या प्रकारचा पीत्सा प्रथमच खाल्याने जरा वेगळेपणामुळे लक्षात राहिला. आता पुन्हा जाणे झाले तर थिन् क्रस्ट् पीत्सा मागवून पाहणार. 'लोऊ माल्नाती' सच्चा पीत्सावाला असल्याची खात्री तेंव्हाच पटेल. :)

तो लू मल्नाती आहे.
मलाही डीप-डिश आवडत नाही, पण शिकागोमधला थिन-क्रस्ट खास नसतो, म्हणजे न्यु-यॉर्क स्टाईल आवडत असेल तर. शिकागो थिन-क्रस्ट जरा क्रिस्पी असतो.
विंडि-सिटी स्पेशल खायचे असेल तर (आणि बीफ चालत असेल तर) इटालियन बीफ सँडविच खाणे हे माझे रेकमेंडेशन. आठवणीने आत्ताच भूक लागली :-)

आज सकाळचा नाश्ता: मध आणि लँगडा आंब्यांसहित ताकातले पॅनकेक्स:

घरातील मोठ्यांना नमस्कार, लहान भावंडांना आशीर्वाद...
परवाच पुना क्लब मधे पास्ता खाण्याचा योग आला... आवडला!!!!

बघा पट्तोय का....

हल्ली चीजकेकचं अगदी वेडच लागलंय. 'फ्रेंड्ज'मधला एक भाग पाहिल्यापासून हा चीजकेक दिसतो कसा आननी अशी उत्सुकता होती. तो अखेर इथे खायला मिळाला. तिथे मी खाल्ला तो बेक्ड चीजकेक. त्याची चव स्वर्गीय आहे. आतापर्यंत दोनदा खाल्लाय. दोन्ही वेळी चव उत्तमच. आहे मात्र बराच महाग. एक तुकडा १४० रु.चा! दुर्दैवाने त्याचा फोटो माझ्याकडे नाही. तिथलाच ब्लूबेरी चीजकेक मात्र तद्दन बकवास (अगदी हाडाच्या गोडखाऊ मंडळींचंही हेच म्हणणं पडलं.)

भारीतला ब्लूबेरी चीजकेक खायचा असेल, तर सरण्यात जावे. 'सरण्या'बद्दल एक सविस्तर प्रतिसाद नंतर लिहायचाय. सध्या फक्त तिथल्या ब्लू.ची. बद्दलच (सोबतच्या फोटोतल्या) लिहिते. खाली बिस्किटाच्या चुर्‍याचा थर, त्यावर दाणाभर मीठ जास्त असलेलं चीज आणि त्यावर मस्तसा ब्लूबेरी सॉस. अहाहा! आत्तापर्यंत तीनदा खाल्लाय. तिन्ही वेळी तितकाच भन्नाट. हा वरचा चीजकेकच्या मानाने स्वस्त आहे. फोटोत दाखवलेला तुकडा ५० रु.ला मिळतो.

आता थिओब्रोमा, चीजकेक रिपब्लिक, लव्ह अँड चीजकेक आणि ससानिया (इथला लेमन चीजकेक मिळतो फक्त ३० रु.त) येथे जायचे आहे. जमेल तसतसे फोटो टाकेनच. :-)

टीपटॉपमध्ये ४० रु.त चिकन इ.चे कबाब खायला मिळतात असं कळल्यावर मी आणि माझी एक मैत्रीण त्या भागात मुद्दाम काहीतरी काम काढून तिथे गेलो. तिथे आम्ही बीफ कलेजाचे कबाब खाल्ले. एका प्लेटमध्ये कलेजाचे मध्यम आकाराचे पंधराएक तुकडे. सोबत हिरवी चटणी. मस्त चव. चिकन आणि मटणाच्या कलेजापेक्षा थोडा उग्र वास वाटला.

नंतर जवळच्याच एका रसवंती गृहातून उसाचा रस घेऊन (१० रु. ग्लास) प्यायलो. या दोन्हींमुळे माणशी २५ रु. इतक्या खर्चात छान, भरपेट जेवण झाले.

हा स्मूदी प्रकार अलिकडे फारच आवडायला लागला आहे. अनेकदा अननस, आंबा अशी फळे कापली की मी ती फ्रीजरमध्ये टाकून देते, स्ट्रॉबेरीज, ब्लूबेरीज वगैरे फळेही छान फ्रीज होतात. स्मूदी बनवताना ही अशी फ्रोजन फळे, थोडेसे दही, गोडीला मध किंवा अगावे सिरप किंवा साखर वगैरे घालून ब्लेंडरमधे थोडे फिरवले की झाले. या स्मूदीलाच पूर्ण न्याहरी बनवायचे झाले तर त्यातच थोडे ग्रनोला घालाता येते. बागेतले थोडे पेपरमिंट तोडून आणून त्यावर छान दिसेल म्हणून घातले तर त्याचा स्वादही मस्त लागला (नेहमीच्या पुदीन्यापेक्षा या पेपेरमिंटचा स्वाद थोडा वेगळा असतो जो थोड्या गोड पदार्थांबरोबर चांगला लागतो). हा फोटू,

खूप दिवसांनी आज कैरीचे झटपट लोणचे अन रायते (कैरीचा गर + गूळ अन वर हिंग, मोहरी, कढीलिंबाची फोडणी) बनविले. फार मस्त झालं होतं. आंबेमोहोर भात मिस केला पण असो जे मिळाले तेही नसे थोडके : )

धागाकर्तीने इरोम्बा मधे पोर्क असल्याचा उल्लेख केला आहे. साधारणतः एखाद्या प्रांताची डिश इतरत्र सादर करताना खानावळीचे मालक अशी सूट घेतात. पारंपारिक मणिपूरी इरोम्बा मधे केवळ ओला/सुका मासा असतो. चिकन देखिल नसते.

This comment has been moved here.