उदरभरण नोहे: हल्ली कुठे आणि काय खाल्ले?

हे खाणं स्वखर्चानं की प्रायोजित आहे हेही लिहायचं आहे का?

आम्ही रोजच बाहेर खातो त्यामुळे या धाग्यावर भाग घेण्यात काही अर्थ नाही.

अनेक दिवस कोणीतरी असा धागा सुरू करेल म्हणून (आळशीपणाने) वाट पहात होते. स्वयंपाक बनवताना कौशल्ये लागतात तसेच कल्पकताही लागते जी आमच्याकडे अंमळ कमीच आहे त्यामुळे इतरांनी काय बनविले, कोणते जिन्नस वापरले वगैरे गोष्टी वाचून स्फूर्ती येते.
काल गुढीपाडव्याला पुरीबरोबर 'गूळशेला' नावाचा विदर्भी पदार्थ केला होता. कामावरून दमूनभागून आल्यावर काही फार मोठा घाट घालायची इच्छा राहिली नव्हती म्हणून पट्कन खीर-पुरी बनवायचा विचार केला पण शेवया संपल्या असल्याने बेत बदलून 'गूळशेला'बनवला. ही साधारण लाल भोपळ्याची खीर म्हणता येईल, इथे मिळणारा बटरनट स्क्वॉश त्यासाठी मस्त उपयोगी येतो. भोपळ्याच्या फोडी तुपावर परतून वाफवून घ्यायच्या, त्या शिजल्या की चांगल्या कुस्करून घ्यायच्या. दुसरीकडे चमचाभर तुपात थोडी (२ चमचे) कणिक भाजून त्यात गार दूध घालून त्याचा 'देशी व्हाईट सॉस' बनवायचा आणि त्यात भोपळ्याचा गर मिसळायचा, गूळ चिरून घालायचा, वेलदोड्यची पूड आणि चिरलेले बदामाचे काप घातले की झाला 'गूळशेला' तय्यार.

अलिकडे एका स्थानिक शेतकर्याकडे सी.एस.से. खाते सुरू केले आहे (अदितीच्या भाषेत भाज्याचा उकाडा...:-))त्याने चक्क मोहरीची पाने पैदास केली आहेत. मग 'सररो का सांग' आणि 'मक्की दी रोटी' बनवायला चांगले कारण मिळाले. मक्की दी रोटी मी चक्क भाकरीसारखी करते. मक्याच्या पीठात थोडीशी कणिक मिसळून आधण घालायचे आणि त्याची चक्क भाकरी बनवायची.
अदितीने माझ्या पावाच्या धाग्यावर भाकरी बनवण्यात अपयश आल्याचे लिहिले होते तिला हा प्रकार बनवून पहाता येईल्...पण मक्याचे पीठ भारतीय दुकानांतून आणलेले चांगले कारण ते छान बारीक दळलेले असते.

'ऐसीअक्षरे'वर राजकारणी (किंवा पोलीस) बहुधा (फारसे) नसावेत. अन्यथा, 'हल्ली कुठे, काय आणि किती खाल्ले' असे शीर्षक कदाचित अधिक सयुक्तिक ठरले असते, असे वाटते.

असो.

उत्तम धागा. यात भर घालणे जमेल.
काल सकाळी सात-साडेसातला कराडच्या गजानन रेस्टॉरंटमध्ये मिसळपाव खाल्ला. गजानन हे अगदी आमच्या कॉलेजच्या दिवसांपासून चविष्ट पदार्थांसाठी प्रसिद्ध आहे. हॉटेल कळकट आहे आणि म्हणूनच (अर्थातच) पदार्थ उत्तम असतात. अगदी घरगुती, तोंडात रेंगाळत राहील अशी चव. चकलीचे तुकडे, खोबरे, भरपूर कांदा घातलेली मिसळ, ताजा पाव, ग्लासातून दिलेला बेताचा गोड चहा. एक शिग्रेट. रिकामा रस्ता. गाडीतल्या प्लेअरवर 'आपकी याद आती रही रातभर'...

मस्त धागा! शक्य असेल तेव्हा फोटोपण टाकावेत ही विनंती.

घरी केलेल्या पदार्थांचा उल्लेखही चालेल, का फक्त रेस्टॉरंट रिव्ह्यू हवेत?

परवाच बाणेर रोडला 'रश अवर्स' मधे मेक्सिकन चिकन रोल खाल्ला. आहा. अगदी बॉस्टनमधे चाखलेल्या (आम्हीही आम्रिकेत गेलो होतो हे सांगण्याचा हा प्रयत्न आहे, प्लीज नोट.) मेखिकन जेवणातील (हो 'याचा उच्चार असाच असतो बावळटा' अशी शिकवणीसुद्धा तिथेच घेतली गेली होती.) मसाल्याची आठवण झाली.

या विषयावर धागा काढण्याबद्दल संपादकांना सांगावे म्हणून कितीक दिवस मनात होते पण समहौ झाले नाही. त्यामुळे हा धागा पाहून लै समाधान झाले. तर लोकहो मी नुकते खाल्लेले काही पदार्थ म्हंजे धारवाड स्पेशल बाबूसिंग ठाकूर पेढा (१८५३ पासून प्रसिद्ध), आवलक्की आणि सप्पिन सारु-अन्ना व मांडे फ्रॉम माळमड्डी, धारवाड.

नुकताच "पॅन फ्राईड फ्वे ग्रा (Foie Gras) विथ पायनापल & लाईम कॉम्पोते, जिंजरब्रेड क्रम्बल, ब्लिनी अ‍ॅन्ड स्ट्रॉबेरी ग्लेझ" असा एक पदार्थ खाण्यात आला. बदकाच्या युकृतातली चरबी तळून बिस्किटे, जिंजर ब्रेडचा चुरा व स्ट्रॉबेरी ग्लेझ करून दिले होते. चरबीचा थोडासा कडवट, तुरटपणा आणि स्ट्रॉबेरी व बिस्किटांचा गोडवा यांच्या संयोगाने एक अनवट चव अनुभवायला मिळाली.

>>बळेच खाऊ घालून यकृत तसे करतात हे कळल्याने आता परत खाईन असे वाटत नाही. <<

बळे खाऊ घालूनच फ्वा ग्रा बनवलं असेल असं नाही. ते कुठे बनलेलं आहे त्यावर ते अवलंबून आहे.

जाताजाता : प्राण्यांना नक्की कसं वागवल्यामुळे ते क्रूर ठरतं किंवा ठरत नाही हा बाकी मूलत: तत्त्वज्ञानातला विषय आहे त्यामुळे त्यावर इथे काही बोलत नाही. (उदाहरणार्थ, भारतात कुठेही कोंबड्यांना ज्या प्रकारे वागवलं जातं ते पाहाता 'ते क्रूर असतं आणि म्हणून कुणीही चिकन खाऊ नये' असं सहज म्हणता येईल असं वाटतं.)

१) समुद्र किनारी असलेल्या एक रेस्टॉरंट मधे छान वारा, सुरेख चांदणे पडलेल्या एका निरभ्र रात्री ( हो काँक्रीट जंगलात फार अभावाने ग्रह तारे आकाश दिसते) ,दोन मित्रांबरोबर बियर, चखणा - फिश मंच्युरियन, ग्वाकामोले हे देसी चायनीय व देसी मेक्सीकन चवीचे चखणे, चिकन विंदालू, कढई पनीर, नान हे माफक जेवण. अन्न फार ग्रेट नसले तरी समुद्र किनारा, वारा, रात्रीचे सुंदर आकाश दिसणे व अर्थात दोस्तमंडळी याने जास्त मजा आली.

२) मिक्स्ड हर्ब बटार्ड + रोमेन लेट्युस + सनड्राईड टोमेटो चीज स्प्रेड, + व्हर्जीनिया हॅम असे एक सॅडविच घरीच चॉकोलेट मिल्क बरोबर
२.१) स्कोन + नॉन सॉल्टेड बटर + ब्लूबेरी जाम + कॉफी

३) एका इंडोनेशीयन हाटीलात, पाडांग भागातील रुचकर जेवण - चित्र विकीवरुन

----------

भारतीय (शक्यतो बाहेर खाताना भारतीय खाण्याला कमीत कमी प्राधान्य देतो) थाई, फ्रेंच, इटालियन, साउथ इस्ट एशीयन [इंडोनेशीयन(यात देखील जावा सुमात्रा बेटामधील विविध प्रकारचे म्ह्णजे आपल्याकडे कोकणात, देशावर, पुण्यात, कोल्हापूरात, नागपूरात इ तसे वेगवेगळे. काही भाग गोड प्रभाव काही तिखटजाळ), मलेशीयन पर्नाकन, व्हिएतनाम, कंबोडीया] पद्धतीचे, टर्कीश /लेबनीज/मिडील इस्टर्न, मेक्सीकन, जनरिक वेस्टर्न, जपानीज, चायनीज,....... अजुन वेगवेगळे काय आहे बरे?
अफ्रीकन एकदाच चाखले आहे व विसरलो आहे ती चव. खायला हवे.

फोई ग्रा, कॅव्हीआर प्रकरण काय जमले नाही बॉ. स्टेक कधी मधे. पण नॉनव्हेजात जास्त करुन प्राधान्य सीफूड

आयुष्याची पहीली दोन दशके वरणभात-अळूची भाजीला कवटाळण्यात गेली त्यामुळे अजुन बॅकलॉग भरायचा आहे.
साग्र संगीत जेवणाचा लुफ्त तर आहेच! पण वरणभाताने सवय लावली की कसे कल्पना नाही पण
१) गरम गरम पोळी + तूप (किंचित मीठ)
२) वरण भात,
३) बगेट किंवा क्रोसॉन्ट + नॉन सॉल्टेड बटर + दोन कप एक्प्रेसो
४) साधा डोसा
असे अगदी साधे पदार्थ खाउन पण तृप्त व्हायला होते.

खाण्यासाठी जन्म आपुला...

ऋषिकेश तुझ्या अभ्यासु धाग्यांना दरवेळी प्रतिसाद द्यायला जमतेच असे नाही म्हणून मुद्दाम मोठा प्रतिसाद दिला. आता लंघन/हलका आहार करतो काही दिवस

नुकताच नळस्टॉपजवळ असलेल्या 'कलिंगा' मध्ये चक्क निरामिष खाण्याचा योग आला. तसं कलिंगा मत्स्यावतारांसाठीच जास्त प्रसिद्ध आहे.
पण व्हेज पाहिजे होतं तर "व्हेज गस्सी" नामक पदार्थ खाऊन पाहिला. वेगवेगळ्या भाज्या घातलेली मेंगलोर करी आणि अप्पम ..
जोडी मस्त होती.. दुर्दैवाने नीर दोसा मिळाला नाही. ही गस्सी केरला पराठाबरोबरही मस्त लागते.

'ऋग्वेद' एकूणात मस्तच आहे. कुठलाही पदार्थ चांगला असतो. पण पूर्वी पनीर पटियाला हा आवडीचा होता. पापडाचे आवरण करून त्यात तळलेले पनीर जरा वेगळ्या चवदार ग्रेव्ही मध्ये.. असं फार इतर ठिकाणी पाहिलं नाही आणि इतकी झकास आणि कन्सिस्टंट (मराठी?) चवही इतरत्र नाही..

कालच कोरेगाव पार्क मध्ये 'प्रेम' इथे खाल्लेले कबाब मस्त होते आणि नेहमीप्रमाणे सिझलरही .. पनीर शाश्लिक खाऊन पाहिलं.. थोडा पोटॅटॉ चिप्स ने विरस केला पण बाकी पनीर, इतर भाज्या आणि वरचा मसाला बेष्ट होता..
एक सरप्राईज म्हणजे मित्राने मागवलेले मसाला ऑमलेट.. मी आजवर खाल्लेल्या सर्वोत्तम मसाला ऑमलेटमध्ये पहिल्या तीनात येईल.. केवळ अप्रतिम.. इतकी साधी गोष्ट एखादा / दी शेफ इतकी मस्त बनवू शकतो / ते..

काही दिवसांपूर्वी साऊथ इंडीज, युनिव्हर्सिटी रोड (पुणे सेंट्रल ला लागूनच्या इमारतीत आहे) इथे दुपारचे बफे जेवण घेतले. ४००-४५० च्या घरातली किंमत. साऊथ इंडियन शुद्ध शाकाहारी जेवण, विशेषतः केरळी पद्धतीचे.

स्टार्टर्सः रवा बोंडा, बटाटे फ्राय करून केलेली कैतरी डिश, लहानशी मुळगापुडी इडली (चटणीने माखलेली).

सोबत ग्लासात भरून रसम.

हे सर्व अनलिमिटेड, पाहिजे तितके खा.

मेन कोर्सः ५-६ मस्त भाज्या, पण नाव विचारू नका, ते म्हंजे जिभेला खरचटायचं काम व्हेजिटेबल स्ट्यूसकट अनेक व्हरायटीज. आणि कशातही बटाटा म्हणून नाही.

त्यासोबत तीन ऑप्शन्स म्हंजे छोटा डोसा, केरळा पराठा(परोट्टा) आणि आप्पम. मी बाकी सोडून वट्ट आप्पम हादडले. तिथले आप्पम खूप मस्त लागतात, नाद नै करायचा त्यांचा.

नंतर भात २ प्रकारचा: एक साधा भात आणि एक कोकोनट राईस. सोबत सांबारदेखील. सगळे एकदम गरमागरम.

शिवाय सोबत ताजी फळे उदा. कलिंगड, सलाड, कडधान्ये, इ. कौतुके आहेतच.

डेझर्टः दोन प्रकारच्या खिरी. मस्त होत्या. आणि व्हॅनिला आईस्क्रीमही.

एकूणात प्रचंड तृप्त झालो. फिल्टर कॉफी तेवढी हवी असल्यास वेगळी घ्यावी लागते. मला कॉफी प्रकरणात इंटरेस्ट नसल्याने मी घेतली नाही.

शनिवार-रविवार दुपारी १२ ते ३ या काळात कधीपण जा, अन मजा करा. सर्व्हिस आणि अन्नाचा दर्जा दोन्हीही अतिशय मस्त आहे.

एकंदर हा धागा त्रासदायक तरीही हवाहवासा ठरणार असं दिसतय...
दुर्वाँकुर मधे संकष्टीला अमर्याद पुपो मिळते का? दिवसभर की फक्त चंद्रोदयानंतर?

या विषयाशी संबंधित अशी नुकतीच वाचलेली एक बातमी : "'दत्तात्रय'ची चव हरपणार; दादरचे मराठमोळे हॉटेल बंद होणार"

http://maharashtratimes.indiatimes.com/articleshow/19571672.cms

या बातमीवरची पहिलीच (किमान चालू क्षणी तरी पहिलीच दिसणारी) "आनंद" हे नाव घालून दिलेली प्रतिक्रिया मार्मिक आहे. ती इथे डकवतो :

"हॉटेल मालक वागळेंनी स्वत: आत्मपरीक्षण करावे. याच हॉटेल पासून १ मिनिटांच्या अंतरावर असलेल्या प्रकाश हॉटेलला मिळणा-या उदंड प्रतिसादाचा अभ्यास करावा व आपण नेमके कशात कमी पडत आहोत ते शोधावे उगाच हॉटेल बंद करण्याचा दोष मराठी माणसांवर लादू नये. आजही दादर भागात आस्वाद, तृप्ती, प्रकाश, जिप्सी यासारखी महाराष्ट्रीयन पदार्थ देणारी हॉटेल्स चांगली चालू आहेत. मराठी माणसाला अपेक्षित चव जर दत्तात्रय हॉटेल देणार नसेल तर ती चूक कोणाची. मराठी माणसाची कि वागळेंची."

कनगुटकर हॉटेल, काशिद अलिबाग रस्त्यावर. सुरमई थाळी. कालच खाल्ली. झकास. बाकी आणखी काही अपलोडवतो जमेल तसे.

धाग्याबद्दल धन्यवाद. कुठे गेलो की उपयोगी पडेल.

कल्याणीनगरात बिग सिनेमाजवळ "मरकेश" नामक एक मध्यपूर्वेकडच्या पद्धतीच्या डिशेस मिळणारे छोटेसे पण मस्त हाटेल आहे. पहिल्या मजल्यावरती थोडीशीच पण अस्सल अरबीछाप वाटावी अशी बैठकव्यवस्था आहे. खाली बाहेर बरेच लोक बसू शकतात. मेन अ‍ॅट्रॅक्शन म्हंजे श्वार्मा/शोर्मा आणि फालाफेल. बाकी चिकन-मटन आयटम्स पण मस्ताड एकदम अँड विथ रीझनेबल रेट्स.

धागाकर्त्याला अनेक धन्यवाद. मुंबईतली खादाडीची स्थानं परिचयाची आहेत पण पुण्यात आल्यावर कुठे काय खायचं याची चांगली माहिती मिळते आहे. थॅन्क्स!

आता आमचा अनुभव सांगायचा तर काही दिवसांपूर्वी सान-डियागोला सुट्टिसाठी गेलो होतो. तेंव्हा आपले नंदनराव आम्हाला जुन्या सान्-डियागो गावातल्या एका अस्सल मेक्सिकन रेस्टॉरंटमध्ये घेऊन गेले होते. आजवर नाही म्हंटलं तरी जवळजवळ बावीसएक वर्षे तरी मी मेक्सिकन फूड खातोय, पण तिथे जे फूड मिळालं त्याला तोड नाही. मी मागवलेला चिली रेलेनो अफलातून होता. त्यातली मिरचीही अगदी फ्रेश्, गुबगुबीत होती आणि आतलं सारणही सुरेख मेक्सिकन मसाल्याचा स्वाद देणारं होतं, उगाच तिखटजाळ नव्हतं. त्यात चीजदेखील अगदी योग्य प्रमाणात वापरलं होतं, उगाच अमेरिकन पदार्थांसारखं ओसंडून वहात नव्हतं.
माझ्या पत्नीने मागवलेले चिकन तमालेही अतिशय रुचकर, योग्य प्रमाणातच वाफवलेले (फार जास्त चिवट नाहीत की कमी गिळगिळीत पीठ लागणारे असे नाहीत)होते. वरचं मक्याच्या पीठाचं आवरण देखील अगदी पातळ तलम होतं.

हो, आणि श्रामो, हे जेवण नंदन प्रायोजित होतं!!!

आम्हां उभयतांनाही हे जेवण बेहद्द आवडलं. त्यामुळे आता त्या जेवणासाठी तरी वारंवार सान-डियागोला गेलं पाहिजे असं म्हणत आहोत!!
(नंदनच्या कपाळावर पडलेल्या त्रासिक आठ्या मला इतक्या दूरून एलएतूनही स्पष्ट दिसताहेत!!!!)

एक-दोन महिन्यांपूर्वी मी मालाड (प.) येथील मँगोजमध्ये गेले होते. इथे गोवा आणि मंगलोर या भागातील कॅथलिक पदार्थ मिळतात असं कळलं होतं.

आम्ही तिथे नीर डोशासोबत ग्रीन चिकन ग्रेव्ही आणि पोर्क बाफत ('बापट' नव्हे. बाकी, याचा उच्चार कस करायचा?) खाऊन पाहिले. जोडीला बीफ कटलेट होतेच. सगळेच पदार्थ आवडले. विशेषतः पोर्क खाताना मजा वाटली, कारण ते नुसते खाल्ल्यावर, डोशासोबत खाल्ल्यावर आणि भातात कालवून खाल्ल्यावर चव वेगवेगळी लागत होती.

सॉसेज पुलाव ही इथली खासियत आहे. आता पुढच्या वेळी गेल्यावर सॉसेज पुलाव आणि बीफ टंग रोस्ट खायचा इरादा आहे. नंतर तिथले कॅरॅमल कस्टर्डही चाखून पाहिले, पण ते फारसे आवडले नाही.

इथे एकूणातच नेहमीपेक्षा वेगळे पदार्थ मिळतात. वरच्या दुव्यावरील मेन्यू जरूर पहा.

इथल्या पदार्थांइतकेच मला तिथले वातावरणही आवडले. तशी ती जागा छोटीशीच आहे. जेमतेम ४ टेबलं मावण्याइतपत. बाहेर लाकडी डेकवर आणखी दोन-तीन टेबलं. बसण्यासाठी खुर्च्यांऐवजी बिनपाठीचे लाकडी बाक (वर दिलेल्या दुव्यात तुम्हाला छायाचित्रे पहायला मिळतीलच). ही व्यवस्था फारच आवडली. खोलीचा आणि ताटांचा वगैरे रंगही आकर्षक. स्वच्छ. तिथे लावलेली गाणी सोडता बाकी शांत. शिवाय फारसे खर्चिकही नाही.

फक्त एकच सल्ला: तिथे जायचे असेल, तर दिवस आणि वेळ नीट बघून जा. ते दिवसातला फारच कमी वेळ उघडे असते. शिवाय ते सोमवारी बंद असते. आणि सॉसेज पुलावसारखे काही खास पदार्थ खायचे असतील, तर दुपारी लवकर गेलेलं बरं. आम्ही साधारण दोन वाजता पोहोचलो होतो आणि त्यापूर्वीच पुलाव संपून गेला होता.

ससा कुठे खायला मिळेल ते शोधताना मला जस्ट टेस्टीचा शोध लागला. तिथे ख्रिसमस, न्यु यिअर आणि ईस्टर या तीन सणांच्या काळात सशाचे पदार्थ मिळतात असं कळलं होतं. त्यामुळे २०१२चा ख्रिसमस आणि ३१ डिसेंबर यांच्या मध्ये कधीतरी आम्ही मित्रमंडळी तिथे गेलो. झोमॅटोवर याचा पत्ता नीट दिलेला नसल्याने आणि ही जागा लोकांना फारशी माहीत नसल्याने तिथे जायला बरीच तंगडतोड आणि शोधाशोध करावी लागली. पण तिथलं चविष्ट जेवण जेवल्यावर मात्र त्या सर्व श्रमांचं आणि त्रासाचं काही वाटेनासं झालं.

तिथे मुख्यत्वे केरळी पदार्थ मिळतात. वर्षभर, तिथे चिकन, बीफ हे मिळतंच, शिवाय ’करिमीन’ हा केरळी मासाही मिळतो. ’चिकन मायेकेप्यार्ती’ आणि ’बीफ कोटलम’ हे दोन केरळी वाटणारे पदार्थ त्यांच्या मेनुकार्डवर दिसले. ख्रिसमससाठी खास म्हणून त्यांच्याकडे तीन पदार्थ होते-
रॅबिट (फ्राय/रोस्टेड)
डक (फ्राय/रोस्टेड)
बटेर (quail) फ्राय

आम्ही रोस्टेड रॅबिट, रोस्टेड डक, सुरमई आणि बटेर फ्राय असे चार पदार्थ अप्पमसोबत खाल्ले. सर्व पदार्थ केरळी पद्धतीने केले होते. चव उत्कृष्ट होती.

हे ससे आणि बटेर खास केरळहून मागवले जातात असं तिथल्या मालकाने सांगितलं. त्यांपैकी ससा ब्रॉयलर जातीचा नसून, कोणत्यातरी परदेशी जातीचा होता. या दोन्ही गोष्टी मारून, शिजवून विकणे कितपत कायदेशीर आहे याचा मात्र अंदाज तेव्हा येत नव्हता, पण कायदेशीर असल्याचे मागाहून कळले. (यानिमित्ताने पडलेला प्रश्नः एखाद्या विशिष्ट प्राण्याचे/पक्ष्याचे मांस खाणे कायदेशीर आहे की नाही हे कसे जाणून घ्यायचे? तो प्राणि/पक्षी संरक्षित आहे का, त्याचे मांस कच्चे अथवा शिजवून विकणे यासाठी खास परवानगी लागते का अशा वेगवेगळ्या गोष्टी येथे महत्त्वाच्या असू शकतात. गुगलवर शोधायचा प्रयत्न केला परंतु खात्रीशीर माहिती सापडली नाही. कुणाला माहीत असल्यास कृपया सांगावे.)

प्रमाणाच्या अंदाजासाठी सांगायचं झालं तर, चौघांत मिळून हे एवढे पदार्थ नीट खपले. यांतले रोस्टेड रॅबिट, रोस्टेड डक हे पदार्थ भरपूर प्रमाणात होते. बटेर तळहातावर मावेल एवढा छोटा होता. किंमतीच्या दृष्टीने बघायचे झाल्यास, माणशी २००/२१० एवढे बिल झाले. त्यामुळे त्या दृष्टीनेही ही जागा आम्हाला चांगली वाटली. तसे ते रेस्तरॉं फारच लहान आहे. त्यात फक्त तीन टेबलं आहेत. स्टीलची भांडी आणि स्वस्त प्लास्टिकची ताटं असा साधाच जामानिमा होता. पण पुरेशा प्रमाणात स्वच्छ होतं. तिथली कॉफीसुद्धा छान होती (फिल्टर कॉफी नसली तरी). एकुणात, एक छान अनुभव. जमल्यास दरवर्षी तिथे जाण्याचा माझा विचार आहे.

तुम्हाला तिथे जायचे असल्यास, तिथली माहिती-
पत्ता- वरील दुव्यावरील पत्त्यात खुणेची जागा सांगितलेली नाही, ती थॉम्सन गॅस सर्व्हिस अशी आहे. याच्या समोर हे रेस्तरॉं आहे.
संपर्क क्र.-०२२ २८३५१३१३ (खास ससे खाण्यासाठी जायचे झाल्यास, जाण्यापूर्वी ते उपलब्ध आहेत का हे फोन करून विचारावे असे तिथल्या माणसाने सांगितले आहे)

१. पुण्यात दाक्षिणात्य पद्धतीचा मत्स्याहार करायचा असला, तर चांगलं ठिकाण कोणतं? शिवाजीनगरचं बांबू हाऊस, मालधक्क्याजवळचं कोकोनट ग्रोव्ह, नळ स्टाॅपजवळचं (केरळ महोत्सवी) कलिंग माहीत आहेत. महेश लंच होम, निसर्ग, लालन सारंगचं मासेमारी यांच्याकडे एखादी घश्शी वगैरे मिळते तीदेखील चाखली आहे. त्याहून वेगळं आणि शक्यतो मूळ चवीशी अधिक प्रामाणिक असलेलं हवं आहे. खोबरेल तेलातला स्वयंपाक असला तरीही चालेल. पूर्वी रास्ता पेठेत (अपोलोसमोर एका गल्लीत) एक होतं. (नाव बहुधा अंजली) त्यांची चव खास होती, पण ते बंद पडलं.
२. पुण्यात विविध प्रकारची (पौर्वात्य/पाश्चात्य/भूमध्यसागरी/मध्यपूर्वेकडची) सॅलड्स चांगली मिळतील, अशी ठिकाणं हवी आहेत.

पुण्यात खडकीतल्या अंबेडकर चौकात 'कैराली' नावाची केरळी खानावळ आहे.तिथे केरळा परोट्टा आणि केरळी चवीच्या भाज्या यात स्वस्तात मस्त जेवण होतं. पुणे विद्यापीठात रहात असाल आणि तिथल्या कॅंटीन्सना वैतागलेले असाल तर ही जागा उत्तम आहे.

कोरेगाव पार्क मधली 'हार्डरॉक कॅफे' ही महागडी पण चांगली जागा आहे. भारतीय जेवणाला कंटाळलेले परदेशी पाहुणे असतील तर त्यांना न्यायला उत्तम.

एबीसी फार्म्स पुणे येथील स्विस चीज गार्डन या हाटेलीत जाऊन स्विस चीज फॉन्ड्यू खाणं ही एक अ‍ॅडिक्टिव्ह कल्पना आहे. अत्यंत सुंदर मिळतो. (ज्यांना हा प्रकार आवडतच नसेल त्यांच्यासाठी काही म्हणू शकत नाही). यातली गंमतीची गोष्ट अशी, की नुकतेच स्वित्झर्लंडला जाणे झाले असता तिथल्या फॉन्ड्यू स्पेषल हॉटेलातल्या फॉन्ड्यूची टेस्ट घेतली तेव्हा ती पुण्यातल्या स्विचिगा-एबीसी फार्म्सच्या चवीपेक्षा अनेकपट डावी वाटली.

अर्थातच चव डेव्हलप होण्याचा भाग आहेच. पण स्वित्झर्लंडमधला फॉन्ड्यू बेचवच होता. एबीसी फार्म्समधले हे ठिकाण अद्याप केलं नसेल तर जरुर ट्राय करा.

सर्जापूर रोडच्या सुरुवातीला कुसुम म्हणून एक छोटेसे रेस्टोरंट आहे. तिथे मंगळूर अन् केरला स्टाईल पदार्थ झकास मिळतात. तिथल्या खोबरं अन् कढीपत्ता भरपूर वापरलेल्या ड्राय चिकनचा मी लै पंखा आहे. या वेळेस मेंगलोर पद्धतीची कोरी रोटी खाल्ली.
पातळ रश्शात हळद आणि कढीपत्त्याची जाणीव होईल इतपत प्रमाणात अस्तित्व होतं. रोटी म्हणजे तांदळाचा पापड सदृश्य पदार्थ दिलेला. त्याचे लहान तुकडे करून त्यावर ग्रेव्ही आणि एकजीव करायचं अन् हाणायचं !!! आधी कोरडी रोटी आणि पातळ रस्सा फुल क्रंची लागत होतं. पण सगळं एकत्र आल्यावर काय टेस्ट आली सांगू महाराजा!!!!!!

बंगळूरात जस्ट इट.इन लिहिलेले जे रेस्टो दिसतात त्यातले बरेच चांगले आहेत अन् स्वस्त पण आहेत. फार जास्त नाही, पण दोन तीन ठिकाणचा चांगला अनुभव आहे.

सहा महिन्यांच्या प्रदीर्घ हिवाळ्यानंतर आज अखेरीस पारा उंचावला आणि बदलत्या हवामानाबरोबर जिभेचे चोचले कसे आपोआप बदलतात हे जाणवून मोठी मौज वाटली. बार्बेक्यू चालू करून त्यावर बदकाची सॉसेजेस* आणि कणसे वगैरे भाजेपर्यंत थोडे मेयोनेज बनविले आणि ताज्या पावावर चोपडले. ताज्या भाज्या चिरून त्यावर ऑलिव्ह तेल आणि थोडे चांगले बाल्सामिक व्हिनेगर शिंपडून साधेसे सॅलेड बनविले. कन्यारत्नाला स्मूदी हवी होती म्हणून तीही बनवून झाली...चारपाच स्ट्रॉबेरीज, थोड्या फ्रीजरमधल्या रासबेरीज, आंबा, दोनतीन चमचे दही आणि गोडीला 'आगावे' सिरप...मिक्सरला फिरवले, झाले. झटपट, सोपे आणि तरी चविष्ट जेवण!

* सी.एस.ए. मेंबरशीप ज्या शेतकर्याकडून घेतली आहे तो बदकेही ठेवतो त्यामुळे आजकाल बदकांचा आणि बदकाच्या अंड्यांचा स्वयंपाकात खूप वापर होतो. अव्हनमध्ये सावकाश शिजवलेल्या बदकाच्या तंगड्या चविष्ट लागतातच आणि पाश्चात्य पद्धतीने मेडीयम रेयर शिजवलेले डक ब्रेस्टही वारूणीच्या सॉसबरोबर बनवते पण भारतीय पद्धतीने बदक फारसे शिजवलेले नाही. कोणाकडे काही खास भारतीय पाककृती असल्यास जरूर सांगा.

ब्रुन मस्का बन ओम्लेट गूड लक मध्ये

http://sphotos-f.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/302067_555567557799822_214...

'इन्संलाता दि पोल्पो' म्हणजे 'ऑक्टोपसचं सॅलड' एड्रिअ‍ॅटिक समुद्रातल्या त्रेमिती द्वीपांवर 'बेल्ले मारे' या जागी खाल्लं. खूप आवडलं. त्यावर घातलेलं ऑलिव तेल इटलीतल्या 'पुल्यीआ' प्रांतातलं होतं-चव मस्त होती.मला ऑलिव तेलाच्या चवीची काही पारख करता येत नाही, पण या सॅलड मध्ये असलेलं तेल कहीतरी खास होतं एवढं जाणवलच.

This comment has been moved here.